Vanmorgen was ik tot ongeveer half twaalf bezig met een paar kleine huishoudelijke activiteiten en was ik achter de computer bezig geweest. Met van alles en nog wat. Vanaf die plek keek ik met enige regelmaat naar buiten en zag ik de zon steeds meer schijnen. Die wilde ik niet missen en besloot naar buiten te gaan. Mijn nieuwe werkschoenen trok ik aan en, naar later bleek, een te warme jas. Gisteren had Heiko de extra houtstek zo ongeveer klaar gemaakt. Het leek mij een goed idee, om die anderhalve kuub gekloofd hout uit de garage te halen en in de nieuwe houtstek te leggen. De kruiwagen erbij en heen en weer. Ik deed de kruiwagen niet te vol, want het hout was behoorlijk zwaar en dan een hele kruiwagen vol… Ik begon te stapelen op de extra klaargelegde pallet, meteen vooraan. Om te voorkomen dat het gestapelde hout naar buiten zou vallen, als het hogerop gestapeld wordt, legde ik gekloofde stukken hout van de buitenste rij kruislings op elkaar.
Er stond een stevige wind. Omdat het niet koud was met de twaalf graden, voelde die wind wel lekker. Maar hij werkte me tegen! Ineens hoorde ik lawaai, die uit de schuur leek te komen. Ja, de tweede deur, de linker, was open gewaaid. Oh… Niet erg. Om te voorkomen, dat de rechter dicht zou waaien, had ik daar een groot houtblok voor gelegd. Ervan uitgaande, dat de linker wel dicht zou blijven. Mis! Toen ik bij de schuur kwam, bleek namelijk, dat alle houtblokken, die Heiko netjes tegen de deur gestapeld had, allemaal op de oprit waren gevallen. Nee, op dat moment stoppen met het verplaatsen van het hout kon niet meer: de deur wilde zo niet dicht. Gewoon doorgaan!
Omdat we het golfplaten dakje van de tijdelijk houtstek nodig hebben voor de nieuwe, werd de kruiwagen voor de terugweg elke keer meteen weer gevuld met hout vanaf die plek. Dat ging naar de stookruimte. De kist met de grijpvoorraad vulde ik niet tot aan de rand, maar tot ver daar boven. Op het laatst zette ik een volle kruiwagen naast de houtkachel in het stookhok, zodat er slechts een minimale hoeveelheid droog hout overbleef. Als we vanavond en morgen lekker doorstoken kan dat laatste beetje hout ook weggepakt worden en is deze tijdelijke houtstek leeg. Dak eraf, dakpannen in de aanhanger en naar de vuilstort, eromheen de boel weer even netjes maken en het trollenhuisje krijgt zijn “allures” weer terug. Het staat daar gewoon leuk en als je er dan iets tegenaan bouwt doet dat afbreuk aan het gebouwtje. Blij dat het straks weer netjes en opgeruimd is.
Het verplaatsen van het hout vorderde redelijk snel. De meeste stukken hout waren van nagenoeg dezelfde lengte en vrij recht, zodat ze prima te stapelen waren. Een aantal stukken waren echt onmogelijk, dus die legde ik in het midden, zodat ze geen kant op kon vallen. Een groot gedeelte van de middag was ik aan het heen en weer lopen: van de garage naar de houtstek en met het stapelen uiteraard. Onderschat dat niet hoor, want daar zit veel tijd in. Het was een goed gevoel, dat het hout uiteindelijk op de plek ligt, waar het de komende twee jaar kan blijven liggen. Om te drogen. En de garage is weer leeg, wat ook wel fijn is. Om te voorkomen, dat het hout nat wordt hebben we er een blauw dekkleed over gedaan. Heiko kwam een uurtje eerder thuis en net op het moment, dat ik het hout uit de laatste kruiwagen aan het stapelen was. Wat een perfecte timing! Samen legden we het kleed over het hout. Er wordt regen voorspeld voor vannacht en ook voor morgen overdag. Hopelijk krijgt Heiko wel de mogelijkheid om het dakje van golfplaatjes erop te maken…
Het eerste wat Heiko opviel, toen hij vanochtend om negen uur bij de zaak aankwam, waren de guirlandes die buiten op een stukje openbaar groen lagen. Er zaten kartonnetjes aan met de naam van het bedrijf waarvoor ze waren. Deze guirlandes zijn gemaakt door Kenth Örtengren zelf, van de takken van de zilverspar. De grote boom, die bij een klant was geveld en waar Heiko en Urban maandag vele takken van hadden opgehaald. Daarna hadden “de dames van de winkel” de grote takken weer verknipt tot kleinere takken en tenslotte heeft Örtengren er slingers van gemaakt. Op het kartonnetje staat de naam van de klant, onder andere Handelsbank en ICA Kvantum, en eveneens de lengte van de guirlande. Er lagen twee voor de ICA Kvantum trouwens: eentje van 30 meter en eentje van 35 meter. De Handelsbank bestelde er een van twintig meter.
