En opnieuw verrast de Chinese roos ons met zijn prachtige bloemen. Onvoorstelbaar, dat deze plant het hier zo naar zijn zin heeft. Met deze zeven grote bloemen toont hij mij zijn dankbaarheid voor de goede zorgen. Toch? De plant staat hier nu ondertussen anderhalf jaar en het is daarmee een topper in de categorie bloeiende kamerplanten. Die eeuwig groenblijvende planten redden het bij mij altijd wel goed, maar dat is niet zo spannend volgens mij. Dit vind ik wel leuk! Eigenlijk is het wel bijzonder, dat de roos nog weer bloeit, want gezien de grootte van de planten (het zijn er twee) zit er niet eens zoveel grond in de pot. Ik twijfel of ik er iets aan moet doen, gezien het feit, dat hij nu steeds weer bloemen geeft. Het leuke is: er zitten nog zeker vier knoppen in, die binnenkort ook open zullen gaan!
Eergisteren hadden we de camper volledig leeg gehaald en gisteren hadden we Tranås bezocht, om onder andere een doos vol keukenspullen naar Erikshjälpen te brengen. Eveneens hadden we een beetje in de kofferbak liggen, dat naar de stort kon, zoals de vier kussens die boven in de alkoof lagen. Van die vier werd het bed gemaakt, maar die kussens waren ons net even te dun en te veel gebruikt. Die verdwenen in de container bij de vuilstort in Tranås. En daar was het me toch druk! Vaak ben je er alleen en af en toe kom je een mede-afval-wegbrenger tegen. Nu was er sprake van een heuse file! Waarom er toen zoveel rommel werd weggebracht? Was het vanwege de vrijdag voor de vakantie? Had het te maken met het weer, dat men aan het opruimen was gegaan? En het was niet alleen klein spul wat weggegooid werd: zo zagen we namelijk iemand een diepvries van de aanhanger halen, werden autobanden in een container gedumpt en gingen er grote stukken plaat in de bakken. Waarschijnlijk had men een wand gesloopt. Verbazingwekkend wat sommige mensen allemaal weggooien trouwens. Het is namelijk vaak zo dat hetgeen de een weggooit, nog weer waarde heeft voor iemand anders. Naar al die activiteiten op de vuilstort had ik nog wel langer willen kijken: leuke bedrijvigheid.
Onderweg naar de vuilstort wees Heiko mij op dit nieuwe stukje weg. En dan met name op de trottoirbanden. Kilometers granieten opsluitbanden zijn daar gelegd en niet door Zweedse werknemers. Ze werden daar gelegd door een paar Polen. Het schijnt dat er heel veel Polen in Zweden werken, die juist dát soort werk doen. Daar zijn ze erg goed in en ze werken hard. Ook waarschijnlijk nog eens voor weinig geld… Waar andere arbeiders soms een vrije dag hebben, werken de Polen door. Wellicht is het een aangenomen klus en willen ze het dan zo snel mogelijk af hebben. Respect voor deze harde werkers. Met twee personen zoveel meters van die loodzware banden plaatsen, zonder een machine, is geen eenvoudige klus. Daár komt veel kracht en handigheid bij kijken.
Het aardbeiseizoen is nu in volle gang. We kunnen er op dit moment feitelijk niet aan eten. Zodoende verrotten er ook wel eens een paar aardbeien. We waren de laatste dagen zo in de ban van de camper, dat we de aardbeien ook nog eens waren vergeten! Ontzettend jammer, want ze zijn zo lekker. Gewoon volledig vergeten en dat werd bestraft met een paar aardbeien minder. Het is heel erg lekker: verse aardbeien uit eigen tuin, die je op elk gewenst moment kunt plukken. Heiko eet ze het liefst ´s avonds na het warme eten. Als toetje, bestrooid met voldoende suiker. Als het er is, doet hij er ook nog eens slagroom bij. Zelf heb ik ze liever puur natuur. Dan komt voor mij de smaak van de aardbeien het best tot zijn recht. Vanaf vandaag gaan we ze weer elke dag plukken!
