“Hé! Het wordt roze in de kamer!” Dat kwam van buiten. De zon kwam weer op en gaf kleur aan deze ochtend. Hoe ontstaan deze mooie luchten eigenlijk? “Het zonlicht wordt tijdens de route naar de aarde in de atmosfeer verstrooid en gebroken door stofdeeltjes of waterdamp. Daardoor wordt het van nature witte zonlicht ontleed in verschillende kleuren. De atmosfeer verstrooit het licht naar alle kanten en geeft de zachtblauwe kleur, die wij zien als we naar de hemel kijken. Waarom blauw? Omdat blauw licht veel meer verstrooit dan rood licht. Daarom zien we het rode gedeelte van het licht overdag niet.
Tijdens zonsopkomst en -ondergang staat de zon laag aan de hemel. Hierdoor moeten de stralen van de zon een lange weg door de atmosfeer afleggen om bij ons te komen. Deze langere weg zorgt voor nog meer verstrooiing van het blauwe licht. Als het licht ons bereikt, is er zoveel blauw licht verstrooid, dat het blauw als het ware op is. Je ziet dan eerst een geel/ oranje kleur en later alleen rood. Heeft de bewolking er ook mee te maken? De afgelopen weken hing er vaak bewolking voor de zon tijdens zonsopkomst en -ondergang. Dit was in veel gevallen hoge bewolking. Deze zogenaamde sluierbewolking is dun en bestaat uit ijskristallen. Als het zonlicht daar doorheen schijnt, krijg je prachtige verkleuringen.” Aldus een artikel op de website van Metro.
Vanmorgen had Heiko met de Fin in Eksjö afgesproken. Gisteravond belde die nog, terwijl hij met de hond aan de wandel was. Het was niet zijn bedoeling om meteen te gaan zagen. Alleen eerst even kijken wat er moest gebeuren. Ze spraken af, dat ze elkaar om tien uur zouden treffen. Met een lege aanhanger achter de Volvo reed Heiko om kwart over negen van huis. Bij de buurman van de Fin lagen namelijk nog een aantal blokken stam van de grote populier. Dat had Heiko eerder een keer gezaagd, maar niet allemaal meer op de aanhanger mee kunnen nemen. Nu kon hij dat mooi combineren met het bezoekje aan de Fin. Hij parkeerde de auto naast het vakantiehuisje. Vlak bij de blokken populier en wilde net beginnen met inladen toen de Fin eraan kwam lopen.
Samen liepen ze naar het bos waar een aantal bomen waren omgewaaid. Ook wees de eigenaar van het bos aan, waar een tiental bomen omgezaagd moesten worden, om een pad te creëren voor paarden. De Fin heeft namelijk veel bos, maar ook veel weilanden en die verhuurt hij. Om van het ene naar het andere weiland te kunnen lopen (met de paarden), moet er een extra pad gemaakt worden. En dat levert weer een aantal kuub hout op. De Fin gaf aan, dat hij eerst nog een tijdje in zijn huis bezig was met verbouwingen, maar dat hij een seintje zou geven wanneer ze het zagen samen konden oppakken. Wellicht eind maart of begin april. Perfect! Dan kunnen we eerst zelf nog even orde op zaken stellen met de huidige voorraad. De Fin vertelde nog, dat er bij de buren ook een grote den was omgewaaid.
Of Heiko daar belang bij had. Samen liepen ze naar de plek, maar daar constateerde Heiko al snel, dat die boom hem te groot was. Daarbij komt, dat de boom in een weiland lag, dat anderhalve meter lager lag dan de weg. Alles moest bij een talud opgedragen worden en dat zou een te grote klus zijn. Hij bedankte voor die boom. Vervolgens liep hij terug naar de aanhanger en legde alle grote blokken erin. Tegen half elf was hij weer thuis en maakte hij de aanhanger meteen weer leeg. Die moet binnenkort namelijk weer gebruikt worden voor de takken van de tweede omgewaaide dennenboom. Die in onze eigen tuin. De boom die precies op de camper zou zijn gevallen, als die niet bijtijds was weggereden. Daarnaast ligt er een dikke kuub aan te kloven hout. Om elf uur was het tijd voor een kop koffie samen!
Een uurtje later stonden, volgens afspraak, onze vrienden Jan en Dietske bij ons in de keuken. Ze zouden wederom bij ons lunchen. Dit keer verraste ik ze met een omelet! Daarnaast had ik vandaag ook, naast bruin- en witbrood en rozijnenbolletjes, suikerbrood op tafel gezet. Helaas niet volledig goed gelukt, maar drie van ons vieren namen wel een dergelijk broodje en de smaak was (gelukkig) goed. Dietske nam hem niet, omdat ze geen suikerbrood lust. Nadat de buikjes waren gevuld stapten “de Drie Musketiers” in de Renault van Jan en Dietske en reden ze richting het noorden.
