“Vänlighetsväggen”

We hadden hem weer: een hele mooie zonsopkomst! Men had voor vandaag voorspeld, dat het zonnig zou zijn. Af en toe zou een wolkje voorbijkomen. De zon was er daadwerkelijk en scheen op de besneeuwde boomtoppen. Althans in het begin van de vroege ochtend… Niet veel later kwamen er wel meer en meer van die “massa´s vochtdeeltjes” in de lucht. Toch niet vervelend, want dat gaf mooie beelden. De zon scheen er tenslotte tegen aan. We genoten niet alleen van het ontbijt, ook van het tafereel buiten. Hoe mooi kan de ochtend zijn?

Voordat we weg gingen, keek Heiko nog even onder de motorkap van de Hyundai. Na de reparatie van de airconditioning had men in de garage het systeem weer met koelvloeistof gevuld. Zogenaamd “koudemiddel”. Toen we de auto ophaalden werd ons aangeraden, om binnen een paar dagen even te kijken of het peil was gedaald. Het systeem zou namelijk zelf verder “ontluchten”, waardoor het niveau van de koelvloeistof in het reservoir kan dalen. Als dat het geval zou zijn, kan er drukverlies ontstaan. Daardoor zou de airco minder goed koelen. Op dit moment natuurlijk geen probleem, maar dat wordt het wel, wanneer het koelmiddel voor minder dan 70% afgevuld is. Dan kan de kans op een defecte airco toenemen! Dat is wel het laatste wat we willen: hij is net weer klaar! Het bleek inderdaad, dat er vloeistof bij kon. Ze hadden ons gelukkig een flesje geconcentreerde koudemiddel (glycol) meegegeven. Beetje aanmengen met water en klaar. Het oliepeil werd meteen ook van beide auto´s gecontroleerd en de ruitensproeiervloeistof bijgevuld. Alles weer in orde voor de komende kilometers!

Na deze checks konden we met een gerust hart naar Tranås. Het was niet eens meer zó vroeg. Ik denk ongeveer kwart over negen. Op dat moment hadden we nog wel steeds te maken met een opkomende zon! Die scheen soms op mysterieuze manier door de wolken. Heiko stopte nog even, om mij foto´s te laten maken: hij vond de beelden die hij in de achteruitkijkspiegel zag de moeite waard om vast te leggen. We gingen niet alleen naar Tranås voor de wekelijkse boodschappen. Ook om een paar lekkere dingetjes te kopen voor familie in Nederland. Heiko gaat deze keer alleen naar familie en verder niet naar vrienden. Alles om zoveel mogelijk risico´s van besmetting met het coronavirus te voorkomen. Onze eerste stop was bij de Ica, waar we een paar dingen haalden die de Lidl niet heeft. Of die daar lekkerder zijn. Na een half uurtje werd de eerste volle tas achter in de Hyundai gezet. Vanaf de parkeerplaats bij de Ica liepen we over het marktplein, staken we de weg over en gingen we bij de Öob naar binnen. Daar gingen we heen voor een paar andere dingen. Geen etenswaren. Dat leverde een tweede volle tas op en die kwam eveneens achter in de Hyundai.

De volgende stop was Lidl. Daarvoor stapten we wederom in de auto, om aan de andere kant van de stad de auto weer te parkeren bij de supermarkt. We slaagden ook hier en kregen de rest van de boodschappen conform het vooraf opgestelde boodschappenlijstje. Hierna moesten we wel naar huis: de kofferbak was vol! Nou had er nog iets op de achterbank kunnen worden gelegd uiteraard, maar… Nee, het was goed: de wijzers van de klok gaven aan, dat het alweer half twaalf was. Zo langzamerhand kregen we trek. Nou wil het zo zijn, dat we een paar “luxe” broodjes hadden meegenomen: croissantjes, Duitse bolletjes en kaasbroodjes. Die waren nog warm en verspreidden hun geur door de auto.

