In Ödarp lag op het moment van vertrek ongeveer vijftien centimeter sneeuw: een prachtige wereld.
Het had die nacht zelfs nog flink gevroren en Heiko moest voor vertrek nog even ruitenkrabben.
Daarna de auto inpakken, voor zover dat gisteravond nog niet was gebeurd en toen:
“Fijne vakantie! Heel veel plezier!”
Waar we heen gingen regende het… Al wekenlang…
Op de 10e december reden we vanuit Ödarp naar Trelleborg, onder in Zweden. De opgedane ervaring met het schip van TT-Line was prima en zodoende boekten we daar opnieuw. In plaats van een schip van Finnlines vanaf Malmö. Deze keer hadden we voor het vertrek van vier uur in de middag gekozen. Hetgeen betekende, dat we om één uur de volgende ochtend in Travemünde aan kwamen. Vroeg hoor! De reis naar de haven verliep prima. Naarmate we meer en meer in het zuiden van Zweden kwamen was er van sneeuw eigenlijk niet veel sprake meer: het werd grijzer en grauwer. En het begon flink te waaien!
Het schip droeg de naam “Akka” (eend) en is een van de tien boten die dagelijks heen en weer varen tussen Trelleborg naar Travemünde.
Onze vorige reis ging met het schip “Peter Pan”, een van de allernieuwste boten.
Akka was iets ouder, maar prima onderhouden.
Voor ons toch elke keer weer een klein feestje, om met een dergelijk schip te varen.
Een beetje om het “Love-Boat-gevoel” en uiteraard omdat we dan naar familie en vrienden gaan!
Het schijnt, dat TT-Line haar schepen namen gaf, geeft uit het sprookje van “Nils Holgersson’s prachtige reis door Zweden”, de saga van de Zweedse schrijver Selma Lagerlöf, die in 1906 werd gepubliceerd. “Akka von Kebnekaise”, haar volledige naam, is de leidende gans in de kudde wilde ganzen, waarmee Nils Holgersson en zijn gans Martin reizen. Vanwege zijn leeftijd en levenservaring wordt Akka als waardig, eervol, gerespecteerd en wijs beschouwd. Het is bekend dat ze alleen de beste en snelste ganzen in haar kudde accepteert. Tijdens hun reis beleven Nils en Akka enkele avonturen die ervoor zorgen, dat Nils zijn gedrag verandert en een moedige en respectvolle jongen wordt.
Thuis hadden we al online ingecheckt en na een rit van vijf uur
hoefden we bij het poortje alleen de barcode vanaf de mobiele telefoon te laten scannen.
Daarna ging de slagboom al omhoog.
Het schip lag op dezelfde plaats als de vorige keer,
zodat we het hele haventerrein over moesten rijden om bij Akka te kunnen komen.
Een ongelofelijk parcours van vele bochten.
Dachten we dat we er waren, boog de weg weer de andere kant op…
Eenmaal bij het grote schip aangekomen konden we meteen doorrijden in de buik van de enorme veerboot. Het was deze keer totaal niet druk. Het aantal voertuigen dat meeging was zeer beperkt. Nadat we de auto hadden geparkeerd pakten we een tas met een paar spulletjes om mee te nemen naar de hut en namen de lift vanaf het parkeerdek naar boven. Daar zochten we onze hut op en installeerden we ons voor de overtocht, die negen uur zou duren. Via het weerbericht hadden we al gezien, dat er best een stevige wind zou waaien op ons traject. Nu ja, we zouden wel zien. In Ödarp hadden we vanochtend ontbeten en onderweg hadden we een paar broodjes genuttigd. Nu waren we toe aan een warme maaltijd! Die kochten we ons in het super-de-luxe restaurant. Het smaakte prima en met een volle buik liepen we terug naar onze hut. Slapen! Oké. Nog even lezen en dan slapen. Het was tenslotte nog een beetje vroeg op de dag.
Het slapen viel heel erg tegen. De volle maag en het vreemde tijdstip om al te gaan slapen nekte ons. Eveneens vernamen we, dat het schip door de golven werd gedragen, om vervolgens met de boeg op het onderliggende water te knallen. Van een rustige zee en dito overtocht was geen sprake. De boot ging flink heen en weer. We draaiden en draaiden op het bed met doorzakkende matrassen en op een gegeven moment zeiden we tegen elkaar: “Koffie?”. Dat deden we, om vervolgens weer even te gaan lezen. Ondertussen was het tien uur, een mooie tijd om te proberen te gaan slapen. Dat ging door! Maar nét in de diepste slaapperiode klonk een stem door de luidsprekers, dat de boot over een uur aan zou leggen in de haven van Travemünde. Oef! Die alarmering kwam hard aan. Dat was voor ons héél vreemd wakker worden. Maar goed: opstaan en de hut verlaten! Wel nog even via het restaurant voor een “ochtend-koffie”.
