Weer vroeg uit de veren! Waarschijnlijk, omdat we zagen, dat er weinig wolken aan de hemel te zien waren en de zon bijna opkwam. Die scheen even later inderdaad met haar stralen op de tuin. Daar wilde ik wel weer eens bij zijn en nam de camera mee. Het zonnetje scheen bijvoorbeeld op de laurier, waar de druppels van de dauw nog op lagen. Wat een leuk plaatje! Die dauwdruppels lagen ook op de klavers. In de buurt van de brievenbus trof ik warempel nog een lupine aan. En wel eentje die bijna uitkwam. De knoppen waren al mooi groot, waardoor je weet, dat binnen een paar dagen de mooie bloem te zien is. Het was mooi wakker worden zo!
Tijdens het ontbijt keken we op de weer-apps Klart en YR, om erachter te komen wat voor weer het vandaag zou worden. Bijzonder benieuwd waren we of er ook regen werd voorspeld. Op dat moment was het namelijk zonnig en droog. We meenden echter beiden, dat we gisteren regendruppels hadden gezien in de voorspellingen voor vandaag. En inderdaad: er werd regen verwacht. Ongeveer vanaf tien uur. Heiko wilde graag het gekloofde hout, dat nu nog onder het dekkleed lag, in het eergisteren leeggemaakte deel van houtstek 2 leggen. De komende dagen komt er nog veel meer regen en dat is niet goed voor het hout. De ruimte om het te stapelen is er nu immers.
Toen stelde ik voor, dat we meteen na het ontbijt dit klusje samen zouden doen. Dat leek Heiko een goed plan. Samen gingen we ervoor! We hadden nog ongeveer een uurtje de tijd en dan zou het gaan regenen. “We zien wel hoe ver we komen!” Ik ging in het lege gedeelte van de houtstek staan en Heiko gooide de blokken hout van onder het kleed naar mij toe. In eerste instantie werkte dat prima, omdat de blokken op de grond gegooid werden. Daar waar ik ook moest stapelen. Ik zat op mijn knieën en kon zo de eerste lagen leggen. Naarmate de stapel hogerop kwam, werd het gooien echter omgezet in brengen. Heiko bracht mij het hout in een kruiwagen en zo kon ik rechtop blijven staan te stapelen. Heiko stapelde zelf soms ook. Met name boven op de achterste rij, want daar kon ik niet goed bijkomen.
Wat ging dat snel met z’n tweeën! Er werden bijna twee rijen met hout gelegd, wat neerkomt op ongeveer vijf m3! Mooi, dat de stapel onder het kleed nu in de houtstek gestapeld is en dat het kan drogen. De blokken waren namelijk door en door nat. Nu kan de wind ervoor zorgen, dat alles droogt. Er zit genoeg ruimte tussen de vele blokken hout. In Zweden zeggen ze, dat de wind je beste vriend is als het op het drogen van brandhout aankomt. Prima! Laat de vriend maar komen! Laat het nu maar gaan waaien! De beide dekkleden werden nog eventjes samen opgevouwen en daarna gingen we snel naar binnen voor een kop koffie. Het was intussen daadwerkelijk gaan regenen. De weersvoorspelling klopte als een bus! Behalve het resultaat in de vorm van het opgestapelde hout was er nog een tweede resultaat: beiden kwamen we in huis met extra rugpijn. Het bukken, rekken en strekken eiste zijn tol. Dit moeten we niet elke dag doen. Toch hadden we het klusje samen geklaard!
Drie weken geleden zagen we op de folder van de Lidl een rioolbuisontstopper. Eentje op een accu, van hetzelfde merk als bijvoorbeeld onze trimmer. Gezien het feit, dat we hier al twee keer een loodgietersbedrijf hebben gehad, om onze afvoer vanaf de keuken te ontstoppen, leek ons het een goed idee om zo´n apparaat te kopen. Dat ding was goedkoper dan een bezoekje van het loodgietersbedrijf uit Tranås. Daarbij was het ook nog eens zo, dat naar mijn idee de bak van de gootsteen de laatste tijd niet meer zo snel leegliep. Het leek er dan ook op, dat de leiding tussentijds weer aan het dichtslibben was. Tijd voor actie!
Na de middag pakte Heiko het apparaat uit de doos en las de gebruiksaanwijzing door. De lengte van de buigzame, ijzeren trekveer is ruim zeven meter. Daarmee komen we een heel eind in de leiding. Als het probleem verder naar beneden zit, kunnen we vanaf de kelder (via een ontstoppingsstuk) ook nog een keer vanaf de andere kant werken. Zodoende zouden we veertien meter kunnen bereiken. Als je tenslotte vanaf dat ontstoppingsstuk naar links gaat, richting de septictank, pak je nog eens zeven meter. Dat bleek allemaal niet nodig. Heiko maakte de afvoer onder het aanrechtkastje los en liet de ijzeren trekveer via het apparaat door de afvoerbuis, trillend naar beneden gaan. Op enig moment kwam er een beetje weerstand en liet Heiko het apparaat de trekveer weer terugtrekken. Zo ging het een paar keer heen en weer.
