Toen Heiko gisteren naar Zuidbroek reed had het behoorlijk geregend. Met een droog pak de auto in komen na een paar boodschapjes had hij niet gekund. Puh! Hier was het mooi zonnig! Nee, niet meteen ´s ochtends, maar in de loop van de dag werd het meer en meer blauw in de lucht en kreeg de zon zijn kans! Daar had ik wellicht niet zo over moeten pochen, want vandaag waren de rollen precies omgekeerd… Gelukkig hadden we geen van beide buitenactiviteiten op het moment dat het regende.
Gisteren was ik nog aan het bakken geweest. Nee, niet uit het bakboek. Alhoewel ik van Heiko al meteen een bestelling op kreeg, toen ik over het cadeau vertelde. Nee, de rozijnen- en witte bollen waren op! Er kan hier veel, maar dat? Nee! Het bakken van de rozijnenbollen is eigenlijk nooit een probleem geweest. Met de witte bollen wel. Dan heb ik het eigenlijk alleen over het rijzen van het deeg. Sinds ik de vorige keer de witte bollen had gemaakt naar het recept van de rozijnen was er geen vuiltje meer aan de lucht. En met in mijn achterhoofd “Wat goed is moet je goed laten” had ik het gisteren ook gedaan en wat denk je? Wederom geslaagd!
Om heel eerlijk te zijn, denk ik niet dat alle bakkers hun producten meteen proberen. Die zijn er wel van overtuigd, dat het goed is. Dat heb ik nou nooit! Daarom probeerde ik gisteravond maar zo´n witte bol. Daarbij had ik me getrakteerd op bitterballen. Die combinatie is zó goed! Ja, ik weet het: het bakken heeft zijn negatieve kanten…
Deze dag begon voor Heiko met een bezoekje aan zijn ouders. Toen hij bij het gebouw aan kwam lopen, zag hij de “aardappelboer” voor het gebouw staan. Die komt wekelijks met zijn busje langs en verkoopt zijn eigen gekweekte aardappelen. In de hal stonden al een aantal bewoners te wachten. Meteen informeerde Heiko bij binnenkomst zijn vader en die ging direct naar beneden, om zoals gebruikelijk een zakje met aardappelen af te nemen. Daarna was er eerst een kopje koffie met een lekkere koek (!) en werd er weer plezierig verder gepraat.
Op enig moment stelde Heiko voor, om naar de witgoedwinkel te lopen met de kapotte radio-cd speler. Even vragen of ze dat zouden kunnen repareren. Meteen kreeg hij bijval en zodoende liepen Heiko en zijn vader even de straat uit. Die winkel is namelijk erg dicht bij hun huis en zodoende kopen ze alle witgoed daar. Ook met het oog op reparaties… De man die hen vanochtend hielp was vriendelijk. Toch kon hij ze niet helpen: ze hadden geen eigen reparatie-afdeling meer en moesten alles opsturen. Hij adviseerde hen, om zelf naar een reparateur te gaan. Dat zou goedkoper zijn. Op een zeer duidelijke manier, je snapte het meteen, bedankte Heiko de man en vertelde hem direct ook, dat ze dan in het vervolg hun witgoed net zo goed ergens online zouden kunnen kopen. Toegevoegde waarde zit er immers niet meer bij… Teleurgesteld verlieten Heiko en zijn vader de winkel. Gelukkig hebben ze nog een ander apparaat waar ze cd’s op kunnen afspelen.
Het bezoekje kon de pret gelukkig niet drukken. De stemming bleef uitermate gezellig! Tussen de middag werd wederom samen gegeten. Deze keer had Heiko zijn moeder hutspot gekookt! Uiteraard met een rookworst en een gehaktbal. En… Zure haring! Daar werd zelfs een zogenaamd spraakbericht over gestuurd! Ik heb ze vriendelijk verteld, dat ik blij was dat zij blij waren en dat ik vanavond écht iets anders ging eten! Waar ik eveneens blij van werd is het feit, dat Heiko zijn vader regelmatig, zo niet elke dag, wel even het fotoalbum pakt, die ik voor hem gemaakt had. Die ging over de aanpak van ons huis in Ödarp. Dat hij er plezier van zou hebben had ik wel verwacht, maar zoveel? Daar kon ik alleen maar van dromen!
