Onderweg naar Eksjö. Bij Bordsjö. Bordsjö is overigens een slot en ligt tussen Tranås (26 kilometer) en Eksjö (24 kilometer) en acht kilometer ten oosten van Aneby. Bordsjö ligt aan de noordelijke oever van het meer Bordsjö. Al in 1365 wordt Peter Bonde genoemd, als zijnde de eerste eigenaar van dit slot. Het is een van de oudste familielandgoederen in Zweden. Het is nog steeds in het bezit van de familie Bonde. Bordsjö beslaat maar liefst 6.400 hectare grond, waarvan 4.500 hectare bestaat uit productieve bosgrond. Hiernaast heeft men (naar ik meende te hebben gehoord) 300 woningen. Maar waar het om ging: een “stukje” van die 6.400 hectare grond was onlangs omgeploegd. Heel begrijpelijk voor de tijd van het jaar. Een stukje verderop was ook geploegd, maar dat was gebeurd door een paar wilde zwijnen. Ik denk niet, dat ze daar zo blij mee zijn…
Sinds de kapperij van de vele duizenden bomen tegenover ons, hebben wij het drukker in de tuin gekregen. Drukker met vogels. Juist doordat het herfst is en er weinig tot geen bladeren meer aan de bomen hangen, is duidelijk te zien, dat af en toe de bomen vol zitten met gevleugelde vrienden. Welk ras dit is kunnen we niet zien. Daarvoor zitten ze te hoog en inzoomen met de fotocamera heeft geen zin: ze zijn allemaal zwart, hebben twee pootjes en twee vleugeltjes… Zouden dat vogels zijn, die door de kapperij “boomloos” zijn geworden? Kan het me eigenlijk niet voorstellen, want er staan immers in de buurt nog zo ontzettend veel andere bomen. Of zouden ze op ons vogelvoer afgekomen zijn? Sinds een paar dagen is het voederhuisje uiteindelijk weer gevuld…
De trap onder de stenen keukentrap bestaat uit vijf treden. Die treden zijn van spoorbielzen. Het is op zich wel leuk, omdat het uiteraard natuurlijk materiaal is. Het grote nadeel is echter, dat ze ontzettend glad zijn als ze maar een klein beetje nat zijn. Als je op zo´n moment niet voorzichtig loopt, kun je lelijk vallen. Met alle nadelige gevolgen van dien. Met de vorst is het eigenlijk van hetzelfde laken een pak: gladheid. Om te voorkomen, dat we er op uitglijden heeft Heiko bedacht, om er stukjes gaas op te maken. Daar kun je in ieder geval niet op glijden. Dat is een feit. De komende tijd moet blijken of dit afdoende is, want boenen met soda gaf niet het gewenste resultaat. Maar waarom nou juist die laatste, bovenste trede geen gaas heeft?
“Allememaggies!” zei Pipo de Clown vroeger altijd. Als hij zeer verbaasd was. Een variant op allemachtig, jeetje nog aan toe, tjonge jonge, enzovoort. Dat Heiko gisteren niet stil heeft gezeten terwijl ik naar Erikshjälpen was, werd mij vanmiddag wel duidelijk. Een gigantische stapel gekloofd hout lag op mij te wachten, om netjes gestapeld te worden. Een berg waar je tegenop kunt zien. Sterker nog: ik kon er niet overheen kijken! Overigens was Heiko vanmorgen ook alweer twee uur aan het kloven geweest en dat lag er dus inmiddels ook bij. In totaal minstens twee kuub! Maar zoals met (nagenoeg) alles het geval is: vele handen maken licht werk. Ik kon ook eenvoudigweg de bovenste stukken hout niet te pakken krijgen: te korte armen en benen.
Toen begonnen we samen. Heiko gaf mij steeds een paar blokken hout aan en ik stapelde ze op. De reden daarvan was niet alleen de hoge stapel, maar ook omdat ik in het stapelen nauwkeuriger ben. Serieus! Heiko is meer van het grove werk en ik juist van details en die combinatie komt ons vaak goed van pas. Die nauwkeurigheid bij dit klusje komt uiteindelijk de stevigheid van de grote stapel alleen maar ten goede. Niet onbelangrijk, vooral als je hoog moet stapelen. De linker foto gaf de ruimte aan, aan de linker kant van de nieuwe houtstek. Daar begon het stapelen. Al snel moesten we de achterkant hoger maken, zodat de stapel dezelfde hoogte zou krijgen. Dat lage gedeelte had ik vrijdag gestapeld en moest nu echt wel hoger komen. Anders zou het “nieuwe” hout niet blijven liggen. Toch altijd prettig wanneer het gestapelde hout wél blijft liggen!
