Gisteravond hadden we voor alle zekerheid de wekker gezet, om ons vanochtend niet te verslapen. Tegen half tien zouden Rob en Marijke hier zijn, waarna we samen in onze Volvo door zouden rijden naar Linköping. Tijdens het ontbijtje zagen we, dat het buiten niet echt warm was en zodoende zochten we passende kleding uit. Met in ieder geval een blouse en overhemd met lange mouw. Het was feitelijk best frisjes en grauw in de lucht: herfstachtig! Een beetje onwennig voor vertrek was het wel, omdat wij deze keer niet voor een picknick hoefden te zorgen. Dat zouden Rob en Marijke doen! Zodoende was het voor ons alleen maar wachten tot ze er waren, instappen en wegwezen. En zo ging het ook precies! Na de begroeting en het overstappen van Rob en Marijke in de andere Volvo, reden we via de weg Bordsjö – Blå Grindar naar de weg 32. Eenmaal op de 32 was het één lange weg naar Mjölby, om daar de snelweg E4 richting Stockholm op te gaan.
Eenmaal op de snelweg E4 stopten we bij de parkeerplaats, die net buiten Mjölby ligt en aan het watertje dat de Svartån heet. Het was er druk! Vele auto´s en dito mensen maakten gebruik van die mooie, schone parkeerplaats. Het is natuurlijk in het hoogseizoen en vele toeristen hebben Zweden weer als vakantiebestemming gekozen. Onderweg zagen we ook alweer een aantal auto´s met Nederlandse kentekens rijden. We namen plaats bij een picknicktafel met een fraai afdakje en Marijke pakte de picknickmand uit. Precies zoals wij het ook zouden doen… Een leuk kleedje kwam eerst op de tafel. Eentje met alle landsdelen van Zweden! Daarna werd de koffie uit de twee meegebrachte thermoskannen geschonken in papieren bekertjes. Wát herkenbaar!
Speciaal voor vandaag had Marijke een heerlijke dadelkoek gebakken. We waren op dat moment slechts een uurtje onderweg en het was nog steeds een beetje aan de “koude” kant. Af en toe viel er zelfs een druppeltje regen. Vanwege de amusante gesprekken, de lekkere koffie en heerlijke koek, vergaten we de tijd! Ik keek op enig moment op mijn horloge en gaf toen aan, dat we wel verder moesten, omdat we een tijd voor het museum hadden gereserveerd tussen 12:00 en 12:30 uur. Tussen die twee tijdstippen moest je binnen zijn. Eenmaal binnen mocht je zo lang over de tentoonstelling doen als je maar zou willen. De tijd moet worden aangeven als je online de kaartjes koopt. Op die manier wil men het bezoekersaantal een beetje spreiden over de dag. Dapper!
Het zal ongeveer een half uurtje later zijn geweest dat we aankwamen bij het museum. Volgens de navigatie bevond het museum zich aan onze rechterhand. We reden op dat moment over een winkelpark, met links van ons een grote opslagloods van Ikea en verder veel bekende winkelketens als Rusta, MediaMarkt en Jysk. We keken vanaf de weg op de achterkant van een gebouw, dat helemaal dicht was. Een grote dichte gevel zonder ramen. Hmmm… Klopt dit wel? Omdat de navigatie vastberaden was, reden om het gebouw heen en ontdekten we daar een grote parkeerplaats en inderdaad de ingang van het museum. Op dat moment begon de zon te schijnen en werd het heel aangenaam buiten! We spraken nog even buiten voor de ingang, omdat het nog geen twaalf uur was. Dat het nog geen tijd was om naar binnen te gaan bleek echter achteraf geen probleem te zijn. Zo bleek nadat we het vroegen aan een van de medewerkers van het museum zodat we voor twaalf uur al binnen stonden. Over de hele wereld heeft deze tentoonstelling trouwens inmiddels meer dan 25 miljoen bezoekers getrokken! Misschien zijn wij wel de 25,5 miljoensten!
