Op woensdag 25 oktober verlieten we het hotel al rond acht uur. We zaten daarmee ook al vroeg aan het ontbijt. Via de grote, brede winkelstraat, liepen we naar het station. De koffertjes rolden luidruchtig achter ons aan over de stenen van de autovrije winkelstraat. We waren absoluut niet de enige voetgangers daar: Oslo was al springlevend! De trein van de organisatie “FlyToGet” vertrok vanaf spoor 13 en 14 en bracht ons rechtstreeks vanaf het centraal station van Oslo naar het vliegveld Gardermoen. Daar wilden we wederom minimaal twee uur van tevoren zijn, zodat we ons op het vliegveld niet hoefden te haasten en niet in de stress hoefden te raken, als we de juiste terminal en gate niet meteen zouden kunnen vinden.
We vlogen om half twaalf opnieuw met SAS. Dit keer naar de Noorse kustplaats Tromsø, waar we om twintig minuten over één aankwamen. Een vliegreis van bijna twee uur, die vanzelfsprekend nagenoeg de hele tijd boven de wolken plaatsvond.
Boven de wolken scheen de zon op die wolken, die spierwit waren en de lucht erboven was helderblauw. Alsof je over een sneeuwlandschap zweefde. Plotseling zag ik iets boven die wolken uitsteken. Bergen! Eerst een, daarna veel meer. Jeetje zeg! Wát een onherbergzaam gebied met gigantische hoogtes! En wat mooi om te zien!
En het hield niet op! Onder sommige wolken kwamen weer bergen tevoorschijn,
welke de toppen bleken te zijn van heuse fjorden!
We konden duidelijk zien,
dat onder de besneeuwde toppen
hoge bergen zaten, die aan een meer of rivier lagen!
Toen we onze eindbestemming naderden en de landing was ingezet
zagen we onder de wolken nog een fantastisch bergketen opduiken.
De bergen waren allemaal uiteraard bedekt met sneeuw,
gezien de tijd van het jaar en daar scheen de zon op.
Wat indrukwekkend om te zien…
De landing was wederom prima gegaan en we stapten rustig uit. Het vliegveld van Tromsø is niet zo verschrikkelijk groot en via de borden vonden we de uitgang al vrij snel en stonden we zomaar ineens behoorlijk veel noordelijker op de aardbol! We waren uiteindelijk over de poolcirkel gevlogen! De noordpoolcirkel is overigens een onzichtbare ring, op ongeveer 66° 33′ noorderbreedte, die het noordpoolgebied omvat. Binnen de poolcirkels, er is ook een zuidpoolcirkel, komt de zon minimaal één dag per jaar niet op en gaat de zon minimaal één dag per jaar niet onder. Tromsø bevindt zich in de buurt van de poolcirkel en kan prachtige mogelijkheden bieden om het noorderlicht te ervaren. En ondanks het feit, dat we nu zo hoog zaten was het er niet eens verschrikkelijk koud. Op dat moment… Er stond een pendelbus klaar, die ons en meerdere reizigers, naar het centrum bracht. Centrum dat in Noorwegen overigens Sentrum heet. Logisch toch?
De bus bracht ons binnen tien minuten, onder andere via tunnels onder de rotsen van Tromsø door, naar het centrum van de grote stad. Onderweg stopte de bus meerdere malen en vertelde de chauffeur welke reizigers voor welke hotels op dat moment uit moesten stappen. Bij elke stopplaats noemde hij minstens vijf namen van hotels op! De plaats Tromsø is dus erg toeristisch. Dat moge duidelijk zijn! Wij stapten uit op het eindpunt: in de haven!
De boot van Hurtigruten, Polarlys (vrij vertaalt het poollicht) zou vanaf kwart over twee in de haven van Tromsø liggen. Vier uur lang. We waren inderdaad te vroeg en besloten daarom een kort rondje door de stad te lopen. En dat was heel gezellig! Op zoek naar koffie vonden we een klein cafeetje, dat ingericht was als… Tja als wat? Als een museum/ tweehandskleding winkel. Heel apart, maar ohhh… Wat supergezellig! Het zat er dan ook vol met mensen van verschillende leeftijden, rangen en standen. De koffie was heerlijk, evenals het bijzonder broodje ei.
Hierna liepen we opnieuw naar de kade en zagen we, dat de boot al aan de kade lag: wat een grote jongen! Wat een prachtexemplaar! We liepen de trap op naar binnen en checkten ons in. Van de vriendelijke dames kregen we twee key cards voor de toegang tot onze hut. Wij hadden hut nummer 350 toegewezen gekregen. Die was op dezelfde etage gelegen als waar we het schip opgelopen waren. We zochten de hut op en installeerden ons. Het was een buiten hut met een schoon raam en zodoende een mooi uitzicht over de fjord. Verder was het er klein, maar fijn! En alles aanwezig: wc/ douche, tv, garderobe, tafeltje, bankje en een bed niet te vergeten! Nadat we de inhoud van de koffers in de kasten hadden gelegd respectievelijk gehangen, verkenden we het schip.
