Op een vrijdagochtend hadden we bezoek afgesproken. Johan en Anneke Teunis, twee eerder geëmigreerde Nederlanders, kwamen bij ons. Heiko had hem een keer getroffen bij de chiropractor en later kwam hij ze beiden tegen bij de supermarkt. Een uitnodiging volgde en zodoende waren wij een keer in de maand mei bij hen. Daar zaten we toen in het zonnetje, aan de oever van hun groot meer. Ze wonen net als wij “på landet”, maar dan nog een stapje verder. Deze keer kwamen ze bij ons. Van buiten zitten was geen sprake, omdat de temperatuur inmiddels veel te laag is geworden. Binnen was het behaaglijk warm. Het was een gezellige ontmoeting, die ik overigens wel na ruim twee uur moest afkappen. Het werd té vermoeiend. Soms heb je dat. Of eigenlijk is twee uur wel gewoon het maximum voor mij op dit moment. Voordat ze weer huiswaarts keerden, liepen ze nog even met Heiko langs onze “mini-waterkrachtcentrale”. Zij hebben namelijk ook een beekje met veel stroming en zodoende is Johan erg geïnteresseerd in het systeem. Helaas staat het opwekken van stroom nu helemaal stil. Ergens is er iets mis en Heiko heeft er nog niet de prioriteit aangegeven, om het probleem op te sporen en om het vervolgens op te lossen.
Daar waar in de tvättstuga de oude douchecabine is weggehaald had Heiko een stukje witte wand geverfd in een donkere kleur grijs. Dat leek erg goed vonden wij. Alleen toen de overige accessoires weg werden gehaald, bleken er zoveel gaten in de muur te zitten, waar pluggen en schroeven in hadden gezeten, dat er eigenlijk nóg een stukje wand geverfd moest worden. Opnieuw werd zodoende een stuk wand met tape afgeplakt en kon de emmer met grijze verf en blokkwast ter hand worden genomen. Dat tweede deel werd net als het eerste deel twee keer gesausd om het goed dekkend te krijgen. Mooi, ook weer netjes!
De vele regen van de afgelopen weken (of zelfs maanden) heeft ervoor gezorgd, dat er bij ons heel veel water door het beekje stroomt. Erg jammer, dat de mini waterkrachtcentrale niet meer werkt. Daar moest Heiko toch echt even een beetje tijd voor vrijmaken om te analyseren wat het probleem nu eigenlijk is. Hij heeft niet zo heel veel kennis van elektronica, maar met een spanningzoeker kom je al heel ver! Misschien dat er ergens een onderdeeltje stuk is. Of dat het slechts een kleinigheidje is in de vorm van een los draadje. Het is zo jammer dat het kapot is, omdat het wel gewerkt heeft en er juist nu zo verschrikkelijk veel water doorheen stroomt.
De meter die aangeeft hoeveel rendement de waterkrachtcentrale oplevert liet zien, dat er 0,0 Volt en 0,0 kilowatt werd opgewekt. Heiko haalde deze week de as met daaraan de schroef uit de buis waar het water doorheen moet stromen en wat bleek? De buis zat vol met blad! Tja… Het was de tijd van het jaar hè? Er zat zoveel blad op de schroef dat er geen druppel water meer doorheen kon. Nadat het blad was verwijderd hoorde Heiko, én voelde hij het aan de buis, dat de as weer draaide. Snel naar de meter gelopen en inderdaad de eerste kilowatts werden weer geregistreerd.
Toen we laatst naar Aneby reden zagen we, dat de waterval bij Stalpet eveneens veel water te verwerken kreeg. Misschien wel een beetje te veel. Met gigantisch veel kracht of beter gezegd met “denderend geweld” spoot het bruine water uit de opening. Mooi om te zien, maar ook indrukwekkend, als je beseft hoeveel kracht water kan hebben.
Elke zondag bellen we zoals afgesproken met Heiko zijn ouders in Hoogezand. Aan beide kanten van de draadloze verbinding nemen we plaats achter de laptop en via het grote scherm van de pc´s kunnen we elkaar zien en horen. Ook hebben we beiden een extra set luidsprekertjes aangesloten, zodat we elkaar luid en duidelijk kunnen horen. Zo horen we iedere week van hun wel en wee en zij van de onze. Over dat laatste lezen ze uiteraard ook al veel via onze website. Al een paar zondagen lang plaagden we Heiko zijn vader met het feit, dat hij nog steeds geen oliebollen had gekocht voor Heiko zijn moeder. De kraam staat ieder jaar bij het winkelcentrum tegenover hun appartement, maar volgens Heiko zijn vader is er nog niet genoeg aanloop en als gevolg daarvan onvoldoende omzet en is hij bang, dat hij oude oliebollen van de vorige dag koopt. Hij wacht nog even.