De digitale tickets werden gescand en ons werd veel plezier gewenst. Net voor het begin van de tentoonstelling konden we een QR-code scannen, waardoor we een programmaatje op de mobiele telefoons kregen. Dat gaf ons op vele punten in het museum uitleg over hetgeen we daar konden zien. Erg handig. Je kon kiezen uit de talen Zweeds en Engels. Via de eigen meegebrachte oordopjes konden we het prima horen. Je kon de gesproken tekst via dat programmaatje ook meelezen! We werden via verschillende afdelingen meegenomen in het verhaal over de Titanic. Het schip, dat in 1912 voor het eerst de haven van Southampton verliet, waar het was gebouwd. Het was een bijzonder luxe schip voor die tijden. Eveneens was het volgens velen “onverwoestbaar”. Bij het eerste deel van de tentoonstelling werden we geïnformeerd over de bouw van het schip en de eerste reis vanaf de werf van Southampton naar Cherbourg in Frankrijk. Daarvandaan deden ze de haven van Queentown aan, om vervolgens koers te zetten naar New York.
Aan boord waren vele hutten, ingedeeld in drie klassen. Superluxe, gewone en slechte. De eerste categorie was absoluut luxueus voor die tijden en het verschil met de “gewone” hutten was enorm groot. We liepen verder en kwamen via een nagebouwde gang met de deuren naar de hutten in een andere grote ruimte van het museum. Daar hingen vele grote foto´s van de inrichting van de Titanic en stonden veel vitrines met gebruiksvoorwerpen die men heeft opgedoken van het wrak van de Titanic. In 1985 konden ze namelijk bij het wrak komen. Ook daar waren weer vele “luisterpunten”, waar we via het gedownloade programma een toelichting kregen. Verhalen van overlevenden en van bemanningsleden. Bij de grote foto van de imposante dubbele houten trap zette Heiko mij op de foto. Niet alleen de trap was imposant trouwens, ook de inrichting van de 1e klas hutten én de prijs die men daarvoor betaalde. Als je de prijs van toen afzet tegen het prijsniveau van nu, zou men meer dan een ton hebben betaald voor de overtocht naar het beloofde land. Aan boord waren veel mensen die gingen emigreren naar Amerika, waaronder vele Zweden. Ook mensen die teruggingen, na een familiebezoek in Europa. Er waren 2.208 passagiers aan boord.
In de volgende afdeling van de tentoonstelling werden we meegenomen naar het catastrofale moment, toen het schip in aanraking kwam met de ijsberg. Ondanks vele waarschuwingen over ijsbergen, wilde de kapitein geen vaart minderen en voer het schip op volle vaart op een ijsberg af. Vanwege de maanloze en erg donkere nacht werd de ijsberg te laat opgemerkt en kon het schip nog maar net op tijd keren en de ijsberg ontwijken. Helaas schuurde de ijsberg onder water langs een groot deel (90 meter) van de zijkant van het schip en werd de romp over vele meters opengetrokken. Het schip had dubbele bodems, had vijftien segmenten en als er een viertal segmenten vol zouden komen te staan met water, zou het nog steeds niet zinken. Nu de zijkant was opengetrokken en meer dan het maximumaantal segmenten vol water kwam te staan, was het echter een catastrofale gebeurtenis. In de ruimte waar dit verhaal wordt verteld en via foto´s wordt uitgebeeld, was zelfs een ijswand. Daaraan kon je voelen hoe koud het die nacht geweest moet zijn. Op 15 april 1912 om 02:20 uur zonk de Titanic…
We werden op de hoogte gebracht over hoe het er toeging met de reddingsboten. Daarvan waren er veel te weinig om alle passagiers te kunnen redden. De ontwerpers van het schip hadden immers gezegd, dat het schip onverwoestbaar was en vonden het feitelijk niet nodig om reddingsboten te hebben. Het aantal werd zodoende bij de bouw gehalveerd. De zeevaartregel werd toegepast: “Vrouwen en kinderen eerst redden!” Slechts 712 personen werden gered, waarvan opvallend veel uit de “First Class”. De overige 1.496 verloren hun leven op de Noord-Atlantische Oceaan. Ook op deze afdeling stonden weer diverse vitrines met opgedoken, persoonlijke eigendommen van de passagiers en zaken uit het schip.