We ontdekten het grote restaurant aan de achterzijde op dek vier, één dek boven ons. Daar werd elke dag ontbijt, lunch en diner geserveerd. Op datzelfde dek was ook een bistro, waar je onder andere terecht kon voor koffie. Op dek vijf en zes waren twee lagen met alleen cabines, waarbij op dek zes aan de voorzijde de stuurhut was.
Op dek zeven was aan de voorzijde een groot panoramadek. Super! Daar had je vanachter hele grote ramen een schitterend uitzicht. Langs de ramen stonden grote, “luie fauteuils” opgesteld, die op moment van vertrek allemaal bezet waren. Het leek een beetje op de strandstoelen, die altijd bezet zijn of bezet worden gehouden doordat er een handdoek op ligt.
Het middelste gedeelte van dek zeven was gereserveerd voor een grote koffiebar. Daar namen we dan ook maar koffie met een lekkere koek. De man die daar bediende was uitermate vriendelijk. Lang, dun, goedlachs, zeer spraakzaam en bovengemiddeld vriendelijk. Om de een of andere reden kreeg hij van ons de bijnaam “Lange Frans”. De koffie smaakte ons prima! De achterzijde van dek zeven ontdekten we nog en die was open en daar kon je, deels beschut door glaswanden, buiten staan.
Om kwart over zes vertrok de boot richting het noorden. Het was toen al schemerig en dat leverde mooie plaatjes op van het verlichte Tromsø. De reis was “All-Inclusive” geboekt, wat betekende, dat het eten en drinken verder gratis was en via het “Ambassadeurschap van Hurtigruten” was de WiFi aan boord eveneens gratis. We hebben een aantal kilometers van het varen gevolgd en zagen links en rechts van ons de besneeuwde rotsen uit het water ophoog rijzen. Wat geweldig! Wat een spektakel!
Om acht uur ´s avonds was het onze beurt om aan te schuiven voor het diner. Het aantal passagiers was in drie groepen verdeeld, om te voorkomen dat iedereen tegelijkertijd in het restaurant plaats zou nemen. Wij waren ingedeeld in de groep voor acht uur, wat wij aan de late kant vonden. Het eten maakte echter alles goed. Een zeer uitgebreid lopend buffet met alles in overvloed en heel veel keuze. Te veel keuze eigenlijk, want alles zag er even lekker uit. Dat nodigde dan weer uit, om van alles een beetje te proberen. We zaten naast een tweetal dames, die ons vertelden, dat ze uit Australië kwamen. We kregen gedurende onze dagen op de boot een leuk contact met hen. We zijn zelfs uitgenodigd om, als we in Australië zijn, bij hen langs te komen in Melbourne. Leuk toch?
Tijdens het eten werd er plotseling omgeroepen, dat het Noorderlicht te zien was! Meer dan de helft van de mensen in het restaurant vloog overeind en snelden zich naar buiten.
Wij uiteraard ook!
Snel naar de hut om onze jassen te pakken en de camera´s.
Voor ons vertrek had ik opgezocht hoe de camera ingesteld moest worden voor het beste resultaat. Het is namelijk nog niet zo eenvoudig om het Noorderlicht op de foto vast te leggen.
En dat bleek ook wel.
Met het blote oog zag ik het groene licht, maar op de camera was niets te zien!
Heiko nam een foto met zijn mobieltje en daarop was meer te zien dan op de grote camera(s).
Wat ik ook probeerde: ik kreeg niets te zien!
Feitelijk ook bijzaak, want ik zag het in het echt en dáár ging het om.
Wat een traktatie! Een lust voor het oog!
Meteen op onze eerste avond het Noorderlicht gezien. Eén van de punten van onze bucket list! Te gek voor woorden! Zo fantastisch!
Toen “het ergste” voorbij was gingen we terug naar binnen. Het was toch wel heel erg koud. Net beneden het vriespunt met een vies windje! We gingen terug naar het restaurant om verder te eten. De dames uit Australië waren ook terug en lieten hun foto´s zien van het Noorderlicht. Gewoon met hun IPhone genomen en wat denk je? Die waren schitterend! En een van de dames, die die de meeste en mooiste foto´s had genomen, was zo vriendelijk om de foto´s met ons te delen. Met het zien van het Noorderlicht, het diner en na ook nog eens een zusterschip van Polarlys voorbij te hebben zien varen kwam er een einde aan onze eerste dag op de boot van Hurtigruten. Een schitterend begin van deze bootreis naar de Noordkaap…
Wat een prachtige reis zeg! Dat heb je goed uitgekiend, Heiko! Zit echt te genieten. Hadden jullie geen last van de deuren onderin, als er in de nacht ergens werd aangemeerd?
Ik weet van de boot waarop wij voeren, dat als je aan bakboord je hut had, je echt wakker was van het lawaai.
Maar misschien lagen jullie hoger op een dek.
En heerlijk het eten hé? Daar heb ik ook zo van genoten.
Dat is nu echt vakantie!
Helemaal niets van gemerkt! Of we op een goede afstand hebben gelegen, of dat we gewoon heel goed hebben geslapen?
Ja, het eten: de laatste dagen ging het… anders… Wel heerlijk! Ja, dat zijn culinaire hoogstandjes hoor!
Geniet van de dag, Wilma!