Toen de boot uiteindelijk stillag en de boegdeur openging, zaten we al een half uur in de auto. In de donkere nacht reden we het haventerrein van Travemünde over, via de douane en daarna richting de snelweg A1. Vanaf het moment dat we buiten de boot waren moesten de ruitenwissers aan en die zijn daarna niet weer uit geweest. Wát een regen en wat een trieste wereld… Via de inmiddels zéér bekende route via Hamburg, Bremen en vervolgens via de A7 verlieten we dit keer bij Winschoten de snelweg.
We gingen naar het dorpje Oostwold, gelegen nabij Blauwestad. In die plaats hadden we een blokhut gehuurd voor de tien dagen die we in Nederland zouden verblijven. Dankzij Google Maps reden we er rechtstreeks naartoe. De blokhut stond op een camping en meteen achter het huis van de eigenaar. De auto parkeerden we ernaast en zeer vroeg in de ochtend, het was op dat moment vijf uur, pakten we de auto leeg. Bij elke stap sopten onze schoenen in het natte gras op de parkeerplaats. Wát een natte boel zeg. In de blokhut waren twee kachels aanwezig. Eentje op gas en eentje op pallets. Beide werden door ons hoog opgestookt, omdat het binnen koud en vochtig aanvoelde. We waren van de rit in het donker met regen en veel opspattend water toch wel een beetje moe geworden en we hadden om tien uur met Heiko zijn ouders afgesproken. Daarom gingen we toch nog maar even liggen. We hadden op de boot immers ook niet of nauwelijks geslapen. Van het slapen in de blokhut kwam helaas ook niet veel terecht: het beddengoed was koud en vochtig en de slappe, doorzakkende matrassen waren een groot drama. Gelukkig kregen de beide kachels het goed warm en werd het langzamerhand in het bed ook aangenamer. Behalve natuurlijk wat betreft de kwaliteit van de matrassen…
Tegen half tien reden we uit Oostwold en zetten we koers naar Hoogezand. Daar wachtten Heiko zijn ouders al op ons en werden we wederom bijzonder hartelijk begroet. Vele emoties kwamen los. Logisch toch? Eindelijk, na vier maanden de dagen aftellen, was het dan weer zover: we konden elkaar in de armen sluiten. Dit voelde als een beloning na het wekelijkse beeldbellen en het lange wachten. En wat hadden we elkaar, ondanks het wekelijkse contact, veel te vertellen! Ze hadden de kamer ook al in kerstsferen met een fraai versierde kerstboom, papieren kerstklokken en kerststukjes met kaarsjes. Sfeervol! Dat praten, onder het genot van eten en drinken (de eerste dag met gebak, later heerlijke koeken en zelfs oliebollen) ging overigens de hele tien dagen zo door. Bijna elke dag waren we wel bij hen.
Af en toe waren we er alleen later op de middag, en dan bleven we voor de stamppot! Voor ons vertrek hadden we van Heiko zijn moeder al een lijstje gekregen, met daarop verschillende soorten stamppot. Daaruit konden we elke keer kiezen. Alle stamppotten waren inclusief de bekende grote, overheerlijke gehaktbal. We hadden voor de eerste dag gekozen voor stamppot andijvie. Later in de week volgde nog stamppot zuurkool en stamppot appels, maar ook aten we een keer een patat en pizza. We hebben steeds enorm genoten van het samen kunnen zijn.
Voor de rest van de week hadden we dagelijks maximaal twee bezoekjes gepland. Eerdere jaren waren we ´s morgen, ´s middags én ´s avonds wel ergens op visite. Dat deden we dit keer niet. Maximaal twee visites en ´s avonds rustig terugtrekken in de, deze keer, blokhut in Oostwold. Overigens hadden we deze keer voor een eigen plekje gekozen en niet voor de B&G in Kolham. Na mijn hartinfarct kost alles mij veel meer energie en heb ik aan het einde van de dag behoefte aan rust. Bij onze vrienden Geert en Froukje is het beregezellig en de gastvrijheid is super! Geen probleem, helemaal goed. Alleen krijg ik ´s avonds niet de kans om me rustig terug te trekken. We zaten dan samen in de kamer nog na te praten over de dag, uiteraard onder het genot van een hapje en een drankje. Praten, praten, praten en juist dat is op dit moment erg uitputtend. Vandaar deze keer een eigen stekje. De gemaakte keuze voor de blokhut was echter een grote tegenvaller. Het was klein, te vol met meubels, niet schoon, het tochtte, de warmwatervoorziening van de douche werkte niet goed en de bedden waren slecht. Kortom: we telden de nachten af, terwijl we van de dagen met familie- en vriendencontacten genoten!
