Dat was weer lekker wakker worden! Het zonnetje ging tijdens deze ochtendgloren met haar stralen spelen. Tussen de kale boomtoppen. Wat leverde dat fraaie beelden en kleurnuances op. Vaak zie je juist tijdens het ondergaan van de zon die mooie kleuren. Deze zonsopkomst deed daar beslist niet voor onder. We werden dan ook op een kleurrijke manier op deze laatste dag van januari begroet. Het zou vast een mooie dag worden!
Al een poosje wilde ik het stookhok oppakken en schoonmaken. Dat nam vanochtend een vaste vorm aan. Al snel had ik een emmer met zeepsop in de tvättstuga klaargemaakt en daar vandaan meteen maar een paar oude doeken meegenomen. Die waren vast nodig. Het begin werd in de hoek gemaakt, waar de verfkast staat. Meteen vanuit de kelder links naast de deur. Alle potten werden even afgenomen en op soort (binnen- en buitenverf) gesorteerd en in de kast teruggezet. Kleine, losse dingetjes deed ik schoon in een box, die afgesloten kon worden. Zo kan er ook geen stof en roet bijkomen: scheelt bij de volgende schoonmaakbeurt! Een paar kartonnen dozen werden in hapklare brokken gemaakt, zodat ze eenvoudig in de kachel konden. Achteraf had Heiko die graag willen houden, om te gebruiken. Bijvoorbeeld voor het inpakken van iets. Oeps! Een kwestie van te enthousiast…
“Heiko zijn kast” werd ook opgeruimd. Ondanks dat het “zijn” kast is. Er liggen namelijk spulletjes voor zijn werk in: kleding, werkhandschoenen, klein gereedschap, enzovoort. Dat maakte ik alleen maar schoon en richtte de kast efficiënter in. Als laatste pakte ik de houtkachel aan. Alleen aan de buitenkant. Daar zat ook genoeg werk in trouwens. De vette aanslag van roet en rook wilde ik er wel eens afboenen. Het is vrij aardig gelukt, met gebruik van een stevige ontvetter. Alleen kreeg ik nog niet alles weg. We kunnen nu in ieder geval wel weer zien op welke stand de kachel staat. Die cijfertjes waren ook bedolven onder vuiligheid. Dat is ook wel te begrijpen. En het schoonmaken is in feite water naar de zee dragen. Wellicht dat ze eind deze week al niet meer duidelijk zichtbaar zijn. We doen de deur van de kachel immers altijd open om hout bij te vullen en dan ontsnapt er ook altijd rook. Die slaat uiteraard eveneens neer op de kachel en de cijfers. Voor nu: tevreden! En voor de “statistieken”: het water werd zes keer verschoond. Dat wil zeggen, dat het sopje zo zwart was, dat er niet meer mee schoongemaakt kon worden. Wel heerlijk eens een keer zoveel eer van je werk te hebben. Wanneer je wekelijks in huis alles afneemt, zie je bijna niet dat het water is verkleurd. Nu wel!
Terwijl ik achter de laptop mijn lunch at, ging ik aan het chatten met onze bank, Handelsbanken. Mijn pas loopt tot maart van dit jaar. Dat kwam me toch behoorlijk dichtbij. Ik had me ingelogd en gezocht naar informatie over het verlengen. Deed de bank dat zelf of moest ik een nieuwe aanvragen? Nergens kon ik iets daarover vinden. Wel, dat ik mijn pas wilde blokkeren of verwijderen uit het systeem. Uiteindelijk begon ik met een chat. Binnen een paar minuten had ik antwoord. De jongeman vertelde, dat er automatisch een nieuwe werd toegestuurd. Veelal aan het einde van een maand. Mooi! Nu is het alleen nog even de vraag of het eind januari is, dat ze hem versturen en ik het nieuwe exemplaar donderdag in de bus heb liggen of aan het eind van februari. Dan zou ik nog wel eens het risico kunnen lopen, dat er even niets betaald kan worden. Althans niet met een pas. We zullen zien!
Heiko had vandaag voor zichzelf weer een combi-dag ingepland. In totaal zat hij 3,5 uur binnen om klanten te bellen en was hij ook 3,5 uur buiten om kleine bomen te snoeien. “Een mooie afwisseling!” zoals hij zelf zei en lekker relaxed. Collega´s Håkan en Robban had hij een paar adressen doorgegeven waar ze samen aan de slag konden. Ook voor de rest van de week gaf hij hun voldoende werk door, zodat die twee niet van Heiko afhankelijk zouden zijn. Morgen werkt Heiko immers niet en dan moet het snoeien van de fruitbomen natuurlijk wel doorgaan. Aan het einde van de dag had Heiko nog een afspraak staan in Tranås.
Heel toevallig zag hij gisteren op Marketplace een nieuw deurtje voor onze houtkachel staan. Volgens de opgegeven maten leek het exact dezelfde te zijn. Spiksplinternieuw! Om vijf uur troffen de verkoper en aspirant koper elkaar en nadat alle maten nogmaals goed waren opgemeten, sloten ze de deal. Haast voor niets kon Heiko de zware gietijzeren deur overnemen. Super en wet een toeval! Bij ons deurtje was de isolatie zo´n beetje helemaal weggebrand en het was serieus tijd voor nieuwe. Deze nieuwe deur koste minder dan een nieuw stuk isolatie. Morgen zal Heiko de deur en het frame waarin de deur zit verwisselen.
Sinds we hier wonen hebben we meer en meer de begroeting van de Zweden overgenomen. Bij een eerste ontmoeting geeft men elkaar over het algemeen een hand. Goede bekenden, (kennissen) en vrienden gaan een stapje verder en geven een omhelzing als begroeting. Zoenen zijn in Zweden zeldzaam. Iets wat we dan ook (graag) snel afleerden. Hoe kwamen wij Nederlanders dan aan het zoenen? Was het door de Franse katholieken? Die zouden elkaar begroeten in de naam van de Vader, de Zoon en de Heilige Geest, waarbij ze elkaar 3 keer een kus op de wang gaven. Of dit klopt? Of begon het in de 2e helft van de 20e eeuw? Onder familieleden was het toen al wel gewoon, om elkaar tijdens verjaardagen of met Nieuwjaar een kus op de wang te geven. Vriendinnen konden elkaar ook een kus ter begroeting geven.
Ergens in de jaren 50-60 werd de begroetingskus populairder. Men denkt dat het was, omdat de gezinnen kleiner werden, waardoor vrienden belangrijker werden. Om het gevoel van vriendschap en verbondenheid te benadrukken nam het aantal zoenen toe. Het geven van een zoen benadrukt intimiteit en is daarmee iets heel anders dan het geven van een hand. Dat komt formeler en afstandelijker over toch? Wat de aanleiding ook geweest is, het is in Nederland flink ingeburgerd. Toch is het echter niet zo, dat de drie-zoenen-begroeting de norm is. Vooral onder mannen is dat zeker niet vanzelfsprekend. Die gaan voor een stevige handdruk of een omhelzing. En die omhelzing zie je hier heel veel. Zo niet (bijna) altijd. Wij vinden dat prima! Hier is het trouwens, los van de omhelzing bij het ontmoeten en vertrekken, erg belangrijk om tijdens gesprekken oogcontact met je gesprekspartner te houden. Kijk je vaak weg, dan komt dat al snel over als onzekerheid of zelfs onbetrouwbaarheid. Ook persoonlijke e-mails en brieven worden hier met knuffels, “kramar” of “ett stort kram”, in plaats van kussen beëindigd.
