Met “HuBi” naar de oostkust!

Vanochtend zette ik mij eerst nog eventjes achter de laptop om een paar items van de website te plaatsen. Ik wilde graag helemaal bij zijn, want als we terug zijn lopen we opnieuw achter met de berichten. Het is nog steeds mijn streven, om van elke dag een verslagje te doen… De camper was er klaar voor: de watertank was gisteren nog gevuld en de koelkast had inmiddels een nachtje aan de stroom gestaan, zodat die goed koud was. Wij ook klaar en daarom startte Heiko tegen elf uur de motor van de Fiat Ducato en reden we de oprit af. Richting de oostkust! Onze bestemming was het plaatsje Mönsterås. Daar ligt volgens het “world wide web” (www) een leuke camping vlakbij. Op een schiereiland! Daarvandaan zouden we vervolgens naar Kalmar kunnen gaan, om het beroemde slot te bekijken.

De routeplanner van Google Maps werd aangezet en die leidde ons via Eksjö, Mariannelund, Vimmerby, Hultsfred en Oskarshamn naar de oostkust. Ergens werden we van de grote weg afgeleid en konden we genieten van de omgeving door kleinere dorpjes. Overigens gaf Google Maps aan, dat de tocht slechts 2,5 uur zou duren. Dat klopte niet, omdat wij heel rustig reden en regelmatig even ergens stopten voor een kopje koffie. Onder andere in Bruzaholm, bij een sluisje.

En soms zaten we zomaar een uur aan de waterkant,
genietend van het mooie weer.
En het uitzicht over een meer.
Rust…

Maar… Ergens tussen Hultsfred en Oskarshamn ging het mis! We reden op dat moment net een klein dorpje binnen. Heiko zag, dat er een rood lampje op het dashboard was gaan branden. Het lampje van de accu. Oftewel de accu raakte leeg! Dat betekent, dat die niet meer werd opgeladen door de dynamo. Dat betekent dat de dynamo stuk is of dat de v-snaar niet meer goed draait. Heel toevallig (!) stonden we stil voor een groot bedrijf, wat iets op een garage leek, maar een transportbedrijf bleek te zijn. Voor de grote loods stond een man van middelbare leeftijd net een flesje water te drinken. We reden er toch maar heen en vroegen of dit een “bilverkstad” was. Ja! Nou… Eigenlijk niet, maar hij werkte wel veel voor het transportbedrijf. Heiko legde uit wat ons probleem was en de man keek onder de motorkap. Hij zag meteen het probleem: de v-snaar was dwars doormidden en hing los in de motor!

Logisch dat de dynamo niets meer deed en dat de accu leeg getrokken werd. Hij vroeg toen wat de temperatuur van de motor was. Heiko keek binnen op het dashboard en zag dat de meter op 110 graden stond! Diezelfde v-snaar draait namelijk ook via de waterpomp! Als die niet aangestuurd wordt raakt de motor oververhit. Dat was in ons geval dus zo en hij adviseerde om meteen de motor te starten en de kachel zo hoog mogelijk te zetten. De warmte moest eruit! Uiteraard moest de v-snaar vervangen worden, alleen had de man zo´n model niet in huis. Toevallig waren wij tijdens het schoonmaken van de camper een reserve v-snaar tegengekomen. En ik wist hem nog te liggen. Die gaven we aan de man, waarna hij zei: “Rijd de auto maar onderdak”. Wel zei hij er direct ook bij, dat deze v-snaar niet nieuw meer was en al een beetje uitgedroogd. Hij kon die er wel omzetten, maar we mochten er niet te veel op vertrouwen. Zijn advies was dan ook, om na het er omzetten zo snel mogelijk weer naar huis te gaan en er bij een andere garage een nieuwe om te laten zetten.

De grote garagedeur ging open en de camper werd boven de smeerkelder gereden. De man praatte veel en we begrepen, dat hij oorspronkelijk uit Griekenland kwam. Hij sprak goed Zweeds, alleen koos ervoor om met ons in het Engels te communiceren. Een gezellige prater en een harde werker met principes! Hij was naar Zweden gekomen en had een transportbedrijf opgezet. Hij was nu 54 jaar en wilde nog 1 jaartje doorgaan, om vervolgens terug te gaan naar Griekenland! Daar zou hij het rustiger aan gaan doen. In Griekenland had hij ook een huis en daar zou hij dan gaan rentenieren. In Zweden was hij altijd aan het werk. Hij kon geen “nee” zeggen (zelfs niet om drie uur in de nacht…) en was zeer dienstverlenend ingesteld. Hij had er een grote hekel aan, dat alles alleen maar om geld draaide.

Hij begon met het juiste gereedschap de beschermende bodemplaat onder de camper weg te halen. Dat moest om bij de dynamo te kunnen komen, want dat ging niet vanaf de bovenkant. Daar zat hem te veel in de weg. De v-snaar die we hem hadden gegeven zat er daarna vrij snel om en de bodemplaat kon teruggeplaatst worden. Hij spoot overigens met een speciaal middel de motor ook nog eens schoon, omdat hij vond, dat er te veel aan olie op de diverse onderdelen zat. Service!