Ze hadden een wandeling gepland. Ze gingen samen met Heiko een wandeling maken van ongeveer anderhalf uur. Dat werd het rondje om het meer. Een rondje dat wij ook al een paar keer hebben gelopen. Het waaide behoorlijk en op sommige stukken van de route kwam de koude wind ineens om de hoek, wat het best frisjes maakte. Dan waaide de wind namelijk recht in de gezichten. Op andere stukken hadden ze weer totaal geen last van de wind, door de beschutting van de bomen. Van de wandeling werd genoten en onderweg werden diverse foto’s gemaakt. Jan en Heiko stonden zelfs nog even op het ijs van het meertje, waar het pad omheen liep. Op sommige plekken van de route was het wederom best glad, omdat er ijs in de sporen van de zandweg lag, met daaroverheen een dun laagje sneeuw. Allen gleden ze wel eens even weg met een voet, maar de echte uitglijder was deze keer voor Jan. Bij de vorige wandeling waren het Heiko en Dietske en zo kreeg iedereen zijn en haar beurt deze week.
Bij thuiskomst had ik de koffie en thee klaar en werd er een traditioneel gebakje geserveerd: Prinsesstårta. Je moet die uiteindelijk hier minimaal een keer gegeten hebben. Wij, de beide dames gingen verder met praten. Terwijl de beide mannen naar de kelder verdwenen. Ja, voor een tweede dartmatch. Tijdens het ingooien gooide Heiko zomaar ineens zijn derde 180 van deze week! Maar helaas, die telde niet, want ze waren alleen nog maar even aan het ingooien… De wedstrijd verliep nagenoeg gelijk aan de eerste match. Heiko verloor opnieuw met 3-2, waarbij de scores overigens absoluut aan elkaar gewaagd waren. Je begint beide met 501 punten en gaat dan terug naar 0 punten, via een laatste worp in een dubbel (vakje in de buitenste ring). Telkens ging dat mooi gelijk op.
Ze begonnen zoals gezegd beiden met 501, maar ze hadden net zo goed beiden bij bijvoorbeeld 101 kunnen beginnen, want na een aantal gooibeurten zaten ze daar toch beiden tegelijkertijd op. De eerste drie set won Jan, maar dat lijkt dramatischer dan het in werkelijkheid was. De eerste set was namelijk 3-2 in legs en daarin zat, na veel spanning, de winst in de laatste pijl. Daarna won Jan twee sets met 3-0 in legs, gevolgd door twee gewonnen sets van 3-0 in legs door Heiko. Weer mooi gelijk op dus, maar per saldo werd het 3-2 in sets voor Jan. Net als woensdag, was Jan beter met het uitgooien via een dubbel. En daar gaat het bij dit spelletje om. Heiko weet weer waar hij de komende tijd op moet oefenen. Ondanks het verlies was het erg leuk om met en tegen de echte Jan te darten.
Op het moment dat ze boven kwamen had ik het eten klaargemaakt. We aten falukorv met rijst en boontjes. Een inmiddels bekend, zo niet zeer bekend recept in huize Leugs. Maar niet voor Jan en Dietske. Blij vernam ik, dat ze beide alle ingrediënten wel lusten en daarmee was de keuze van de maaltijd voor vandaag snel gemaakt. Een toetje kwam ook nog op tafel. Dit keer een koude melk pudding met aardbeien. Jammer voor Dietske, die dit niet lustte, maar ze verzekerde ons, dat ze het niet zou missen. Dat men hetgeen ik gemaakt had wel op prijs heeft gesteld maakte ik maar op uit het feit, dat nagenoeg alle schalen leeg waren. Toch?
Na het eten werd er nog even kort weer gedart, maar de uitslag stond vast. Winnaar Jan! De beloning kreeg hij uit handen van een sportieve verliezer: een doos luxe chocolaadjes! Die moest wel worden gedeeld met de grootste fan van de winnaar: met Dietske. Dat werd beloofd. Na de thee en de koffie waren we nog niet uitgepraat en gingen we over tot een drankje en een hapje. Nog steeds niet uitgepraat besloten Jan en Dietske toch maar om tegen kwart voor tien weer richting hun vakantiehuis in Bunn te rijden. Dat was in het donker ook nog ongeveer vijftig minuten rijden. Morgen nemen ze een rustdag, om vervolgens maandag de reis naar huis weer te aanvaarden. Ze komen dan nog wel ´s ochtends bij ons voor een laatste kopje koffie en thee. Met… En dan zit hun vakantieweek in Zweden er alweer op. Je kijkt er weken, maanden en in dit geval zelfs jaren naar uit en voor je het weet is het al voorbij. Hoezo jaren? Omdat het de bedoeling was, dat ze vorig jaar al zouden komen, maar corona gooide toen roet in het eten…
