Zondag leek het ´s morgens nog wel mooi weer. We hadden echter pas na de middag afgesproken, zodat “De Bende van Vijf” ook een dagdeel voor zichzelf hadden. Eveneens een rustmomentje voor opa en oma. De ochtend werd door ons besteed aan onder andere de voorbereidingen voor het warm eten met zeven personen. Dat is wel even iets anders dan voor twee personen hoor! Heiko schilde een grote pan met aardappelen en ik bemoeide me met de groentes en de gehaktballen. Ook maakte ik een heuse marsh mallows taart. Dat was de tweede keer voor mij. De eerste keer was prima gelukt en zeer smakelijk. Deze keer gelukkig ook weer. Daarmee, én met een aantal andere dingen, was de ochtend zomaar weer om.
Om half een waren de vijf familieleden bij ons en vertelden, dat ze de ochtend voornamelijk besteed hadden aan knutselen bij de keukentafel in het vakantiehuis. Een paar minuten later reed Heiko al met ze weg. Naar een plek waar ze zouden gaan wandelen. Het was de bedoeling, om rond de oude, verlaten steengroeve van Askeryd te wandelen. Iets bijzonders en zodoende absoluut de moeite waard om te laten zien. Via een mooie route over gravelpaadjes en dwars door de bossen kwamen ze aan bij de ingang van de steengroeve. Een paar honderd meter voor de parkeerplaats kwamen er echter druppels op de voorruit. Niet de moeite waard om de auto voor te keren. Maar eenmaal op de parkeerplaats aangekomen, begon het “echt” te regenen! Een stevige bui dwong hen om in de auto´s te blijven zitten. Geen goede omstandigheden om in een korte broek en zonder jassen een wandeling te gaan maken…
Ze besloten om in plaats daarvan een rondritje te maken. De wandeling in de steengroeve zou “de Bende van Vijf” tegoed houden. Heiko gaf mij meteen een seintje, dat ze over niet al te lange tijd alweer terug zouden zijn. Mijn geplande middagslaapje schoot er zodoende bij in. Ze reden een “toeristische route” en waren binnen een uur terug in Ödarp. Uiteraard, heel plagerig, scheen op dat moment de zon uitbundig! Heel erg jammer van de wandeling. Achteraf hadden ze misschien even een kwartiertje moeten wachten bij de parkeerplaats. Het bleek namelijk een bui te zijn die snel overdreef. Weet dat maar van tevoren! We namen plaats op de veranda voor koffie, thee en een stukje marsh mallow taart. “Lekker” hoorden we van verschillende kanten. De kids gingen daarna verder waar ze de vorige dag waren gebleven: in de tuin een huisje bouwen van opa´s gekloofde stammetjes.
Ook werd vele keren “Opa´s Geheime Bospaadje” gelopen. Dat vond met name Jelte wel zó interessant! Hij nam in zijn enthousiasme zijn broer en zus mee. Wat hebben ze van dat paadje genoten! Ze liepen alleen heen en weer of samen en lieten hun fantasie zegevieren. Zo zouden er zomaar elanden over kunnen steken of kon er een piraat uit het bos stappen… Op de foto gooit Heiko een frisbee naar Jelte, die aan de andere kant van het beekje, over opa´s geheime bospaadje loopt. Betrapt!
Met z´n allen speelden we nog even kort met de frisbees. We hadden zes eenvoudige frisbees gekocht, omdat we van plan waren naar de frisbee-baan in Aneby te gaan. Toen we echter doorkregen, dat de kids nog nooit “serieus” met een frisbee gegooid hadden besloten we, dat uitstapje niet te doen. Een goede beslissing, want later bleek dat ze de slag zeker nog niet te pakken hadden. Het zou slechts frustratie bij de kinderen opleveren en dat is natuurlijk beslist niet de bedoeling. Ze houden dit tegoed voor “later als ze groter zijn…” Nu konden ze een beetje in de tuin gooien. Tussen twee sneeuwstokken door proberen te gooien, in zo weinig mogelijk beurten en van een afstandje een boom proberen te raken. Uiteraard hadden ze allemaal erg hun best gedaan en waren ze allemaal eerste geworden in hun leeftijdscategorie. Alle drie kregen ze zodoende een medaille!