Toen de maximale afstand van de trekveer een paar keer door de buis was gegaan werd die weer helemaal in de machine opgerold. Dat is het mooie van dit ding: de trekveer rolt zich op in een inwendige haspel. Geen troep! De trekveer was goed zwart van de rommel, wat erop duidde dat die wel door een verstopping of in ieder geval een vernauwing was gekomen. Nadat de afvoer weer was aangesloten werd er getest. De afvoer van de gootsteen werd dichtgedrukt en de kraan opengezet. Toen de gootsteen bijna vol stond met water werd de stop er uitgetrokken. “Hé, er ontstond een draaikolkje! Yes!” De verstopping was blijkbaar bereikt en verwijderd. De afvoer is weer vrij. Fijn om te weten, dat het apparaat werkt. Beneden in de werkplaats maakte Heiko de machine meteen weer goed schoon, zodat het klaar staat voor een eventueel volgend gebruik.
In Nederland hadden we regelmatig de friteuse aanstaan. Voor patat of voor gepaneerde karbonades, een frikandel of voor bitterballen, enzovoort. Die laatste twee kun je hier niet kopen. En de patat gaat standaard in de oven. Wat doe je dan nog met een frituur? Nou, inmiddels weet ik hoe ik zelf bitterballen kan maken: die komen er in. Daarnaast eten we af en toe een gefrituurde karbonade. Toen de Lidl een paar maanden geleden een Hollandse week had, hebben we een aantal dozen met frikandellen ingeslagen, die eveneens in de frituurvet worden bereid. Jammer dat ze zo´n Hollandse week maar een keer per jaar hebben trouwens… Ook de zelfgemaakte kibbeling gaat in de frituur en tenslotte gebruiken we de frituur een (paar) keer per jaar voor het bakken van oliebollen.
Omdat bijna alles wat we frituren voorzien is van veel paneermeel, wordt de frituurolie vrij snel smerig. Vanmiddag wilde Heiko de “schade” eens opnemen en goot de inhoud van de frituur via een trechter over in een lege colafles. Het was de bedoeling om het eerste wat er uitgegoten werd nog te bewaren en de drab die waarschijnlijk onderin zat, weg te gooien. Dat was te optimistisch gedacht. De frituurolie was zó vies, dat alles in de 1,5 liter colafles verdween en de rest in een tweede lege fles. Deze frituurolie was niet meer geschikt voor gebruik. De frituur werd helemaal schoongemaakt en gevuld met verse olie. We kunnen weer een paar bitterballen uit de vriezer halen!
Ik zie je kijken: “Waar zijn deze spulletjes voor nodig?” Je hebt geen bord nodig voor het lezen van een boek. Een bord lijmen aan een stuk karton lijkt bijzonder. Nee, vanmiddag besloot ik weer eens te gaan knutselen! Ooit had ik een aster gezien van papier. Van oud papier, wat iets gelig was. Een paar boeken had ik nog liggen, waarvan ik er eentje pakte. Ook het lijmpistool ging mee naar boven. Samen met de onderkant van een doosje waar blikjes in hadden gezeten. En als laatste pakte ik een houten lijst en een paar kleinere attributen, waaronder een schaar, een paar pennen en plakband.
Als eerste tekende ik het bord af op het karton. Die cirkel werd uitgeknipt en was de basis van de papieren aster, welke in de lijst paste. Toen kon ik aan het scheuren gaan: vele bladzijden werden uit het boek gescheurd en middendoor gesneden. “Lang leve de papiersnijder!” Die halve pagina´s werden in puntjes gedraaid, kleine pijltjes zeg maar. Die plakte ik aan het uiteinde vast, anders zouden ze uiteindelijk meteen weer loslaten.
De meeste tijd zat hem dan ook in het rollen. Jemig! Wat had ik veel nodig! Daar had ik niet op gerekend en het draaien verliep ook nog eens niet altijd even soepeltjes. Soms had ik er bijna eentje klaar: “Floep!” Rolde die terug en kon ik opnieuw beginnen. Al met al waren het er zeker een stuk of honderd die ik uiteindelijk had gedraaid. Om ze niet te beschadigen terwijl ze lagen te wachten op een vervolgactie, deed ik een aantal in een mengkom. Die zat op het laatst bommetje vol! En het aanrecht lag vol… Hierna werd het lijmpistool aangezet, want het plakken kon beginnen!
Het gebruik ervan was weer even wennen. Dat pistool was zeker een jaar (of langer) niet gebruikt. Bij het plakken van de eerste “pijl” zat er meteen lijm aan de vingers. En dat was heet! Na dit lesje plakte ik de pijlen en niet de vingers. Nadat de eerste cirkel klaar was, konden op die gelijmde pijlen de tweede rij geplakt worden. En de derde. Toen die geplakt waren begreep ik echter, dat ik iets niet goed had gedaan: de pijlen lagen te plat en te dicht met de punten bij elkaar. Daarmee kreeg ik nooit een “bol”, want daarvoor zou ik nog heel veel pijltjes moeten plakken… Daarom besloot ik er een soort herfststukje in te maken. Dennenappel, kastanjes, bast, mos, een takje met mos en vlinders. Die had ik ooit eens gekocht en kwamen nu goed van pas. Dus de aster van papier werd een herfst-bakje van papier…
