Oei! Het was frisjes vanochtend. Rond vier uur, de koudste tijd van de nacht, was het zelfs een graad onder nul. Vaak is de dag erop volgend dan mooi: weinig wolken en dus zon. Of dat vandaag uit zou komen? Rond half acht kwam het zonnetje er in ieder geval al bij. Die scheen van achter het huis precies op de boomtoppen tegenover het huis. De nevel die er hing werd daardoor behoorlijk duidelijker. En die nevel hing er ook nog, toen we naar Eksjö reden. Nee, helaas geen zon gezien onderweg. Waarom naar Eksjö? Vanmorgen moesten we om negen uur in het ziekenhuis zijn. Bij de afdeling neurologie om precies te zijn. Het was inmiddels ruim een jaar geleden, dat Heiko voor controle was geweest. Daarbij komt, dat de medicijnen die hij gebruikt tegen de kramp, op zijn. Het recept was voor een jaar geweest, waarna de neurologe zou horen of Heiko wel of niet nog problemen had. De afspraak was daadwerkelijk op zijn verzoek gemaakt, omdat de krampen ’s nachts erger worden. Ook het dove gevoel in de voeten wordt er niet beter op. Daarnaast krijgt hij last van de knieën.
Hij wilde graag weten of dat van de polyneuropathie kwam of dat iets anders de oorzaak kon zijn. De neuroloog deed haar gebruikelijke onderzoek: balans- en evenwichtsoefeningetjes, krachtmeting van voeten en handen, testen van gevoel in voeten, benen en armen en meer. Alles onder het toeziend oog van een stagiaire. Waarom deze onderzoekjes? De neurologe onderzocht spierreflexen, om inzicht te krijgen in het functioneren van de motorische zenuwen en de zenuwverbindingen in het ruggenmerg en de toestand van de zenuwen van Heiko. Zij kan de reflexen opwekken, door met een reflexhamer zachtjes tegen de knie of de enkel te slaan. Zacht strijken onder de voetzool kan bijvoorbeeld een onwillekeurige beweging van de grote teen stimuleren, die kan wijzen op een afwijking in de zenuwbanen. De krachtmetingen werden gedaan, omdat krachtsverlies van een spier of spiergroep aan kan geven, dat er sprake is van een aandoening van het zenuwstelsel. Daarom werd bij het neurologisch onderzoek ook Heiko zijn spierkracht onderzocht.
Eveneens werd de spiertonus, de rustspanning van de spieren, onderzocht. Om dit te kunnen doen beweegt de neurologe armen en benen. Zo kreeg ze een beeld over de spierkracht en ook het gemak van de beweging. Beide kanten van het lichaam werden onderzocht, om na te gaan of er verschil is tussen de twee lichaamshelften. Spasticiteit (spierstijfheid waarbij de weerstand slechts in een deel van het bewegingstraject gevoeld wordt), rigiditeit (spierstijfheid waarbij de weerstand met schokjes in het hele bewegingstraject gevoeld wordt) of slapte kunnen wijzen op bepaalde problemen van de zenuwen die verschillende spiergroepen besturen. Onderzoek van de zintuigen is een belangrijk onderdeel van het neurologisch onderzoek, omdat gewaarwordingen als pijn, hitte, aanraking en trilling via de zenuwen naar het centraal zenuwstelsel vervoerd worden. De neurologe kon het functioneren van de zintuigen beoordelen, door te vragen wat er gevoeld wordt, wanneer de huid zacht wordt aangeraakt met bijvoorbeeld een plukje watten of een stemvork. Ze bekeek ook nog de manier van lopen, houding, coördinatie en evenwicht van Heiko. Het was zondermeer een uitgebreid en volledig onderzoek.
Na een half uurtje constateerde ze, dat de situatie feitelijk redelijk stabiel is. De situatie van vandaag werd vergeleken met die van augustus vorig jaar. Vooraf had ze Heiko gevraagd of hijzelf zijn conditie kon beschrijven. Daarop gaf hij eveneens aan, dat het minimaal verslechterde. Om de status van de polyneuropathie objectief te meten, stelde de neurologe voor, opnieuw een onderzoekje met de stroomstootjes te laten doen. Dat gebeurt in het Ryhov ziekenhuis te Jönköping, waarvoor een uitnodiging binnenkort op de mat zal vallen. De medicatie tegen de kramp werd opnieuw voorgeschreven en de dosis mocht verdubbeld worden. Hopelijk kan er dan ´s nachts weer lekker doorgeslapen worden. Ze spraken af, dat ze elkaar volgend jaar opnieuw zullen ontmoeten, om de situatie wederom te meten en te bespreken. Fijn! Na dit bezoekje op de 6e verdieping gingen we met de lift naar beneden en liepen we richting het restaurant. Daar kochten we ons een kop koffie met elk een Wienerbröd. Als een toost op het goede bericht?
Het was al over tien toen we het ziekenhuis verlieten. We reden naar het vakantiehuisje, waar de twee bomen omgezaagd zouden zijn. Daar lag hout op ons te wachten. Om die reden hadden we de aanhanger vanochtend achter de auto gehangen en werkkleding meegenomen. We moesten uiteindelijk toch naar Eksjö, wat meteen te combineren was met het meenemen van een vrachtje hout. Ter plekke zagen we, dat alleen de kersenboom was omgezaagd en gedeeltelijk ook al versnipperd. De hoge populier nog niet. Wel een andere boom, een grote berk, maar daarvan had de eigenaar gezegd, dat hij dat hout zelf wilde stoken. Met de auto en aanhanger konden we rond het huis rijden, om de stammen op te laden. De stukken waren, waar mogelijk, in lengtes van twee meter gezaagd. En dat was op Heiko zijn verzoek geweest, na het overleg van maandag. Waar Heiko geen (of te weinig) rekening mee gehouden had, was de dikte van de stammen.