We waren bij vrienden in diverse plaatsen gedurende de tien dagen en overal werden we zeer hartelijk en gastvrij ontvangen. Dat deed ons supergoed! Helaas moesten we de gepande reis naar Rotterdam cancelen, omdat we, waarschijnlijk mede als gevolg van de koude, vochtige en tochtende blokhut, beide een beetje verkouden werden. We voelden ons niet helemaal fris. Daarbij komt dat de drie jongens in Rotterdam ook verkouden waren. Ik ben op dit moment nog erg voorzichtig wat dat betreft en heb geen belang bij een griepje of erger nog, corona. Het was uiteraard erg jammer, dat we nu onze hoogzwangere dochter Daniëlle, haar man Peter en onze kleinkinderen Noud en Mason niet konden ontmoeten. De baby kon zich overigens elk moment aandienen, want het ging om de laatste dagen van de zwangerschap.
Onze andere dochter, Elise, konden we nog wel bezoeken. Daar werden we ook zeer enthousiast ontvangen door de drie kleinkinderen Merle, Daan en Jelte. Door neef Sietse en vriendin Anne werden wij uitgenodigd voor een geweldige brunch! Och, wat werden we verwend! De dagen verstreken snel en we merkten aan Heiko zijn ouders, dat ze alweer in stilte nadachten over ons vertrek. Het wachten op ons bezoek duurde lang, net zoals je eerder uitkeek naar een mooie vakantie. Was je eenmaal op vakantie, dan vlogen de dagen om. Zo ging het nu ook… Weer…
Voor we er erg in hadden was het maandag 18 december: de 88ste verjaardag van Heiko´s moeder! Wensen had ze niet en daarom hadden we allerlei etenswaren uit Zweden meegenomen, waarvan we weten dat ze dat lekker vinden. Natuurlijk “ze”, want het was voor hen beide! Zo kregen ze onder andere een paar flessen Glögg, de Zweedse Glühwein. Een daarvan werd die dag meteen soldaat gemaakt. Even in een pannetje warm maken en daarna in de wijnglazen geserveerd in de kamer. Jammie! Die dag aten we geen stamppot, kregen we geen gehaktbal: we haalden een pizza op! Hierna nog even koffie en toen naar de blokhut. De dag was voor ons alle vier lang genoeg geweest…
De dag erna maakten we ons op voor het afscheid. De uren gingen die dag nog sneller. Zou het echt zo geweest zijn of leek het alsof? Dat laatste uiteraard in verband met ons vertrek. Rond de klok van acht uur kwam het onverbiddelijke moment: het afscheid voor vier maanden. Dát is voor mij telkens weer het ergste moment van ons verblijf in Nederland. Vreselijk vind ik dat en dan vooral het “dag” zeggen tegen Heiko zijn ouders. Ze zijn immers op hoge leeftijd. Los van het feit, dat het sowieso vervelend is om elkaar pas over vier maanden weer te kunnen zien. Heiko heeft er over het algemeen minder moeite mee. Dat wil zeggen waar het vrienden betreft, die je normaal gesproken de volgende keer gewoon weer ontmoet. Hetzij in Nederland, hetzij in Zweden. Als het om familie gaat voelt hij het net zo beroerd als ik: voor wat betreft zijn ouders in verband met hun leeftijd, voor wat betreft de dochters en hun gezinnen, uiteraard het missen van het opgroeien van hen en de kleinkinderen, voor wat betreft mijn neef en zijn vriendin het missen van goede gesprekken en “even langsgaan”. Zweden heeft veel moois te bieden, maar dát kan Zweden niet vervangen…
Dinsdag de 20ste december reden we ´s ochtends al vroeg weg uit Oostwold. Veel te vroeg, maar we hadden opnieuw zeer slecht geslapen en waren daardoor beide al op tijd wakker. Wat doe je dan? Opstaan, opfrissen, ontbijten, de boel inpakken, een beetje aanvegen en de deur achter je dicht doen. En dat terwijl het buiten langzamerhand lichter wordt. De afgelopen nacht had het opnieuw geregend en het gras van de parkeerplaats waar de Volvo stond, sopte nog meer. Mocht dat al mogelijk zijn. Rustig reden we naar de haven van Lübeck/ Travemünde. Alleen, met z´n tweeën. Wetende dat je je familie en vrienden letterlijk de rug toekeert. Zo voelt het. Iedere keer weer een brok in de keel en een paar keer moeten slikken…