Op een bepaald moment werd het een beetje donker in de lucht. Het was in het begin nagenoeg windstil en de zon was erbij. Niet aldoor, want we hadden wel af en toe een wolkje die ervoor langs dreef. Dat er geen of nauwelijks wind bij was, was maar goed ook. Het was koud! Het was bijna de hele dag een graad boven nul. Met wind erbij voelt het meteen stukken kouder aan. Toch juichten we te vroeg, want de wind kwam. En even later kregen we te maken met een beetje sneeuw! Gelukkig maar een heel klein beetje, maar genoeg om even koud te worden. Wat doe je dan? Ja: harder werken!
Daardoor klaarden we de klus waarschijnlijk ook binnen een uur. Fijn dat het hout allemaal netjes gestapeld is. Op deze manier kan er tenminste een groot aantal kuub liggen. Als het los op elkaar gegooid zou worden had er lang niet zoveel in gekund. Volgens de “wiskundige berekening” (lengte x breedte x hoogte) kan er straks ruim twintig kuub hout liggen. Mits alles netjes is opgestapeld. Wanneer je ergens een kubieke meter gekloofd hout in een krat koopt is het daar meestal los ingegooid, en om die reden heb je never nooit niet een kuub hout! Tussen de stammen zit dan veel te veel “lucht”. Wederom volgens diezelfde “wiskundige berekening”…
Zo´n 80% van de stapel hadden we samen gestapeld. De laatste loodjes deed ik alleen. Alles wat er aan gekloofd hout lag, had ik op enig moment gestapeld en het was toen een kwestie van wachten op Heiko. Die was ondertussen weer doorgegaan met het kloven, maar kon mij niet bijhouden. Ik moest steeds op hem wachten! Elk stammetje maar weer. Dat dat niet werkte mag duidelijk zijn. Ik werd er koud bij! Daarop besloten we, dat ik even zou gaan kloven en dat hij begon met het slopen van de tijdelijke houtstek bij het trollenhuisje. Die was sinds vanochtend leeg en kon derhalve worden gesloopt. In die zin: Heiko, uitvinder ten top, had bedacht om de dakplaten in totaliteit op de nieuwe houtstek te leggen.
Vooraf had hij dat al even bedacht. Het dak bestaat namelijk uit de oude plastic golfplaatjes van onze veranda. Die golfplaatjes hebben we destijds vervangen voor nieuwe, omdat er teveel gaten in zaten. Op de tijdelijke houtstek had Heiko die golfplaatjes wel weer gebruikt, maar zó, dat ze ver over elkaar heen gelegd waren. Een overlap van minstens vijftig centimeter. Daarmee waren de meeste gaatjes weer bedekt door de plaat die er bovenop was komen te liggen. Handig toch? Alleen waren de oude golfplaatjes uiteraard al een beetje uitgehard en erg kwetsbaar geworden. Om die nu nog een keer allemaal los te schroeven en vervolgens opnieuw vast te zetten, leek Heiko geen goed idee. Vandaar dat het in zijn geheel verplaats werd. Van de tijdelijke houtstek naar de nieuwe, meer definitieve houtstek.
Toen het dakje en de ondersteunende palen weg waren bleef er een trieste aanblik over bij het trollenhuisje. Terwijl Heiko het kloven nog even weer overnam, ruimde ik de pallets en het overige hout (in de vorm van planken en balkjes) op. Dat was eveneens gerecycled hout van het oude dak van de veranda. Binnenkort zal het in stukken gezaagd worden en in de kachel verdwijnen. Opruimen! Wat achterbleef waren de oude betonnen dakpannen. Die gaan volgende week mee in de aanhanger naar de stort in Tranås. Als laatste zullen we het dan een beetje aanharken en daarmee heeft het trollenhuisje zijn eigen vrije ruimte weer gekregen. Veel mooier, vinden we zelf.
Dat we het dak er in een keer op kregen was natuurlijk even een “jippie-momentje”! Je kunt wel iets bedenken, maar of het altijd zo uitgevoerd wordt als je had bedacht en dat het ook nog lukt is een tweede. Uiteindelijk hadden we een ideale dag gehad: het meeste hout was gezaagd en gekloofd en nog eens gestapeld ook. Daarnaast had de houtstek ook nog eens een dak gekregen en was het achter het trollenhuisje opgeruimd. “Mijn liefje, mijn liefje, wat wil je nog meer?” Een antwoord bleef uit en daarmee denk ik dat er twee waren, die tevreden op deze dag terugkeken. ´s Avonds babbelden we nog gezellig een hele poos met Heiko zijn ouders en stookten we de kachel flink op: het zou vannacht een paar graden vriezen!
