Al vroeg in de ochtend stond ik buiten bij de oppottafel. Die bij de achtergevel van het huis staat. Het gekochte plantje, de olifantspoot moest in een grotere pot. Daar had ik al een voor uitgezocht. Eentje met een diameter van ongeveer tien centimeter. Toen het potje echter van het plantje werd verwijderd kwamen de wortels tevoorschijn. Heel veel wortels. Als ik het plantje in de “nieuwe” pot had gepoot, kon ik waarschijnlijk binnenkort weer aan het verpoten. Daarom meteen maar in een pot voor langere tijd! Denk ik. Als we de verkoopster mogen geloven is hij binnen de kortste keren gróót!
Al een week geleden (oeps) ontving ik een brief van Svensk KollektivTrafik. Hun website vertelt mij, dat dit een branche- en belangenorganisatie is, voor de regionale openbaarvervoersautoriteiten en provinciale vervoersbedrijven in Zweden. Het was een enquête. Ze wilden een paar dingen weten over het openbaarvervoer in Ödarp. Ha! Welk openbaarvervoer bedoelen ze? Hier rijden immers geen bussen of treinen. Toch opende ik de site met de enquête en antwoorde naar eer en geweten. Het waren een tiental vragen, welke binnen tien minuten waren beantwoord. Of ze iets aan mijn antwoorden hebben? Persoonlijk denk ik dat mijn enquêteformulier in de digitale prullenbak belandt…
Deze ochtend ging Heiko zoals gebruikelijk om half zeven de deur uit. Hij wist, bij hoge uitzondering, al precies wat hij vandaag moest doen. Sterker nog: hij wist ook al wat hij morgen moet doen! Dat is echt bijzonder te noemen, want organiseren is nou eenmaal niet de sterkste kant van zijn baas. Vandaag zou hij de klus afmaken, waar hij vorige week maandag mee was begonnen. Toen heeft hij een terrasje gelegd bij een oudere dame, net buiten Tranås. Nu zou hij het paadje er naar toe leggen. Het zand (de stenmjöl) had hij vorige week al op hoogte gelegd, dus was het nu slechts een kwestie van de tegels leggen.
Oh ja! En er moest nog een dikke balk rond het terras gelegd worden. Dat was, om het wegspoelen van het zand tegen te gaan. Op het moment, dat alle tegels gelegd waren moesten er een paar passtukjes gezaagd worden. Dat gebeurde op de zaak met de grote steenzaag. Al met al was de klus vijf uur later afgerond en liet hij de oudere dame in blijdschap achter. Ze was bijzonder tevreden met het resultaat. Zo tevreden, dat ze een vriendin belde, die meteen moest komen kijken!
Na die klus ging Heiko het dak op! Dat wil zeggen, hij ging het dakterras op. Daar waar hij samen met collega Anton in het voorjaar de stoeptegels en de zandlaag had weggehaald, vanwege vermoedde lekkage. Het zand en de tegels konden nu teruggelegd worden. Men had een lekkage gevonden in een aanrechtkastje, een etage lager… Het zandbed was al deels teruggelegd door hun beiden, maar de laatste volle kruiwagens moesten nog gedaan worden. Eerst legde Heiko de drie ijzeren buizen nagenoeg waterpas in het zand op de juiste hoogte. Toen kon hij zien hoeveel zand er nog bij moest. Kenth wilde dat het zandpakket aangetrild werd met het trilapparaat, maar dat loodzware ding moest dan met twee personen drie trappen omhoog gedragen worden.
Toen Heiko aangaf, dat hij alles goed vond, maar zijn rug niet ging vernielen door dat zware ding bij een betonnen trap omhoog te tillen, hoefde er niet meer getrild te worden. Regelmatig de zandlaag aanstampen was voldoende. En terecht! Want op dat dakterras lopen welbeschouwd slechts sporadisch mensen en zware dingen komen er al helemaal niet over die tegels heen. Mooi! Aan het einde van de werkdag had Heiko het zandbed helemaal klaar liggen en kan er morgen begonnen worden met het terugleggen van de vele 30 x 30 tegels. Het klaarleggen van het zandbed kost veel tijd, maar als dat eenmaal ligt gaat het leggen van de tegels heel snel. Dan hoef je namelijk niet meer per tegel te kijken of die recht ligt. Gewoon wegleggen… Mooi werk!
