Vanaf het moment dat de deuren van de auto opengingen was het “Opa! Oma! Opa! Oma!” Wat een enthousiasme! Wat een wervelwinden! Wat een drukte! Wat een levendigheid! Heerlijk! Wat is het toch superfijn om de kinderen en kleinkinderen op bezoek te krijgen bij ons in het Zweedse Ödarp.
Jelte had zich als eerste bevrijd van de autogordels en kwam dan ook als eerste aanrennen om ons te begroeten en te omhelzen. Gevolgd door Merle en Daan.
Van Merle kregen we beide een mooie tekening/ kleurplaat. Die had ze onderweg in de auto, vanaf Denemarken naar ons, gemaakt. Eentje apart voor opa en eentje voor oma. Die hebben we uiteraard in dank aangenomen en die gaan met alle andere tekeningen en presentjes in de “trofeeënkast”, die boven op de overloop staat. Dat wisten de kids trouwens nog, dat we daar alles neerzetten wat we van hun krijgen.
Binnen op de keukentafel hadden we al het een en ander voor ze klaargelegd, om mee te kunnen knutselen. Mocht het gaan regenen. Gelukkig viel het mee met het weer en konden de kids de hele middag lekker buitenspelen. De beide jongens deden dat ook en vermaakten zich uren met de gekloofde stukken hout uit opa zijn houtstek. Daar werd getracht een hut van te bouwen. Opa had echter niet allemaal rechte blokken gekloofd! Blokken met een halfronde kant konden ze niet stapelen! “Foei toch opa!” Merle ging afwisselend buiten spelen en binnen tekenen.
De jongste van de drie, Jelte, was meteen na binnenkomst onafscheidelijk van de grote brandweerauto. Dat wist hij nog van de vorige keer dat ze hier waren. Toen redde hij vele poesjes uit een boom met de ladderwagen. Deze keer werden er vooral brandjes geblust. Zowel in de kamer, als op de veranda en in de tuin. Prachtig! Wat heeft die jongen een fantasie. Mooi hoor.
Wij dronken ondertussen een kopje koffie respectievelijk thee met een gebakje op de veranda. Ondertussen gezellig pratend. We wilden natuurlijk heel graag weten hoe het met ze ging en hoe dit vakantiehuis hun beviel. Of er voldoende ruimte was voor hun vijven. Hoe de bedden sliepen en meer. Nou, daar waren ze uitermate tevreden over. Het was rustiger ingericht dan het andere huis en naar hun mening qua grootte goed vergelijkbaar. De matrassen waren ook prima en ze hadden dan ook lekker geslapen. Op mijn vraag of ze voor een volgende keer een voorkeur hadden voor een van de twee vakantiehuizen, gaf Elise toch duidelijk de voorkeur aan voor het huisje waar ze nu verbleven. Het huisje van onze vrienden Erling en Britt. Ondanks dat daar geen internet aanwezig is.
Elise vertelde nog, dat Britt in de keuken voor de kinderen een aantal Zweedse spellen klaargelegd. En tekenpapier met kleurpotloden. Nodig was dat niet, want ze hadden zelf meer dan voldoende spellen en knutselspullen meegenomen vanuit Onstwedde. Toch hebben ze ook hier vanochtend al gezellig mee gespeeld. Ondanks de taal, want plaatjes zeggen vaak ook genoeg!
Daan wist zich te herinneren, dat de sleutel van het slot op de deur van het trollenhuisje aan een spijker hing. Waar precies wist hij niet meer. Hij zocht aan de zijde waarin de deur zat en vond de sleutel (-bos) niet. Toen we hem uitlegden, dat het slechts één sleutel was en dat die om het hoekje hing, ging hij samen met zijn broertje op zoek. Ze zagen de sleutel hangen, maar die hing te hoog voor hen. Geen nood: het laddertje dat ter decoratie tegen een boom aanstond, werd gepakt en tegen de wand geplaatst. Jelte klom erbij omhoog en pakte de sleutel voor Daan, die vervolgens de deur opende. Gewoon uit nieuwsgierigheid keken ze even in het trollenhuisje. Toen ze zich ervan overtuigd hadden, dat er niets bijzonders in stond, werd de deur weer afgesloten, de sleutel teruggehangen en de ladder keurig teruggeplaatst.
Rond het middaguur aten we gezamenlijk een broodje. Speciaal voor de kleinkinderen hadden we een pak met ronde, witte platte broodjes gekocht. We wisten dat ze die de vorige keer zo lekker vonden, Nou, nog steeds! De zak met die broodjes ging grotendeels leeg. Er werd voornamelijk met zoetigheid belegd: jam, hazelnootpasta en hagelslag. Ook de zelfgemaakte rozijnenbollen vielen in de smaak. Super! Met een volle maag vertrokken ze daarna in twee auto´s richting het plaatsje Sund, om de wandeling op de Selo berg te maken. Ik ging niet mee, omdat die route voor mij net even te avontuurlijk is.
