Worden we wakker vanochtend en kijken we naar buiten, zien we dat de wereld om ons heen weer wit is. Nou ja zeg, de sneeuw was nét weggesmolten! Het gras was nog maar een paar uurtjes sneeuwvrij… En nu ligt er alweer nieuwe sneeuw. Koning winter is nog niet verdreven. We houden beiden wel van sneeuw, maar gek genoeg konden we hier niet echt enthousiast op reageren. Het is bijna 1 april: we willen hogere temperaturen en buiten kunnen zitten. Dat komt zeker wel, maar vandaag nog even niet! Gelukkig was het slechts een dun laagje sneeuw en kreeg de zon in de loop van de dag voldoende kracht, om het weer te laten verdwijnen.
Maandag kreeg Heiko een sms-berichtje op zijn mobiele telefoon. Het was er eentje van Specsavers in Nässjö. De nieuwe bril voor “Johanna Leugs” was binnengekomen en kon gehaald worden. Maandag en dinsdag was Heiko echter aan het werk en konden we niet binnen de openingstijden van de winkel in Nässjö zijn. Deze ochtend ging dat zeker lukken! Ik had er zin in. De oude bril irriteerde mij feitelijk al vanaf het begin. Hij zat simpelweg niet lekker. Tegen elf uur reden we uit Ödarp en driekwartier later konden we in Nässjö de auto parkeren. Niet meteen bij winkel van Specsavers, maar bij de DollarStore. Daar haalden we een paar kleine dingetjes. Vervolgens stapten we nog even aan de overkant van de weg bij de winkel Biltema naar binnen. We moesten een nieuwe ruitenwisser hebben voor de Hyundai. Waar kun je die beter halen dan bij Biltema? Dat je daar eveneens koffie en een lekker belegd broodje en heerlijke worstjes kunt kopen, maakt het daar binnenstappen nog leuker. Het was tenslotte ook al twaalf uur geweest. Met een gevulde maag reden we uiteindelijk naar Specsavers.
In die winkel was het druk, waardoor we even moesten wachten. Daarna was het ook meteen pats-boem klaar! De stangetjes van de bril werden achter de oren nog even op de juiste lengte gebogen en toen was het “succes er mee”. De bril zat meteen goed! De onderkant van de glazen komen niet meer aan mijn wangen wanneer ik praat of lach en deze glazen zijn nu ook ontspiegeld. De sterkte is gelijk aan de vorige en daarmee helemaal goed. Geweldig! Ik ben een blij en tevreden “mensch”. Hierna liepen we meteen terug naar de auto. Onze laatste stop zou bij de Lidl zijn voor de wekelijks boodschappen. Nu we toch op pad waren konden we die ook meteen meenemen vanuit Nässjö.
Dat scheelde ons weer een ritje naar Tranås. Drie kwartier later waren we weer thuis. Gelukkig… De reis en het in- en uitstappen was vreselijke vermoeiend en pijnlijk. Vooral na het verven van gisteren. Was het dan toch te veel van het goede geweest? Over de hele breedte van mijn lichaam voelde ik ongemakken. Voor de verandering rond de wervel L1… Overigens zagen we nog een heel grappig artikel bij de Lidl. Ze verkochten daar “houten plankjes”! Op de verpakking stond “Wooden plank”. We zeggen we zelf wel eens tegen elkaar, als we grappig willen zijn: Heiko gaat dan houten plankjes zagen. Maar nu verkoopt Lidl ze werkelijk.
Op de heenreis naar Nässjö zagen we in het veld nog een tweetal reeën. Een mannetje en een vrouwtje. Zo jammer, dat ze zo bang zijn. We hoeven maar te stoppen en ze rennen het bos in. Toch konden we ze nog heel eventjes bewonderen. Blijft leuk. Bij de rotonde van Eksjö reden we een militaire colonne tegemoet. Die vervoerden graafmachines. Het schijnt, dat het legeronderdeel in Eksjö de pantsergenie is. Hier zorgt men voor mobiliteit. Zo worden natuurlijke en kunstmatige hindernissen, zoals waterlopen of mijnenvelden, verwijderd. Bij contramobiliteit werpt men hindernissen op, om de vijand te stoppen, te vertragen of van richting te doen veranderen. Ze bouwen bijvoorbeeld bruggen, leggen mijnen en ruimen ze op en zorgen voor verdedigingswerken, zoals tankgrachten graven of door met explosieven gaten in wegen slaan. De foto is niet erg scherp geworden, omdat de voorruit niet helemaal schoon was door de kapotte ruitenwisser. Wat staan die militaire voertuigen in een schril contrast met die twee reetjes… Geef mij die twee hertachtigen maar!
Op weg 32 zagen we op de heenreis, dat aan de weg werd gewerkt. Daar waar de weg uit drie banen bestaat, was eentje afgesloten. De buitenste, daar waar ook een drietal grote vrachtauto´s stonden. Zelf meende ik te zien, dat er een nieuwe laag asfalt werd aangebracht, terwijl Heiko iets noemde over vangrails. Nou, hij had gelijk. Op de terugweg werd dat namelijk duidelijk. Ze waren daadwerkelijk aan de slag met het aanbrengen van een lange vangrails. Ter plekke ligt naast de weg een behoorlijke afdaling en als daar een auto van de weg zou raken, zou die meteen zo´n tien meter vallen. Veiligheid boven alles, waarmee er een vangrail moest komen.
Na de middag ging Heiko nog even aan het kloven. Alles wat gedaan is, is maar weer aan de kant. Toch? Er lag een behoorlijk aantal stukken stam. Die waren van een berkenboom. Maar waar die nou weer vandaan kwam? Ja, dat is me even een raadsel. Over het algemeen luister ik goed, wanneer Heiko me vertelt wat hij doet, gedaan heeft of gaat doen. Alleen dit keer schijnbaar niet goed genoeg… Wat ik wel goed gehoord had is, dat er uiteindelijk drie kruiwagens met gekloofde stukken berkenboom in de houtstek kwamen te liggen. Drogen maar, jongens!
Ook werd door hem het bistrosetje nog even wit geverfd. Met witte Hammerite, welke we dus gelukkig nog wel hadden staan. Om niet te lang krom te moeten staan, zette hij de te verven stoeltjes op de tafel. Dat scheelde rek- en strekoefeningen! Alleen het verven van de poten van de tafel was een uitdaging. Daarvoor ging hij even op de knieën. Mooi, dat het setje weer in de verf zit. Klaar voor het volgende zomerseizoen. Omdat het lekker waaide en de zon erbij scheen, konden de tafel en stoeltjes aan het einde van de dag op zijn plek gezet kon worden. Dit keer kwam er wel een stukje bescherming onder de rieten mand en het stormlantaarntje. Of dat helpt om de tafel langer mooi te houden? En zo komt er meer en meer lente in de tuin!
