Om half negen vanochtend had Heiko een oproep gemist zag hij. De oproep van de vårdcentral in Aneby was geweest in de tijd, dat hij onder de douche stond. Vreemd dat er was gebeld zo vroeg, omdat hij daar om tien uur een afspraak had staan. Misschien was de huisarts ziek geworden? Heiko belde meteen terug en kreeg een assistente aan de lijn. Die had niet gebeld en had ook geen idee wie er gebeld zou kunnen hebben. Oké, afwachten maar. Een kwartiertje later belde de huisarts. Hij wilde overleggen over de afspraak. Die was namelijk gemaakt, omdat Heiko zich officieel ziek wilde melden. Hij is inmiddels vier weken thuis en er zit nog geen verbetering in. Hij had zich nog nooit officieel bij de Försäkringskassan ziekgemeld en wist “de spelregels” daaromtrent dan ook niet goed. Er is in ieder geval een bezoekje aan de huisarts voor nodig. Die moet de ernst van de klachten vaststellen en het liefst ook de oorzaak. Vervolgens schrijft die hem (digitaal) ziek en dat bericht komt bij de Försäkringskassan binnen. Die nemen dan contact op met de werkgever en daarna wordt het een en ander in werking gezet.
De huisarts belde om de benodigde informatie telefonisch door te nemen, maar omdat Heiko toch naar Aneby moest, stelde hij voor om de afspraak te laten staan. Dat praat toch even iets gemakkelijker dan via de telefoon. In het fysieke gesprek met de huisarts werd alles doorgenomen en volgde een kort onderzoekje. Nee, de oorzaak kon hij niet vaststellen. Hij stelde voor, dat Heiko door de fysiotherapeut van de vårdcentral werd gezien. Hopelijk zou die de oorzaak van de klachten vast kunnen stellen. Het verhaal, dat de zelfstandig werkende chiropractor in Tranås dat feitelijk al had gedaan en had vastgesteld dat het die twee dikke, diepliggende quadratus lomburum spieren zijn die verkrampt zijn, werd “niet serieus” genomen… Volgende week dinsdag mag hij daarom opnieuw naar de vårdcentral rijden voor een afspraak met de fysiotherapeut. Een dag later heeft hij een derde afspraak staan met de chiropractor. Nou, er wordt in ieder geval wel aandacht aan geschonken! Hopelijk wordt men het eens over de oorzaak en kan er snel iets aan gedaan worden. Daar gaat het immers allemaal om!
Na deze afspraak reed hij naar de apotheek in Aneby, om een paar herhalingsmedicijnen voor mij te halen. Zoals altijd was het daar druk en moest hij even een tijdje wachten voordat hij aan de beurt was. De medicijnen werden vervolgens door de ordinair-kauwgum-etende apotheker afgegeven en Heiko reed verder naar zijn volgende adres. De band van de kar achter de zitmaaier was dinsdag gerepareerd, door in het ventiel een andere naald te zetten. Dat bleek niet afdoende: de band was opnieuw leeggelopen! Toen we gisteren voor de vierde Covid vaccinatie in Aneby waren, hadden we de band weer afgegeven bij het bandencentrum. Op dat moment, had de man het erg druk en vroeg of we de band achter konden laten. Prima: morgen komt Heiko toch weer in het dorp. De band stond al klaar en men vertelde, dat er een nieuwe binnenband in was gekomen. Net op tijd voor de lunch was Heiko weer thuis en konden we samen een broodje gaan eten.
Na de middag reed Heiko naar Tranås, om daar een pakketje op te halen bij het postagentschap van de ICA. Het pakje van Naturkompaniet was aangekomen! Daarin zat de bestelde drinkwater-maker. Met dat ding kunnen we vanaf nu water uit een beekje scheppen, filteren en veilig opdrinken. Daarna ging hij nog bij Kenth aan. Even zijn gezicht laten zien en laten weten hoe de vlag erbij hangt qua lichamelijke klachten. Dat werd erg op prijs gesteld door Kenth en ze spraken even bij. Daar hoorde Heiko, dat zijn collega Anton per 1 november een andere baan heeft. Hij gaat bij een ander groot bedrijf in Tranås aan de slag als heftruckschauffeur. Daarvoor had hij nog geen rijbewijs, echter werd dat intern geregeld. Fijn voor hem, want nu heeft hij het hele jaar door werk en niet slechts acht maanden (maart tot en met oktober). De overige maanden moest hij afwachten hoeveel uren of hij zou kunnen werken bij Kenth. Nu maar hopen, dat na de proefperiode wordt aangenomen. Voor Kenth is het nu erg penibel. Een andere collega was al weg, Heiko is ziek en Anton vanaf maandag ook weg. Nu is alleen Håkan nog over…
In de tussentijd had ik een paar ballonnen beplakt! Ja, heus! Misschien herinner je het nog,
dat ik vorig jaar met Pasen papier-maché-eieren had gemaakt.
