Verder met het inrichten van het huis in kerstsfeer. Zo werden een aantal trollen in de kamer en keuken gezet. En een paar Zweedse kerstmannen. Ook kwamen er kaarsen en waxinelichtjes her en der te staan. Lang niet zo veel als andere jaren. Geen zin in. Toch staat er nog weer genoeg. Een trol ging trouwens nog naar de voordeur en in het portiekje kwamen twee klokken te hangen. We hebben ongelofelijk veel kerstdecoraties en elke keer beloof ik mezelf, dat er iets weggedaan wordt. Maar… Yep! Het gaat allemaal elk jaar weer naar boven. “Het kan nog weer gebruikt worden… ” Dit jaar, of eigenlijk beter gezegd volgend jaar, gaat de bezem er zeker door! Bij deze beloofd!
Wat zeker niet weggaat zijn de klokken van ijzerdraad. Die kregen we de laatste kerst, dat we gevierd hebben met mijn tante Heiltje. En zo zijn er nog een paar decoraties op te noemen, waar een (emotioneel) verhaal achter zit. Of we dit jaar nog een traditionele julbock gaan maken is overigens nog sterk de vraag. Het maken van zo´n julbock betekent immers veel krom staan. En je moet soms rond het houten frame in een aantal onmogelijke posities de takjes vastzetten met draad. Dat is absoluut slecht voor onze ruggen. Daarom slaan we zeer waarschijnlijk dit jaar de julbock maar een keer over. Of misschien toch niet? Hij hoort er eigenlijk wel bij…
Terwijl wij alles inmiddels in de kerstsfeer hebben, zagen we op de familieapp vele foto´s voorbijkomen van de Sinterklaasviering. Onze kleinkinderen werden niet vergeten door de goedheiligman en zijn zwarte(re) pieten. Het was pakjesavond of pakjesweekend en de belhamels werden weer goed verwend! In Onstwedde was de Sint royaal geweest met verschillende soorten lego en puzzels. In Rotterdam was iemand heel erg blij met onder andere een hele grote brandweerauto. Wat een heerlijk kinderfeest! Ook op Facebook zagen we vele foto´s voorbijkomen van de sinterklaasvieringen. Een traditie, die de Zweden absoluut niet kennen. Hier is alles en iedereen vanaf de eerste advent dag gefocust op de kerstdagen.
Na een halve dag onderdak te hebben gezeten wilde Heiko graag even een frisse neus halen. Het had zachtjes gesneeuwd en er lag een dun dekentje van dat koude witte spul op de grond. Eerst haalde hij nog twee kruiwagens met hout op en daarna liep hij eerst even in zuidelijke richting. Hij meende te hebben gezien, dat er in ons bosje een boom was omgewaaid. Zodoende liep Heiko langs het stukje grond met onze bomen. Het bleek niet zo te zijn. Er staan nog wel een paar scheef. Hij dacht erover na, om er morgen een paar van om te zagen. Als het weer het vanzelfsprekend toe laat.
Toen hij echter zag hoe kletsnat de grond daar was, wist hij al meteen, dat het de komende week nog niet zou lukken. Er moet eerst meer vorst komen, zodat de grond bevriest en hij er dan pas goed kan lopen. Die vorst komt volgende week, dus misschien kan hij in het volgende weekend daar toch iets doen. Na deze inspectie liep hij terug naar ons huis en daaraan voorbij in noordelijke richting. De neus was nog niet fris genoeg! Hij liep door naar de afslag richting het huis dat “Ödarp” heet. Op het stukje weg passeerden hem trouwens nog een paar auto´s en door alle bestuurders werd er gegroet. Alsof iedereen hem kende. Leuk hoor! Een klein uurtje later was hij weer terug. Helemaal blij en met vernieuwde energie!
Ik had ondertussen de veranda een beetje aangekleed. Daar stonden her en der nog wat prullaria, om het een beetje gezellig te laten lijken. Maar dat was voornamelijk met roze tinten. Dat kon anders. Roze is momenteel uit, rood is in! En met spulletjes met rood erin ging ik aan de slag. Een rood kleedje werd over de leuning van een stoel gelegd, een paar kerstballen kwamen aan de balken van het dak te hangen en op tafel werd een kandelaar met rode kaarsen gezet en nog een schaal met rode kerstballen. Tezamen met de kerstverlichting wel weer een sfeervol plaatje. Oh! Er hangt ook nog een kerstkrans aan de kast! Met de besneeuwde tuin op de achtergrond is het eigenlijk “af”.
Helaas, helaas… We belden middels WhatsApp met beeld via de laptop met Heiko zijn ouders. Omdat ze moeite hadden op die manier ons te horen, hadden we luidsprekers gekocht en bij hen laten bezorgen. “Vol verwachting klopten onze harten…” Het wachten werd in dit geval niet beloond: ze werkten niet. Volgens Heiko zijn vader was alles goed aangesloten. Zoals op het bijgesloten papiertje stond. Terwijl we belden werd de usb nog in een andere ingang geprobeerd, maar het mocht niet baten. Nou hopen we, dat bijvoorbeeld kleindochter Elise of neef Sietse binnenkort (lees de volgende week) nog langs komt en even kan kijken of die er geluid uit kan krijgen. Zou mooi zijn. We weten het volgende week. Natuurlijk hebben we wel bijna een uur met ons viertjes gebabbeld. Het ging eerst nog even over het niet kunnen komen, maar al snel kwamen ook andere onderwerpen aan de orde. Het was uiteindelijk gezellig! Tot volgende week via “het grote scherm”, lieve pap en mam!
Deel VI van de metamorfose van Björkhaga 1: de veranda aan de zuidzijde van ons huis. Terugkijkend naar de beginsituatie denken we zelf nog wel eens: “Tjonge jonge jonge! Wat hadden we een werk te doen, om die veranda beter en mooier te maken. Wat is hier veel veranderd!”. Een van de eerste dingen was het weghalen van de oude vlechtmatten en met maken van een echte wand aan de oostzijde van de veranda. De matten waren te weinig winddicht en waren eveneens minder stevig dan een echte houten wand. Achter de vlechtmatten zat nog het originele smeedijzeren hekwerk, wat door Heiko werd weggehaald met behulp van een haakse slijpsteen, een flex.
Nadat de nieuwe houten wand er stond kon er geverfd worden. De achterwand werd wit geverfd, evenals de balken van het dakje met plastic golfplaten. De lange wand van de kamer werd grijs geverfd. Die planken hadden hun houtkleur en werden na twee lagen verf écht grijs. Rond de kozijnen kwamen vervolgens lijsten, wat het plaatje naar ons idee helemaal compleet maakte. Het smeedijzeren hekwerk wat verder rondom de veranda stond, werd afgekrabd en licht geschuurd, om het vervolgens met zwarte Hammerite te verven. Ideaal voor zo’n klus, waar je je trouwens soms in rare bochten moest wringen om ergens bij te kunnen komen. “Maar waar een wil is…”
Tenslotte werd de betonvloer geverfd met een twee-componenten verf, epoxyhars, waardoor de vloer weer een mooie egale kleur kreeg en waterafstotend werd. Nu vergeet ik bijna het lage wandje aan de kant van de weg te benoemen. Vanaf die kant komt het vaakst de wind en waaide het soms net ietsjes te veel over de veranda vloer. Een jaar later vervingen we de plastic golfplaten door nieuwe. Daarmee was de veranda van voor naar achteren, van links naar rechts en van onder tot boven aangepakt. Ondanks het feit, dat het er in de zomers af en toe wel heel warm wordt, is het nu een heerlijke plek om even rustig te zitten, wellicht te mijmeren…
