Vele bomen in omgeving gekapt

De zaterdagochtend begon Heiko meteen aan het leegmaken van de aanhanger met hout. De stammen werden overgepakt op de kleinere aanhanger achter de zitmaaier en naar de “houtverwerkingsplaats” gereden. Daar legde hij de stammen op de zaagbok en zaagde hij alles direct met de motorzaag. Twee uurtjes later lagen de kleinere stammen alweer opgestapeld in dat houthok. De zitmaaier met aanhanger werd teruggereden, maar niet leeg! Die werd gevuld met eerder gekloofd en gedroogd hout en de voorraad in ons stookhok werd aangevuld.

De dikkere stammen kwamen op een stapel, meteen naast de (kapotte) kloofmachine. Er ligt inmiddels al best veel dat gekloofd moet worden. Helaas hebben we via Marketplace nog geen andere, tweedehands, kloofmachine kunnen kopen, maar dat gaat vast binnenkort wel goed komen. De meest aangeboden klovers zijn dezelfde als we nu hebben en gezien de hoeveelheid hout dat elk jaar gekloofd wordt, lijkt het ons verstandiger om een groter en zwaarder model te kopen. Die worden niet zo heel vaak aangeboden. Daar moet je net geluk mee hebben. En het moet uiteraard ook een beetje op rij-afstand zijn.

Deze morgen gebruikte ik onder andere voor het inventariseren: “Wat hebben we inmiddels voor de kleinkinderen?” We weten, dat ze enorm van knutselen houden en daarvoor hadden we de laatste tijd het een en ander in huis gehaald. Vouwblaadjes, tekenpapier met natuurlijk stiften en wasco krijtjes, verf en boekjes met kleurplaten. Het is al een hele verzameling geworden. We vonden bij Erikshjälpen zelfs nog een doosje met diverse scharen. Nee, een schaar met verschillende bladen. Die hebben diverse modellen. Is vast leuk om allerlei modellen mee te knippen. Denken wij…

Na het zagen, gevolgd door de koffie, ging Heiko weer naar buiten. Deze keer om de voorste punt van de carport te verven. We hadden eerder al een keer besloten, dat we de puntjes in de kleur faluröd zouden verven en de palen en de daklijsten wit. De schroefgaatjes had Heiko gisteren allemaal gevuld en vandaag kon hij, nadat alles geschuurd was, beginnen met verven. Na een keer alle plankjes te hebben geverfd, bleek de verf niet meteen goed dekkend.

Gelukkig was het verf op waterbasis en waren de plankjes waarmee Heiko was begonnen, al vrij snel droog. Zodoende kon hij, toen hij alles een keer had geverfd, meteen weer door met de tweede laag. Het waaide een beetje, wat uiteraard ook het droogproces versneld had. Na twee keer was het mooi donkerrood en ziet het er netjes uit. Een andere keer wordt de daklijst wit geverfd. Voor deze zaterdag zat het klussen erop. Het was tenslotte ook weekend!

Eind van de middag kregen we bezoek van onze buren Erling en Britt uit Västorp. We hadden ze twee weken geleden al uitgenodigd voor een zaterdagmiddag, maar in dat weekend was hun oudste zoon jarig: toen gingen ze op verjaardagsvisite. De zaterdag daarna konden zo ook niet, omdat ze toen naar het oogstfeest gingen op het eiland Öland. Zodoende werd het uiteindelijk vandaag. Ze hadden voor ons een boeketje bloemen meegenomen en een fles heerlijke rosé. Erg leuk. We hadden in de uitnodiging gezet, dat we boerenkool (in het Gronings stamppot mous) gingen eten, oftewel grönkål in het Zweeds. Het eten had ik ´s morgens allemaal al voorbereid, zodat ik niet de hele middag meer in de keuken hoefde te staan. De stamppot werd warm gemaakt, de zuurkoolspek gekookt, twee Nederlandse rookworsten warm gemaakt en spekreepjes (bacon) gebakken. Al snel bleek, dat ze nog nooit boerenkool hadden gegeten. Ook de vorige keer toen ze bij ons aten kregen ze iets voorgeschoteld, dat ze nog niet eerder hadden gegeten: een zuurkoolschotel.

