Een heerlijk weertje vandaag! Zonnetje erbij, weinig wind en een lekker temperatuurtje van zo ongeveer 11 graden. Prima! Voor het eerst sinds een paar weken ging ik zelf met de auto naar Aneby. Bij bepaalde medicijnen mag dit niet, maar ik had genoeg vertrouwen om het wel te doen. Wat had ik het autorijden gemist, want dat vind ik enorm leuk om te doen. Helemaal met deze weersomstandigheden. Het zien van de herfstkleuren aan bomen en struiken maakte het ritje naar het dorp Aneby “af”!
Een paar weken geleden kreeg ik een melding via 1177. Daar waar het digitaal medisch dossier wordt bijgehouden.
Het ging om een afspraak voor een mammografie.
Dat kon in Aneby, waar een speciale mammografiewagen zou komen. Die zou bij de dokterspost komen te staan.
De afspraak stond gepland voor vandaag. Om 10.45 uur. Rond tien uur maakte ik me gereed voor de rit en om 10.35 uur was ik bij de wagen. Mooi op tijd! Vijf minuten later riep de verpleegkundig de personen op, die om kwart voor elf een afspraak hadden. Ik ging als enige staan en liep met haar mee naar een klein kamertje. Na het laten zien van mijn legitimatie stelde ze me een paar vragen, waarvan de antwoorden op een laptop werden ingevoerd en tenslotte zei ze, dat ik te laat was.
Te laat? Ik was er om even over half elf: tien minuten te vroeg! Nee, ik had schijnbaar al om 10.25 uur de afspraak staan… Gelukkig kon ik nu wel de mammografie laten maken, omdat het niet zo druk was. Ik heb me uiteraard verontschuldigd, omdat ik vanaf het moment van ontvangst van de oproep steevast kwart voor elf in mijn hoofd had. Na dit blundertje werd ik uitgenodigd, om bij het röntgenapparaat plaats te nemen. Nadat er twee foto´s van beide borsten waren gemaakt was alles klaar. Terwijl ik me aankleedde, vertelde de verpleegkundige mij, dat ik over enkele weken bericht zou krijgen. Per post. Wordt vervolgd…
Vanaf de dokterspost parkeerde ik de auto vlak bij de supermarkt Coop. Vervolgens ging ik naar de apotheek. Wonder boven wonder was ik direct aan de beurt! Dat was me nog nooit overkomen. Het is er altijd behoorlijk druk! Misschien ook, omdat er altijd ruim de tijd voor je wordt genomen. Er stond dit keer veel op mijn “boodschappenlijstje” en ik moest voor Heiko iets meenemen, waardoor het een poosje duurde voordat ik de apotheek weer verliet. Ik kon weer naar huis. Bij de waterval van Stalpet zag ik, dat die bijna droog stond. Er liepen maar twee zielige staaltjes water uit…
Op de heenreis had ik een jonge ree zien staan. Op een stukje grasland, op een bekend plekje, waar vaker reetjes staan. Toen ik daar weer langskwam remde ik al af, om te kijken of het er toch weer stond. Het was uiteindelijk aan een hele rustige weg en misschien was het daarom teruggekomen. Ja! Ik had geluk! Alleen moest het raam van de auto naar beneden om het reetje goed op de foto te krijgen. In die tijd rende het beestje weg. Naar moeder, die tien meter verderop stond. Ik kreeg de kans om moeder en kind te fotograferen. Wat leuk! Wat bijzonder! Twee tellen later zag ik alleen de kontjes nog: ze verdwenen in het achterliggende bos.
Nog even een paar mooie plaatjes, die ik onderweg met de fotocamera heb geschoten. Wat is het mooi in het bos nu! Het mooie fris groene van de jonge dennenbomen, het rode van de lingon struikjes, het paarse van de uitgebloeide heideplantjes, links en rechts paddenstoelen, de verkleuring van de berkenblaadjes, hier en daar een dikke kei en meer… Ja, ik heb met recht genoten van de trip!