Met die medaille werd de fantasie voor de wandeling over opa´s geheime bospaadje nóg groter. Jelte en Daan speelden namelijk, dat Daan de koning was en Jelte zijn rechterhand. Met die medaille kon toegang verleend worden tot het paadje. Zonder die medaille tegen een bepaalde boom te houden en het aantal bezoekers in te toetsen, kon je er niet meer langs. Ook het, door hun zelf geplaatste, hekje voor het bruggetje achter de houtstekken, moest met de medaille geopend worden. Er klonk dan een “blieb”, waarna het hekje geopend kon worden. Spannend allemaal en schitterend om te zien hoe ze dat allemaal verzinnen. Wát een creativiteit en wát een fantasie! Super!
Behalve een medaille kregen ze ook nog een prijs voor hun drieën. Een soort overheadprojector, waarin schijfjes gezet konden worden met verschillende afbeeldingen. Die afbeeldingen werden door een lampje boven de schijfjes, uitvergroot op een stukje papier en die afbeeldingen konden nagetekend worden. Dat was een enorm succes! Er werden vele plaatjes overgetrokken en daarna ingekleurd.
De warme maaltijd bestond vandaag uit aardappelen met de lievelingsgroente van de kids: broccoli. Wij hebben nog niet eerder gehoord dat kinderen gek zijn op broccoli, maar deze drie kleinkinderen lusten er wel pap van. Daarbij voor alle zekerheid een portie worteltjes erbij gedaan en gehaktballen gebraden, wat tezamen garant stond voor volle buikjes! Nadat ook het toetje op was wezen de wijzers van de klok aan, dat het inmiddels bedtijd was voor de jongsten onder ons. “De Bende van Vijf” trok zich terug in het vakantiehuisje, maar niet nadat eerst gezamenlijk alles was opgeruimd. We hadden ze overigens nog even gevraagd hoe de bedden lagen en hoe ze de eerste nacht geslapen hadden. Dat was gelukkig helemaal oké. Fijn!
Maandag gingen ze de hele dag hun eigen gang. Het zou namelijk veel gaan regenen deze dag en zodoende kozen ze voor een binnen activiteit. De kinderen mochten kiezen: óf zwemmen óf naar een overdekt speelparadijs. Het werd dat laatste. Daar waren ze twee jaar geleden ook geweest en daaraan hadden ze goede herinneringen overgehouden. Het speelparadijs heet “Leo´s Lekland” en is gevestigd in Jönköping. Overigens zijn ze alle drie ook gek op zwemmen, maar de overweging was dat ze straks ook nog bijna twee weken naar een vakantiepark in Duitsland gaan. Daar is een groot zwembad bij, dus qua zwemmen zouden ze nog wel aan hun trekken komen. Verstandige kinderen! Ruim na de middag waren ze terug in het huisje in Västorp.
Wij hadden zodoende een “rustdag”. Of toch niet… Een oud, zakelijk contact van ons beide in de periode dat we beide bij Univé werkten was op vakantie in Zweden. Harry en zijn vrouw Carla uit Assen. Harry heeft een aantal jaren verschillende commerciële trainingen verzorgd voor de medewerkers van Univé en het contact met hem is altijd gebleven, voornamelijk via LinkedIn. Een paar jaar op rij was er geprobeerd om bij ons langs te komen, maar om uiteenlopende redenen was dat steeds niet gelukt. Met name de coronapandemie was daar debet aan. Vanochtend stonden ze dan toch zomaar ineens bij ons op de oprit met hun rode, zelf ingerichte, Peugeot camper. Ze hadden op een camping gestaan iets ten zuiden van Jönköping en dat was zo dicht bij ons, dat ze deze kans aangrepen om langs te komen voor een kop koffie. Gezellig, altijd welkom! Het was erg fijn om hen weer te zien en te spreken.
