Het was ongeveer kwart voor negen, toen we naar Eksjö reden. Het was “vervelend” weer: grauw en nat. En bij die omstandigheden verwacht je dan niet nog ijs op de grote en kleine meren te zien liggen. Toch was dat wel het geval. Ondanks het zonnige weer van vorige week. Op de afdeling Klinisk Fysiologi van het ziekenhuis had ik om half tien een afspraak. Men zou onderzoek doen naar eventuele botontkalking. Het was mij bekend, dat er röntgenfoto´s genomen zouden worden. Echter dit keer met behulp van een zogenaamde DXA-scan. Ook DEXA-scan genoemd. De afkorting staat voor “dual-energy x-ray-absorptiometrie”.
Hoe men hiermee kan zien of er sprake is van botontkalking, osteoporose, kon verpleegkundige Johanna mij niet uitleggen, dat was “te technisch”. Vanmiddag zocht ik even op het internet. Een dergelijke scan meet de lichaamssamenstelling en botdensiteit (botdichtheid) op. Door de röntgenstralen met een zeer lage energie, maakt het een onderscheid tussen het zachte weefsels (zoals pezen, bindweefsel en spieren) en de botten. Deze speciale scan meet dus hoeveel calcium en andere vormen van mineralen zich in een gebied van het bot bevinden. Daarmee kunnen ze zien of de dichtheid van het bot normaal is of niet. Al met al duurde het daadwerkelijke onderzoek ongeveer twintig minuten. “Over een poosje” krijgt de huisarts uitslag, die mij weer op de hoogte brengt. Ik ben ontzettend benieuwd…
Terwijl ik in het ziekenhuis was, ging Heiko op zoek naar een bedrijf, waar ze afdichtringen verkochten. Een ring voor in de hardplastic stolp van het tweede filter. De eerste poging was bij bouwmarkt Optimera. Jammer, geen succes. Die tipte hem echter, om naar Lantbruksservice te rijden. Aan de andere kant van Eksjö, richting Mariannelund. Helaas, ook daar geen passende O-ring of tättningsring, zoals ze die hier noemen. Die mensen tipten Heiko op hun beurt, om naar een loodgietersbedrijf te gaan. Er waren er volgens hen twee in de stad. Heiko kreeg de adressen mee en reed naar de eerste. Wederom precies aan de andere kant van Eksjö. Net buiten Eksjö, nagenoeg op het militair oefenterrein, vond hij het bedrijf. Alleen zag dat er allemaal erg verlaten uit. Het leek er niet op dat daar nog activiteiten verricht werden.
Ondertussen was ik klaar met het onderzoek en stuurde ik Heiko een berichtje via WhatsApp. Daarop kwam hij eerst naar het restaurant van het ziekenhuis en dronken we samen een kop koffie. Even bijkomen: Heiko van de zoektocht en ik van het liggen op de harde bank van de scan. Hierna verlieten we samen het ziekenhuis. En op dat moment regende het behoorlijk! Dan is de winter nu echt voorbij! Toch? Ik kom hier later op terug. Het tweede en laatste geadviseerde adresje voor een afdichtring deden we nog aan, maar ook daar was alles donker en verlaten. Oftewel: geen afdichtingsring voor het waterfilter vanuit Eksjö…
Uiteindelijk reden we door naar de Fin, om nog een vrachtje hout op te halen. Dat hout lag op een aantal stapels voor ons klaar, maar nadat de eerste stapel voor 90% in de aanhanger was gelegd, was de maximale belasting van de aanhanger bereikt. Met deze vracht reden we rustig aan naar huis. Het schokken van de auto, als gevolg van een niet vlakke weg, werd verdubbeld vanwege de aanhanger die erachteraan rolde. Die banden gingen ook door de kuilen en die schokken voelde ik (als een “bonus”) nog eens een keer extra in de rug. De laatste kilometers waren dan ook afzien. Het autorijden is voorlopig nog een behoorlijke straf.