Mam vertelde dat het met haar heup gelukkig weer beter gaat. Het hoog-laag bed is inmiddels weer uit de kamer, zodat ze die ruimte weer terug hebben. Wel is ze nog enorm duizelig en staat ze erg onzeker op haar benen.
Een tijd heeft ze niets aan haar hobby “Diamond Painting” kunnen doen, maar nu is ze daar weer langzaamaan mee bezig gegaan. Ze heeft daarmee een aantal kerstkaartjes gemaakt en heeft nu het grote project met een paar vogels weer opgepakt.
Nog een paar weken en dan kunnen we hen weer in Hoogezand begroeten en de kunstwerken in het echt bekijken. Tot die tijd is dit beeldbellen een prachtige oplossing!
We hebben denk ik allemaal wel een favoriet dier. Een dier dat we net een beetje meer dan leuk vinden en “iets mee hebben”. Ik heb dat bijvoorbeeld met koeien. Mijn moeder had dat met reigers! Ze had zelf dan ook een plastic reiger in de tuin naast haar vijvertje. Het frappante was, dat we tijdens de crematieplechtigheid in het crematorium, door het grote raam een reiger zagen wegvliegen. We legden de verbinding met het afscheid nemen. Sindsdien kijk ik anders naar een reiger. In ieder geval komen bij het zien van dat dier herinneringen boven. Vaak trek ik conclusies uit een ontmoeting met een reiger. Heel frequent zien we ze hier niet, maar precies voor ons vertrek naar Stockholm, om onze reis naar de Noordkaap te maken, stond er een reiger bij onze vijver. Onvoorstelbaar! We zien ze zelden of nooit en dan op zo´n moment staat er eentje in onze tuin. Hoe toevallig is dat? Ik sta als nuchtere Groningse met beide benen op de grond, maar dit deed wel even wat met mij! Alsof “iemand” mij akkoord gaf om te gaan: “Het komt allemaal goed…”
Regelmatig rijden we de weg vanaf Bordsjö naar Blå Grindar.
De verbindingsweg tussen ons huis en de weg met nummer 32
richting Aneby, Eksjö en Tranås.
Telkens maak ik foto´s van de oude beuken langs de weg,
bij het landhuis Bordsjö en van het naastgelegen meer.
De mooie herfstkleuren heb ik getracht zo goed mogelijk vast te leggen,
alhoewel het in het echt toch altijd nog het mooist is. Nietwaar?
Bij de winkel van Rusta in Nässjö hadden we nieuwe valletjes gekocht. Gordijntjes die precies de juiste lengte hadden voor ons ramen. Mooi, kant en klaar! Of toch niet? De oude gordijnen moesten vervangen worden. Die vitrage was een beetje offwhite en paste precies bij de kleur van de kozijnen. Toen de nieuwe gordijnen opgehangen waren, bleken die spierwit te zijn! Oei… Ik besloot het even aan te zien. Na een week waren ze echter nog steeds spier wit, té wit in mijn ogen: “Hoe moet ik daar nu mee aan?” Verven? Nee, geen optie, omdat het synthetisch materiaal is. Google bracht echter (weer) raad. Je kunt de gordijnen verven met een theezakje! Daar had ik nog nooit van gehoord. Ik besloot het te proberen, want dat spierwitte vond ik maar niets. Ik zorgde voor een grote pan met heet water en deed daar een theezakje in. Vervolgens theezakje eruit en de gordijnen erbij in. En warempel: het werkte! De gordijnen hebben nu de gewenste kleur gekregen en passen veel beter bij de kleur van de kozijnen. Opgelost!
Een paar maanden geleden hadden we bij Erikshjälpen een leuk kastje voor in de keuken op de kop getikt. Dat lag sindsdien in de garage. Te wachten tot ik het een keer zou gaan schilderen. Het zou namelijk mijn project zijn. Eerst schoonmaken, daarna schuren, weer schoonmaken en vervolgens twee of drie keer wit verven. Het was een grenen kastje en om dat wit te krijgen moesten er meerdere lagen over elkaar heen. Vanwege mijn gezondheid, gevolgd door allerlei andere dingen die een hogere prioriteit kregen, bleef het kastje onaangeroerd in de garage liggen. Nadat we er even over hadden gebabbeld, besloot Heiko, dat hij het klusje voor zijn rekening zou nemen. Er moesten inderdaad drie lagen verf op voordat het eindelijk, naar onze mening, voldoende wit was. Nu hangt het kastje te pronken in de keuken en kreeg Heiko weer een beetje ruimte terug in de garage. Ik ben er erg blij mee!