Bij thuiskomst, rond kwart over twaalf, werden alle gekochte spullen gesorteerd en onze eigen boodschappen kwamen in de voorraad-, koel- en diepvrieskast. Al het andere verdween in diverse, andere grote boodschappentassen. Voor diverse ontvangers. Dat staat in ieder geval klaar, om morgen achter in de Volvo gezet te worden en zaterdag mee te worden genomen naar Nederland. In die tassen zitten ook een paar doosjes chocolade. Daar kun je momenteel gewoon niet omheen. Waar je ook komt: overal liggen gigantische stapels met verschillende soorten chocolade. Geen letters, maar bijvoorbeeld wel Yves Rocher, After Eight, Anthon Berg en Aladdin bonbons (hele bekenden hier in Zweden)… Sta jij bij het zien van al dat lekkers stevig in jouw schoenen? Loop jij eraan voorbij? Wij hebben er moeite mee: “Hoezo dieet? Wat is dat?”…

Het is overigens niet meer zo koud als in het begin van deze week. De thermometer in de auto gaf namelijk slechts minus een aan. Er stond een matig windje bij en verder was het heerlijk weer. Redelijk “gewoon” voor dit moment. De deskundigen waarschuwen trouwens voor veel sneeuwval de komende dagen. Met name in het noorden van dit grote land. Daar praten ze over 50 cm aan sneeuw wat er gaat vallen! Hier in Småland verwacht men ook een nieuw laagje. Dat zal een paar centimeter worden. Leuk, want de bomen zijn alweer behoorlijk groen aan het worden: de wind heeft al veel sneeuw van de takken weggeblazen.

Op het vogelvoederhuisje ligt echter nog heel veel sneeuw. Vreemd eigenlijk. Onze vele bezoekers, kool- en pimpelmezen, zitten in de seringenstruiken, op de hekjes, op de grond, vanzelfsprekend in het voederhokje zelf en ze hangen aan de pinda´s. Nooit zien we ze op het dak! Dat blijkt ook wel uit het feit, dat daar de laag sneeuw volledig intact is. Gelukkig hebben ze ons voederhuisje weer gevonden. Ze komen in groten getale en dat is elke dag weer een feestje. Voor de vogels: die eten hun buikjes vol en voor ons, om naar ze te kijken.

De sneeuw van de afgelopen tijd heeft onze vijver volledig bedekt. Eerst was het water in de vijver alleen bevroren. Nu moeten we zoeken naar de randen van het vijvertje, omdat er een dikke laag sneeuw overheen ligt. In de sneeuw vonden we gisteren meerdere sporen van dieren. Ze liepen kriskras door de sneeuw. Duidelijk ook over het ijs in de vijver. Eerst dachten we niet aan wild, maar aan ons dametje Ebba. Dichterbij gekomen zag ik dat het wel degelijk sporen van een of meerdere reetjes waren. Ze waren te diep om van Ebba te zijn. Ook lagen ze te ver uit elkaar. Onlangs is de wildcamera weer door Heiko opgehangen. Misschien voor zijn vertrek nog even kijken of er iets op staat. Hopelijk komen de makers van deze sporen in beeld.

Niet alleen de vijver was bevroren en bedolven onder een flinke laag sneeuw. Eveneens het beekje, dat naar en van de vijver loopt. Het stuwdammetje functioneerde nog. Met andere woorden: er stroomde nog water! Ik had verwacht, dat de strenge vorst van een paar dagen geleden, alles in ijs had omgetoverd en dat er van stroming geen sprake meer was. Mis! Ik hoorde het namelijk toen ik dichterbij kwam. Precies in het midden van de eerste foto zie je een donkere plek. Daarop heb ik ingezoomd en daar was te zien, dat er water onderdoor stroomde. En meer dan je zou denken. Of de temperatuur van minus een graad dat stromen heeft veroorzaakt?

“Wall of Kindness”, de Muur van Vriendelijkheid. “Ta en jacka om du behöver – Ge en jacka om du har över” staat met grote letters op de muur. Het betekent: “Neem een jas als je een nodig hebt – Geef een jas als je een over hebt”. Het is eigenlijk niet meer dan een tijdelijke muur met haken, waaraan warme winterjassen hangen. Degenen die dat nodig hebben kunnen ze meenemen. Er zijn ook mutsen, sjaals en schoenen verkrijgbaar. Degenen die een jas over hebben, kunnen hem daar ophangen. Het is een vastgoedbedrijf dat verantwoordelijk is voor het initiatief. Naar verluidt begon het twee jaar geleden in Västerås en Uppsala, waar het bedrijf ook kantoren heeft. Het is de bedoeling, dat de muur “in beweging” blijft. Van de ene stad naar de andere gaat, om zoveel mogelijk mensen te helpen. Persoonlijk vind ik het een goed initiatief, al lost het uiteraard het probleem van dakloosheid niet op. Het verlicht in ieder geval wel de dringende behoefte van sommigen. De “Vänlighetsväggen”, Zweeds voor Muur van Vriendelijkheid, doet me denken aan de actie met de sjaals van een paar jaar geleden. Toen bracht ik een paar naar Aneby die ik aan bomen knoopte, eveneens voor mensen die ze goed konden gebruiken. Zal de muur hier nog in de buurt komen?