Vanwege die dikte waren de stukken boom namelijk niet te tillen! Nee, niet eens met z´n tweetjes. Zelfs met drie personen was het nog een behoorlijke klus geworden. Jammer genoeg lag de kettingzaag thuis in de garage. Die kon ons op dat moment niet helpen. Gelukkig waren er nog voldoende stukken over, die we wel konden tillen en die werden dan ook gezamenlijk op de aanhanger gelegd. Zwaar klusje hoor. Deze stammen gingen in ieder geval mee naar Ödarp. Het begin is er. Komend weekend nog maar een of twee keer heen en weer rijden en dan de kettingzaag meenemen. Die stukken van twee meter moeten maar in blokken van 40 centimeter gezaagd worden. Daarmee wordt het tillen hopelijk stukken beter. Denk het wel.
Nadat we vanaf Eksjö de weg opreden, merkten we direct, dat het helder in de lucht was geworden. De nevel was zo goed als weggetrokken. Terwijl we een rustige weg kozen voor de terugreis, zagen we de nevel nog in de boomtoppen hangen. Wat mooi om te zien. Toen de zon er eenmaal goed bij was, waren de druppen die de nevel veroorzaken, snel opgelost door de warmte van de zonnestralen en kwam er een nagenoeg strakblauwe lucht tevoorschijn. Wat geeft dat een andere kijk op de wereld. De wereld van de herfst en zijn kleuren. We hadden de juiste weg gekozen, om daar nog even flink van te kunnen genieten.
Het was toch een kwestie van rustig rijden, omdat de aanhanger ons achtervolgde. Behoorlijk vol geladen, waarmee we niet snel over het, op sommige plaatsen, slecht wegdek konden rijden. Het rustig rijden was waarschijnlijk de reden, waarom we goed konden zien, dat bij het meer van Bordsjö het water volledig stil lag. Er was totaal geen wind, waardoor het water in het meer er als een spiegel bij lag. Daar moesten uiteraard een paar foto’s van gemaakt worden. Het water, de spiegel, liet de oevers en de daarachterliggende bomen, in het meer weerkaatsten. Was het geen plaatje?
We stopten ook nog even bij een paar koeien, die tussen de weg en het meer liepen en lagen. Wat hebben die een mooi stukje grond om op te “wonen”! Helemaal die middag. Zo gek als ik op koeien ben (en dat weet Heiko natuurlijk) werd er ook daar nog een kleine fotopauze ingelast. Terwijl ik de koeien op de foto zette, kwam er eentje om een boompje kijken. Heel nieuwsgierig. En dat koppie! Dat is toch geweldig! Een paar minuten na het treffen met deze vierpoters waren we thuis. Thuis parkeerde Heiko de aanhanger naast de plek waar het later allemaal gezaagd en gekloofd gaat worden. Dat is tussen de houtstekken in, achter het trollenhuisje zeg maar.
Het was ondertussen half twaalf en terwijl ik een broodje voor mezelf smeerde, ging Heiko met zijn lunchpakketje meteen door naar Tranås. Hij had Örtengren beloofd, dat hij na de middag nog zou komen werken. Als eerste ging hij de geplante heg en de drie bomen van gisteren water geven. Met twee lange, aan elkaar gekoppelde, slangen kon hij overal komen. Alles werd flink bewaterd en daarmee moeten de stekken van de ligusterheg en de drie bomen het wel kunnen redden. Het is uiteindelijk niet meer zo warm, waardoor de wortels niet zo snel uit zullen drogen. Het eerste werkuurtje zat er daarmee op. Toevallig kwam Örtengren langs en vroeg Heiko, om alle heg planten nog even netjes aan te harken. Morgen is de oplevering van het complex en dan moet het er tiptop uitzien. Tijdens dat klusje raakte hij in gesprek met een oude man, die daar toevallig voorbij liep. Die vertelde een leuk verhaal: “Op de plek waar dit nieuwe gebouw is verrezen stond eerder een oude boerderij. Daar was ooit man onder invloed op bezoek gekomen en die was nogal luidruchtig geweest. De eigenaar van de boerderij had drie keer tegen hem gezegd, dat hij weg moest gaan. Dat deed de dronken man echter niet. Bij de laatste waarschuwing had de eigenaar aangegeven, dat hij zijn geweer zou halen en op de man zou schieten, als die niet weg zou gaan.
De dronken man bleef zitten waar hij zat. De eigenaar hield echter zijn woord. Die haalde zijn geweer en schoot de dronken man dood. Tja, hij was gewaarschuwd. Sterk verhaal? Nee, het was een waargebeurd verhaal!” Tijdens dit verhaal had Heiko het klusje van het harken klaar en reed hij terug naar de zaak. Daar werden zijn broodjes opgegeten bij een kopje koffie. De volgende klus was het opladen en naar de stort brengen van de lange, brede hegstronken met de vervelende stekels. Weet je nog? Die heg was uiteindelijk dinsdag door twee collega’s verwijderd en lag bij de klant op het gras te wachten voor transport naar de stort. Om dat klusje te kunnen doen trok Heiko extra dikke werkhandschoenen aan! Dat bleek geen overbodige luxe, want soms staken de stekels daar nog doorheen. Dit werk nam nog twee uur in beslag. Alles moest hij alleen doen: heg op aanhanger laden, naar de stort, aanhanger leegmaken en dat een paar keer. Er bleef helaas nog een ritje over, maar de klok wees half vijf aan en daarmee zat de werkdag erop.
