“Verlate huwelijksreis”: deel VII – Stockholm!

Maandag 30 oktober ontwaakten wij al lekker vroeg, want het was tijd om Tromsø en zelfs Noorwegen te verlaten! Om niet gestrest te worden vinden wij het prettig, om vroegtijdig klaar te zijn. Na de douche gingen we dan ook rustig aan het, wederom heerlijke, ontbijt. Het viel direct op, dat het behoorlijk rustiger was dan de ochtend ervoor. Waren het de weekendgasten, die al vertrokken waren?

Rond de klok van negen checkten we uit bij de receptie van dit mooie hotel.

Met onze koffers, die trouw achter ons aan rolden,
liepen we naar de opstapplaats voor de pendelbus.
Niet eens zo ver van het hotel af en in de haven.
Om eerlijk te zijn ligt alles zo´n beetje wel bij of in de haven.
Die is best wel groot hoor!

Op het afgesproken tijdstip kwam de rode bus eraan en stapten wij, tezamen met een paar andere toeristen, in. Even met de pinpas afrekenen bij de chauffeur en rijden maar! Een kwartier later stonden we al bij het vliegveld. Via een weg dwars door de grote rots, ten westen van Tromsø. In de tunnel onder de rotsen waren zelfs twee rotondes! Jeetje! Wat een klus moet dat geweest zijn, om die weg aan te leggen. We kregen nog mooie beelden te zien… Afscheidscadeautje…

Via het informatiebord in de bescheiden vertrekhal zagen we, dat we naar terminal C, gate C32 moesten. Even zoeken… Hé! Die bestaat niet! Gelukkig was er een vriendelijke dame achter een balie, die ons vertelde waar we moesten zijn: in een hal buiten deze vertrekhal. Buiten! De vertrekhal had blijkbaar te kampen met ruimtegebrek en zodoende was er een vertrekhal bijgebouwd. Een klein stukje lopen. In die grote hal was alles aanwezig wat ook in de normale vertrekhal was. Douane, winkeltje voor consumpties en souvenirs, een taxfreeshop en toiletten.

Het is verbazingwekkend en soms zelfs lachwekkend om te merken hoeveel verschil er tussen de douane zit, op de verschillende vliegvelden. In Linköping kon Heiko zo doorlopen, alleen het busje deodorant moest uit de handbagage en weggegooid worden. In Amsterdam moest Heiko een keer, heel verrassend, zijn schoenen uittrekken. Dat hoefde hij hier in Tromsø niet. Wel in Stockholm, toen het poortje waar je doorheen loopt ging piepen. Toen moesten zijn schoenen alsnog uit en werden ze apart getest. In Stockholm moest ik mijn koffer openmaken, omdat de röntgenscanner een tube had gesignaleerd. Ja, inderdaad: tandpasta. Dat er in Heiko zijn koffer eenzelfde tube zat had het scanapparaat of degene die erachter zat, niet opgemerkt. De tube tandpasta werd in een apparaat gestopt, die even “snuffelde” of er verboden stoffen in zaten. Nee, slechts tandpasta. Klaar! Verder maar. In Tromsø waren ze weer superstreng. Daar moest de koffer open en werd de hele inhoud goed gecontroleerd. De aanleiding was mijn e-reader. Op geen enkel ander vliegveld was dat een probleem, maar hier ineens wel. Nou, probleem… De tube tandpaste ging hier weer zonder problemen verder en het vliegtuig in…

Na het inchecken namen we een kop koffie met een lekkere koek en bleven we daar zitten wachten, net als de andere ongeveer 180 reizigers die met ons naar Stockholm wilden vliegen. Net als op de heenreis zat het vliegtuig stampvol. Dertig rijen met zes stoelen. Op de geplande tijd stond het vliegtuig buiten en konden we door de poortjes. Nadat we via onze telefoon ons digitale incheckbewijs hadden laten zien aan de scanner. Toen alle bagage in de rekken zat en iedereen zijn of haar plaats in het vliegtuig had ingenomen, taxiede het vliegtuig een stukje verderop. Voor vertrek werden eerst de beide grote vleugels weer ingespoten met antivries, om bevriezing van de bewegende delen van de vleugels te voorkomen. Bij het landen is het namelijk wel handig, dat de kleppen omhoog en omlaag bewogen kunnen worden, anders kan er niet afgeremd worden.

