Vanmorgen zei ik tijdens het ontbijt tegen Heiko dat ik vandaag rozijnenbollen wilde maken. Dat was inmiddels al een aantal maanden geleden en er lag dan ook al enige tijd niets meer in de vriezer. Daarop riep Heiko spontaan, dat hij vandaag kniepertjes wilde maken! Hoe kwam hij daar nu ineens op? Gisteren had ik een koekjes blik op het aanrecht gezet met een afbeelding van de kerstman. Vorig jaar hadden we daar zelfgebakken kniepertjes in gedaan en die associatie bracht hem ertoe om vandaag kniepertjes te gaan bakken. Uiteraard moest ik hem daar wel mee helpen, want het zou de eerste keer zijn dat hij het deeg zou maken. Met het oude recept van mijn moeder erbij, pakte hij alle ingrediënten en woog daarvan de juiste hoeveelheid af. Daarna gaf ik hem tekst en uitleg over het mengen, waarna hij aan de slag ging. Ik bleef in de buurt, maar hoefde niet te assisteren. Het beslag was dan ook vrij snel klaar, waarna er bolletjes van gedraaid konden worden. De schaal met de bolletjes verdween daarna voor een tijdje in de koelkast.
Terwijl de deeg bolletjes voor de kniepertjes stonden af te koelen, kon ik beginnen met het deeg voor de rozijnenbollen. Dat is inmiddels een beproefd concept, maar helaas had ik de melk iets te warm gekregen, waardoor het gist doodsloeg. Het deeg ging zodoende niet (goed) rijzen. Toen ik van het deeg bollen maakte vernam ik het al. Het was niet luchtig genoeg. Wat moet je dan op zo´n moment? Ik besloot door te gaan: alle ingrediënten waren immers goed, dus de bollen zouden van smaak zeker goed zijn. Het enige verschil zou zijn, dat ze niet zo luchtig werden als anders. Nadat ze een kwartier in de oven hadden gestaan konden ze afkoelen en aten we aansluitend elk twee op. Het klopte precies! De rozijnenbollen waren inderdaad iets minder luchtig, echter de smaak was als voorheen heel lekker!
Toen de rozijnenbollen in de oven stonden begon Heiko met het bakken van de kniepertjes. Het wafelijzer had ik reeds uit de kelder gehaald en op het fornuis, onder de onlangs verhoogde afzuigkap (wat een genot) gezet. Het ruikt uiteraard altijd een beetje en dat is ook niet erg. Het moet echter niet te erg worden. Mocht dat zo zijn, kon de afzuigkap aan. Voordat Heiko begon had ik hem een schortje omgedaan. Ik ken hem… Het bakken begon! Het ene na het andere bolletje deeg werd platgedrukt in het wafelijzer en na enkele minuutjes er weer uitgehaald. Mits het wafeltje of het kniepertje zoals wij Groningers zeggen, de juiste kleur had. Ondanks dat het vrij snel ging, was Heiko natuurlijk weer ongeduldig. Het duurde hem allemaal net lang genoeg. We hebben ze niet geteld, maar het bewuste koekjes trommeltje in kerstmanvorm, zat vol en er kwamen nog een paar op een schaaltje te liggen. Uiteraard werd ervan geproefd en, zowel de bakker, als ik waren zeer tevreden over het resultaat van het bakken.
De hele dag had het licht gesneeuwd, precies zoals voorspeld. Het flinterdunne lakentje met sneeuw was na de middag aangegroeid tot een centimeter of zes en het bleef licht sneeuwen. Dat trok ons naar buiten. Geen wandeling, maar een kort rondje in de auto. Wandelen in de sneeuw betekent voor mij nu risico op uitglijden en daar zitten we niet op te wachten. Niemand denk ik. We reden naar het zuiden, richting Askeryd. Net daarvoor sloegen we linksaf een weggetje in. Heiko koos wel voor goed begaanbare, vlakke asfaltwegen en niet voor bospaadjes met veel kuilen en bulten. Het winters landschap, dat aan ons voorbijtrok zag er fantastisch mooi uit.
Helaas was er vandaag geen ruimte voor de zon, daarvoor was het wolkendek te dicht. Uiteraard maakte ik onderweg een paar foto’s.
Het rondje van ongeveer een half uur eindigde bij Bordsjö, waarna we weer terug reden naar huis. Zowel Heiko, als ik konden niet langer zitten.
