“Verlate huwelijksreis”: deel III – Noordkaap!

In de nacht van woensdag op donderdag deden we een aantal plaatsen met de Polarlys aan, waar wij niets van hebben gemerkt. De boot lag heel stil in het water en het was zeer rustig op open zee. Volgens de kaart hadden we de plaatsen Skjervoj, Oxfjord, Hammerfest en Havoysund aangedaan, waar de boot bij de meeste plaatsen slechts een kwartier had aangelegd. Even de post en een paar pakketjes afgeven en een paar mee terug nemen en weer verder. Toen we de volgende ochtend wakker werden zagen we dan ook de kustlijn aan ons voorbij trekken. Die kustlijn bestond uit hoge rotsen, die allemaal voorzien waren van een laag sneeuw. Het land erachter leek ons woest en onbewoonbaar. Volgens Google Maps liepen er dan ook nagenoeg geen wegen in het gebied achter die rotsen. En toch zagen we zomaar ineens een paar huisjes onderaan zo´n imponerende rots staan. Die kon je volgens ons toch echt alleen maar bereiken via een boot. Jeetje zeg…

Toen we fris en fruitig in de kleren waren liepen we de trap op naar dek vier en liepen we langs het, opnieuw, zeer uitgebreide buffet. Dit keer werd het “ontbijt” of “frukost” genoemd. Voor ons leek het eigenlijk heel veel op het buffet van de vorige avond. Er stonden namelijk ook gewoon weer aardappelen met groenten klaar. Uiteraard ook vele soorten brood, heel veel vis, kaas en vleesbeleg, gekookte en gebakken eitjes en nog veel meer. Wát een keuze! Ik heb in de vier dagen aan boord van dit schip meer vis gegeten dan in de laatste maanden geloof ik. Vooral veel zalm… Oh, zo heerlijk!

We verbleven deze ochtend op het schip. Geen straf, want het was mooi weer. Niet altijd even helder, maar wel zo goed, dat we de vaarroute fantastisch konden volgen. Met al zijn schitterende bergen. Grote, kleine, mooie, lelijke, met ijs, met sneeuw: van alles kwamen we tegen. Ja, echt grandioos om te zien!

En nogmaals: er wonen daar ergens nog mensen ook.
Voor ons onvoorstelbaar. Zo ver van “alles”.
Voor hen zal die beleving anders zijn.
Zij hebben daar natuurlijk “alles”…

Natuurlijk gingen we ook weer op verkenning uit op de boot.
Gewoon hier en daar een kijkje nemen.
En dan het dek op. Een van de vele waar we uit konden kiezen.
Dan krijg je het niet alleen koud van de temperatuur buiten,
maar ook van hetgeen je te zien krijgt:
kippenvel momenten kan ik je vertellen!

Deze dag zou voor ons in het teken staan van het bezoek aan de Noordkaap. We vonden uit, dat de Noordkaap de belangrijkste toeristische attractie van Noorwegen is. Jaarlijks wordt het door ongeveer 200.000 mensen bezocht. Wat ik eigenlijk nog heel weinig vind. Toch? Rond elf uur legden we aan in de haven van de plaats Honningsvåg, waar de boot tot half drie bleef liggen. Deze haven wordt overigens jaarlijks bezocht door zo´n honderd cruiseschepen! Ook in Honningsvåg werden goederen uit- en ingeladen. Eveneens neemt het schip een aantal duizenden liters water in. Voor toiletten, douches in de hutten van de gasten en uiteraard ook drinkwater.