Gezien het vroege tijdstip verlangden we niet het maximum uit de motor van de Volvo. Deze keer geen 160, maar rond de 120 kilometer per uur rijdend. Voor de overige verkeersdeelnemers op de Duitse autowegen volgens mij onbegrijpelijk. Wij wilden gewoon voorkomen dat we veel te vroeg bij de haven zouden zijn. Ruim op tijd, of eigenlijk toch veel te vroeg, stonden we al voor de poortjes voor het inchecken. Dat ging opnieuw via de online verkregen barcode. Op het moment dat we aankwamen dachten we meteen even te scannen en verder te rijden. Mooi niet dus! Dat was niet mogelijk. Het computersysteem wilde ons nog niet registreren, omdat we dat meer dan twee uur voor het vertrek van het schip deden. Wachten dus… Ruim twee uur… Buiten de auto hoorden we de storm razen. Oei, oei, oei… Zouden we opnieuw zo´n onrustige overtocht hebben? Na een paar uur te hebben gewacht en tussendoor een viertal keren geprobeerd hebbend om de barcode te scannen, lukte het uiteindelijk. Ongeveer een uur voor het vertrektijdstip van het schip.
We konden door het poortje en vervolgens in een rij aansluiten, vlak bij de daadwerkelijke aanlegplaats van het schip. Die kwam ondertussen voorzichtig en uiterst behoedzaam dichterbij vanuit Trelleborg. Nadat die helemaal stillag begon het uitladen. Een voor een reden de vele vrachtauto´s uit de grote “buik” van, dit keer, de Robin Hood. Toen alle voertuigen eruit waren konden de vrachtauto´s die op de kade stonden te wachten er weer in. Twee gigantische parkeerdekken werden vol gezet met vrachtauto´s plus een stuk of zeven personenauto´s. Naar onze inschatting reden er minstens 120 vrachtauto´s het schip op. De meesten op eigen kracht. Dat wil zeggen met een eigen truck ervoor. Ook een fors aantal losse trailers werden het schip op getrokken door speciale havenvoertuigen. Na lang wachten was het onze beurt en werden we naar een plekje helemaal vooraan bij de grote boegdeur gedirigeerd. Dat betekende dat we in Trelleborg als een van de eersten het schip zouden kunnen verlaten. Super! Het schip verliet de haven ruim een half uur te laat. Desondanks kwamen we precies op de afgesproken tijd in Trelleborg aan. Ra, ra, ra, hoe kon dat?
Op deze terugvaart heb ik geslapen als een roos! In tegenstelling tot Heiko, die nagenoeg geen oog had dichtgedaan. Hij heeft bijna een boek uitgelezen… Om een uur in de nacht reden we van het schip af, manoeuvreerden we over het haventerrein richting de uitgang en reden we de snelweg op richting Malmö. Daarna richting Helsingborg en verder naar Jönköping. Een bekende route voor ons inmiddels. Onderweg stopten we een keer voor een toiletbezoek en een keer voor koffie met een broodje. Ruim vier uur en zo´n 400 kilometer later parkeerden we de Volvo achter het huis. De sneeuw, die we tien dagen eerder achter ons hadden gelaten, was volledig verdwenen. Het gras was weer groen, de oprit zwart, evenals de weg voor ons huis. Ook het water in ons vijvertje was ijsvrij en stroomde weer. Jammer, de eerste winterse periode van deze winter leek voorbij.
Uitvoerig begroetten we Ebba en andersom, om tenslotte tegen half zeven naar ons eigen bed te gaan. Jeetje! Wát een verademing, ons eigen matras! En oh… Wat hebben we heerlijk geslapen! Zelf stapte ik wel alweer om acht uur van bed, omdat ik totaal niet meer moe was. In de loop van de dag pakten we de auto leeg en werd alles opgeborgen. Overigens was het achteraf gezien erg fijn en goed gepland, dat we in de nacht van woensdag op donderdag terug voeren en niet in de nacht van donderdag op vrijdag. Toen raasde storm Pia over Zweden en viel veel trein- en vliegverkeer uit. Ook voeren een aantal veerboten niet!
We hebben deze vakantie wederom genoten van onze familie en vrienden. “Iedereen enorm bedankt voor de gastvrijheid en de warmte rond alle bezoekjes!”
