Trimmen gaat niet, kloven wel!

Mijn doel voor vandaag was trimmen. Bijvoorbeeld rond de oprit, langs de parkeerplaats en heg en bij de grill. Bij de elektrische trimmer hebben we twee batterijen, zodat we redelijk lang door kunnen gaan. De ene batterij zat aan de trimmer en was vol. Daar kon ik meteen mee starten. “Maar waar is nu de tweede batterij?” Die moest meteen aan de oplader, zodat ik die kon aansluiten zodra de eerste leeg was. Na een behoorlijke zoektocht zonder resultaat, vroeg ik Heiko via de WhatsApp of hij hem zo wist liggen. Maar die reageerde niet. Logisch achteraf, want die was met gehoorbescherming op aan het grasmaaien. Toen ik hem later toch maar belde, kon hij me vertellen waar de tweede batterij lag. Mooi, die ging meteen aan de oplader en ik kon gaan trimmen.

Na amper een uurtje deed de trimmer het ineens niet meer. Potverpielekesnogaantoezeg! Nu had ik wel voldoende stroom, alleen was het draadje van het spoeltje op! Ik vond twee soorten, twee diktes draad en wist ongeveer hoe ik die kon vervangen. Met de nadruk op ongeveer. Alleen na een aantal verwoede en met name frustrerende pogingen, gooide ik het bijltje erbij neer. Het ging beslist niet. Ik heb veel geduld, heel veel, echter vijf keer proberen zonder resultaat is toch echt mijn limiet! Het bleef daarom bij het trimmen langs de oprit en de flagstones in het gras naar de veranda. “Wat nu?”

Best wel een beetje gefrustreerd ging ik in huis, schonk een kop koffie in en liep naar de serre. Op dat moment kreeg ik via WhatsApp contact met Marijke uit Apeldoorn. Die stelde voor, om met de trimactiviteiten te wachten tot morgen, zodat Heiko naar de machine kon kijken. Maar een bevredigend antwoord op mijn vraag, wat ik nou zou kunnen gaan doen kreeg ik eigenlijk niet. Wat ik wel kreeg was een hele leuke opmerking, nadat ik haar een foto had gestuurd van “mijn goede gezelschap”. Ze noemde Ebba “een levende bloeddrukverlager”! En gelijk had ze…

Heiko was de ochtend van deze werkdag begonnen bij een leegstaande woning, net buiten Tranås. Op dat adres woonde een zwaar gehandicapte man, die al jarenlang 24-7 thuiszorg kreeg en waar ze van Örtengren de tuin onderhielden. Heiko was er al vele malen geweest. De man is echter een paar weken geleden overleden. Onlangs werd waarschijnlijk door de erfnamen gevraagd, om het onderhoud van de tuin toch nog eventjes voort te zetten. Om half acht begon Heiko daar te maaien, waardoor hij mijn berichtje dus niet hoorde binnenkomen. Niet lang nadat Heiko was gaan maaien kon trouwens de extra jas al uit. Het was warm, drukkend weer.

Toen even later de zon er ook nog bij kwam schijnen, kon de andere jas ook uit en werd het werk voortgezet in een T-shirt. Nadat het hele oppervlak met de zelftrekkende grasmaaier was gemaaid werden de randjes, kantjes en alles rond de bomen en struiken getrimd. Ongeveer twee en een half uur later zag het er weer netjes en verzorgd uit. Daar waar veel gras lag werd het nog even bijeengeharkt en achter de schuur op de grote composthoop gegooid. Klaar! Alles weer in de auto en op naar de volgende klus. Althans, als de auto wil starten. Nee dus! De bedrijfsauto startte niet. Er zat toen niets anders op dan Kenth te bellen en hem te vragen om naar Heiko toe te komen, om via de accu van zijn auto, de oude Volvo V70 te starten. Helaas gebeurt dit de laatste dagen vaker. De accu is al vervangen, maar daarmee is het probleem niet verholpen. Er is ergens iets waar stroom naar toe lekt. Met enige vertraging kon Heiko alsnog daar wegrijden om de volgende klus op te pakken.