De stop van drie en een half uur aan de kade liggend, bood ons de mogelijkheid, om met een bus op excursie naar de Noordkaap te gaan. Op de kade stonden vier bussen klaar, waar de passagiers die zich voor deze excursie aangemeld hadden, in konden stappen. Er waren twee bussen met een gids, die alles in het Duits vertelde, eentje die een Franse gids had en wij stapten in de bus met de gids, die alles in het Engels vertelde. Overigens hoorden we nog, dat gedurende de bootreis 24 verschillende nationaliteiten op de boot aanwezig waren. Als je nagaat, dat er wereldwijd 200 zijn is dat best wel veel. Die 200 nationaliteiten schijnen in Nederland zelfs volledig vertegenwoordigt te zijn. Alleen al in Amsterdam zijn er volgens een telling van 2019 177 te vinden…

De weg naar de Noordkaap was een smalle tweebaansweg die wit was van de sneeuw en het ijs. Dat was voor de chauffeur geen belemmering om stevig door te rijden. Voor ons gevoel af en toe iets té stevig misschien? Gezien de vele bochten, stijgingen en dalingen in de weg en de afgronden waar slechts een vangrails stond van 50 centimeter hoog… Alsof dat helpt voor een bus van drie meter hoog… De gids voorzag ons tijdens de half uur durende rit van veel informatie, op een zeer ludieke manier. Leuke humor had deze jongeman. Echt super! We luisterden er graag naar.

Hij vertelde ons bijvoorbeeld, dat van 20 november tot 22 januari de zon daar niet meer opkomt en dan leven de bewoners van die omgeving in het donker. Dat duurt dus 63 dagen lang! In de zomer is het omgekeerd. Dan is vanaf 13 mei tot 31 juli de zon daar altijd boven de horizon en wordt het niet donker. De mensen in Honningsvåg leven hoofdzakelijk van de visvangst en op de tweede plaats staat het toerisme.

Toen we na de, voor ons, spannende rit aankwamen
bij het meest noordelijke puntje van Noorwegen
en het vaste land van Europa,
zagen we het informatiecentrum met het restaurant
en op het uiterste puntje van de kale rots
hét monument:
de wereldbol, de globe.

De vier bussen vol met Hurtigruten toeristen stroomden leeg en de meeste spoedden zich meteen naar het monument. Iedereen wilde natuurlijk bij dat monument, de globe, op de foto. Ter bewijs van het bezoek aan de Noordkaap. Wij ook! Echter gezien de enorme drukte daar, liepen wij eerst even een rondje rond het gebouw en bekeken we een ander beeldje en genoten we van het uitzicht. Wat een aparte belevenis om daar te staan! Het deed echt wat met ons, zó bijzonder. Dit hadden we gehoopt, hier hadden we van gedroomd, een keer gepland om met de camper te gaan doen, maar misschien uiteindelijk niet eens meer op gerekend dat het zou gebeuren. En op dat moment stonden we daar dan toch! Adembenemend…

Het was mooi helder weer, ondanks dat we onderweg ook in de nevel hadden gereden en de zon kwam er zelfs even bij. De temperatuur was onder nul en er stond een windje die vanaf de Barentszzee kwam. Toch was het daar voor ons onbeschrijfelijk mooi en intens. Ik maakte er spontaan een vreugdedansje, die Heiko heel toevallig net met zijn mobieltje vastlegde…

We keken vanaf de rotspunt over de Barentszzee en zagen om ons heen veel besneeuwde rotsen. Geweldig, wát een beleving. We hadden al een keer gehoord dat het bij de Noordkaap ´s zomers vreselijk druk is. Dan staat de toegangsweg soms helemaal vast door de vele auto´s, campers en bussen. Er gaat namelijk slechts één weg naar de Noordkaap vanaf de plaats Honningsvåg en dan is het daar dringen en filerijden.

Toen het iets rustiger werd bij het monument liepen we die kant op
en pakten we onze kans.
Er waren nog een paar mensen in de buurt
en zodoende vroegen we aan een mevrouw,
of die foto´s van ons wilden maken.
Zo ging het daar de hele tijd hoor:
men hielp elkaar aan foto´s van dat speciale moment.
Erg fijn, want met een selfie krijg je slechts een deel van de globe op de foto.
Wil je wel geloven, dat we daar zelfs emotioneel werden?

Na onze “fotosessie” liepen we door de sneeuw en een koude, gure wind naar het informatiecentrum en liepen we omlaag, de kelder in voor een bijzondere, 180 graden brede, film over de Noordkaap en meer. Later zagen we, dat we via die onderaardse gang, nagenoeg onder de globe hebben gestaan. Bijzonder…

Toen was het koffietijd! In het restaurant op de begane grond kochten we koffie met een goed belegd broodje. Vanachter het raam in het warme restaurant keken we op de globe. Daar kwam op enig moment zelfs de zon nog op te staan. Op een nagenoeg lege vlakte er omheen… Een cadeautje!

