Geen widgets gevonden in de zijbalk

Het was een verlaat verjaardagscadeautje: een aantal kaartjes! Een paar waren voor mijn verjaardag gekomen en vanochtend kwamen er nog meer! Waarschijnlijk waren de afzenders op tijd geweest met het versturen, maar door de nieuwe regeling van PostNord, met betrekking tot het verlagen van het aantal bezorgingen, waren deze later ontvangen. Maar daar maken we ons helemaal niet druk om: erg bedankt allemaal!

Dezelfde postbezorger, die vanochtend de kaartjes in de brievenbus had afgeleverd, bracht eveneens vanochtend een brief van Aneby vårdcentral, van de huisartsenpost. Daarin stond vermeld, dat mijn bloedwaarden heel normaal waren. Behalve eentje, waren alle waarden die ze dit keer hadden onderzocht, goed. Er waren geen afwijkingen waargenomen. Dat van die “ene” stond overigens niet in de brief, maar wel in mijn digitaal dossier. Daar had ik zaterdag namelijk al even in gekeken. Vanzelfsprekend ben je “positief belangstellend” naar een dergelijk onderzoek. De CRP-waarde is hoger, wat kan duiden op een ontsteking “ergens” in het lichaam. Misschien is dat wel de “activiteit” in mijn rug, die de huisarts had waargenomen. Overmorgen weten we meer. Dan staat een afspraak met de orthopeed op het programma, waar ik erg naar uitkijk. Zal het korset af mogen?

Het vriest de laatste nachten nog steeds een paar graden. Overdag wil de temperatuur nog wel eens boven nul uitkomen, maar dat maakt voor de grond niets uit. Die blijft voorlopig nog bevroren. Dat maakte, dat Heiko naar buiten ging, om een paar bomen te zagen. Omgewaaide bomen. Van buurman Conny was er een berkenboom over ons beekje gevallen. Precies achter het stuwdammetje. Met de bevroren grond kon Heiko er eindelijk bijkomen. Zodra het dooi is, is het daar namelijk bijna een moeras. Zo drassig. Maar gemakkelijk ging het nog niet, omdat er nog “een paar” andere bomen in de buurt stonden. Die hielden de berk tegen tijdens het vallen en nu nog steeds behoorlijk vast. Ook in dit geval was het een kwestie van “de aanhouder wint”, waarna er uiteindelijk een behoorlijk stapeltje stammetjes kwam te liggen. Klaar om te zijner tijd verder verwerkt te worden.

Uiteindelijk bleef het niet bij die berkenboom. Twee van onze eigen elzen waren dood. Ze stonden naast de deur in de tuin, achter het bruggetje over het beekje. Die twee jongens zouden vandaag eveneens omgezaagd worden. Het bleef echter bij een, want die viel niet helemaal goed. Althans, die bleef hangen op andere bomen, precies naast het beekje. Op zich geen probleem, maar wel nu dat watertje buiten zijn oevers is getreden. Het is daar ontzettend nat. Te nat om de boom daar weg te halen of er te gaan staan zagen. Jammer, maar in ieder geval is de boom om. Van het land achter het beekje, daar waar de stammen van de omgewaaide bomen onlangs zijn opgehaald, haalde Heiko nog een beetje “sprokkelhout”. Een paar dunnere berkenstammetjes waren te mooi om te laten liggen. Men doet daar toch niets meer mee en wij kunnen de kachel er mee aanmaken.

Even keek ik vanmiddag nog hoe het met de bloeiende sanseveria gaat. De plant op de vensterbank in onze slaapkamer doet het goed. Prima eigenlijk. De knoppen komen al open en bloemen worden duidelijker zichtbaar. Nou bloemen? Eigenlijk zijn het gewoon sprietjes. Overigens wel met een heerlijke, zoete geur. Vanochtend had ik de twee grote ramen in de kamer gelapt en wat denk je dat ik toen ontdekte? Nog twee sanseveria´s in bloei! We hebben dus niet 1, niet 2, maar 3 van dit soort planten die bloesem dragen! En daar ben ik toch een portie trots op! Het schijnt namelijk een uitzondering te zijn, dat de planten in bloei komen en hier zijn het er maar liefst drie tegelijk! Ta da!

Dat er de laatste tijd sneeuw in Ödarp en omgeving is gevallen is geen nieuws. Dat er dan een tractor de sneeuw komt schuiven is eveneens geen nieuws. Wat wel nieuws is, is dat onze heg weer eens helemaal plat is! Plat kun je het nog niet eens noemen, maar dat hij volledig uit model is wel! Ja, dat komt door die schuivers. Met grof geweld wordt de sneeuw van de weg aan de kant geschoven. Hup! Zo ook onze heg in. Niet treurig zijn nu hoor. Deze heg is een “ouwe taaie”! We wonen hier nu al vier jaar en elk jaar is de heg er nog weer bovenop gekomen. We gaan ervan uit, dat dit straks ook weer het geval zal zijn. Toch lijkt het wel een beetje zielig. Zoals de sneeuw er ook ligt: het lijkt wel een mond die om hulp schreeuwt. “Nog even volhouden! Het is zo lente!”