We hadden plaatsgenomen op de veranda, vanwege de regen. De temperatuur was verder wel oké, waardoor het daar prima zat. Harry en Carla werken samen in hun eigen bedrijf en geven nog steeds trainingen, maar doen ook erg veel in individuele coaching. Zweden vinden ze een geweldig mooi land om met hun camper doorheen te toeren. Het liefst ergens midden in de natuur bij een meertje waar ze dan wildkamperen. Koken op een houtvuurtje en zwemmen/wassen in het water van het meertje. Af en toe een camping opzoeken om echt te douchen, eventueel wat kleren te wassen en om de vuilwatertank en het toilet te legen, maar daarna weer de ongerepte natuur in. Geweldig! We hadden gemeld dat onze kleinkinderen hier waren en dat het bezoek deze keer niet te lang kon zijn. Daar was alle begrip voor en zodoende vertrokken ze alweer na 2,5 uur. Niet voordat we uitgesproken hadden dat ze voor een volgende keer absoluut opnieuw hartelijk welkom zijn.
Rond de klok van drie uur zou vandaag de arts van de afdeling pijnbestrijding bellen. De afdeling was dan twee weken dicht geweest vanwege vakanties en nu wilde hij volgens afspraak informeren hoe het bevalt met de 15 microgram morfine pleisters. Hij vroeg of er een verschil te vernemen was tussen de 10 microgram pleisters die ik de eerste week (twee dagen) opgeplakt had en de 15 microgram van de afgelopen twee weken. Nee, helaas. Ik had geen verschil gemerkt. Dat vond hij niet fijn om te horen. Zijn conclusie was dan ook, dat het doorgaan met het verhogen van het aantal microgram geen optie was. Je zou toch echt verschil gemerkt moeten hebben was zijn mening. Ook het switchen naar methadon had nu volgens hem niet zoveel effect. Blijkbaar reageert het lichaam hier niet op. Hij stelde daarom voor om nogmaals een ruggenprik te geven met een langwerkend verdovingsmiddel en deze keer zonder cortison. Na onze reis naar Nederland zal hier een vervolg aan gegeven worden. Een erg teleurstellende mededeling.
Om half vijf reden we naar het vakantiehuis van Gert en Elise en pikten we hen op om samen naar Aneby te rijden. Daar wilden we bij de Aneby grill&pizzeria iets eten. Ze vonden dat ik al vaak genoeg in de keuken had gestaan om voor hen te koken en dat het nu hun beurt was om ons uit te nodigen. Heel fijn! Bij dit etablissement kennen ze ons inmiddels en daar worden we dan ook uitermate vriendelijk en enthousiast ontvangen. Het werd deze keer vijf keer de kipschotel en twee keer een pizza. De kwaliteit van het eten is prima en alles werd dan ook met smaak opgegeten. Kleindochter Merle en kleinzoon Jelte hadden voor een pizza gekozen. Die bleek echter veel groter dan ze hadden verwacht en dat kregen ze niet op. Gelukkig waren er anderen die ze daarmee konden helpen.
Daan leerde mij en opa nog een nieuw spelletje. Kleine kartonnen kaarten met afbeeldingen en je moest zo snel mogelijk zien welke afbeelding op beide kaarten voorkwam. Buiten op het pleintje konden de kids na het eten nog heel even spelen in een speelattribuut. Tegen zeven uur waren we terug en gingen de kids meteen naar bed. Elise voelde zich niet helemaal fit en dacht zelf dat ze last kreeg van hooikoorts. We wensten haar uiteraard beterschap en spraken af dat Heiko morgenvroeg tegen negen uur bij ze zou zijn voor een wandeling.
