Heiko had vanochtend een afspraak bij de vårdcentral in Aneby. Hij zou daar een arbeidstherapeute treffen en zijn werkgever Kenth. Samen zouden ze een videoconference hebben met een mevrouw van Försäkringskassan, de Zweedse UWV. Volgens hen is Heiko namelijk nu ongeveer 180 dagen niet aan het werk, wegens zijn lichamelijke klachten. Op dat moment volgt volgens het protocol een evaluatiegesprek. De huisarts had al aangegeven, net als Heiko zelf trouwens, dat het werken in de tuin (drie dagen in de week, acht uur per dag) te veel van het goede is. Dat kan zijn lichaam gewoon niet meer aan. Naast dat zwaar lichamelijke werk, zou immers onze eigen tuin uiteraard ook nog onderhouden moeten worden…
Allen waren het er wel over eens, dat er nog wel ander werk in de wereld is wat Heiko kan doen. Bijvoorbeeld vanachter een bureau, mits hij daar niet te lang bij hoeft stil te zitten. In ieder geval iets waar voldoende afwisseling is tussen staan, lopen en zitten en er geen fysieke arbeid verricht hoeft te worden.
De mevrouw van Försäkringskassan stelde daarop vast, dat de ziekteperiode voor het huidige werk nu afgesloten werd en dat Heiko op zoek kan gaan naar ander, passend werk. Het gesprek werd beëindigd en ze gingen uit elkaar.
Thuis overlegden we wat we nu zouden doen. Willen we nog wel, dat Heiko weer aan het werk gaat? Of is het fijn, dat we alle dagen samen alles kunnen beleven? Waren we daarom ook niet geëmigreerd? We laten het eerst maar even zo. In feite is Heiko al een beetje met pensioen en gezien zijn klachten lijkt ons dat wel prima eigenlijk.
Na het gesprek bij de vårdcentral was Heiko met de camper naar de bandenhal gereden. De twee nieuwe voorbanden zouden er zijn en er ondergezet worden. Daar aangekomen bleken de beide banden niet in Aneby afgeleverd te zijn, maar bij hun vestiging in Tranås! Vanaf twee kanten werd meteen een auto gestart: een medewerker in Tranås gooide de banden op een open vrachtauto en reed richting Aneby, terwijl iemand vanaf Aneby richting Tranås reed. In Sunhultsbrunn troffen ze elkaar en werden de banden overgedragen. Heiko hoefde daarmee niet eens zo heel lang te wachten.
Ondertussen had een andere man van de bandenhal de camper al opgekrikt en de oude banden er afgehaald. De voorkant van de camper stond toen op twee grote garagekrikken te zweven boven het asfalt. Een plaatje, wat er ernstiger uitzag dan het in werkelijkheid was hoor. De man verwijderde de banden ook meteen van de velgen en zo werd alles alvast voorbereid voor de twee nieuwe Michelin banden. Toen de chauffeur terug was werden de nieuwe banden in een vlot tempo om de velgen gemaakt en vervolgens op de camper teruggeplaatst. Top geregeld! Even 450 euro afrekenen en daarna veilig naar huis. Ik ben blij, dat er twee nieuwe voorbanden omzitten. Het geeft me een veiliger gevoel voor de reis naar Nederland in augustus.
Na de middag kwamen Klaas en Reinie weer bij ons. We hadden afgesproken, dat ze samen met Heiko een wandeling zouden gaan maken. Daarvoor was door hem al een route uitgedacht. Eerst koffie, met lekkere kladdkaka met vruchtjes en slagroom, welke door onze vrienden waren meegenomen. Lek-kah! Maar… Na de koffie concludeerden we, dat het lopen van die route onze verdere planning in gevaar zou brengen. We wilden namelijk tegen half zeven bij Stalpet, bij de waterval zijn voor een muziekoptreden. Daaraan voorafgaand zouden we bij de Aneby Pizzeria & Grill eerst een hapje eten. De geplande wandeling werd zodoende verruild voor een wandeling via Edhult en Västorp: oftewel een rondje achter ons huis langs.