De lamp, die we laatst gekocht hadden bij Ikea, beviel ons prima. Alleen was de lichtsterkte een beetje té. Uiteraard konden we er simpelweg een andere lamp indraaien met minder lux, verlichtingssterkte, zodat er meer sfeerverlichting kwam. Echter, tegelijkertijd was die extra lux juist handig als je in die hoek op de bank ging lezen. Wat te doen? Het plaatsen van een dimmer! Bij een doe-het-zelf-zaak in Eksjö kochten we een dergelijk apparaat. Heiko haalde de gewone schakelaar eraf en monteerde de dimmer op die plaats. Om de draadjes vast te kunnen zetten, moest hij de dimmer iets hoger plaatsen. Hmmm… Onder de oude schakelaar zat geen behang! Geen probleem: ik had nog een halve rol van dat behang bewaard. Van mijn moeder had ik geleerd, dat je dan een stukje moet afscheuren in plaats van afknippen. Door te scheuren zijn de randen namelijk natuurlijker. En inderdaad nadat het geplakt was, zag je er niets meer van. De dimmer werkt en de wand is weer netjes. Teamwork!
In de tijd dat wij in Noorwegen waren, hebben Martin en Marijke op Ebba gepast. Nu ze hier op acht minuten rijden afstand in Slogebo wonen durfden we hun wel vragen. Zolang als we hier wonen pasten onze buren op, maar die willen we ook niet “overvragen”. Je kunt elkaar zomaar ineens nodig hebben en een goede verstandhouding is dan ook erg belangrijk hier op het platteland. Gek genoeg merkten we twee week nadat we thuis waren, dat onze buren “separerat” waren: ze waren uit elkaar. Na 17 jaar. Heel verdrietig uiteraard en naar we vernamen speelde dit zich af terwijl wij in Noorwegen waren. Achteraf zijn we blij, dat we hun deze keer niet hebben “lastiggevallen” met de zorg voor Ebba. Zij hadden wel iets anders aan hun hoofd…
Marijke is gedurende onze afwezigheid dagelijks even in Ödarp geweest. In de 11 dagen heeft ze Ebba echter nooit één keer gezien! Ons katje is namelijk erg eenkennig en doodsbang voor vreemden. Aan de uitwerpselen in de kattenbak kon Marijke zien, dat er ergens in de kelder een kat moest zijn… Ook aan de inhoud van het etensbakje was het trouwens zichtbaar. Toen wij op 1 november weer thuiskwamen zagen we haar ook niet meteen. We hadden wel een idee waar ze zou kunnen zijn. En inderdaad: in de stookruimte, onder pallets waar de bak met de grijpvoorraad stookhout in ligt, had ze zich verstopt. Toen ze onze stemmen hoorde kwam ze echter meteen tevoorschijn. En blij dat ze was! In de week dat we terug waren spraken we af met Martin en Marijke en konden we hun een kleinigheidje overhandigen. Als dank voor het oppassen.
In de herfst van dit jaar werd er een vestiging van Sibylla geopend in Tranås, precies tegenover de Lidl waar wij onze boodschappen altijd doen. In Jönköping zijn we al een paar keer bij die fastfoodketen geweest en eigenlijk smaakt ons dat prima. Beter dan bij de concurrent Mac Donalds.
Een bezoekje aan deze nieuwe vestiging was er nog niet van gekomen. Totdat we op een dag tegen twaalf uur van huis reden om in Tranås boodschappen te gaan halen. Met een lege maag! Toen stuurde de Volvo ter plekke heel plotseling de andere kant op! Dat wil zeggen, niet naar de parkeerplaats van de Lidl, maar naar de overkant van de weg, naar de parkeerplaats van de Sibylla vestiging.
Het was er erg rustig. Een vrije tafel was dan ook snel gevonden. We maakten een keuze uit de menukaart en het bestelde eten smaakte ons prima! Een goede eettent om af en toe eens te bezoeken.
