Vanochtend reed Heiko met de camper naar Aneby. We hadden zelf geconstateerd, dat er droogtescheurtjes in de banden zaten. Bij de Apk-keuring hadden ze er niets van gezegd, dus waarschijnlijk kan het geen kwaad. Toch voelde het voor ons niet goed. Het betreft de beide voorste banden en als we straks naar Nederland rijden, willen we daar geen problemen mee krijgen. Zodoende reed Heiko naar de bandenhal in Aneby en liet de banden controleren door die persoon. Dat is uiteindelijk de specialist. De vriendelijke man bekeek alle vier banden en vond het absoluut onnodig om die te vervangen. Weliswaar kwamen er droogtescheurtjes in de banden, maar ze zouden zeker nog een seizoen meekunnen. Zonder enig gevaar. Tja… Wat doe je dan. Toen Heiko doorpraatte en vertelde over de vering en mijn rugklachten was de man zijn constatering wel, dat het rubber van de banden uitgedroogd was en dat de banden zodoende minder veren. Nieuwe banden zouden in dat geval zeker meer rijcomfort geven. Dat was voor Heiko voldoende, om toch twee nieuwe voorbanden te bestellen. Die komen woensdag en worden er dan meteen omgezet. Het worden twee banden, die iets breder zijn dan de huidige: van 19,5 naar 20,5 centimeter. En ze zijn iets hoger. Dat zal eveneens meer rijcomfort geven. Alle beetjes helpen (hopelijk) nietwaar?
Na thuiskomst ging Heiko weer even een uurtje in de vijver staan te scheppen. De wal aan de achterzijde van de vijver werd deze keer opgehoogd. Eveneens gooide hij een aantal kruiwagens vol slik op het gras voor houtstek 1. Daar liep het water de laatste tijd over de oever, richting de houtstek en er onderdoor. Ter plekke had Heiko daar al een verhoging van de wal gemaakt met keien. Voor alle zekerheid is het hele stuk nu ook opgehoogd met zand. Het was wederom een vies klusje! De natte grond uit de bodem stinkt behoorlijk en je hebt tijdens het graven vele vliegen om je heen. Er zijn leukere klussen… Dit levert ons echter meer water in de vijver op. In de vorm van een hogere waterstand, zodat de buis voor de mini waterkrachtcentrale langer onder water staat. Dat betekent meer druk in de buis, waardoor het schoepenrad krachtiger draait en de elektromotor stroom produceert. Na het uurtje “aanmodderen” sprong Heiko onder de douche. Kletsnat van het zweet en onfris riekend.
Het water in ons zwembadje was na een week of drie in de zon te hebben gestaan, ook niet meer zo heel fris. Mede met het oog op de weersverwachtingen voor de komende week trokken we de stop eruit en lieten we vanmiddag het zwemwater maar uit het badje weglopen. Mocht er nog weer een warme periode komen, kunnen we het snel genoeg weer vullen met schoon water. Voor nu is het eerst eventjes over met de pret. Hopelijk komt er nog weer zo´n periode met heel warm weer. Als het niet komt hoor je ons niet klagen over deze zomer. Tot nu toe in één woord: heerlijk!
Uiteraard was ik nog even te vinden in de groentetuin. Hier en daar kwamen toch weer een paar plantjes boven de grond, die ik niet zo leuk vond: onkruid! Over de rest van de plantjes zijn we zeer tevreden! Alles groeit heel goed. Ondanks de droogte. De wortelplantjes worden binnenkort “uitgedund”, zodat er ruimte komt voor de worteltjes. En ik ben zo trots op de boontjes! Die gaan ook zeker goed!
Om vier uur in de middag hadden we afgesproken met onze vrienden uit Flisby. Toen we drie weken geleden bij hen waren en buiten zaten onder het driekantige doek, had Heiko de haakse slijpsteen uitgeleend aan Rob. Rob moest een ijzeren kachelpijp doorslijpen en dat lukte niet of erg moeilijk met een ijzerzaag. De pijp kwam namelijk uit de schoorsteen en zat in een hoek, waardoor hij daar niet met een zaag bij kon komen. Hij had zodoende gevraagd of wij toevallig een haakse slijpsteen of flex hadden. Het klusje was nu geklaard en Rob en Marijke wilden het apparaat terugbrengen. Ik stelde voor om dan, als ze kwamen, samen te gaan grillen. Dat voorstel werd aangenomen en zodoende zetten we alles klaar.
Soms loopt het echter anders dan gepland. De weergoden dachten er namelijk anders over. We zaten op de vlonder een kopje koffie te drinken toen het erg donker werd in de lucht en de eerste druppeltjes vielen. Het begon heel zachtjes te regenen. Op zich heerlijk. Afkoeling! Die druppeltjes werden echter groter en het buitje ontwikkelde zich tot een heuse regenbui. Vervolgens leek het even droog te worden, maar dat was bedrog. De ene na de andere regenbui kwam voorbij.
