Vandaag was in Onstwedde onze een na jongste kleinzoon jarig. Jelte werd vijf jaar jong! Vrijdag had hij al op school getrakteerd en vrijdagmiddag zagen we foto´s voorbijkomen op de familieapp, dat er een aantal vriendjes en vriendinnetjes vanuit school mee naar huis waren gekomen. Ze waren leuk met elkaar aan het spelen, onder de regie van moeder Elise. Het was stralend mooi weer, dus waren ze allen veel buiten. Vandaag werd de verjaardag gevierd met familie. We spreken altijd af, dat moeders zelf een cadeau voor de jarige koopt. Zij weet uiteindelijk als geen ander wat de kids op dat moment leuk vinden. Dat cadeau wordt dan tijdens een video-telefoongesprek overhandigd. Zo ook vandaag!
Het cadeau werd door Jelte en grote broer Daan tegelijkertijd uitgepakt. Het was namelijk voor hun beide. Daan is over een paar dagen jarig. Het cadeau viel duidelijk in de smaak, want er werd direct geroepen “Ohhh, dat wilden we al een hele tijd!” Meteen werd alles uit de doos gehaald en werd er ook direct mee gespeeld. Daarna was het videogesprek logischerwijze snel afgelopen. Jammer genoeg was het beeld en geluid ook nog eens heel slecht. Later stuurde Elise een aantal foto´s waarop te zien was, dat ze met z´n drieën aan het spelen waren met het cadeau. Leuk! Volgende week zaterdag gaan Heiko zijn ouders er op visite, omdat het hen te druk wordt met een hele grote groep. Volgens ons is Jelte weer goed verwend en heeft hij genoten van zijn verjaardag, de visite en de ontvangen cadeaus. “Van harte gefeliciteerd, lieve Jelte!”
Oudste dochter Elise volleybalt al vele jaren. En ook kleindochter Merle volleybalt inmiddels. Zij speelt nog “kinder-volleybal” en mogen de bal vangen als die over het net komt. Daarna moet de bal weer overgegooid worden. In één seizoen hebben ze twee perioden en degene die aan het einde van zo´n periode bovenaan staat is periodekampioen. Dat werd tot twee keer toe het team van Merle! “Van harte gefeliciteerd Merle!” Ze kregen bloemen van de vereniging en een medaille. Na deze twee seizoen-kampioenschappen kon moeder Elise natuurlijk niet achterblijven.
Zaterdagavond moest zij met haar team de laatste wedstrijd spelen van dit seizoen. Haar team stond bovenaan in de derde klasse en moest tegen de nummer twee. Ze hadden nog twee gewonnen sets nodig om definitief op de eerste plaats te eindigen en daarmee kampioen te worden. Het was een thuiswedstrijd, in de sporthal van hun dorp. Zodende was er veel publiek in de vorm van familie en vrienden. Ook onze drie kleinkinderen waren met papa naar de wedstrijd gekomen en moedigden mama Elise en teamgenoten aan. In ieder geval de eerste set, omdat het daarna al voorbij bedtijd voor hen was. Die aanmoedigingen hebben geholpen, want mama werd eveneens kampioen! “Gefeliciteerd Elise en teamgenoten!”
Op zijn verjaardag had Heiko nieuwe snaren voor zijn 12-snarige gitaar gekregen van Klaas en Reinie uit Muntendam. Via de post, verpakt in een kaart. Ondanks dat het een heel dun pakketjes was, zaten er toch echt 12 snaren in. Vandaag was Heiko eraan toe om de oude snaren, zeg maar gerust de jaaaaaren-oude snaren eraf te halen en de nieuwe er weer op te zetten. Het verwijderen van de oude snaren ging redelijk snel: even de spanning eraf halen door ze losser te draaien en daarna met een knijptang doorknippen. De hals van de gitaar werd daarna even schoongemaakt, want daar kun je anders niet bijkomen.
Vervolgens begon het klusje met het opzetten en spannen van de nieuwe snaren.
Dat gaat minder veel snel. Een voor een werden ze opgespoeld en dat opdraaien gaat zeer langzaam en kost veel tijd. Een klusje waar je geduld voormoet hebben, iets wat Heiko niet altijd heeft. Misschien dat hij het wisselen van snaren om die reden ook niet zo vaak doet?
Alles bij elkaar is hij er zeker een uur mee bezig geweest.
Nu gaan de snaren nog een tijdje “na-rekken” en moet de gitaar elke keer weer gestemd worden. Na verloop van tijd zijn ze echter voldoende gerekt en blijven ze op stemming. We zijn benieuwd hoe de nieuwe snaren klinken! Deze zijn weer fris en roestvrij en hebben ongetwijfeld een veel heldere klank. Er was op dat moment geen tijd meer om nog iets te spelen: we gingen op visite.
Tijdens een bezoek aan de chiropractor in Tranås, trof Heiko een Nederlander genaamd Johan. Die eerste kennismaking was erg spontaan en er volgde een leuk, kort gesprekje. Hij legde uit waar ze ongeveer woonden en hoe lang, maar daarna moest hij onder behandeling van de chiropractor. Binnen een week kwamen ze elkaar opnieuw tegen bij de supermarkt, waar Johan samen met zijn vrouw de boodschappen deed. Nou ja zeg: wát een toeval! Zijn vrouw Anneke overhandigde Heiko toen meteen een visitekaartje en nodigde ons uit voor een kop koffie. Op zijn beurt gaf Heiko hun toen ook een visitekaartje van ons.