Op een middag hoorden we een zware machine aan komen rijden. Dat verschil hoor je meteen: het klonk heel anders dan een auto of een vrachtauto. Wat bleek? Tegenover ons huis werd het zandpad weer eens aangeharkt. De grote machine met een schuif aan de voorzijde en een schuifblad aan de achterzijde, reed een keer naar boven en weer terug en de hele weg was weer geëgaliseerd! Alle onkruid is weg en alle oneffenheden zijn weer voor een jaar gladgestreken. Wat zijn er toch veel machines uitgevonden, om de mens het werk eenvoudiger te maken. Stel je voor, dat je dat met een hark en een spade zou moeten doen… Die machine doet vele bospaden in de hele omgeving in een dag. Alleen dit pad tegenover ons huis zou al een paar dagen kosten als het met de hand moest gebeuren.
Sinds onze reis hadden we nog niet weer zoveel gewandeld. Slechts een korte wandeling van een uur is er gemaakt. Een rondje via Hagen. Vervolgens was het of te koud of te nat en nu ligt er sneeuw, waardoor het niet uitnodigt om te wandelen. Vanwege die sneeuw zie je de ondergrond niet en weet je niet waar je loopt. Ook kan het glad zijn en op een slippertje zitten we al helemaal niet te wachten. Wij oudjes moeten wel aan onze ruggen denken… Net voordat de sneeuwbuien écht losbarstten trokken we nog een keer de wandelschoenen aan. De wandeling tegenover ons huis leverde in ieder geval nog wel een paar leuke foto´s. De grond was een klein beetje wit terwijl de paden nog prima begaanbaar waren. Op onze route zagen we nog twee omgewaaide bomen liggen, op het perceel bos tegenover ons huis. Dat perceel is ondertussen al flink uitgedund door diverse stormen. Ook deze twee hadden de sterke wind van de laatste weken duidelijk niet overleefd.
In april dit jaar was er een MRI-scan gemaakt van Heiko zijn nek. Hij had toen regelmatig last van zijn nek en de huisarts had destijds besloten om foto´s van de nek te laten maken. Die beelden waren bekeken door een neuro-orthopeed in het ziekenhuis te Jönköping en die zag blijkbaar een aanleiding om Heiko uit te nodigen voor een nader onderzoek.
Dat duurde echter ruim een half jaar. Nadat we terug kwamen van de Noordkaap stond er eindelijk een afspraak in het Ryhov ziekenhuis. Ik was meegegaan, omdat we nadien een paar boodschappen zouden gaan doen in Jönköping. Toen we op het afgesproken tijdstip door de neuro-orthopeed opgehaald werden uit de wachtkamer, zei de man tegen Heiko “Dat is lang geleden!” Waarop Heiko vroeg: “Hebben we elkaar al eerder getroffen?” Vreemd, want Heiko vergeet wel snel namen, maar niet snel gezichten.
Ja dus! Ruim vier jaar geleden had Heiko dezelfde man ontmoet, zo bleek uit eerdere foto´s. De man stelde een heleboel vragen, liet Heiko praten, deed een aantal onderzoekjes en liet ons de nieuwe foto´s zien. Er bleek geen sprake te zijn van een beklemde zenuw. De klachten worden waarschijnlijk veroorzaakt door stijve spieren. Het ruggenmerg werd wel een beetje ingedrukt door wervels, maar er was beslist geen sprake van beklemde zenuwen en er is daarmee dan ook geen operatie aan de nek nodig. Puh! Gelukkig maar. De arts adviseerde wel fysiotherapie. Een dag later nam Heiko contact op met de fysiotherapeut in Tranås om zijn nek te laten masseren. Hopelijk wordt het daarmee snel weer een beetje soepeler.
Na het ziekenhuisbezoek zijn we nog een paar winkels in geweest
Ook naar Ikea. Daar hebben we ons getrakteerd op een kop koffie met een stukje appelgebak!
In verband met het relatief goede nieuws over Heiko zijn nek.
Uiteraard gingen we de hele Zweedse winkel door.
Op ons lijstje stond een nieuw dekbedovertrek en nog een paar dingetjes.
Dat er meer dan dat in het winkelkarretje kwam
mag duidelijk zijn. Maar hoe kan dat toch?