Vandaag was het een beetje een “doe-het-maar-even-rustig-aan dagje”. Vanaf woensdag was het weer behoorlijk druk geweest: camper ophalen en daarna schoonmaken en nog “even” naar Tranås. Heiko was weer behoorlijk moe en lag meer op de bank, dan dat hij zat. Wat ik nog wel kort deed was het trimmen van het laatste stukje onkruid. Net voor het trollenhuisje. Daar was ik onlangs mee begonnen, maar had het niet kunnen afmaken. Toen waren de accu´s leeg. Een dag later begon ik er weer aan en toen was het draadje op! Die moest Heiko eerst opnieuw op het spoeltje maken, want ik heb geen idee hoe dat moet. Gezien zijn “toestand” was het er niet van gekomen, tot gisteren. Zodoende kon ik dat stukje vandaag afmaken. Binnenkort neem ik plaats in het leslokaal van de heer Leugs, om de les bij te wonen over “Hoe werkt het spoeltje van de trimmer”, want dat ik dat niet weet is toch niet goed niet?
Terwijl wij gisteren zo druk bezig waren met het schoonmaken van de camper, werd tussendoor nog een volle vrachtauto met grind gebracht! Eindelijk werd de langverwachte lading met grijs grind bezorgd. Op de laatste dag waarop de mannen van Kanonaden werken, want voor hen begint de bouwvakvakantie nu. Dan ligt het hele bedrijf stil. We vreesden zo langzamerhand, dat we het pas na de vakanties zouden krijgen, toen toch ineens de grote vrachtauto de oprit opdraaide. Nu het grind er ligt kan Heiko zo af en toe even een beetje verspreiden. Dit is namelijk geen klus voor een persoon alleen, om in één dag weg te werken. Zeker niet met de hoge temperaturen van de fantastische zomer die we nu hebben.
Volgens de chauffeur van Kanonaden was er ongeveer tien kuub geleverd, waarvan er volgens Heiko zijn berekeningen zes kuub onder de carport zou moeten komen. Hij heeft inderdaad extra grind besteld. Hij wil nog iets onder het terras verspreiden, daar waar altijd een auto geparkeerd staat. Die laag is al behoorlijk gekrompen. De rest wordt verspreid over het aanwezige grind op de oprit, omdat ook daar het laagje hier en daar niet zo heel dik meer is. De komende dagen weet Heiko weer waar hij mee verder kan. Kan! Dan moet zijn lichaam het wel aankunnen!
Aan het einde van de dag wilde Heiko toch nog even een beetje grind verwerken. Het kleine driehoekje aan het einde van de oprit, waar eerder gras stond en de oprit een draai maakt naar achter het huis. Dat driehoekje wilde hij in ieder geval eventjes volleggen met grind. Op zich een gemakkelijk stukje, omdat het vlak bij de berg grind lag en je vanuit de berg met een schep het grind en zo neer kon gooien. Toch was Heiko na een kwartiertje helemaal total loss. Een teken, dat zijn lichaam nog niet weer voldoende hersteld is van de koortsaanval van de afgelopen weken. Het driehoekje maakte hij af, maar daarna was het ook meteen klaar. “Morgen zien we wel weer” zei hij.
´s Avonds zagen we de hemel voor ons huis weer mooi verkleuren. Dus snel de camera er bijgehaald om dit vast te leggen. Overigens is er een camera gesneuveld in “de strijd om de camper”. Ik gebruik twee camera´s. Een grote en een pocketmodel. Dat pocketmodel had ik bij me in de camper, om de veranderingen vast te leggen. Heiko was op enig moment bezig met terpentine, om de vervelende lijmresten van een plastic haakje weg te halen. De plastic bus met terpentine stond geopend op het blad en toen Heiko iets wilde pakken, gooide hij de fles om. De terpentine spoot een heel eind de camper is. De schone camper in… Shit! Maar, de pocketcamera lag daar toevallig ook net. Precies in de baan van de wegspuitende terpentine. Gevolg: de lens wil niet meer open of dicht en het schermpje, waarop je kunt zien welke foto je gaat maken, is troebel. Kortom: hij is naar de filistijnen. In huis haalde ik het memorie kaartje eruit en de batterij. De camera kan als verloren beschouwd worden. Daar ga ik binnenkort een nieuwe voor opzoeken. Het is niet anders. Zo´n kleine pocketcamera van goede kwaliteit is namelijk onmisbaar voor mij. Want net voor het naar bed gaan keek ik nog even uit het kamerraam, richting het westen en zag deze kleurige lucht. Dat moest is toch vastgelegd worden? Gelukkig had ik mijn mobiel in de aanslag…