Dat was in november vorig jaar en er kwam een drukke feestmaand aan. Zodoende gaf Heiko direct aan, dat een bezoek niet meer in 2022 zou gaan plaatsvinden. In het eerste kwartaal van 2023 hadden we onze eigen beslommeringen en een lange winter en werd er ook nog geen afspraak met Johan en Anneke gemaakt. En zo ineens kwam Heiko ze vorige week donderdag weer tegen bij Kenth Örtengren. Drie keer is scheepsrecht en zodende maakten we diezelfde avond nog afspraak voor een kop koffie.
Vanmiddag zouden we daar tussen twee en half drie zijn. Volgens Heiko was het ongeveer een half uurtje rijden. Johan had uitgelegd waar het was en daarmee moest het goed komen. Helaas koos Heiko vlak bij hun huis op een t-splitsing voor rechtsaf in plaats van linksaf. Daar ging het mis. Aan het einde van die weg besloten we Johan te bellen en kon hij ons alsnog de juiste kant op loodsen. Zij wonen ook echt på landet, net als wij maar dan een behoorlijk eind van een verharde weg af. Met een groot meer voor de deur en in veel land rond hun huis. Een erg mooi plekje en heel erg rustig. Het zijn echte natuurmensen en doen als gepensioneerden lekker hun eigen ding. “Niets moet, alles mag”. Vanwege het mooie weer konden we buiten in de zon zitten en nader kennismaken. Zo leerden we hen een beetje beter kennen. Het was een hele leuke en gezellige eerste kennismaking en we spraken dan ook af, dat ze snel een keer onze kant opkomen.
Op de terugreis reden we via Hestra en Nääs. Langs de bierbrouwerij. Daar waar vorig jaar zoveel lammetjes voor de brouwerij in het weiland langs de weg liepen. We zagen opnieuw een aantal! Ik telde er negen lammetjes die dartelden in de wei, in de buurt van hun moeders. Een enkeling genoot gewoon van het weer en lag heerlijk in het gras te slapen. Geweldig vind ik dit! We stopten en ik stapte uit om een paar foto´s te maken. Twee kleintjes lagen zo heerlijk tegen elkaar aan en leken enorm van de zon te genieten. Een prachtig plaatje! Zó lief…
Om iets na vijf uur waren we weer thuis. Terwijl wij op visite waren belde Elise ons voor het eerdergenoemde videogesprek. Dat was op dat moment even niet mogelijk. We spraken zodoende af om dat om zes uur te doen. Het wekelijkse gesprekje met Heiko zijn ouders werd om die reden een uur verplaatst. Dat gesprek liep echter heel anders dan anders. We waren geloof ik nog maar een half uurtje in gesprek, toen er aan de voordeur werd geklopt. Nietsvermoedend liep ik naar de deur om te kijken wie er waren. Toen ik opendeed stond ik echt even met mijn mond vol tanden! Geheel onverwachts stonden daar onze vrienden Jan en Dietske op de stoep! Ze hadden via WhatsApp berichtjes wel genoemd dat ze een weekje vakantie hadden, maar niet gezegd waar heen. Zelf dacht ik dat ze naar de Moezel gingen. Ik had er geen minuut aan gedacht dat ze naar ons zouden komen…
Wát een fantastische verrassing! Heiko zijn ouders hadden alle begrip voor deze leuke onderbreking en het gesprek werd dan ook maar afgebroken. Toen we over de eerste “schrik” heen waren vertelde Jan, dat ze bewust gewacht hadden tot dit tijdstip, juist omdat wij dan altijd met Heiko zijn ouders bellen. Heel toevallig werd dat gesprek deze zondag een uur uitgesteld en kruiste het hun bezoek. Jan had met zijn mobiele telefoon hun laatst stappen naar onze voordeur en mijn reactie bij het opendoen van de deur gefilmd. Ik heb echt héél verbaasd gekeken en was even stil. Ja! Ik was stil. Volledig overrompeld door dit bezoek! In het diepste geheim hadden ze alles voorbereid. Vorig jaar oktober (!) was het idee geboren en hadden ze beide al vrij gevraagd. In februari hadden ze alles definitief gemaakt en de boot, de brug gereserveerd en het huisje geboekt waar ze vorig jaar ook verbleven.
Toen Heiko in maart bij hen was hebben ze er ook niets over gezegd en alle “bewijsmateriaal” wat op het bureau lag werd weggelegd. Dietske zei nog vanavond “Als Joke niet naar ons toe kan komen, komen wij wel naar haar toe”. Dat is zo ontzettend lief! Daar zijn geen woorden voor… Er werd snel koffie gemaakt en er werd vanaf onze kant vol ongeloof op hun plotselinge aanwezigheid gereageerd. Hier hadden we totaal niet op gerekend, maar we vinden het zo superleuk! De vermoeidheid als gevolg van het behangen en vervolgens het bezoek van vanmiddag werd spontaan even vergeten. Totdat alles goed doordrong en de klok inmiddels half elf aanwees. De hoogste tijd voor bedrust. Voor ons en voor onze vrienden wordt het morgen een rustdag en dan zien we elkaar dinsdagmiddag weer!