Met een kleine vertraging steeg het toestel van SAS
probleemloos op en binnen enkele minuten lag Tromsø alweer achter ons en keken we op hoge, besneeuwde bergen. Het was helder en zodoende konden we goed uitkijken. Én foto´s maken…

We vlogen om vijf over half twaalf terug naar Zweden, naar Stockholm, vliegveld Arlanda. Daar, waar we om vijf over half twee aankwamen. Boven Zweden was het vooral bewolkt en zagen we niets van het landschap dat onder ons doorschoof. Pas nadat het vliegtuig een stuk was gedaald konden we de aarde weer zien. Daarvoor keken we op de witte wolken.

Omdat we slechts handbagage bij ons hadden konden we vrij vlot door de aankomsthal lopen en de bagageband links laten liggen. Je loopt overigens nogal wat kilometers in de aankomst-, respectievelijk vertrekhal van een vliegveld hoor. Via de grote borden liepen we naar de uitgang. Naar de terminal, waar we volgens ons ruim een week geleden uit de shuttlebus waren gestapt. We vonden de opstapplaats en binnen tien minuten kwam de bus al aangereden. Die bus pendelt de hele dag, zeven dagen in de week, heen en weer van het vliegveld naar het hotel waar we de auto hadden geparkeerd. Daar zochten we onze Volvo weer op. Hij stond er nog: ongeschonden en wel!

Wat volgde was een rustige weg naar Stockholm
en een spannende rit dwars door het drukke centrum van de hoofdstad van Zweden.
Tjonge, wat een gekkenboel! Juist om die tijd…
Toch kwamen we dankzij een goeie navigatie op het schiereiland Djurgården,
“dierenboerderij” aan en reden we richting het hotel.

We werden echter vlak voor het hotel een andere kant opgestuurd! Maar we moesten toch echt rechtdoor! Een parkeerwachter vroeg ons waar we naar toe wilden. Waarschijnlijk zag hij aan onze gezichten, dat we heel dicht bij ons doel waren, alleen door hem werden tegengehouden. “We willen graag naar het hotel.” Geen probleem hoor. Wel even de hotelreservering tonen. “Waarom wordt iedereen omgeleid?” Hij legde het geduldig uit. Naast het hotel ligt het amusementspark “Gröna Lund”, een soort Slagharen/ Efteling. Dat park was deze week ´s avonds tot tien uur open in verband met Halloween. Zelfs de trams deden mee. Daarop stond de tekst “Vi kommer för att hämta dig…” Dat betekent gewoon “we komen je halen”, wat een tram nou eenmaal doet. Met Halloween in het achterhoofd is het meer van “Pas maar op: we zullen je komen halen…” In de straat was het gigantisch druk! Niet alleen met auto´s: ook met voetgangers. Om die voetgangers veilig te laten rondlopen was de weg ´s avonds dus afgesloten. Veiligheid voor alles!

Nadat we ingecheckt waren kreeg Heiko een pas voor het parkeren van de auto. Op loopafstand van het hotel, achter een museum. Prima geregeld. Er waren twee overnachtingen geboekt in het Backstage Hotel. En dat hotel zit aan het Abba-museum. Dat kwam mooi uit! Eenmaal op de kamer hoorden we totaal niets meer van de drukte in het park. Gelukkig maar. Ik denk, dat men van het hotel daar al wel rekening mee had gehouden hoor. Zelfs hoogstwaarschijnlijk voorzorgsmaatregelen hebben getroffen in de vorm van goede geluidsisolatie. Er zal vaker “drukte” in het park zijn, al langer dan dat het hotel er staat. Die was vrij recent verbouwd, gerenoveerd: anderhalf jaar geleden was het geopend. Heel duidelijk te zien aan de keurige, nette kamer!

Deze avond kozen we voor het restaurant “Blå Porten”, de blauwe poort, dat nagenoeg naast het hotel stond. Wat een bijzonder gebouw! Wat blijkt? “Aan het einde van de 17e eeuw (!) verrees de Blauwe Poort naast een van de ijzeren poorten, die toegang gaven tot het jachtpark van de koning. Djurgården was destijds nagenoeg alleen voor de jacht. In de 18e eeuw functioneerde Djurgården niet meer als jachtpark, maar de mensen bleven naar Djurgården stromen. Niet in de laatste plaats naar Blå Porten. Veel van de gasten van het restaurant waren welgesteld, zoals parlementariërs en groothandelaren. Op een avond in april 1869 sloeg het noodlot echter toe. De bakkershut vloog in brand en het restaurant brandde tot de grond toe af.