Die eieren wilde ik weer maken, maar nu in herfstsfeer.
Om die “eieren” te kunnen maken werden twee ballonnen opgeblazen en werden er vele strookjes van reclamefolders en kranten geknipt. Vorig jaar waren ze met, water doordrongen, toilet- en keukenrolpapier beplakt. De eieren waren aan de slappe kant. De kranten zijn dikker en daarmee zwaarder, vandaar ook meteen het “zware geschut” in de vorm van behangplaksel. Er werden twee lagen “aanbiedingen” op de ballonnen geplakt. Een behoorlijk aantal kortingen op vlees, appels, koekjes en diepvriesgroenten en nieuwsberichten maakten de eieren stevig. Ze werden in een paar soepkommen gezet om te drogen. Zodra de geplakte aanbiedingen daadwerkelijk droog zijn, worden ze gecontroleerd op stevigheid. Ze moeten niet weer doorzakken. Stap 1 is gezet: “Droog papier! Droog!”
Na de middag ging ik het laatste stukje tuin bladvrij maken. Dat wil zeggen “nagenoeg alles met uitzondering van het grasland”. Aan de zuidkant van de tuin harkte ik deze keer het blad bij elkaar. Langs de border onder de veranda, onder de seringenboom, een beetje van het gras, uit het talud. Op het gras was gisteren het meeste blad al weggehaald via de zitmaaier. Vandaag had ik niet zoveel kruiwagens vol als gisteren. Gelukkig maar, want de spieren in mijn rug protesteerden behoorlijk. Drie dagen op rij een uurtje of anderhalf bezig zijn vonden ze voldoende. Daar was ik het in mijn hoofd uiteraard niet mee eens, maar die strijd kon ik niet winnen. Het harken vind ik toch wel zó mooi om te doen! Het geeft gewoon veel voldoening om een nette tuin te zien ontstaan. Jammer dat het voor dit jaar alweer bijna klaar is…
Op 18 mei jongstleden werd er een foto genomen van de heg. Net over de heg heen. Toen was die gevuld met bloemen, hele fijne witjes met een geel hartje. En er kwamen jonge blaadjes aan de dunne stengels. Vandaag werd op nagenoeg dezelfde plek wederom een foto genomen van die heg. De bloemetjes zijn al lange tijd geleden uitgebloeid en de jonge groene blaadjes hebben ruimte gemaakt voor de geelbruine. Nog even en alleen de takjes zijn te zien. Wat een verschil!
“Kijk nou toch wat er gebeurt, als je op een paddenstoel gaat zitten Heiko! Kijk nou wat je gedaan hebt!” Vorige week hadden we een eindje gewandeld en uiteraard een paar foto´s genomen. Toen ik een foto wilde maken van de onderkant van een paddenstoel, om de sporen te kunnen zien, nam Heiko net een foto van de bovenkant. Toen de foto op de laptop werd bekeken, zag het een en ander er erg grappig uit. Het was net alsof Heiko op de paddenstoel zat. Even verderop had ik een foto genomen van een kapotte paddenstoel. De “stoel” lag ondersteboven naast de steel en zodoende kon ik van die stoel een mooie foto maken. Van de sporen. Het is dus niet dezelfde paddenstoel op deze beide foto´s en Heiko is er niet echt op gaan zitten hoor. Hij is soms een rare kabouter, maar zó gek is hij (nog) niet!
Deze avond maakte ik het mezelf gemakkelijk met een “eenvoudige maaltijd”. Er stond namelijk kip op het menu. Lekkere gekruide, in kleine stukjes gesneden, kipfilets. Daarnaast waren er boontjes gekookt en kregen we beide elk één aardappel uit eigen tuin. We hadden namelijk nog een paar van die grote jongens. En het mag dan wel een eenvoudige maaltijd zijn: het is beslist een appetijtelijke maaltijd. Wij hebben er zeker van genoten. Het was een smakelijke afsluiting van deze dag!