De tijd vloog om en tijd om nog een keer naar de wereldbol te lopen voor nóg een foto was er niet meer. De gids had namelijk verteld hoe laat we weer bij de bus moesten zijn en die tijd naderde snel. Té snel voor ons gevoel. We hadden graag nog een rondje gelopen daar, alles nogmaals in ons willen opnemen en daarna pas terug willen gaan. Zo werkt het helaas niet als je in groepsverband reist. We hadden nog net tijd om via de souvenirwinkel te gaan en een miniatuur globe te kopen en een paar koelkastmagneetjes. Hierna was het de hoogste tijd om de bus weer in te stappen, die ons naar de haven van Honningsvåg bracht, waar de boot van Hurtigruten, de Polarlys op ons wachtte.

Onderweg vertelde de gids ons vanzelfsprekend nog weer het een en ander. Dit keer over de Sami bevolking en hun gewoonten. Heel interessant en leerzaam. Daarover later nog ooit eens meer hoor. We zagen wederom de mooiste beelden aan ons voorbij gaan. Wat prachtig! Wat super! Wat eenzaam… Zeer voldaan stapten we uit de bus en daarna op de boot.

We brachten onze spulletjes naar de hut en genoten nog even van de omgeving buiten, waar we onder andere boven bij “Lange Frans” in het restaurant, prachtig uitzicht op hadden. Het werd daarna al snel donker.

Onder het genot van een kop koffie en een appelgebakje met slagroom (“Hè Heiko?”) praatten we samen een hele poos na over deze magnifieke trip naar de Noordkaap. Daarna trokken we ons terug in de hut, om even tot rust te komen van alle indrukken. Want die waren er in groten getale…

Ook liepen we samen nog even naar de souvenirwinkel en ging Heiko alleen nog naar de receptie. Hij had de reis online geboekt, maar blijkbaar ergens iets fout gedaan. Hij had geboekt vanaf de plaats Tromsö naar Kirkenes en vervolgens van Kirkenes terug naar Tromsö. Oftewel, hij had het geboekt als twee losse reizen, die qua datum wel op elkaar aansloten, alleen waren het volgens de computer twee reizen! Dat betekende, dat we in Kirkenes ´s morgens vroeg uit de hut moesten, daarna uitchecken, om vervolgens meteen weer in te checken en dan hoogstwaarschijnlijk naar een andere hut moesten. Een beetje omslachtig. Bij de receptie hadden ze het dan ook al snel zo geregeld, dat we dezelfde hut konden behouden en niet hoefden uit (en weer in) te checken. “Mooi! Dankjewel, dames!”

Om acht uur was het onze tijd voor het diner, wat deze keer geen lopend buffet was. Nee, we kregen een “Nordkapp Menu”! Er kon gekozen worden uit twee menu´s. Heiko koos voor het gerecht met varkensvlees en rode kool en ik nam die met zalm, welke gevangen was in een van de fjorden rond de Noordkaap. Wat heeft het ons heerlijk gesmaakt! En ja, we hadden beide het juiste gerecht gekozen. Het nagerecht bestond uit twee bolletjes heerlijke pistache ijs, met een bijzonder sausje. Wat het was weten we nog niet. Het diner en dan met name ook de bediening verliep allemaal prima en zeer geolied. Wat hadden we trouwens vriendelijke bediening! Het viel ons op, dat we alleen máár vrolijke mensen tegenkwamen. Een complimentje hoor. Deze keer werd het diner in één keer genuttigd en werden we (helaas) niet “onderbroken” doordat het Noorderlicht te zien was. Daarvoor was het jammer genoeg te bewolkt. Na het diner nog even in onze hut napraten, de boeken nog even gepakt, om uiteindelijk onder het toeziend oog van de maan, lekker te gaan slapen.