“The lonely rider…”

Om even over drie ging het alarm van Heiko zijn mobiele telefoon. Een heel irritant geluid en daar blijf je echt niet bij doorslapen hoor. Terwijl ik nog even wakker moest worden, was Heiko al beneden en zette hij de koffiemachine alvast aan. Dat potje was voor de thermo voor onderweg. Gisteravond hadden we nog een paar bakjes gevuld met kniepertjes en eentje met andere koekjes. Een bakje met snoepjes, met kaas en worst en we smeerden een paar broodjes en maakten een “fruitbakje” met appel en mandarijnen. Eveneens gingen er twee flesjes drinken mee. Allemaal lekkere dingen voor in de auto en op de boot. Even later was ik ook beneden en namen we samen een ontbijtje. Tot de 21ste december zal dit niet gaan. Of we er extra van genoten hebben? Eigenlijk een beetje een dubbel gevoel…

Na een stevige omhelzing, een laatste kus en vele goeie wensen stapte Heiko rond tien voor vier in de auto. Vijf minuten later reed hij de weg op en legde hij de eerste meters af van de reis naar Nederland. We zijn enorm blij, dat Rob en Marijke (vrienden uit Nederland met vakantiehuis in onze omgeving) ons destijds de lange bootreis hebben aanbevolen. Het bevalt zeer goed, omdat je “slechts” vier uur in Zweden rijdt, dan negen uur op de boot vertoeft (lekker relaxt), om tenslotte nog ruim vier uur door Duitsland te rijden. Ja, we vinden dit toch wel de meest ideale manier, om naar Nederland te gaan en vice versa. Om de negen uur op de boot te overbruggen had Heiko niet alleen een “beetje” eten en drinken bij zich, ook nam hij een leesboek en een puzzelboekje mee. Hij gaat vast en zeker de meeste tijd slapen, want de afgelopen nacht was uiteindelijk een niet al te lange.

En daar zit je dan. Om tien over vier. In de keuken met een kopje koffie. Een uurtje, anderhalf eerder dan normaal, alleen klaarblijkelijk “anders”. Al snel was ik weer bezig met allerlei dingetjes. Met enige regelmaat kreeg ik van Heiko spraakberichtjes via de WhatsApp binnen. Typen op zo´n klein schermpje en dan ook nog in de auto en in het donker: niet handig en zeker niet veilig. We hadden beide wel in de gaten, dat de reis uitermate vlotjes verliep. Hij had nauwelijks vertraging en was dan ook rond half acht al in Malmö. Daar tankte hij nog even de tank vol, want om dat vanavond in Duitsland te moeten doen zag hij niet zo zitten. Om even voor acht stond hij als eerste bij het kantoor van de ferry’s, om zich in te checken. Die was nog gesloten!

Om acht uur gaan ze open en daarmee was Heiko hun eerste gast van deze ochtend. De boeking werd gecontroleerd en aangepast. Mijn naam stond erbij op en omdat ik mee zou, zouden we met de Hyundai gaan en het kenteken van mijn auto stond dan ook ingevuld. Mijn naam werd geschrapt (ahhh…) en het kenteken van de Volvo ingevoerd. Klaar! Hij kon in de rij gaan staan. Rij? Welke rij? Hij was de eerste en stond dus vooraan! Het wachten voor Heiko kon beginnen. En hoe kun je dat nou beter invullen, dan met een kopje koffie en een kniepertje of twee? Niet! Al snel kreeg ik een selfie met een vrolijke Heiko in beeld: “Proost!”. Rond kwart voor tien gaf hij aan, dat ze de boot op konden. Nog geen half uur later een foto van een mooie, nette en ruime hut, waar hij de komende negen uur mocht vertoeven. Daarna zette hij zijn mobiele telefoon uit en werd het stil…

Stil? Niet voor lang! Want ineens hoorden, zowel Ebba, als ik, een geluid. Het kwam van buiten en van voor het huis. Even gekeken, maar er was niets te zien, wat niet in het normale beeld hoorde. Gelukkig geen vogel die tegen het raam was gevallen en nu in de sneeuw lag. Het was mijn bedoeling om naar beneden te gaan, toen ik me bedacht en nog even snel iets van boven wilde halen. Op dat moment zag ik de reden van het onbekende: doordat het dooit smelt de sneeuw en dat gleed nu langzaam van het dak! In onze slaapkamer was duidelijk een hele mooie plak te zien, die al ver over de dakgoot hing. Om heel binnenkort te gaan vallen. Eenmaal buiten zag ik, dat rechts al een groot stuk weg was en dat lag in de tuin. Het raadsel van het geluid was opgelost!