Het viel in de smaak en er werd dan ook gretig van gegeten. Na het eten namen we in de kamer een kopje koffie met een stuk cheesecake met ananas en slagroom als toetje. Alhoewel ze aangaven dat ze “vol” zaten, bleef er gelukkig geen kruimel over van de lekkere, frisse taart. Na het eten meteen taart zouden wij in Nederland nooit gedaan hebben, maar hier schijnt het traditie te zijn. En daar willen we aan meedoen. Met een volle buik verplaatsten we ons weer terug naar de keuken, om een spelletje “Keezen” te spelen. Dat spel hadden we eerder ook al eens met hen gespeeld en dat ging toen erg leuk. We spraken destijds af om het vaker te spelen. Maar helaas gooide Corona roet in het eten.

Erling had nog een foto van die eerste keer en toen bleek dat die foto op 9 november 2019 was genomen! Nu speelden we het spel op 9 oktober 2021. Op een maand na precies twee jaar later! Het was wederom vreselijk gezellig. Tijdens het spel had ik een schaal met verschillende soorten kaas en worst gesneden en ook daar werd fijn van gesnoept. Het werd een gezellige avond en uiteindelijk wonnen wij dames van de heren. In 2019 waren het de heren die gewonnen hadden, waarmee de stand nu 1-1 is. Hopelijk hoeven we niet opnieuw zo lang te wachten om het spel weer eens te spelen.

Zondag was een heuse rustdag. De fut was er bij beiden een beetje uit en zodoende hadden we die dag niet veel gedaan. Toen gisteren alle spulletjes voor Merle, Daan en Jelte bij elkaar gezocht waren, vonden we een drietal puzzels. “Dat is een poos geleden, dat we gepuzzeld hebben!” Ik haalde de puzzels deze ochtend dan ook maar weer van boven en een paar minuten later zaten we heel gezellig samen te puzzelen. En dat was leuk! Samen maakten we de puzzel in een uur tijd geloof ik. Lekker ontspannend. Daarna was het tijd voor een broodje en vervolgens maakten we meteen na de middag nog een wandeling. Maar pas nadat we een beetje blad hadden verwijderd. En wel van onze vlonder. Daar lag zoveel op!

Erling had gisteravond namelijk verteld, dat hij bosbouwmachines had gehoord. In het bos schuin tegenover ons. Hij was al even op het geluid afgegaan en had gezien, dat men daadwerkelijk begonnen was met het omzagen van de grote, oude bomen. Dat ze daar aan de slag zouden gaan wisten we al, maar wij hadden nog geen activiteiten in die richting gezien of gehoord. Blijkbaar was de wind vorige week van ons af en bereikte het geluid van de bosbouwmachine ons niet. Vorige week zondag had Heiko daar nog gewandeld en stonden alle bomen er nog. Reden voor ons om vanmiddag met eigen ogen te bekijken, waar ze precies bezig waren en hoe het eruit zag. We liepen in zuidelijke richting. Eerst een klein stukje over de weg, om vervolgens het bos in te gaan bij het bordje met de plaatsnaam Hultarödje.

Toen we die kant opliepen passeerden we het huis en de grote schuur van onze buren en zagen we buurman Jörgen buiten bezig zijn. Hij maakte nieuwe scharnieren aan een van de nieuwe deurkozijnen van de grote schuur. Die schuur is inmiddels al voor een groot deel gerenoveerd en we spraken onze waardering uit, over de gemaakte vorderingen. Hij maakt er werkelijk weer iets moois van. De onderzijde van de houten wanden waren namelijk verrot en de gehele schuur van 10 meter breed en 25 meter lang, was verzakt. Paal voor paal hebben ze de schuur weer opgekrikt en is er een betonbalk onder alle wanden gekomen.