Gisteren zagen we onderweg weer de gevolgen van de beide stormen van januari. De stormen Gyda en Malik hebben er wel voor gezorgd, dat we ze niet zo snel zullen vergeten. Een van de twee mannen, die bij ons achter het beekje de bomen hadden gezaagd, vertelden ons overigens nog, dat ze bij hem in de buurt nagenoeg geen schade hadden ondervonden. Nog geen tien kilometer bij ons vandaan! Wat dat betreft zaten we dus in de kern(-en). Wat mij (mede) opviel was een boom, die waarschijnlijk over de weg had gelegen en doorgezaagd was. Toen ik in de stam keek, leek het op een… Tja, wat eigenlijk. Niet op een spin, daarvoor heeft hij te veel poten. Bijzonder was het wel. Dus!

Och, wat sneu nou. Op enig moment reden we op een weg, waarbij we aan de linkerkant het grote meer Västra Lägern hadden en rechts een stukje lager liggend land. Dat gedeelte ligt beduidend lager dan de weg en ligt ´s zomers droog. Nu was het onder water gelopen. Als het maar een beetje geregend heeft of zoals nu veel smeltwater hebt, krijg je daar een kleine plas. En als de sneeuw een beetje smelt en er vorst volgt is het een kleine ijsbaan. De boom vindt het vast niet prettig, nu hij met zijn voeten in het ijs staat. Maar wat te denken van de wilg? Het lijkt erop, dat die tot aan zijn oren in het ijs staat!

Als je deze foto ziet, dan zou je toch zweren, dat de lente is begonnen? De zon scheen gisteren op de naaldbomen en dat maakte ze groener dan groen. Ook de grote eik leek al van kleur te veranderen. Kijk maar eens naar de top, naar de uiteinden van dit schitterende exemplaar. Het kan natuurlijk al heus wel. Onze “onkruidboom” achter ons huis laat ook al hele kleine knopjes zien. De meteorologische lente begint eigenlijk morgen al. De astronomische lente pas op de twintigste maart. We komen in elk geval dichterbij! Ook weer een mooie tijd. Stilletjes kijk je er toch naar uit. Dat de bomen en struiken weer blad krijgen, dat jonge frisgroene…

Vanmiddag had ik even in het kookboek gebladerd, dat ik gisteren van Heiko zijn ouders had gekregen. Daar stond onder andere een recept in, die ik voor vanavond uitkoos: de “Lasagne met romige kip”. In tegenstelling tot de meest bekende lasagne, die met gehakt, tomaten en tomatensaus, was dit eentje met spinazie en… champignons! En ondanks het feit, dat Heiko al aan de geur van de paddenstoelen genoeg heeft om beroerd te worden, besloot ik toch een potje van die heerlijke zwammetjes open te maken en te bakken. Later zou ik ze op het bord toevoegen aan de lasagne. Heiko bood, ondanks de champignons, aan mij te helpen. Leuk! Maar binnen een minuut had ik er al spijt van: hij liet de voorraadbus met meel vallen… Het meel lag voor een groot deel op de grond, zat op zijn broek, in zijn sokken en in het kleed. “Je zou me helpen. Maar toch niet van de wal in de sloot, Heiko?”

Na deze slechte start ging het echter gelukkig allemaal goed met de hulp. Samen zorgden we ervoor, dat alle ingrediënten verzameld werden, zoals kip, spinazie, ui, geraspte kaas, kookroom en diverse kruiden. Oh… En meel niet te vergeten… De kip werd in stukjes gesneden en in olijfolie gebakken. Een paar minuten lang. Daarna werd de ui toegevoegd en even meegebakken. Vervolgens werd een gedeelte van de kaas, de spinazie, room en kruiden erbij ingedaan en lieten we het even een paar minuutjes staan. Tenslotte kwam het in laagjes, kipmengsel en lasagnebladen, in een ovenschaal. Eerst werd die afgesloten met aluminiumfolie en 30 minuten in de oven gezet. Daarna folie verwijderd en geraspte kaas toegevoegd, om nog weer even een kwartiertje in de oven te gaan. Daarna: smullen! Echt de moeite waard om eens te proberen. Terwijl ik mijn champignons erbij in had gedaan, voegde Heiko chilipoeder toe. Daar moet ik niet aan denken. Zo hadden we beide een heerlijke maaltijd. Dankzij het kookboek van Heiko zijn ouders!

2 gedachten over ““Hulp” in de keuken… Ja, Ja…”

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *


CAPTCHA Image
Reload Image

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.