Op de heenreis mocht Daan bij “opa Zweden” in de auto en op de terugreis was het de beurt voor Merle en Jelte. Elise vroeg achteraf welke rit het rustigste was. Ha, ha! Ze wist het antwoord al wel. De heenreis was rustiger. Dat wil niet zeggen, dat het een onplezierige terugreis was. Absoluut niet! Hoe vaak krijgen we de kans om met de kleinkinderen op stap te gaan?
De wandeling op de Seloberg is ook voor kinderen heel leuk. Er staan op vele plekken op de route bordjes met het hoofd van een boef. De boef Selo. Die kunnen de kinderen opzoeken en tellen. Verder is de route uitstekend aangegeven met oranje paaltjes en oranje stippen op de bomen en stenen, zodat het voor de kleinkinderen ook eenvoudig te volgen was. Het werd een redelijk avontuurlijke route op de Seloberg, vanwege de vele omgewaaide bomen, die men ook gewoon laat liggen. Soms kon er overheen gestapt worden en soms moest je er onderdoor kruipen. Daarnaast was het pad allesbehalve vlak, waardoor het een spannende route was.
Ongeveer halverwege de route gaat het pad redelijk steil omhoog. Geen enkel probleem voor de ongetrainde kids. Zelfs de jongste van de groep, de vijfjarige Jelte rende erbij omhoog alsof het niets was. Je hoorde hem niet een keer klagen over zijn beentjes of vermoeidheid. De volwassenen hadden er meer moeite mee! Aan het einde van de klimpartij zagen ze, dat de oranje stippen richting een groot rotsblok ging. “Oh, oh! Moeten we daarlangs?” Jazeker! Gelukkig hadden de drie kids allemaal een Walkie Talkie mee, zodat degene die vooropliep de anderen die verder naar achter liepen, konden waarschuwen voor bomen en andere obstakels. Ze hebben zich uitstekend vermaakt!
Bijna aan het einde van de route kon er van een fantastisch uitzicht genoten worden, waar meteen nog een paar foto´s genomen werden. Helemaal terug bij de auto werd even kort gepicknickt in de vorm van beetje drinken met een koekje. De wandeling kreeg een vette voldoende van de familie. Het was én een mooie wandeling door de natuur én een soort training voor de spieren, vanwege de niveauverschillen. Én het was avontuurlijk vanwege de klimpartijen en afdalingen. Kortom: “morgen nóg zo´n route?” Onderweg waren trouwens diverse blåbär, blauwe bosbessen, gesnaaid. En frambozen! Die zijn nu net rijp en in overvloed aanwezig. Die vonden ze allemaal lekker hoor!
Op de terugreis werden er een paar boodschapjes gehaald bij een supermarktje in het plaatsje Asby. Elise en Gert liepen daar naar binnen voor onder andere brood en drinken. Althans dat was de bedoeling. Heiko was in de auto blijven zitten en zag ze even later terug komen lopen en hoorde, dat mensen met hen praten. Dat verstonden ze uiteraard niet, waardoor Heiko ernaartoe ging. Hem werd duidelijk gemaakt, dat het hier om een onbemande winkel ging, waar je alleen binnen kon komen via een Zweedse BankID op je telefoon! Gelukkig hebben wij dat en door een QR-code te scannen, die op een plakkaat achter het raam naast de toegangsdeur zat, kon de deur van de winkel geopend worden. Binnen kon je de gewenste boodschappen pakken en zelf scannen bij een kassa. Daarna moest er met Swish via de telefoon afgerekend worden. Een winkel of beter gezegd “buurtsuper” voor de lokale bevolking dus en niet voor toevallige toeristen. Dit was ook nieuw voor ons. Iets wat we nu dankzij Gert en Elise weten!
Toen ze terug waren had ik alles klaargezet voor het grillen. Voldoende worstjes en hamburgers, broodjes, sauzen, salades, enzovoort. Vandaag zou het volgens de weer-app namelijk mooi weer zijn en blijven met temperaturen van 22 tot 23 graden in de namiddag! Uitstekend weer voor het grillen van worstjes, boven een houtvuurtje in eigen tuin. Op het vuurtje na kon er meteen “aangevallen” worden. Voor het vuurtje zorgden Heiko met de jongens. Merle was vooral benieuwd hoe je een eventuele grasbrand kon blussen. Gelukkig hadden we daarvoor een tweetal gieters met water klaarstaan.
De worstjes werden gegaard, waarbij de jongens tussendoor zelfs nog de tijd vonden om te spelen met de houtblokken uit de houtstek. Er werd goed gegeten, waardoor de conclusie kan worden gemaakt, dat het ze smaakte! Na afloop werd er gezamenlijk opgeruimd en kregen we van de kids een welgemeend “dankjewel voor deze gezellige dag!” Tegen half zeven vertrokken ze richting het vakantiehuisje en nadat ze gedoucht hadden gingen de kids slapen.