Ik kreeg onverwacht bezoek! Een sijs zat in het voederhuisje heerlijk te genieten van zonnepitten. De sijs, een grönsiskan in het Zweeds is een geelgroene, kleine en sierlijke neef van de putter. Vooral in de winter zie je de vogel soms in grote groepen in elzen en berken. Hier waren ze met vijf. De sijs is te herkennen aan het feit, dat hij klein en sierlijk is, met kleine kop en korte staart. Hij heeft donkere vleugels met opvallende gele of geelwitte vleugelstreep en fijn gestreepte, geelgroene bovendelen. De mannetjes hebben een zwart petje, zwarte bef en kanariegele borst, in tegenstelling tot de vrouwtjes, die iets fletser gekleurd zijn. Dit is duidelijk een vrouwtje. De grootte is 11 tot 12,5 centimeter. De sijs eet vooral zaden van els, berk en naaldbomen. De spitse, tamelijk lange en kegelvormige snavel is bij uitstek geschikt, om zaden uit halfgeopende den- of sparappels te peuteren. “Komen jullie snel terug?”
Na de middag reed Heiko naar Assen om onze vrienden Jan en Dietske te treffen. Heiko trof eerst Jan, zoals afgesproken, want Dietske was nog aan het werk. Na de koffie speelden de beide mannen namelijk een spelletje darts. Verrassend! Op de zolder hangt een dartbord, waar ze al vaker gevochten hebben om de overwinning. Dat darten tussen de beide vrienden gaat al heel lang terug. Zeker al een jaar of vijftien volgens mij. Ook in Ödarp werd er gespeeld en toen won Jan. De score werd vandaag weer netjes bijgehouden op de laptop. Met vreemde pijlen speelde Heiko deze match tegen zijn vriend. Hij durfde namelijk zijn eigen dartspijlen niet in de handbagage meenemen. Mocht Heiko deze partij verliezen, had hij meteen een excuus: “Het waren de vreemde pijlen en dat gooit heel anders!”. Echter, na een flink aantal legs bleek dat excuus niet nodig te zijn: de partij werd overtuigend gewonnen door Heiko! Yeahhh!
De scores gingen zoals gewoonlijk gelijk op en de winnaar van de legs werd degene die het meeste geluk had bij het uitgooien met een dubbel. Deze keer was dat Heiko gewoon. De mannen zijn behoorlijk aan elkaar gewaagd. Over de gemiddelde scores moesten we het maar niet hebben. Dat kon ik denk ik nog wel bijhouden. Toen ze weer beneden kwamen was Dietske inmiddels ook thuis. Gezellig! Met z’n drieën dronken ze nog iets, waarna ze naar een snackbar gingen om een patatje met frikandel te eten! Dat was van tevoren al afgesproken. De afstand van hun huis naar de snackbar was niet zo heel erg lang, zodat Heiko voorstelde om te gaan lopen. “Prima! Een beetje beweging is altijd goed!” Het eten smaakte hun allen prima, waarna de terugreis werd aanvaard…
In de regen! Dat was even voor hun vertrek begonnen en ze hadden geen anderen keus dan zich tijdens de wandeling nat te laten regenen. Gelukkig zijn ze geen van drieën van suiker en niet bang voor een paar druppen. Thuis werd samen nog een kop koffie gedronken, waarna helaas weer afscheid genomen moest worden. Overigens spraken ze nog over de mogelijkheid voor Jan en Dietske om een keer naar ons te vliegen. Dat gaat een stuk sneller en in het geval van een week vakantie, is het ook echt een hele week! Wellicht gaan ze dat nog doen. Wij zouden het uiteraard fantastisch leuk vinden!
Ongeveer een half uur na het afscheid van de vrienden was Heiko weer terug in Kolham bij de B&G van Geert en Froukje. Daar werd nog even kort gepraat, waarna Heiko naar zijn kamer ging, om nog met mij te bellen. Er wordt wat afgepraat deze week… Ondertussen is de woensdag ook alweer voorbij en komt het einde van zijn verblijf in Nederland dichtbij. Wat gaat zo’n week snel!