Het duurde tot 1916 voordat de naam opnieuw werd gebruikt, dit keer iets verder het eiland in. Naast een nieuwgebouwde kunstgalerie heeft restaurateur Agnar Meurling een zomerrestaurant met een Italiaans geïnspireerde tuin opgezet. Als ingang werd een marineblauwe poort in de muur gemetseld, om de naam legitimiteit te verlenen. In 1938 nam het staatsbedrijf Sarabolaget het complex over en werd Blå Porten populairder. In de jaren 60 werd de zomerclub “Le Discjockey” opgericht in Blå Porten, de eerste discotheek van Stockholm. De gasten hadden plezier en dansten op lp-platen. Blå Porten in zijn huidige vorm werd opgericht door de restaurateur Schreck, die het restaurant runde van 1972 tot 1996. Sinds 2012 is het de familie Sürer in de Boqueria Group die het concept van Peter in stand houdt. Muziek, vaak in de vorm van liveoptredens, speelt nog steeds een grote rol.

Laten we niet vergeten waar we hiervoor kwamen: eten! En dat was er in overvloed. We konden uit diverse menu´s kiezen en wij namen de bekende Zweedse köttbullar (gehaktballetjes) met potatismos (aardappelpuree) met rödkål (rode kool) en lingon sås (lingon saus) met een gurksallad (komkommersalade). Het smaakte ons heerlijk! Iedere kok geeft er immers zijn eigen, persoonlijk tintje aan en dit tintje vonden we geweldig! Hierna gingen we, door de regen, weer naar het hotel, waar we nog even babbelden. Dat deden we trouwens deze dagen heel veel en vonden het beide heel prettig. Toch was het op enig moment over met de pret en gingen we naar bed. We sliepen als rozen…

Dinsdag 31 oktober zaten we, voor ons, laat aan het ontbijt. Rond negen uur! Ja, we hadden goed geslapen en dan maakt de tijd totaal niets uit! We lieten ons daarom het ontbijt goed smaken!

Voor vanochtend hadden we kaartjes gekocht voor het Abba-museum. Bij de online bestelling, die we een paar weken geleden hadden gedaan, moest je een tijdstip aankruisen en wij hadden gekozen voor half elf. Op het moment dat we er aankwamen was het nog rustig en konden we op ons gemak doorlopen. Toen we buiten voor het pand van het museum stonden bleek, dat ons hotel aan het Abba-museum vastzat. Het was feitelijk één gebouw. Op het moment, dat we het museum volledig hadden gezien bleek zelfs, dat we binnendoor hadden kunnen gaan! Later hoorden we overigens, dat het gehele pand (hotel, museum en restaurant) voor een deel eigendom is van Björn Ulvaeus, componist en zanger en gitarist van Abba.

Wij lieten ons digitale entreekaartje bij het poortje scannen, kregen een digitale gids mee en daalden de trappen af naar het daadwerkelijke museum, dat zich voor het grootste deel onder de grond bleek te bevinden. Via diverse ruimtes werden we meegenomen in de historie van Abba en haar vier bandleden. Uiteraard klonk overal muziek van deze supergroep. Overal stonden palen met nummers (op volgorde), waar we op konden drukken. Dan kregen we op onze oordoppen de informatie die bij dat gedeelte van de geschiedenis van Abba hoorde. Techniek… We zagen en hoorden onder andere iets over de individuele bandleden, over hun jeugd, de bandjes waarin ze gespeeld hadden, hun hobby’s en heel veel meer.

Over de studio´s waar ze mee gewerkt hadden, over de tournees die ze gemaakt hadden (ze waren zelfs in Aneby geweest!), de vele kleding, de vele gouden platen, te veel om op te noemen. Heel veel informatie over de band Abba. We liepen er twee uur rond, waarna we moe werden van het slenteren. Om die reden verlieten we het museum en gingen we weer naar boven. Naar het restaurant van het museum. Het museum bevat zó ongelofelijk veel informatie, dat je het eigenlijk niet in één keer allemaal kunt opnemen. Wat ons betreft gaan we nog een keer naar Stockholm en lopen we het rondje in het museum nog een keer. Ik weet zeker dat we dan weer andere dingen zien en horen.

Terwijl we in het restaurant genoten van een kop koffie, zag Heiko een rode Hop-On Hop-Off bus voorbijrijden. “Hé! Is dit de route waarlangs die rijdt?” Even later rijdt die bus in de andere richting terug. “Er is een opstapplaats hier vlakbij!” was Heiko zijn conclusie. We informeerden en inderdaad bleek dat het geval te zijn. Elk halfuur kwam er eentje voorbij en stopte nét voorbij het amusementspark Gröna Lund. Wij besloten om mee te gaan, om een gedeelte van Stockholm te zien. Even later liepen we naar de plaats, waar we dachten, dat een bus zou komen. In een miezerige regenbui. De eerste regendag van deze reis.