Mijn voorraadje medicijnen is weer aangevuld. Dit alles is niet bepaald iets waar ik trots op ben. Sterker nog: ik zou alles liever vandaag nog laten staan. Enkele medicijnen hebben bijwerkingen en de laatste weken loop ik als een zombie door het huis: duizelig en wazig zien, ben ik erg moe en kan ik bijna de hele dag wel slapen. Tegelijkertijd lijken al die medicijnen niet voldoende te helpen tegen mijn pijnklachten. Morgenmiddag word ik gebeld door de arts van de afdeling pijnbestrijding en dan zal verteld worden of ik met de medicatie door moet gaan of misschien wel alweer kan afbouwen. Eveneens zal ik te horen krijgen of de zenuwen nu voldoende rustig zijn, om de volgende stap te nemen: een injectie. We wachten het af. Spannend is het wel…
Achter deze gevel aan de Storgatan, de hoofdstraat van Tranås, ligt op de eerste verdieping het dakterras waar Heiko de tegels vandaag ging leggen. Vandaag werkte hij voor het eerst samen met een nieuwe collega. Die heet Ivo en is afkomstig uit Bulgarije. Hij woont al vele jaren in Zweden en spreekt redelijk Zweeds. Een harde werker, vriendelijk en erg behulpzaam. Samen legden ze de tegels terug, die begin dit jaar waren weggepakt. Dat ging mooi vlot met z´n tweeën. Het leek erop, dat ze tegen de middag klaar zouden zijn, maar… Toen bleek, dat er te veel kapotte tegels waren, die niet gebruikt konden worden. Ze kwamen tekort! Kenth belde daarop met de opdrachtgever en vroeg of die nog reserve tegels had. Ja! Op een dakterras van een ander pand aan de Storgatan lagen nog enkele. Die waren wel iets dikker, maar het formaat was goed. Heiko en Ivo gingen zodoende van het ene dakterras naar het andere dakterras aan de overkant van de weg en aan het andere eind van de lange winkelstraat.
Ze hadden een steekkar meegenomen waar zes tegels opgelegd konden worden. Dat was het maximum gewicht. Het waren namelijk zeer zware tegels. Gelukkig was in dát gebouw een lift aanwezig! Met de zwaar beladen steekkar ging Ivo in de lift, drukte op de knop en… Niets. De lift deed het niet! Overbelast! Daarop liet Ivo de steekkar in de lift staan, drukte op de knop en sprong er zelf uit. Beneden wachtte hij de steekkar weer op en rolde die naar de auto. Ondertussen had Heiko een paar tegels onder de armen gedragen en in de auto gelegd. Drie keer gingen ze heen en weer. Toen hadden ze voldoende tegels, om de gaten te dichten op het andere dakterras. Het andere dakterras was helaas alleen via trappen bereikbaar. Daar liepen Heiko en Ivo zodoende een aantal keren met twee tegels tegelijk de vier trappen op, om alles boven te krijgen. Ze hebben goede beenspieroefeningen gehad! Omdat er ook een aantal tegels op maat gezaagd moesten worden, ruilden ze op een aantal plaatsen de dikkere tegels om met een aantal dunnere. Die dunnere waren immers eenvoudiger te zagen dan die dikke tegels.
Nadat alles gelegd was kon het pleintje aangeveegd worden met fijn zand, dat tussen de voegen moest komen. Al met al een mooi resultaat, al is gebleken dat het feitelijk allemaal werk voor niets is geweest. Of toch niet? Toen het dak “schoon” was, dus toen alle tegels waren weggehaald, alsmede het zand, konden de deskundigen geen lekkage aan het dak vinden. Ze vonden echter wel een lekkage in een keukenkastje van een van de appartementen. “Klaar!” dachten ze toen. Dat lek werd verholpen en Örtengren kreeg de opdracht, om het zand terug te leggen en de tegels weer te leggen. Toen Heiko en Ivo echter nagenoeg klaar waren kwamen er twee mannen op het dak en vroegen, of we tijdens het “schoonmaken van het dak”, begin dit jaar, ook nattigheid hadden gezien. De lekkage was namelijk nog niet verholpen bleek nu… Er zit een kans in, dat alles nóg een keer open gelegd moet worden. Is dat lachen? Nee, dat is niet leuk meer!
De laatste tijd had Heiko het een paar keer genoemd. “Zullen we weer eens gaan grillen, Joke?” Ja, op zich is dat natuurlijk heel gezellig, maar de temperaturen zijn niet meer zo hoog. Uiteraard krijg je wel warmte van het vuur, alleen is dat slechts aan één kant. Op je rug word je koud. We konden wel barbecuen op de veranda, maar daar is het niet veel warmer. Kortom: ik had weinig zin om te gaan grillen en was daarmee spelbederver… Daarop bedacht ik, dat we dat maar in de keuken moesten gaan doen! Alles wat we normaliter bij het grillen hebben, had ik nu daar klaargezet: eten van een kartonnen bordje, drinken uit plastic bekertjes (van de kleinkinderen), sausjes erbij, salade en opgebakken aardappeltjes, een koude aardappelsalade en meer. De worstjes werden gebakken in de koekenpan. Net echt grillen, alleen dan wel in een warme keuken. Heiko was positief verrast en daarmee werd het een klein feestje. Het smaakte ons allemaal prima!