Na een klein uurtje was alles gefikst. Inmiddels was het kwart voor vijf en was de man eigenlijk al drie kwartier na werktijd voor ons aan de slag. De motor werd gestart en de v-snaar draaide als een tierelier in het rond, de dynamo en de waterpomp aansturende. Mooi! We konden weer rijden! We bedankten de man hartelijk en vroegen naar de kosten. “Nee, nee, nee!” was zijn reactie. Hij wilde er niet voor betaald worden. Wij drongen aan, maar merkten dat hij daardoor een beetje geïrriteerd raakte. We voelden aan, dat we hem beledigden als we hem ervoor zouden betalen. Dit was een van zijn principes: je moet elkaar helpen als iemand in de problemen zit! En als je die iemand dan geholpen hebt, vraag je daar geen geld voor!

We waren beiden stomverbaasd dat zulke mensen nog bestaan! Heel bijzonder en heel erg fijn. Niet vanwege het feit, dat we een gratis reparatie hadden gekregen, maar gewoon heel erg fijn om dit soort mensen tegen te komen! Die een medemens gewoon helpt, zonder financieel gewin. Heerlijk! Wij bedankten hem uiteraard wel tien keer en ondertussen bedankte hij ons weer. We reden de camper naar buiten en pakten uit een kastje twee pakken met koeken. Wij vonden, dat dat wel het minste was wat we hem dan konden geven. Het was immers inmiddels duidelijk geworden, dat we met geld hem serieus zouden beledigen. Ook de koeken wilde hij eerst niet aannemen, maar die legden we gewoon op een kastje in de kleedruimte neer. Daarna reden we verbouwereerd weg, onder een heen en weer geroep van “Bye!” en “Thank you!” met deze vriendelijk Griek. Een bijzondere ervaring, waar we nog veel over hebben nagepraat. We noteerden de plaatsnaam en de naam van het bedrijf en besloten na thuiskomst een mooie kaart naar de man toe te sturen. Als dank voor zijn hulp. Zonder die hulp hadden we de motor van de camper waarschijnlijk helemaal kapot gereden, vanwege die hoge temperatuur in het motorblok…

Prachtige eilandjes langs de weg,
op het schiereiland, naar de camping.
Echt schitterend!

We vervolgden onze reis, ondanks zijn advies om zo snel mogelijk naar huis terug te gaan. We waren uiteindelijk behoorlijk dichter bij de camping dan bij huis. Via Oskarshamn ging het naar Mönsterås en vervolgens naar de uitgekozen camping van de keten “First Camp”. Die camping lag op een schiereiland voor de oostkust van Zweden, met uitzicht op de Oostzee. Nadat we ons bij de receptie hadden aangemeld reden we naar de uitgezocht plaats met nummer zeven. Er waren een paar caravans en campers op deze enorm langgerekte camping. In feite kon je rustig zeggen, dat het nagenoeg leeg was.

Kaal en koud. Kaal, omdat wij bijna de enigen waren. Koud vanwege de frisse wind vanaf zee. Buiten zitten was geen optie, omdat de zon al behoorlijk was gezakt en geen warmte meer gaf. En dan die koude zeewind erbij. Brrr… We probeerden het even, maar was geen succes. Misschien morgen! Bij vertrek uit Ödarp was het prachtig weer en hadden we aangename temperaturen. Zodoende hadden we beide alleen korte broeken meegenomen en shirts zonder mouwen. Te koud voor de oostkust! Gelukkig vond Heiko nog een trui en ik een vest… Raad eens wat op het lijstje komt om mee te nemen voor de volgende campertrip? Binnen in ons “huisje op wielen” was het acceptabel van temperatuur en konden we beiden even lezen.

Toen ik met het warm eten begon te koken werd het pas aangenaam warm in de camper. Het was de traditionele “eerste-dag-met-de-camper-weg-maaltijd”: Zweedse gehaktballetjes met jam, puree, rode kool. Even makkelijk doen. Het smaakte ons prima!

Na het eten liepen we nog een rondje over de camping. De wind was nog niet gaan liggen. We zagen mooie jonge zwaantjes, die met hun moeder op het meer zwommen. En een paar zeemeeuwen, die rustig bij het meer rond vlogen bleven even voor de camera poseren.

De zon ging op dat moment ook nagenoeg onder, waarmee ik een paar mooie plaatjes kon schieten van die zonsondergang. Jammer dat daar nou net van die vreselijke horizonvervuilers voor moesten staan: een hele serie windmolens op een rij. Vreselijk vind ik die dingen. Aan de andere kant: het geeft wel een uniek beeld! Na nog een paar bladzijden te hebben gelezen was de dag voor ons om en maakten we ons op voor de nacht. Welterusten allemaal en tot morgen!