Vanochtend begon Heiko met kloven, om er laat in de middag weer mee te stoppen. Hij wilde alvast een beetje “aan de kant maken”, voordat Marco overmorgen met zijn eigen meegebrachte kloofbijl aan de slag gaat. Heiko had namelijk onze aanhanger nog vol liggen met het hout, dat hij zaterdag opgehaald had bij Pentti in Eksjö. De aanhanger wilde hij graag weer leeg maken, omdat er nóg een vrachtje gehaald moest worden. Zodoende begon hij met dát hout te kloven, nadat de kloofmachine vanuit de garage naar houtstek 3 was gerold en aangesloten was op de stroom. Nadat de aanhanger leeg was werden er een paar houtblokken uit houtstek 2 gepakt, omdat het nog net geen tijd was voor de lunch. De 15 kuub die daar ligt krijgt Marco immers nooit af op een middagje. Het kost Heiko ongeveer twee uur om een kuub te kloven met de kloofmachine, inclusief opstapelen. Als er alvast wat van die 15 kuub weggewerkt werd, zou vast geen tekort aan werk opleveren donderdagmiddag.
Na de middag reed hij met de Volvo en lege aanhanger naar Eksjö, om de tweede vracht op te halen. Pentti was niet thuis, maar de afspraak is dat Heiko gewoon zijn gang kan gaan. Het schrikdraad even weghalen, weiland inrijden, schrikdraad terug en aan de andere kant van het weiland inladen. Net zoveel tot de spatborden de banden bijna raken. Daarna voorzichtig door het weiland wegrijden en even later de geasfalteerde weg weer oprijden richting Ödarp. Het volgooien van de aanhanger kostte ongeveer twintig minuten, net zoals de heenreis. De terugreis duurde langer, omdat er veel langzamer werd gereden over de weg met vele oneffenheden. Omdat Heiko nog niet met de zware auto én aanhanger over het gras durfde te rijden (in verband met de angst om weg te zakken in de natte grond) liet hij de combinatie op de oprit staan. Met een kruiwagen werden de blokken naar de kloofplaats gebracht en meteen verwerkt. De voorraad in houtstek 3 vordert al mooi! Daar is ruimte voor ongeveer 25 kuub en er ligt nu een kleine 10 kuub. Hetgeen Marco donderdag wil doen kan daar dus nog prima bij.
Het was vanochtend lekker wakker worden
met een opkomende zon aan de horizon.
Duidelijk te zien en voelen,
doordat er nagenoeg geen wolken waren.
Toen nog niet.
Daardoor waren twee kraanvogels te zien,
die al roepend over ons huis en tuin vlogen.
Alsof ze ons een fijne dag wensten.
Terwijl Heiko buiten bezig was ontfermde ik mij over de was. Er werden twee wasjes gedraaid, waarvan de inhoud van een wasbeurt op de bovenste verdieping op het droogrekje opgehangen werd. De inhoud van de tweede wasbeurt kwam buiten te hangen! De eerste keer in 2023, dat de waslijn weer in gebruik werd genomen! Een stapeltje droge was dat gestreken moest worden werd daarna in de tvättstuga met het nieuwe strijkijzer gestreken. Oftewel trappen af, trappen op en weer trappen af, naar buiten, naar binnen…
Zoals de meesten wel weten is strijken nou niet bepaald mijn hobby, maar met goed gereedschap wordt het wel iets aangenamer moet ik zeggen. Vorige week hadden we namelijk een nieuw strijkijzer gekocht en die strijkt een stuk gemakkelijker dan de oude. Daarvan was de zool behoorlijk stroef en iets kleiner dan deze. Daarbij was het snoer aan de korte kant en kon ik lang niet altijd bij het einde van de strijkplank komen. Deze heeft dat wel. Al met al een goede aankoop! Nadat alles was gestreken kon het in de kasten. Trappen op…
De rest van de dag vulde ik met computerwerk. We liepen een paar dagen achter met de website en daar wilde ik iets aan doen. Voordat we klachten krijgen… Naast het wegwerken respectievelijk beantwoorden en eventueel opslaan van allerlei mailtjes, stond het mapje met de foto´s die overgezet waren vanaf de beide fotocamera´s ook alweer vol! Die moesten weer een voor een bekeken worden, waarna de beslissing werd genomen tussen archiveren of verwijderen. Ik houd het niet bij maar schat zo in, dat het percentage op 50% ligt. Nog even een beetje administratie gedaan en de dag was zomaar weer om. Van Jan uit Assen kreeg ik nog een paar foto´s en filmpjes toegestuurd van hun vakantie. Die bestanden kon ik niet zomaar openen, omdat het rar-bestanden waren. Er volgde enig tijdrovend uitpluiswerk, waarna ik alsnog de hulplijn “Jan” in moest schakelen. Die wist me te helpen, waarna de foto´s en filmpjes wel bekeken konden worden. Leuk om te zien, waar zij kiekjes van genomen hadden!