Deze week moest ik bij de apotheek in Aneby zijn om medicijnen te halen. Ik liep naar binnen en trok bonnetje 11 uit de automaat. Even naar de nummerautomaat boven de twee balies kijkend werd me duidelijk, dat ik nog even moest wachten: nummer 7 was aan de beurt. Er kwamen meerdere mensen binnen en tenslotte ook een oudere man. Nummer 8 was aan de beurt en een meneer met bonnetje met nummer 9 in zijn handen liep alvast naar de balie. Die zei nog tegen de oudere man: “Ga toch even zitten. Je bent nog lang niet aan de beurt!” Dat deed de man niet. In plaats daarvan ging hij achter nummer 9 staan. Toen nummer 10 op de automaat tevoorschijn werd getoverd kwam een jongeman aangelopen. Die vroeg (naar mijn mening heel eigenwijs) of de oudere man wel een bonnetje had getrokken. Daarop zijn die laatste: “Oh, dat ben ik volledig vergeten…” De jongeman liep naar de balie en liet zich helpen… Omdat er zeker vier klanten achter mij binnen waren gekomen zou de oudere man nummer 16 krijgen en zeker nog een kwartier moeten stáán wachten. Inmiddels hadden jonge mensen met een kind van rond de vijf jaar alle drie de stoelen in gebruik genomen en waren niet van plan om ook maar voor “iemand” op te staan. Daarom besloot ik mijn nummer 11 aan de oudere man te geven. Die klopte mij dankbaar op de schouder en bedankte mij wel drie keer. Van de apothekersassistent kreeg ik ook een klopje op de schouder. En bonnetje nummer 16…
Je zult wel denken “Waar gaat dit over?” Ik zal het je zeggen: de oudere man was onze gids van Knutstorp! De man van nu bijna 101, Bertil Wärnberg! Ik had hem aan zijn stem herkend en later natuurlijk aan zijn gezicht. Ik kon het dan ook niet laten, om even met hem te praten. We raakten gezellig aan de babbel. Toen ik hem vertelde, dat we met twee vrienden, Rob en Marijke, en de ouders van Rob bij hem geweest waren, herkende hij me zowaar. Of hij kan goed toneelspelen… Hij vertelde, dat de renovatie nog steeds gaande is en dat het landhuis voor dit seizoen is gesloten. Het volgend jaar waren we zeker weer “Välkomna!” Waarom weet ik eigenlijk niet, maar ik wilde graag weten of hij zich de advocaat nog herinnerde die Marijke hem hadden gegeven: “ägg med alkohol…”, want wat is de vertaling van advocaat? Na twee seconden kwam dezelfde brede lach op zijn gezicht, als op de dag dat hij die advocaat kreeg…
Zoals gezegd, waren we in de zomer van 2022 samen met Rob en Marijke en Rob zijn ouders naar het oude landhuis in Knutstorp geweest. Daarbinnen heeft de tijd echt stilgestaan. Wat was dat indrukwekkend. En meneer Wärnberg die ons er toen rondleidde was op dat moment 99 aar oud! Hij wist erg veel over het oude landhuis te vertellen, temeer omdat hij en zijn familie er hebben gewoond.
Hopelijk zijn de restauratiewerkzaamheden volgend jaar klaar en kunnen we het landhuis zien, zonder plastic en papier op de grond en over de waardevolle, antieke spullen.
Het landhuis heeft een grote historische waarde. En in combinatie met de rondleiding door deze 100-jarige man en oud-bewoner is het een feestje om naar Knutstorp te gaan. Soms gaat zijn vrouw van 98 jaar zelfs nog mee! Hopelijk kunnen we nog een bezoekje aan Knutstorp brengen en krijgen we de enthousiaste oude man weer als gids… Wil je nog meer weten over het bezoekje in 2022 en over het landhuis? Klik dan op de button en een nieuw tabblad wordt geopend met het verhaal van toen:
Toen ik Heiko op een dag vertelde, dat ik iets wilde bakken riep hij spontaan: “Banketstaaf!” Zelf dacht ik aan een rijstevlaai, omdat ik weet dat hij die ook geweldig lekker vindt. Zijn voorkeur ging op dat moment echter uit naar de banketstaaf. Waarschijnlijk omdat het seizoen
Oké… Een paar stukjes bladerdeeg uit de diepvries gehaald en laten ontdooien en ondertussen de amandelspijs kneedbaar gemaakt met onder andere een paar eieren er doorheen. Toen het bladerdeeg ontdooid was deed ik de amandelspijs erin, vouwde de blaadjes er omheen en deed het daarna in de oven.
Heiko was even naar de kelder en kwam weer eens toevallig precies op het juiste moment weer boven. Of het echt toeval is weet ik niet, maar hij viel natuurlijk wel met de neus in de boter. “Koffie met een stukje amandelstaaf, Heiko?” Het antwoord hoefde ik natuurlijk niet af te wachten. Het bakwerkje werd goedgekeurd en smakelijk opgegeten.
“Hmmm… Wat zal ik nu gaan bakken?”