Nadat gistermiddag de julbock klaar was en buiten was neergezet, hadden we geen van twee nog de moed of energie om de overgebleven takken op te ruimen. In het washok was wel nog geveegd. Anders zouden de naaldjes in het hele huis belanden, doordat ze nou eenmaal graag overal in blijven haken. Ik deed het vandaag met frisse moed. Vannacht had ik al bedacht, dat vele takjes onderaan de trappen zouden komen te liggen. Dat zie je hier heel veel in deze tijd van het jaar. Het is een “natuurlijke mat”. De naaldjes zijn in feite de haren van de borstels. Als eerste legde ik een paar voor de spoorbielzentrap, ten tweede kwam er een stapeltje te liggen voor de trap naar de voordeur en als derde en laatste kreeg de keukentrap een nieuw matje. En nog was de kruiwagen niet leeg! Het laatste heb ik naast de carport neergelegd, op het land van de buurman. Daar moet het ietsjes verhoogd worden en met meer natuurlijk materiaal dan dit kan echt niet.

Gedurende de “takken-tijd” verkleurde de lucht enorm. Het was eerst somber en grauw. Ondertussen waren wolkjes uiteen gegleden, waardoor de zonnestralen ruimte kregen. Dat was zó mooi! Alle taken, die ik buiten wilde doen, liet ik even voor wat ze waren en ik ging gewoon een poosje op de trap naar de voordeur zitten. Er was geen geluid te horen, er was geen struikje of takje dat bewoog, er was geen vogel te zien of te horen… Een heel speciaal moment en daar nam ik alle tijd voor. Zo kon ik het volledig beleven…

Het duurde alleen niet heel lang of ik moest wel opstaan: de betonnen traptrede werd kouder en kouder aan mijn achterwerk. Ik kreeg het gevoel, dat het al bij mijn rug omhoog wilde trekken en dat was verre van leuk. Daardoor werd ik eigenlijk min of meer gedwongen om iets anders te gaan doen. Ook leuk! Ik had namelijk nog een paar rode strikken in de kerstboxen gevonden en die wilde ik nog in de tuin gebruiken. Nu het zo wit is met al die sneeuw, wilde ik een paar accenten aanbrengen. Rood steekt immers behoorlijk af bij wit. Het idee was misschien leuk, maar het resultaat duidelijk iets minder: de strikken zijn gewoon te klein voor het beoogde doel. Als je langzaam loopt of rijdt zie je ze hoogstwaarschijnlijk wel… Of niet…

Daarna volgde het aankleden van de julbock. Het klinkt als veel werk, maar dat was het absoluut niet. De bok kreeg een paar linten om zijn poten, eentje in zijn staart en de hoorns werden vrolijk ingepakt. Een kerstbal, waarvan het haakje kwijtgeraakt was, werd gebruikt om er zijn neus van te maken. Ik twijfelde nog even, om zijn snoet ook te versieren met een rood lintje en besloot het uiteindelijk niet te doen. Volgens mij zou het te druk worden. Wel hing ik nog een kerstkrans op. Die zou in de punt van de carport komen, alleen waagde ik me in de sneeuw maar niet op een ladder. De krans kwam tenslotte aan een haak te hangen, waar eerder de bolchrysant van Thomas en Tineke had gehangen. Die zag ik ineens zitten en het probleem was meteen opgelost: geen spijker in de punt, maar de krans gewoon met een lusje aan het oogje hangen. Daarmee was het klusje buiten af.