Na de lunch startte Heiko de auto weer, om in Tranås op zoek te gaan naar de juiste afdichtingsring. Als eerste probeerde hij het bij het loodgietersbedrijf, waar we de witte filters ook altijd kopen. En waar ze ons altijd prima helpen als er een probleem is. Nee meneer, het spijt me: de laatste afdichtingsring was net verkocht en er lag slechts een leeg zakje waar ze in hadden gezeten. Ze zou ze meteen bestellen. Maar daar hadden wij niets aan. Het moest zo snel mogelijk klaar. Zolang het filter er niet tussen zit, hebben wij geen water in huis. Heiko vond er nog wel een afdichtingsring voor een rioleringsbuis. Die leek net wel – net niet te passen. Hij wilde echter niet met lege handen thuiskomen, zodat hij er in ieder geval eentje van meenam. Hij kreeg de tip mee, om nog naar een ander bedrijf te gaan. Daar hadden ze wel een afdichtingsring met de juiste lengte, maar niet met de juiste dikte. De dikte die wij nodig waren was… Uitverkocht!
Wat nu? Ze verkochten wel afdichtingsring van de juiste dikte op een rol. Die kon je op lengte knippen en daarna aan elkaar lijmen. Heiko nam daar een stuk van mee én een te dunne ring (3 mm in plaats van de benodigde 3,5 mm). Zo kwam hij weer thuis met drie mogelijke oplossingen. Meteen na thuiskomst ging hij ermee aan de slag. De dikke ring van de rioleringsbuizen werkte voor geen meter. Het water spoot overal langs. De tweede optie, die met de dunnere ring. Helaas, nog steeds lekkage. De laatste optie en laatste kans was de ring, die op lengte gemaakt moest worden. Dat deed hij zorgvuldig. Toen die werd gemonteerd leek het goed te gaan. Totdat de druk te hoog werd. Sejit! De enige oplossing is nu de loodgieter te laten komen, om het hele filter maar te laten vervangen.
Terwijl bij Heiko de stemming daalde, steeg die bij mij! Ik was namelijk aan de slag gegaan met het inrichten van onze fitnessruimte. De hometrainer kwam op zijn plaats te staan. Daarnaast werd ruimte overgelaten voor de crosstrainer. Die kunnen we niet samen naar boven tillen en zullen we moeten wachten op iemand met spierballen! De buikspiertrainer, balansbord, de trainingsmat, gewichten en trainingsbankje kregen eveneens een plekje. Nog even een paar haken in de plank gedraaid, om een paar trainingselastieken aan op te hangen en klaar! Morgen kunnen we de kamer gaan inwijden!
Wat ook fijn is, is dat we de achterste overloop weer normaal kunnen gebruiken. Die stond een behoorlijke tijd vol met eerdergenoemde apparaten. Het idee daarachter was, dat we daar sneller onze oefeningen zouden doen. Beneden in de kelder is het namelijk te fris. Nou werk je je wel warm, als je de oefeningen goed aanpakt, maar de praktijk bleek echter anders te zijn: we deden het niet…
Ondertussen was het blijven regenen. Heiko kwam dan ook kletsnat terug van Tranås. In en uit de auto stappen had dat veroorzaakt. Ach en als je dan toch al nat bent, kun je net zo goed nog even een kruiwagen vol hout ophalen… Hierna een kop koffie en vervolgens kon Heiko de auto weer in: hij had de kapotte trimmer (eindelijk) verkocht. Aan een buschauffeur, die van Jönköping naar Aneby reed en Heiko had gevraagd om daar de trimmer bij het busstation af te geven. Natuurlijk, want dan kon hij meteen ook nog in Aneby kijken naar een afdichtingsring. Zelfs daar had Heiko pech…
Nog even terugkomend op het weer. Regen…winter voorbij…nee! April… Vier april… En het begon weer eens te sneeuwen… We dachten eerst nog, dat het natte sneeuw was. Het waren slechts kleine vlokjes. Maar die veranderden al vrij vlot in grotere en ze bleven liggen! En het bleef sneeuwen! Niet alleen in de middag, maar ´s avonds ook nog. Al met al viel er zeker weer een centimeter of vier. Direct de vogels maar weer bijgevoerd, zodat die in ieder geval te eten hadden. Potverpielekes… Er ligt weer sneeuw in Ödarp…
