Geen widgets gevonden in de zijbalk

Wat (weer) een fantastische morgen! Zo rond de klok van zeven werd het lichter en lichter. Het zal niet lang meer duren of Heiko hoeft niet meer om zeven uur te beginnen, maar om acht uur. Uiteindelijk moeten ze wel iets kunnen zien als ze aan het werk gaan. Het was denk ik een kwartiertje later en de zon was volledig aanwezig. Zij liet een mooie gloed vallen op bomen, struiken en grassen. Het was een beetje mistig geweest, echter de zonnestralen lieten dat behoorlijk vlotjes “in rook opgaan”! Vanaf dat moment was het genieten van een strakblauwe lucht. En zie je die berkenbomen? Alsof ze in brand stonden…

Niets was minder waar, uiteraard. Het was de zon op die mooie herfstbladeren. Alleen ze waren toch geel? Ja hoor. Zo zagen ze er namelijk een paar uur later uit! Met de bekende gele kleur. Als je goed kijkt, dan zie je, dat de linker boom al bruin aan het worden is. Meer dan de middelste. De rechter heeft al veel van zijn bladeren laten vallen. Wat een verschil in drie gelijke bomen. Het zijn allemaal berken en toch zijn ze verschillend. Misschien dat de linker meer zonnestralen per dag krijgt, waardoor de bladeren sneller verkleuren. Maar waarom is de rechter berk dan al bijna kaal? Ja, dat weet ik even niet. Wel is het bijzonder, dat de beide foto´s dezelfde berken laten zien. Slechts met een verschil in tijd van ongeveer een uurtje.

Juist op het moment, dat de foto van de gele berken werden gemaakt, reed er een auto voorbij. Niets bijzonders toch? “Ware het niet”… Het was een wagentje van de gemeente, die de snökäppar plaatst. Snökäppar, meervoud van snökäpp, zijn de paaltjes die de weg markeren. Dit is, zoals de naam al zegt, voor als er veel sneeuw valt en de weg niet meer duidelijk zichtbaar is. Want waar houdt de weg dan op en begint de berm? Snömarkeringskäppar, sneeuw-markerings-stokken worden met een speciaal wagentje geplaatst. Er wordt een gaatje in de grond geboord en de chauffeur hoeft alleen maar de stok op de juiste plaats te zetten. “Volgende!” Zal mij eens benieuwen wanneer we de stokken nodig hebben, wanneer de eerste sneeuw hier valt.

Onlangs hadden we, of eigenlijk ik, een stenen bloembakje gekocht bij Erikshjälpen. In de vorm van een hartje. Deze had ik eerst gevuld met mos en wat dennenappels, maar die verdwenen al snel onder de rand. Het mos werd droger en droger en er bleef zo weinig van over, dat de vulling niet meer te zien was. Toen vroeg ik Heiko, die gisteren immers voor Örtengren aan het werk was, of hij wellicht een vetplantje kon meenemen. Die zou er wel goed in passen. Heiko stuurde me aan het einde van zijn werkdag een paar foto´s, zodat ik kon kiezen. Hierna kwam hij daadwerkelijk met het plantje in huis en het paste prima. Kleur op de kamertafel!

Tijdens de negen weken, dat Ebba in huis moest blijven vanwege het herstellen van haar heup, heeft ze de smaak te pakken gekregen van muesli! Vaak eet ik dat ´s ochtends en dan liet ik haar het laatste beetje uit mijn kom eten. Ze weet het inmiddels precies. Wanneer ik achter mijn bureau eet is het muesli en wacht ze vol spanning, dat ik haar de kom voor houd. Dan zijn het de kleine kruimeltjes muesli en de yoghurt die ze volledig naar binnen werkt. En lijkt het alleen maar zo of is ze gegroeid? Dat zou een beetje vreemd zijn: van muesli en yoghurt groei je toch niet? Daarnaast krijgt ze weer veel meer beweging, dan dat ze tijdens haar huisarrest kreeg. Maakt ook helemaal niets uit. Zij vindt het lekker en dan krijgt ze het gewoon. 