Daarna is een meter van het hout aan de onderzijden van de wanden weggezaagd en vervangen door nieuwe planken. Binnen is grof grind gestort en is er daarna een stevige betonvloer overheen gemaakt. Deze week had hij enkele ramen in de zijwanden gemaakt en nu was hij met de grote deuren bezig. Wát een verschil! Werkelijk keurig! Vol trots liet hij ons een afgetimmerd deel van de grote schuur zien, waar zijn vrouw Martina een eigen timmerwerkplaats krijgt. Dat deel wordt volledig geïsoleerd en daarin komt verwarming. Leuk!

Na het contact met de buurman liepen we verder richting de plek waar de bomen gezaagd zouden zijn. Toen we het bospad opliepen konden we al tussen de bomen door zien, dat er een stukje verderop veel meer licht in het bos was dan eerder. We vervolgden het pad en liepen naar de plek die Erling had genoemd en waar Heiko vorige week nog naar toe was gelopen. En inderdaad: een gigantisch oppervlak aan bos was inmiddels omgezaagd. Wát een veldslag! Tjonge jonge, wat kan dat in een week toch veranderen…

Het is verbazingwekkend hoeveel één bosbouwmachine kan doen op een dag. We hebben het vier jaar geleden ook gezien, toen naast ons huis een flinke hoeveelheid bomen gerooid werden. Een boom die er rond de 60 jaar heeft gestaan is in 1 minuut geveld, van alle zijtakken ontdaan en in stukken gezaagd. Wát een mooie machine hebben ze daarvoor uitgevonden. Erg ingenieus! En wat een gigantische machine! Zie je die bandjes? De omgezaagde bomen lagen trouwens overal op het land. Afgekort in stukken van 2 en 3 meter en ontdaan van alle zijtakken. Die lagen (nog) her en der verspreid. Die zullen later vast op een paar plaatsen worden verzameld.

We liepen een flink stuk door het kale landschap, waar om ons heen allemaal stammen lagen en heel veel takken van de dennen. Het rook er trouwens fantastisch. De geur van het hars uit de bomen ruikt heerlijk vind ik. Is rustgevend, maar de kaalslag is minder leuk om te aanschouwen. Uiteraard moet dit eens in de 60 jaar gebeuren, omdat de bomen anders te groot worden. Ondanks dat…

En wat te denken van de dieren? Die zijn nu toch helemaal van slag? Ik zag namelijk een heel klein kikkertje in het afval lopen. Dat deed me daar meteen aan denken. Hun bescherming is immers weg, hun “huis” is weg, hun eten is weg… Natuurlijk staan er nog vele bomen in de omgeving, maar voordat ze dat weten, zijn ze wel een poosje zoekende. Het voordeel van het kappen is, dat het straks stukken lichter en opener wordt. Dat is zeker een voordeel, want het is/ was een donker bos.

Overigens keken we later op een kaart van het stuk grond tussen ons en Hultarödje. We zagen, dat het stuk dat ze nu hadden gedaan nog maar een minuscuul stipje op de kaart is. Als je er staat is het een gigantisch oppervlak, maar op de kaart stelde het eigenlijk niet eens zoveel voor. We hebben namelijk gehoord, dat het hele stuk bos, vanaf de overkant van de schuur van onze buren, tot aan de afslag van Hultarödje, gerooid gaat worden. Volgens ons zijn ze minstens een maand bezig om dat te doen. Ondanks de snelheid waarmee het bos verdwijnt. We zullen de komende week af en toe nog even weer op een avond kijken hoever ze gevorderd zijn. En niet alleen wij vinden het aan de ene kant jammer dat het bos verdwijnt. Zelfs de bomen zelf: zie je het gezichtje in deze stam?