Tijdens het een-na-laatste ritje met de aanhanger vanuit Tranås ging het mis: Heiko had een aantal zware balken boven op het houten rek van de aanhanger gelegd. Het aantal balken van dat formaat was echter te veel van het goede. De bovenste twee planken van het rek knapten spontaan doormidden, toen Heiko met de auto en aanhanger door een kuil reed. Dat rek moest uiteraard wel gerepareerd worden en daarmee bemoeide Heiko zich vanochtend. Een paar planken erbij gezocht, op de juiste lengte gezaagd en aan het rek geschroefd. Het rek is nu aan de voor- en achterkant één plank lager dan aan de zijkanten.
Zodoende kan er hout gehaald worden, maar kan dat nooit van de aanhanger afglijden. Het blijft altijd tussen de hogere zijwanden liggen. Slim bedacht! De bovenste plank van de voor- en achterzijde van het rek is nu gemaakt van twee planken en daarmee twee keer zo stevig. Ook de planken van de zijkanten zette hij nog even vast aan het metalen profiel, waardoor het geheel nog meer stevigheid kreeg. Zo! Die kan er weer een tijdje tegenaan. Wat binnenkort wel moet gebeuren is een nieuwe bodemplaat. De huidige plaat is rond de schroeven gaan rotten en langzaamaan los komen te zitten. En zo hou je altijd wel werk.
Terwijl Heiko daarmee bezig was, pakte ik de trimmer weer eens ter hand. Het was alweer de hoogste tijd om al het onkruid rond het beekje weg te trimmen. Ik begon bij het bruggetje van de pallet, rechts van het vijvertje. Ik moet eerlijk toegeven, dat ik er een beetje van schrok. Het was alweer behoorlijk dichtgegroeid en dat terwijl het voor mijn gevoel, niet eens zo lang geleden was, dat ik het getrimd had. Toch ging het stukken beter dan eerder. Doordat het beslist nog niet zo lang was als toen. Het is dus toch waar, dat wanneer je het onderhoudt, het sneller gaat. Dat blijkt wel, want een uurtje later: eerste gedeelte “geschoren”!
Als laatste voor de lunch deed ik het tweede gedeelte en dat was het eilandje. Op het moment, dat je er van een afstandje naar kijkt zie je het niet eens, maar toen ik op het eilandje stond kon ik er niet omheen. Het was een wirwar. Gras, onkruid, grote distels en die laatsten kunnen zo lekker steken. Die vervelende stekelige bladeren prikken zo heerlijk! Dat deert meneer kikker volgens mij helemaal niet. Die schrok natuurlijk van het lawaai van de trimmer en daarmee sprong hij in de vijver. Even later zag ik hem alweer op het eilandje zitten. Midden in een distel. Was dat per ongeluk door de schrik en heeft hij zich pijn gedaan? Of was het bewust om bescherming te zoeken van de distel?
Heiko was begonnen met onkruid wieden. Hij startte bij de twee seringenbomen en nam ook meteen het muurtje even mee. De sering laat zijn wortels overal naar toe lopen en die wortels gaan vervolgens een eigen boompje beginnen. Dat is natuurlijk niet de bedoeling. Als zo´n nieuwe loot in het gras opkomt is dat geen probleem. Daar wordt die wel weggemaaid door de grasmaaier. Echter ze komen ook dwars door de muur van gestapelde stenen door. Die moeten we regelmatig even handmatig weghalen. Na dit hoekje schoof Heiko door naar het bordertje rond de perenboom, om voort te zetten onder de heg. Althans, de binnenzijde van de lange heg. Netjes hoor. Het knipsel van het heg knippen lag er ook nog en uiteraard nam hij dat ook direct mee. Opgeruimd staat weer netjes en daar doen we het voor. We vinden het tuinwerk geen vervelend werk, omdat we het gevolg ervan meteen zien en daar weer van genieten.
Na de lange heg volgde de border onder het raam, bij de inmiddels dode wilde rozen. Die zijn stuk voor stuk opgegeten door de luizen. Net als vorig jaar. Helaas waren we te laat met de groene zeep. Volgend jaar weer proberen. Het is heel vreemd, dat ze twee jaar hebben gebloeid en nu twee jaar niet. Doen we iets verkeerd? Hierna was de energie bij Heiko even op en stopte hij; pauze en tijd voor een broodje. Na deze break gingen we weer elk een kant op. Hij ging verder met de laatste borders, waarna hij helemaal rond het huis was gekomen. Met uitzondering van de border langs de oprit. De langste en de vervelendste. Die is misschien morgen aan de beurt. We zullen zien. Ook onder de heg aan de wegkant moet nog, maar ook daarvoor ontbreekt op dit moment de energie. Heiko kan wel alweer iets meer doen, maar is nog verre van fit.
Zijn laatste actie was het ophalen van vier pallets. We willen ons zwembadje op een vlakke ondergrond zetten. Op het gras loopt het af richting het beekje en zodoende staat het water in het zwembadje ook altijd scheef. Gisteren ontstond het idee, om een kleine vlonder te maken voor het zwembadje. De basis daarvoor zijn vier pallets. Het was op dat moment drie uur en Heiko was helemaal kapot. Hij ging zich douchen en liet zich daarna lekker even op de bank vallen. Heel goed, dat hij aan het gevoel toegaf. Het is niet leuk om te doen, maar zijn lichaam gaf duidelijke signalen af.