Dat rondje hadden ze vorig jaar ook samen gelopen, echter was dat in de maand maart. Met sneeuw erbij! Toen liepen ze het rondje vanaf Västorp en deze keer vanaf de andere richting. Zodoende een compleet nieuwe wandeling! Ze hebben er opnieuw van genoten en ondertussen het hele stuk gezellig gepraat. Strava was aangezet en die vertelde hun bij thuiskomst, dat het een wandeling was van 5,74 kilometer, met een hoogteverschil van 61 meter. Het hoogste punt boven de zeespiegel was 265 meter en het laagste punt was dus 204 meter. Wij wonen in Ödarp op ongeveer 245 meter boven de zeespiegel. Dat rondje hadden ze in anderhalf uur gelopen en zoals ze aangaven: “van elke minuut genoten”!
Bij gebrek aan vlaggetjes, wat zeer zelden voorkomt,
werden ze dus niet met vlaggen of gladiolen,
maar met “ijs-parasolletjes” binnengehaald!
Ze konden het wel waarderen!
Ik was gedurende de tijd dat zij onderweg waren verdergegaan met de camper. Aan de voorzijde zat een vergane sticker van Knaus. Daarvoor had ik een nieuwe besteld, maar die bleek een paar centimeter kleiner te zijn! Die dekte de vergane sticker niet geheel af en dat leek daardoor beslist niet mooi als die er overheen geplakt zou worden. Ik besloot daarom om de sticker te gaan verven! De vergrijsde delen maakte ik zwart. Althans, daar begon ik mee. Het klusje moest vanaf een trap gedaan worden en dat viel me erg zwaar. En dan nog het pieter-peuterig werkje… Ik kwam hierdoor slechts halverwege. Tot zover was het resultaat wel goed eigenlijk. Morgen verder misschien?
Meteen na terugkomst reden we met de Volvo naar Aneby en parkeerden we de auto op de kleine parkeerplaats voor de Pizzeria & Grill. Binnen was het druk! Veel mensen die telefonisch iets hadden besteld en een paar die er ook gingen zitten om iets te eten. We wachtten rustig op onze bestelling, wat deze keer voor drie personen een kipschotel met patat werd en een kebabschotel met patat. Wederom erg lekker allemaal. Het eet ook “anders” met meer. Herken je dat?
Een uurtje later reden we naar de waterval in Stalpet en hoorden we de muziek al spelen. “Dat klink écht goed!” Deze keer een heuse band, bestaande uit een drummer, een bassist, een sologitarist, een slaggitarist en een heuse steelgitarist! Dat laatste zie en hoor je niet zo vaak! Het was er al een drukte van jewelste en de auto´s stonden overal geparkeerd. Wij vonden nog een plekje voor de auto op de parkeerplaats bij de kerk. Daarvandaan liepen we terug naar het gebeuren in de open lucht.
Alle tafels en stoelen waren bezet en een heleboel mensen hadden eigen stoelen meegenomen. Of men zat gewoon op een steen of op het gras. Bijzonder gezellig! Er werd druk geserveerd met koffie/ thee en wafels. Ook zagen we veel mensen, heel veel mensen lopen, die een ijsje hadden gehaald uit de kleine kiosk. Om jaloers te worden… De stijl muziek was een beetje country/ gospel. We waren het erover eens, dat de muziek erg goed was, alleen de zangstemmen waren niet zo heel erg bijzonder. Helaas is uiteraard niet iedere goede muzikant gezegend met een mooie zangstem.
De muziek won en het was erg fijn om ernaar te luisteren. De stemming was ook goed. Wat ons opviel was, dat er redelijk veel werd meegezongen, maar op het ritme een beetje bewegen zat er niet in.
Nadat die vele mensen ons gepasseerd waren met zo´n lekker uitziend ijsje konden we ons simpelweg niet langer inhouden: wij moesten ook een ijsje! Voor de heren werd het een soft- en voor de dames een Daim ijsje. Heerlijk! Terwijl we naar de muziek luisterden stonden we overigens met de rug naar de langzaam ondergaande zon en die zon had nog best veel kracht! Onze nekjes gloeiden dan ook behoorlijk!
Na ruim een uur hadden we genoeg gezien en gehoord en werden we moe van het staan. Daarom liepen we terug naar de auto. Onderweg naar huis zagen we nog op drie verschillende plekken reeën in weilanden staan. De avond en dag werd afgesloten met een kopje koffie op de veranda, waarna het inmiddels half tien was toen Klaas en Reinie “huiswaarts” gingen. Weer een fijne dag gehad!