En opnieuw brulden de motorzagen bij het wooncomplex “Granaten” in Tranås. Samen met collega Anton zette Heiko de klus voort, waar ze woensdag aan begonnen waren. In totaal werden er 15 bomen omgezaagd en van al die bomen werden de zijtakken verwijderd. Het dikkere hout kwam wederom op een aparte stapel te liggen en de takken werden meteen op de aanhanger gelegd en afgevoerd naar de stortplaats. De uitdaging was, om zoveel mogelijk takken in een keer mee te nemen. De takken werden dan ook zo hoog mogelijk op de aanhanger opgestapeld. Net voordat het zou dreigen om te vallen, gooiden ze er snel een sjorband overheen, om alles vast te zetten en samen te persen. Daarna werden er opnieuw een aantal takken opgelegd en kwam er een tweede sjorband overheen. Zo reden ze die dag 7 (zeven!) keer naar de stort met een volle aanhanger. Een leuke klus en voor ons natuurlijk erg fijn, dat wij het hout mogen hebben.

Volgens Heiko gaat het in totaal om ongeveer 6 m3 hout. Dat is weer mooi meegenomen voor de winter van 2022-2023. Als we rekenen met een kuubprijs voor dat hout van €.35,- tot €.40,- vertegenwoordigd die stapel hout een bedrag tussen €.210,- en €.240,-. Gelukkig hoeven we geen hout te kopen om ons huis te verwarmen. Het wordt ons vanaf diverse kanten aangeboden. Daar zeggen we uiteraard geen nee tegen. Op dit moment verstoken we circa een kuub hout per week. Dat zou kunnen betekenen, dat we 52 kuub hout per jaar verstoken, maar dat is niet helemaal waar. In de zomermaanden is het verbruik immers een stuk minder. Wellicht is ons jaarverbruik zo’n 40 m3. Nog best wel veel dus. Dat betekent meteen, dat we 80 m3 op voorraad moeten hebben, zodat het minstens twee jaar kan liggen te drogen. De twee permanente hout stekken bieden plaats voor 60 m3. Conclusie: er moet nog een houtstek bijgebouwd worden. Aan het einde van de werkdag reed Heiko nog een keer naar het wooncomplex, om met de Volvo en eigen aanhanger weer een vrachtje hout mee naar Ödarp te nemen. Vanmorgen had hij de aanhanger er meteen maar weer achter gekoppeld. Zo hoeft er geen extra rit gemaakt te worden.

Een paar maanden geleden (ahum…) had ik beloofd, om het verhaal nog te vertellen van de reus Bule in Österbymo. We waren er toen met mijn neef en het verhaal van zijn verblijf kreeg uiteraard voorrang. Ik was het vergeten. Bijna! De reus Bule: Bule was ooit een grote en machtige reus. Hij woonde op de boerderij van Bulsjö, net buiten de gemeenschap van Österbymo. Bule leefde het grootste deel van zijn leven als niet-Jood, maar besloot op zijn oude dag de christelijke leer over te nemen. Hij ging daarom naar de Norra Vi-kerk om zich te laten dopen. Tijdens de wandeling vond hij, dat de gouden sleutel van de graanopslag thuis, te zwaar was voor zijn jaszak. Daarom verborg hij de sleutel onder een grote rots naast de weg. Op enige afstand van Bulsjö. Natuurlijk zou hij op weg naar huis de sleutel ophalen.

Maar na de doop verdwenen de krachten van de reus. Hij kon de rots niet meer verplaatsen. Bule werd misselijk van de grote inspanning en woedend, omdat hij geen kracht meer had. Hij werd op een, door ossen getrokken, wagen naar huis gebracht, naar de boerderij van Bulsjö. Eenmaal daar aangekomen stierf hij vrijwel meteen. Bule werd begraven in Skarpenfält, vlak bij de boerderij. Twee stenen, opgericht met tussenpozen van acht meter, markeren het graf en de lengte van de reus. De gouden sleutel ligt nog steeds onder de rots. Waarom? Omdat er nog geen mens in is geslaagd de rots te verplaatsen… Wanneer je ooit door Österbymo rijdt vanaf Eksjö: hij staat links bij een afslag naar Tranås.
Belofte ingelost!

2 gedachten over “Snömarkeringskäppar zijn er klaar voor!”
  1. Goeiemorgen daar.
    Laat zijn ze daar bij jullie met de sneeuwstokken. Toen wij de 18e september vertrokken stonden ze bij ons in Lappland al een week of drie. Het is altijd een bijzonder gezicht vind ik.
    Groeten en alvast een gezellig weekend.

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *


CAPTCHA Image
Reload Image

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.