Op zich fantastisch om buiten te zijn. Maar het was koud en mijn muts en handschoenen waren geen overbodige luxe. Het sneeuwde ook nog eens. In het begin heel lichtjes, daarna werden de vlokken groter en groter. En plotseling was het weer over met de pret. Terwijl de laatste sneeuwvlok de grond raakte, “hoorde” ik echter een andere neerslag op mijn jas vallen. Dat konden gewoon geen sneeuwvlokjes zijn. Die zijn zo licht als veertjes. Het waren hagelsteentjes. Hele kleine en fijne. De temperatuur stond ongeveer op het randje van het vriespunt en dat is uitermate geschikt voor deze twee soorten neerslag. Het weer zou het weer niet zijn, om mij ook vandaag te verrassen: zo snel als het begon, zo snel stopte de neerslag ook. Maar genoeg over het weer vandaag: tijd voor koffie met een broodje!

Nadat we hadden besloten, dat Heiko wel naar Nederland zou gaan, hadden we bij de huisartsenpost geïnformeerd naar de derde vaccinatie tegen Covid-19. In het schriftelijke antwoord stond, dat we zes maanden na de tweede vaccinatie de derde konden krijgen. Dat zou voor Heiko vanaf de twaalfde en voor mij vanaf de drieëntwintigste december zijn En nee: zij kon geen afspraak maken. Het mooie van diverse (Zweedse) dagbladen is, dat je nog wel eens iets (positiefs) te weten komt: “Risicogroepen en 50-plussers kunnen nu een derde dosis vaccin krijgen”. Het blijkt, dat personen uit deze groepen al vanaf maandag een afspraak konden maken, voor de derde vaccinatie tegen Covid-19. Men schreef in het artikel ook, dat in de provincie Jönköping 74 procent van alle mensen van 65 jaar of ouder gevaccineerd is of hebben een afspraak gemaakt voor deze derde vaccinatie. Volgens een woordvoerder van Folkhälsomyndigheten, autoriteit van volksgezondheid, kan men door deze vervolgdosis, de mensen een beterde bescherming bieden. In Jönköpings Län, de provincie, wil men voor deze groep uitkomen op een dekkingsgraad van 60 procent. Daarna zal men overgaan tot het aanbieden van de derde dosis aan mensen van 18 jaar en ouder.

Nadat ik dit had gelezen klom ik in de digitale pen en besloot meer informatie op te zoeken over deze derde dosis. Die vond ik meteen op de website van de digitale zorggids en dossier “1177”. Daar werd eveneens de mogelijkheid geboden, om online een afspraak te maken. Daar stond duidelijk bij vermeld, dat dit geen legitimatie vereiste. Toen was de beslissing snel genomen: ik zou voor ons beide een afspraak inboeken. Dat was een fluitje van een cent. Er moesten een paar schermen ingevuld worden met persoonlijke gegevens. Daarna volgde een vragenlijst en tenslotte kreeg je een kalender, waar je en zelf een datum en zelf een tijd kon kiezen. Ik heb beide afspraken op de 23ste december gezet, want dan is het 6 maanden na mijn tweede vaccin en ik was uiteindelijk de laatste van ons beide. Een en ander weer prettig kunnen regelen.

Hè! Eindelijk rond acht uur een berichtje van Heiko. De boot had vertraging gehad en in plaats van om kwart over zeven aan te komen in Travemünde, was het kwart voor acht. Even later stuurde hij mij het eerste berichtje: hij mocht rijden. Onderweg in Duitsland was het lekker rustig. Hij stuurde weer af en toe een spraakbericht, waar ik ongemerkt toch wel op zat te wachten. Hoewel in eerste instantie de sleutel van de B&G (Bed & Gezelligheid) van Geert en Froukje ergens voor Heiko zou worden neergelegd, bleken ze toch op hem gewacht te hebben. En toen moest daar natuurlijk even bijgepraat worden. Wij zouden ook nog even babbelen, maar ik had het lampje uit. Voor mij was het eveneens een dag van ruim twintig uur geworden. We besloten morgenvroeg even met elkaar te bellen. Het belangrijkste was uiteindelijk, dat hij veilig was aangekomen!