Onze gasten gaven aan, dat ze naar de hoogste waterval van Zuid-Zweden geweest waren. Vorig jaar hadden ze de hoogste waterval van heel Zweden gezien, zo vertelden ze ons. Zodoende wezen wij hun op de hoogste waterval van Zuid-Zweden. Hier vlak bij ons in Stalpet, bij Aneby. Het water stort daar in een diepe kuil/ kloof en loopt vervolgens verder via een beekje. Via een lange houten trap kun je naar de bodem van die kloof en aan de andere kant weer omhoog. Beneden kun je hele mooi foto´s maken, wat onze vrienden volgens mij dit keer niet deden. Het is slechts een van de uitstapjes die ze deze week hebben gemaakt.
Mooi dat ze “onze” omgeving net zo kunnen waarderen als wij en dat ze erg zo van genieten. Gisteravond hadden ze trouwens zes elanden gezien. Zes! De boer/ verhuurder van het vakantiehuisje had hun geroepen. Er liepen/ lagen zes elanden op het weiland naast de stallen. Zelfs voor zijn doen uniek, laat staan voor onze Hollandse vrienden. Ook wij hebben na zes jaar nog nooit zes elanden tegelijkertijd gezien. Héél bijzonder en superfijn voor ze.
Aan het einde van de dag zag ik een mooie lucht vanuit ons kamerraam. Daar wilde ik een foto van maken, zodat ik met de camera de voordeur uit ging en de weg over liep. Ineens werd ik opgeschrikt door een grote vogel: een buizerd. En hij had “iets” in zijn klauwen. Vlak bij mij landde het dier en begon hevig te pikken in zijn prooi. Vele veertjes zag ik ineens in het rond fladderen. Ik maakte de buizerd aan het schrikken, waarna deze wegvloog. De hevig gewonde prooi bleef achter. Het bleek een wilde eend, een woerd, te zijn.
Die was inmiddels zo erg gewond, dat er geen overlevingskans meer was. Ik ben rustig naar de eend toegelopen, zachtjes pratend en daarna hem rustig aaiend. Dat vond het arme beestje goed en ik merkte, dat het iets rustiger werd. Zolang hij leefde ben ik bij hem blijven zitten, nog steeds fluisterend en aaiend. Tot de eend zijn laatste adem uitblies.
Ach, wat sneu!
Eerst dacht ik dat het “onze Donald” was, die de laatste week elke dag samen met Katrien in onze vijver vertoeft. Dat bleek bij nader inzien niet zo te zijn. Dat tweetal dobberde nog steeds in onze vijver. Het sterven van deze andere woerd deed me wel wat. Zo´n mooi, onschuldig dier… De roofvogel was uiteraard ondertussen in geen velden of wegen meer te bekennen. Ik besloot het dode dier daar te laten liggen en de natuur zijn gang te laten gaan…
Ons dametje heeft van dit alles he-le-maal niets meegekregen. En dat terwijl ze anders zo alert is. Nee, vanavond hield ze het voor gezien. Hield ze haar ogen dicht, alsof ze het niet wilde zien. Nee, ze was in dromenland. “Poezen-dromenland”. Zo af en toe maakte ze zelfs geluidjes en bewogen haar snorharen, pootjes en staartje even. Nee, dit was duidelijk een tevreden poezen-dametje. “Trusten verder, Ebba!”