Vanmiddag hebben we onze eerste aardbeien uit eigen tuin geplukt! Het aantal struikjes neemt elk jaar toe, alsmede het aantal aardbeien. Het vervelende is echter, dat die aardbeien blijkbaar niet geplukt willen worden. Ze verstoppen zich achter allerlei groene blaadjes. Maar een getraind oog hou je niet voor de gek! Binnen een paar minuten hadden we een mooi bakje vol met die heerlijke vruchtjes. Er volgen nog veel meer, getuige het aantal groene dat nog aan de struikjes zit. Mooi hoor, wij houden wel van aardbeien. Nu ik dit schrijf, moet ik terugdenken aan een paar jaar geleden, toen Heiko zijn ouders “vakantie” hadden in ons huis in Blijham. Wij hadden toen vakantie in Zweden. In onze groentetuin hadden we ook veel aardbeien en die waren uiteraard precies klaar toen zij er waren!
Ze konden er niet tegen eten: ´s morgens aardbeien bij het ontbijt, om tien uur bij de koffie, tijdens het eten als toetje en rond drie uur een beschuitje met aardbeien bij de thee en ´s avonds nog een bakje? Helaas was alles nét op, toen wij drie weken later weer thuiskwamen. Gelukkig zijn ze niet gaan verrotten en hebben Heiko zijn ouders er heerlijk in gegeten. Zoveel aardbeien als toen hebben we nog niet, maar het is wel zo, dat er ieder jaar een aantal nieuwe planten bijkomen. Wie weet, over drie jaar…
Na de lunch was mijn trimmen voortgezet bij het trollenhuisje. Deel drie! Er naast deed ik niet, want Heiko wil de trimmer van Örtengren even een keer weer meenemen voor dat “zwaardere” werk. Voor het trollenhuisje was het onkruid hoog, maar niet vol en daarmee liep het als een trein. Totdat… Ik in een mierennestje trapte. Het stukje grond daar is oneffen en dan heb je niet in de gaten, dat er iets anders onder het mos ligt dan een tak. Meteen werd ik door een geprikt en dat voelde verre van fijn. Bij de enkel ontstond een zwelling, een pijnlijke. Het trimklusje kon ik niet afmaken, omdat de batterijen leeg waren. Ze kregen geen tijd genoeg om zich te kunnen opladen. Jammer, dan maar verplicht stoppen. Met dit weer? Vervelend hoor, maar niet heus!
[slideshow_deploy id=’55756’]
Tegen vijf uur reden we nog even weg. Heiko stelde voor, om naar het schiereiland Torpön te rijden. Dat is ongeveer drie kwartier rijden. Het was nog steeds een heerlijke zwoele namiddag. Torpön is een prachtig mooi gebied en zeer toeristisch. Aan het einde van het schiereiland loopt het dood tegen het Sommen meer en kun je alleen met een pontje verder. Precies daar waar het pontje heen en weer gaat, is ook een grote camping. Ik heb begrepen, dat die altijd vol staat. Als je daar een seizoenplek wilt hebben kom je op een wachtlijst! Aan de andere kant van de weg, tegenover de camping, staat een restaurant. Daar is altijd bedrijvigheid. Campinggasten, dagtoeristen en heel veel boottoeristen. Naast het restaurant kunnen de plezierboten namelijk aanleggen in de haven en dat doen er dan ook vele.
We namen plaats op het terras en bestelden ons iets te eten. Ondertussen was het half acht, want we waren onderweg een paar keer gestopt om even rond te kijken. We namen elk een pizza en aten die op, te midden van een gezellige drukte. De bootjes vanaf het Sommen meer voeren af en aan. Vlak bij het restaurant is ook een pomp, waar men diesel kan tanken voor de motoren van de bootjes. Ook kan men er schoon water tappen. Aan de wal zaten vele mensen op bankjes de verrichtingen van de booteigenaren te volgen. Kortom een gezellige drukte. Na het eten reden we dezelfde weg terug en waren we om half negen weer thuis. Het was uiteindelijk best wel snel afgekoeld en hadden wij het in onze korte-armen-kleren niet meer zo warm. De volgende keer nemen we een trui of vest mee.
[slideshow_deploy id=’55794’]
Onderweg naar huis zijn we zeker drie keer gestopt. Dit keer niet om van de omgeving te genieten, dat deden we stiekem toch wel, maar dit keer trok de lucht onze aandacht. De ondergaande zon en de wolken leken een spel met elkaar te spelen. Wat een geweldige voorstelling kregen we te zien! We zagen dieren in de wolken, handen, gezichten, maar ook gewoon een fantastisch schouwspel. Dat we het wel leuk vonden, getuigen de vele kiekjes die gemaakt zijn. Een paar, waarvan wij denken dat ze de moeite zeker waard zijn, komen hier voorbij. Het was genieten: goed gezelschap, prachtige omgeving, lekker eten en een mooie afsluiting van deze dag!