Ons plannetje om te grillen viel letterlijk in het water. Gelukkig hebben we dan nog de mogelijkheid om op de overdekte veranda te gaan zitten en daar de barbecue aan te steken. Dat deden we! Daar was het aangenaam, zeker nadat we het windscherm hadden uitgerold. Omdat de houtskool in de barbecue in het begin altijd ontzettend rookt, stak Heiko die al op tijd aan, zodat het tegen de tijd dat Rob en Marijke hier waren, uitgerookt was.
Ze vonden het echter fijn, dat er in ieder geval nog een beetje rook en geur onder het dak van de veranda hing, want dat hoort bij barbecueën. Ze waren ooit een keer door hun overburen uitgenodigd voor een barbecue en toen ze op het afgesproken tijdstip kwamen, was het vlees al klaar! De man des huizes had al het vlees al op de barbecue gebraden en ze konden meteen aanvallen. Met het inmiddels koud geworden vlees. Hmmm… De Zweedse manier… Wij hadden onze Zweedse buren twee jaar geleden uitgenodigd bij ons thuis om te gaan barbecueën. De buurman zag toen het rauwe vlees liggen en vroeg of ze allemaal hun eigen vlees moesten braden. “Ehhh… Jazeker. Ga je gang!” Dat is dus niet gebruikelijk! Rob en Marijke zijn Nederlanders en wisten dat ze het vlees zelf moesten braden. Dat brengt naar onze mening juist extra gezelligheid!
De kooltjes waren ondertussen uitgerookt. We rolden de warme barbecue naast de tafel waaraan we zaten en legden ieder ons eigen worstje of hamburger erop. In een rustig tempo, en ondertussen gezellig pratend, werden de magen gevuld. Een beetje “potatissallad” erbij (aardappelsalade) en “rödbetssallad” (rode bietensalade), diverse sauzen en broodjes. Ondertussen kwamen er nog steeds regenbuien voorbij, ter bevestiging van onze goede keuze om onderdak te gaan “grillen” in plaats van buiten. Uiteraard kwam het verhaal van Rob en Marijke´s prestigieuze voettocht ter sprake! Heiko had een contact gelegd met een journalist van de krant “Smålands Tidning” uit Nässjö. Hij had gevraagd of het misschien een interessant verhaal zou zijn voor de krant. Dat vond de journalist zeker en hij wilde dan ook graag met Rob en Marijke praten. Die afspraak wordt waarschijnlijk zeer binnenkort gemaakt! Marijke denkt er ondertussen over na om, aan de hand van haar vele aantekeningen, een boek te schrijven over hun avontuur. Leuk!
Ook vertelden ze dat ze nu een beetje “in een gat vielen”. Ruim een jaar lang waren ze aan het voorbereiden geweest en in training gegaan. Het materiaal uitzoeken voor in de rugzak, de route, waar ze konden eten en drinken, boodschappen doen, overnachten en veel meer. Daarna volgde het moment, dat ze de tocht daadwerkelijk liepen en de euforie van de finish bij hun eigen vakantiehuis in Flisby vierden. En toen… Toen hadden ze het project afgerond en vielen ze in een vacuüm. Wat nu? Stilzitten was erg moeilijk na 51 dagen wandelen met ieder een rugzak op, met een gewicht van ongeveer 18 kilogram(!). Erg begrijpelijk. Rob zit dan ook te broeden op een ander project. Heiko opperde, om een legpuzzel te kopen van 4.000 stukjes, maar dat was begrijpelijkerwijs niet de juiste invulling van de, door hun gevoelde, leegte. Het was ook maar een grapje. Wordt vervolgd waarschijnlijk…
Nadat we allemaal een volle buik hadden ruimden we gezamenlijk de tafel af en haalden we ijs uit de diepvries. Dat viel er goed in en vulde de laatste kleine gaatjes in de buik. Tenslotte een kop koffie na, waarna een aantal zeer voldane en tevreden mensen aan de tafel op de veranda zaten. Gezellig! De tijd was ons wederom door de vingers geglipt en toen ons bezoek op huis aanging was het bijna negen uur. We zullen ze misschien vrijdagavond weer zien! Wij vertelden namelijk over een extra “ölproving” een bierproeverij, en rondleiding door de bierbrouwerij in Nääs. Vlak bij ons. Daar hadden wij ons voor aangemeld, tezamen met Klaas en Reinie. Nu bleek dat Rob en Marijke dat ook wel erg leuk zouden vinden. Ik stuurde er meteen een mailtje achteraan of ze er nog bij konden. Daarop kreeg ik niet meteen een antwoord, maar wellicht treffen we elkaar vrijdagavond opnieuw. Voor vandaag was het weer vertrouwd plezierig!
Banden van 195 cm breed….gaan ze het asfalt aanpassen in Europa voor jullie… ha ha
Ha, ha, ha… Dan moeten ze nu wel beginnen, want in augustus willen we rijden! 😉