Het is er weer: het gele stof van de huilende dennen! Je herkent het vast nog wel van eerdere jaren. Het stuifmeel van de dennenappels laat los en wordt door de wind heerlijk over “dorp en land” verspreid. Daarmee ook op alles op en rond ons huis. Het is overigens totaal niet te voorspellen wanneer dit fenomeen begint. Wel dat het in mei is, alleen in 2020 was het op de laatste dag van de maand en in 2018 in de eerste week. Er ligt al een mooi laagje en hier blijft het vast niet bij. Ze zijn uiteindelijk pas begonnen met grienen…

Niet alleen de dennen huilen, ook Heiko moest een heel klein beetje huilen vanmiddag. In ieder geval een brokje in de keel wegslikken. Hij moest voor de tweede keer dezelfde coniferenhaag planten… Een week eerder was hij op dat adres geweest, om de dode coniferen weg te halen. Vandaag plantte hij samen met collega Urban 60 nieuwe exemplaren. Volgens Kenth Örtengren heeft de klant de coniferen simpelweg niet of niet voldoende water gegeven. De klant dacht daar uiteraard anders over en meende dat er een ziekte in de coniferen zat. Persoonlijk had Heiko het idee dat er twee redenen zijn.

Ten eerste is er onvoldoende bewaterd en ten tweede zijn de coniferen in hele slechte grond gepoot. De ene buurman vertelde, dat de coniferen heel lang besproeid waren met een zogenaamde grassproeier. Je kent ze wel, die dingen die heel langzaam heen en weer gaan en die een paar relatief dunne straaltjes water verspreiden. Dat is absoluut onvoldoende voor coniferen. Die moeten veel water hebben, direct vanuit de slang en direct bij de wortel. Dat is niet gebeurd en dan, in combinatie met zeer arme grond, is het niet verwonderlijk dat ze zijn afgestorven. Hoe dan ook: ze zijn vandaag vervangen en de klant heeft nu duidelijke instructies gekregen over het water geven.

Op het moment, dat het trimmen niet meer ging, vanwege het ontbreken van het noodzakelijke draadje, zocht ik iets anders om buiten te doen. Het weer was immers zo mooi! De temperatuur was inmiddels ruim boven de 20 graden gestegen en dan ga je niet binnen zitten. Althans ik niet! Ik keek even rond en zag de klover staan, afgedekt met een blauw kleed en in de andere hoek van de tuin zag ik de gezaagde stammetjes liggen. Ongeveer daar tussenin stond de kruiwagen. “Dát ga ik doen!” Ik ga Heiko verrassen met het kloven van een aantal stammetjes hout. Wat gedaan is, is klaar en hoeft hij niet meer te doen!

Omdat de klover voor Heiko op een pallet staat is dat voor mij te hoog. Al snel vond ik een mooi stuk hout, volgens mij een stuk van een spoorbiels, welke ik mooi als opstapje kon gebruiken. Het kloven begon! Zo af en toe bleef de “bijl” echter hangen en dan ging die net niet ver genoeg door het stammetje. Vastzitten was het resultaat. Ik kreeg het elke keer gelukkig los, door een stokje als wig te gebruiken, waarmee ik de helften uit elkaar kon buigen. Ook zat er een stammetje bij, die bij het splitsen volledig onder mieren bleek te zitten. Binnenin de stam zat namelijk een nest met ontzettend veel eitjes. Ieuwa! Het stammetje heb ik maar op het land van de buurman gelegd…

Elke keer liep ik vanaf de stapel naar de houtstek met een paar stammetjes in de kruiwagen. Het is zeker, dat ik niet meer zoveel kan tillen. Met een paar keer meer lopen kwam ik er uiteindelijk ook! Wat Heiko deed, deed ik vanmiddag ook: voor elke kruiwagen een stammetje wegleggen en het werden er elf. Je ziet niet eens, dat er zoveel van de stammetjes van de grote hoop zijn verdwenen. Toch vertelde Heiko, dat er ongeveer een kuub hout gekloofd was. En dat vond ik best wel veel! Alle beetjes helpen nietwaar?

De laatste actie van Heiko zijn werkdag was het grasmaaien bij een andere, bekende klant in de “grote stad”. Toen Heiko vanaf de zaak met de grasmaaier achter in de auto naar dat adres wilde rijden, liep het zoontje van Kenth bij de zaak rond. Die verveelde zich duidelijk, waarop Heiko vroeg of hij zin had om mee te gaan. Ja, dat wilde hij wel en Kenth vond het ook goed. Ter plekke waar het gras gemaaid moest worden wilde de zoon ook wel even achter de machine. Dat vond Heiko prima! Die startte de grasmaaier en de zoon van Kenth deed het werk. Niet verkeerd! Uiteraard deed Heiko ook een groot deel, omdat het toch wel de nodige kracht kostte. Geweldig zo´n hulpje! Dat gaf Heiko de mogelijkheid, om even op een bankje in de zon te gaan zitten. Toen hij thuiskwam zag ik dat hij een behoorlijke rode nek had, die was duidelijk verbrand. Het was dan ook een uitzonderlijke mooie dag vandaag.