Naast ons, in een parkje zagen we een eekhoorntje lopen,
op zoek naar voedsel.
Wat lief, wat leuk!
Hier zijn ze dus ook gewoon.
In een grote stad…

De bus kwam even later en de chauffeur vroeg naar onze kaartjes. Nee, die hadden we niet. Dit was uiteindelijk een spontane actie: “Geen probleem. Rijd maar mee en koop bij stopplaats 1 maar een kaartje.” Vanwege de regen waren de ramen voorin de bus beslagen, waardoor je de omgeving niet goed kon zien. Wij gingen daarom verder achter in de bus zitten, boven in de dubbeldekker. Elke keer wanneer we scherpe foto´s wilden maken deden we een zijraampje open. Dat werkte perfect en niemand had er last van, want we hadden de bovenverdieping helemaal voor onszelf!

De bus leidde ons door vele wijken en straten van Stockholm. Met vele hele oude, historische panden en veel groen. Natuurlijk ook veel nieuwbouw en hoogbouw. We genoten van de rondtoer en namen het slechte weer voor lief. We zaten droog en het was warm genoeg in de bus. Onderweg zagen we, dat er nieuwe tunnels door bergen werden gemaakt voor nieuwe metrolijnen. Boven op die berg zagen we gebouwen staan. Oei.. We maakten het hele rondje en bij opstappunt 1 betaalden we voor de rit.

Met nog precies voldoende tijd om het Vasa-museum te bekijken stopten we daar in de buurt. In dit museum kun je het Koninklijke houten schip bekijken, dat na de tewaterlating vrij snel naar de zeebodem ging… “Op de Zweedse troon zit de jonge koning Gustav II Adolf, die erop uit is de Oostzee te domineren. Om daar te komen, bouwt hij een sterke vloot. Hiermee kan Zweden de winstgevende handel controleren. In januari 1625 tekent de koning een contract met de Nederlandse scheepsbouwer (!) Henrik Hybertsson en zijn zakenpartner Arendt de Groote, om vier schepen te bouwen. Twee grotere en twee kleinere. Een van de grote schepen is de Vasa…

10 Augustus 1628: De Vasa werd met behulp van ankers langzaam langs de kust getrokken. Toen het schip eindelijk buiten Tranbodarna was, in het huidige Slussen, werden vier van Vasa’s tien zeilen gehesen. De kanonpoorten stonden open en er werd een saluut afgevuurd. Vasa zeilde ongeveer een kwartier, daarna ging alles snel. Een windvlaag vulde de zeilen en Vasa begon te kapseizen, maar ze stond weer op. Toen kwam er nog een windvlaag, die sterker was en het schip zo krachtig liet slingeren, dat het water door de open geschutpoorten aan de onderkant naar binnen stroomde. Al snel begon de Vasa te zinken. De chaos was groot aan boord. Het duurde niet lang voordat het schip op 32 meter diepte op de zeebodem lag. Het kostte ongeveer dertig mensen het leven…” In 1956 wordt het schip teruggevonden en begint men aan een bergingsoperatie. Drie jaar later komt het uiteindelijk boven water. Pas in 1962 wordt het eerste Vasa museum ingehuldigd. Na een 17 jaar lang conserveringsprogramma mocht het houten schip uiteindelijk “drogen”. Op 15 juni 1990 kwam het schip in zijn huidige museum te liggen. Vanaf dat moment wordt verder gewerkt aan de restauratie, die heden ten dage nog steeds aan de gang is. Indrukwekkend!

Al snel na deze belevenis zochten wij wederom “Blå Porten” op. Het eten in dit restaurant was ons gisteren goed bevallen. Daarbij was het ook nog eens lekker dicht bij het hotel. Tegelijkertijd noemden we dit restaurant, op het moment, dat we op zoek zouden gaan naar een eetgelegenheid. Deze avond koos Heiko voor een kip gerecht, terwijl ik nog maar eens voor een zalm gerecht ging. We hebben wederom heerlijk gegeten.

Dit was eveneens het laatste diner van deze onvergetelijke reis. De dag erop waren we weer bij Ebba thuis! Het was een reis, die onvoorstelbaar veel indrukken heeft achtergelaten. We mochten het Noorderlicht zien, we liepen op de Noordkaap en stonden bij het monument, orka´s en walvissen lieten zich voor ons zien en we bezochten het Abba- en Vasa-museum! Allemaal stuk voor stuk bijzondere ervaringen, die we nooit zullen vergeten!