Thuis haalde Heiko meteen weer even een kruiwagen met hout op, zodat de voorraad in de kelder op peil bleef. In deze periode van het jaar is het handiger om elke dag één kruiwagen vol te halen dan in een keer zes kruiwagens vol. Binnen namen we een kop koffie met, uiteraard, een paar versgebakken kniepertjes. Iets later op de middag bleken de kniepertjes trouwens ook prima te smaken met een glaasje glühwein of glögg zoals dat hier heet…
In verband met ons reisje naar Nederland hadden we een paar flessen glögg gekocht voor familie. Nu de reis niet doorgaat zullen we ze zelf maar leegdrinken. Overigens gaven we vandaag aan Finnlines door, dat we helaas de boot moesten annuleren en een nieuwe datum zouden doorgeven in 2023. Bij Finnlines hebben we een “lidmaatschapskaart” en op basis daarvan mag je een geplande reis twee keer verplaatsen. Dat is mooi, want dan ben je niet meteen je geld kwijt, als het onverhoopt niet kan doorgaan zoals in ons geval. We mailden met Finnlines en kregen een verrassende en teleurstellende reactie! We konden uiteraard annuleren, maar de betaalde kosten werden niet vergoed en het verplaatsen van de overtocht was evenmin mogelijk. Eerst dachten we, dat ze over het hoofd hadden gezien dat we “lid” zijn, maar dat bleek niets uit te maken. We hadden (blijkbaar) een zeer voordelige reis geboekt en een reis met zoveel korting kon niet verplaatst worden. Oh jee! We hebben gewoon een bootreis geboekt op de 10e december om 10:00 uur, zoals we dat al vele jaren doen. Het was ons wel opgevallen dat het niet duur was deze keer, ongeveer €.80,- voor een retourtje goedkoper, maar toch. De tarieven wisselen immers veel. Zoals het nu lijkt is er niets mogelijk en is het geld gewoon weg. Erg sneu…
Bijna iedereen weet wel, dat Zweden bekend staat om de verregaande sociale voorzieningen voor ouders. In bijna geen ander land ter wereld wordt er namelijk zoveel politieke aandacht besteedt aan de gelijkheid tussen de ouders. En het blijft niet alleen bij aandacht: het beleid staat als een huis! Ouders in Zweden hebben bij elkaar opgeteld 480 dagen betaald ouderschapsverlof dat ze kunnen opnemen. Elke ouder heeft recht op de helft van dit totaal. Het geldt overigens bij geboorte en adoptie. En als een kind ziek wordt gaat een andere regeling in werking: “Vård av Barn”, verzorging van kinderen, recht op 80% van het salaris, om thuis te blijven en te zorgen voor zieke kinderen tot 12 jaar. Onder dit zogenaamd VAB-beleid mag elke ouder per kind 120 dagen per jaar opnemen. Zweden is sinds de jaren 70 pionier op het gebied van familievriendelijk beleid. De VAB en het “genderneutraal betaald ouderschapsverlof” stammen uit 1974. De Nederlandse wettelijke regeling voor ouderschapsverlof bestaat sinds 1997. Ook qua inhoud haalt deze het niet bij de Zweedse.
Deel VII van de metamorfose van Björkhaga 1: het trollenhuisje. Aan het kleine huisje, dat ongeveer op 50 meter zuidelijk van ons huis staat, was in jaren geen onderhoud gepleegd. Er zat bijna geen verf meer op en het gras ervoor, voornamelijk onkruid, was nooit bijgehouden. Het “grote huis” was door ons inmiddels van buiten mooi gemaakt en daarom werd dit huisje onder handen genomen. Heiko zorgde voor onder andere nieuwe windveren en ik nam het verfwerk voor mijn rekening. Wat kan een likje verf veel doen! En natuurlijk het maaiwerk. Een paar jaar later kreeg het huisje zelfs nog een terrasje! We kregen van de oude bewoonster van ons huis een compliment over de renovatie. Ze vond het geweldig! Het huisje had zij namelijk op haar 50ste verjaardag gekregen van haar man. Ze had toen een huisje voor haarzelf. Ze vertelde het ons tijdens een bezoekje aan Björkhaga, waarbij wij haar het huis lieten zien. Ze was in geen 32 jaar binnen geweest. Haar emoties stak ze niet onder stoelen of banken en zei ons emotioneel, dat ze dankbaar was, dat “de twee Nederlanders” het huis hadden gekocht. Een mooier compliment hadden we niet kunnen krijgen…