Het schip ligt overigens op een diepte van 3,8 kilometer! Via geluidsfragmenten hoorden we verhalen van overlevenden. Als nagenoeg het laatste zagen we een lijst van passagiers, die waren verdronken. We hadden natuurlijk foto´s gezien, waarop personen duidelijk te herkennen waren. Alleen nu die gezichten namen kregen: kippenvel…
De ramp leverde veel media-aandacht op
en uit het gebeuren werden leerzame en
mensenlevens-reddende lessen getrokken.
Vele regels werden aangescherpt, met onder andere de eis,
dat er altijd voldoende ruimte op reddingsboten moet zijn
en dat er een goede telefoonverbinding aanwezig is.
Het verhaal van de Titanic blijft velen fascineren. Zelfs 111 jaar na de ramp.
er zijn geen afbeeldingen gevonden
Eenmaal buiten baadden we weer in het zonlicht. Letterlijk, want het weer was volledig omgeslagen. Waar eerst donkere wolken hingen, waren ze nu wit en lieten ze de zonnestralen door. We praatten na over hetgeen we hadden gezien. We waren het er alle vier over eens: het was indrukwekkend wat we hebben gezien.
Naast het museum was een winkel van Erikshjälpen. We wisten dat daar een eenvoudig restaurantje was waar je in ieder geval koffie kon kopen en even kon zitten. Daar liepen we naar toe en bestelden alle vier een tosti met koffie. Dat viel er goed in! Aansluitend liepen we de winkel door om te zien of er nog iets van onze gading bij was. Ik kocht een klein bordje met tegeltjeswijsheid, dat vertaalt vanuit het Zweeds, deze tekst had: “Wacht niet op het perfekte ogenblik, pak dit ogenblik en maak het perfekt!“. Heiko kocht een Zweeds leesboek. Hierna namen we weer plaats in de Volvo en reden we via toeristische weggetjes terug naar Mjölby en vanaf daar via weg 32 terug naar Tranås. In Tranås liet Heiko Rob en Marijke een deel van de stad zien, die ze nog nooit eerder hadden gezien. Ze waren wel vaker in Tranås geweest, maar niet verder dan de winkelstraat. Wat ze zagen beviel hun wel…
Inmiddels was het half vijf en besloten we een restaurant op te zoeken. De keuze viel op een Chinees-Thais restaurant met de naam “Golden Thai”, aan de hoofdstraat van Tranås. Een adresje waar wijzelf nog nooit waren geweest, maar waar Heiko wel hele positieve verhalen over had gehoord via collega´s. We zochten een tafeltje achter in de zaak en maakten een keuze van de uitgebreide menukaart. Die keuze bleek goed, want het smaakte ons heel goed. Uiteraard mede vanwege het aangename gezelschap! Terwijl we bijna uitgegeten waren zagen we, dat naast ons de wok-afdeling geopend werd. Je kunt er dus ook wokken, vergelijkbaar met de Nederlandse wok restaurants. Wij waren inmiddels uitgegeten en rekenden af.
Daarna linea recta naar Ödarp! Daar was het ook nog mooi weer! Wie had dat gedacht, toen we vanochtend tegen nagenoeg zwarte wolken aankeken? We namen samen nog een kop koffie, waarmee deze zeer geslaagde dag werd afgesloten. “Moe maar voldaan” zoals dat heet. We hebben een hele prettige, aangename dag gehad. “Bedankt voor de koffie met dadelkoek en de gezelligheid! Voor herhaling vatbaar, Rob en Marijke!”