Op kantoor zag Heiko een ordner staan met een lijstje van kanten, die ieder jaar zo´n echte guirlande bestellen. Toen hij Kenth vroeg hoeveel meters hij ieder jaar maakte, was zijn antwoord, dat het in totaal ongeveer 1.800 meters zijn! Nu kan hij vaak iets overdrijven, dus als het 1.000 meters zijn, gelooft Heiko hem eerder. Maar dan nog. Wát een geknutsel! De takken zijn weliswaar gratis, maar de uren van degene die ermee bezig zijn niet. Het zal wel uit kunnen, of sterker nog, hem kennende, wordt eraan verdiend. Overigens toch wel vermeldingswaard, dat de guirlandes gewoon buiten liggen te wachten, totdat de klant ze ophaalt. Er is niemand die het ook maar in zijn hoofd haalt om die dingen mee te nemen zonder terug te brengen (te stelen). Of om ze te vernielen (nutteloze vandalisme). Geweldig toch? Overigens had hij ook een guirlande voor zichzelf gemaakt. Daar had hij zelfs verlichting ingemaakt.
De opdracht voor de ochtend was een klusje samen met collega Anton. Bij het logistiek centrum van het bedrijf OEM Automatic in Tranås. Een bedrijf dat vele componenten maakt voor de automatiseringsoplossingen voor de industrie. Ze hebben diverse vestigingen in Tranås en dit logistiek centrum, op industriegebied Höganloft, staat er nu ongeveer drie jaar nu. De bomen, die rondom het gebouw zijn gepoot, komen van Örtengren. Een collega van Heiko, Håkan, heeft die daar destijds gepoot. Ter ondersteuning van die bomen waren er twee (soms drie) paaltjes bij geslagen, waaraan de bomen met juteband waren vastgezet. Die paaltjes konden nu verwijderd worden, omdat de bomen inmiddels voldoende wortels hebben geschoten. De meeste paaltjes bleven heel en konden voor hergebruik op de aanhanger gelegd worden. De eerste winst voor vandaag voor Örtengren! Die paaltjes kunnen immers nog een keer verkocht worden als er weer ergens een boom gepoot moet worden. Nadat de paaltjes allemaal waren verwijderd moest een vierkantje rondom de bomen afgegraven worden, zodat alle gras en andere onkruid weg was. Daarna werd er rond elke boom een vierkante meter antiworteldoek gelegd, waarop boomschors kwam te liggen. Het zag er vier uur later weer heel verzorgd uit!
Daarna was het tijd voor een boterham, althans voor Heiko. De Zweedse collega´s hebben altijd de restjes van het warm eten van de dag ervoor bij zich. Dat gaat in de magnetron en wordt vervolgens opgegeten. Die boterham met kaas van “die Hollander” blijven ze maar erg vreemd vinden. Na de lunch reden Heiko en Anton samen naar een huis, met de naam “Esperyd”, ietsjes buiten Tranås. Daar waren Anton en Håkan donderdag geweest, om twee grote appelbomen te snoeien. Toen ze daar aan het einde van de middag mee klaar waren, was het inmiddels vier uur en konden ze de afgeknipte takjes niet op het gras terugvinden. Het was te donker geworden. Vanmiddag werden de takjes echter alsnog verzameld en bij de klant achter het huis op een grote composthoop gegooid. Tegelijkertijd ging Anton voor de laatste keer dit jaar nog even het gras maaien. Örtengren heeft een onderhoudscontract voor deze tuin.
De eigenaar/ bewoner is zwaar gehandicapt en zit de hele dag in een rolstoel. Hij geniet wel van de tuin, maar kan er zelf helaas niets meer aan doen. Anderhalf uur later was het klaar en reden ze terug naar de zaak. Voor Heiko zat de werkdag er toen op. Collega Anton kon nog even helpen met het inladen van de bus met spullen voor de kerstmarkt bij de bierbrouwerij te Nääs. Ieder jaar, mits er geen corona is, staat Örtengren daar met een stand met bloemen en specifieke kerstproducten. Zoals bijvoorbeeld amaryllis, hyacinten en kerstboomtakken. Anton zal morgen ook op de stand staan. Normaliter is dat collega Håkan, maar die is dit weekend in Stockholm. Voor een tweedaagse cruise van Stockholm naar Helsinki. Een retourtje waarbij ze het schip niet afkomen. Er schijnen dan ongeveer 20 bands en artiesten aan boord te zijn, die het aanwezige gezelschap zullen vermaken.
Beide waren we aan het einde van de middag best wel moe van het werken in de tuin. Om de spieren even te “vertroetelen” werd er gedoucht. Lekker hoor! We dronken samen een kop koffie en daarbij werden de laatste kniepertjes opgegeten. Dat was even een schrik-momentje voor Heiko. “Ga je binnenkort weer aan het bakken?” Ja, maar eerst warm eten! Het is inmiddels rond zes uur. Toen kwam de hapjespan op het fornuis, om Zweedse gehaktballetjes in klaar te maken. Ook werd er aardappelpuree gemaakt en aten we dat samen met rodekool. Voor bij de balletjes neem ik er nog een paar theelepeltjes jam bij. Nadat onze magen waren gevuld en we in de kamer op de bank kwamen te zitten, werden onze oogleden een beetje zwaar. Het werd geen lange avond!