Wat kon ik genieten van het mooie weer van vandaag. Maar niet heus! Af en toe baalde ik er gewoon van. En dat doe ik niet snel. Normaliter accepteer ik het weer zoals het komt. Nu even niet! Waarom niet? Al vroeg had ik de wasmachine aangezet, met het idee om de was buiten te laten drogen. De droger willen we nu niet gebruiken, want die gebruikt veel te veel stroom. Op het moment dat ik de wasmachine aanzette was het mooi weer. Toen ik de was aan de waslijn wilde hangen vielen er een paar regendruppels. Oh kee: naar boven met de was. Daar staat sinds kort een droogrekje en daar hing ik alles op. Een half uur later was het buiten droog. Klart, de weer-app, zei dat het nog tot drie uur droog bleef: was van het droogrekje af en naar buiten met het spul, om aan de grote waslijn op te hangen. De was was al iets gedroogd.
Alsof er een duveltje met me aan het spelen was: ik had net het laatste opgehangen toen er dikke druppen vielen! Ahhhh… De was met een noodgang weer in de wasmand gestopt en naar binnen gebracht! Eerst maar eens een koffiepauze, want hier werd ik een beetje (boele) gek van! Uiteindelijk is het nog goed gekomen hoor. De was werd na mijn pauze wéér buiten opgehangen, om tenslotte rond drie uur naar binnen gehaald te worden. Het was droog gebleven! Meteen alles opgevouwen en wat gestreken moest worden ook direct aan kant gemaakt. Het was “de was doen met hindernissen”, echter “eind goed, al goed!” Niet alleen is de was droog en alweer in de kasten gelegd: ik bleef er per slot van rekening ook nog eens bij in beweging!
Bij de pakken neerzitten? Nee, zeker niet! In de tijd, dat ik niet met de was bezig was, had ik boven een ander klusje uitgezocht: mijn kleding wisselen. Met de temperaturen van de laatste tijd had ik moeite, om af en toe warme kleren te vinden. Wat in de kasten hing en lag waren korte broeken en shirts en blouses met korte mouwen. Soms ontbraken die laatsten zelfs! Tijd om de dikkere kleding voor de dag te halen! De zomerkleren gingen naar de kast in de fitnessruimte en de winterkleren mochten nu weer in de grote kasten. Het viel me op hoeveel kleding ik eigenlijk heb. De reden is, dat er diverse maten in de kast liggen, omdat ik zo met mijn gewicht heen en weer ga. Het is de laatste jaren verre van constant. Dan gaan er een paar kilootjes af en later komen ze er weer bij. Nee, het ligt niet aan mijn schildklier. Die is prima. Om te voorkomen, dat ik elke keer iets nieuws moet kopen bewaar ik het. Er is immers ruimte voor. Na een paar uurtjes had ik de boel weer netjes in de kasten en pakte ik meteen maar een warmere blouse. Eentje met lange mouwen…
Ja! Daar is ´t ie weer! Vandaag zag ik op Facebook Heiko zijn boek weer voorbijkomen! Het boek, het derde exemplaar op rij, is eind 2020 uitgegeven door uitgeverij Grenzenloos en wordt af en toe gepromoot. Soms in een mailbericht van de uitgeverij en soms via Facebook. Fijn, dat de uitgever dat doet, want het levert toch altijd weer een paar verkopen op. Zelf maken we er ook reclame over op onze website. En op onze onlangs aangeschafte visitekaartjes hebben we op de achterzijde alle drie de titels van de boeken vermeld. Het mooie is, dat er drie boeken zijn, waarvan de verhalen feitelijk op elkaar aansluiten. Het laatste boek gaat over de integratie in Zweden en specifiek in onze nieuwe omgeving. Het beschrijft de periode na de daadwerkelijke emigratie. De drie verschillende titels bewegen ieder jaar weer een aantal mensen, om de boeken te kopen. In de maand mei krijgt Heiko een overzicht van het aantal verkochte boeken en daarbij valt het op, dat niet alleen het meest recente boek wordt gekocht, maar ook de twee oudere titels. Hartstikke leuk toch?