Vandaag zaten we in het blad! Letterlijk! De bomen rondom ons perceel waren voor 90 tot 95% “bladloos”. Oftewel kaal! De uitgedroogde bladeren zijn als gevolg van de terugtrekkende sapstroom in de boom, van de takken afgevallen. Dat wat nu op de grond was gevallen, wilden we vandaag een beetje bij elkaar harken en verplaatsen. Verplaatsen naar de houtwal of naast de carport. Daar ligt nog een strookje grond, dat iets opgehoogd kan worden. Bijvoorbeeld met snoeihout en blad. We begonnen vanochtend samen, zo rond de klok van tien. Ik was met name aan het bijeen harken en Heiko deed de stapeltjes bladeren in de kruiwagen. Daarbij gebruikte hij “de grote handen” en dat werkt geweldig! Met die twee grote jongens heb je in een keer zoveel blad, dat het opscheppen een fluitje van een cent is. Helaas moet je wel elke keer door de knieën. Wanneer de kruiwagen vol was bracht Heiko ze naar de houtwal.
Weer mooi teamwork zo! Na anderhalf uur vonden we het tijd voor een langere pauze en plakten we daar ook meteen de lunch maar aan vast. In die anderhalf uur waren er zeven kruiwagens vol blad weggereden. Zeven! Onder de seringenboom was het blad nu weg en eveneens van de smalle strook gras naast de oprit was het blad weg. Op het grote grasveld laten we het liggen. Dat doet Heiko wel een keer met de zitmaaier. Die zuigt alles heel eenvoudig op en vermaalt het ook meteen. Met name in de border langs de oprit lag erg veel blad. Of dat te maken heeft met de bomen die daar precies naast staan? We harkten 90% van het blad weg. Die laatste 10% mag verdorren, verrotten of wegwaaien. En als dat allemaal niet gebeurt zien we die volgend jaar wel weer terug.
Wat ons opviel in die border, waren de kaalgevreten sedum planten. We hebben daarvan vier stekken staan en alle vier waren ze nagenoeg kaal gevreten! Ik heb een keer gehoord, dat reeën er gek op zijn. Gelukkig hebben ze die ene grote sedum plant, langs de oever van ons vijvertje, nog niet ontdekt. Binnenkort gaat Heiko twee van deze vier kale sedum planten verpoten. Ze komen ook langs de oever van de vijver te staan. Het is een mooie, kleurrijke plant, die in de herfst bloeit. Dan kan de tuin immers wel wat kleur gebruiken. Na de koffie en een boterham waren de ruggen weer een beetje hersteld en konden we aan deel twee beginnen. Vanochtend hadden we alleen de noordkant van het huis kunnen doen.
Heiko bleef Heiko echter binnen. Hij vond, dat hij zijn rug genoeg had getraind voor vandaag. Een verstandig besluit. Hij kreeg van mij echter nog wel een paar kleinere klusjes. De aardappels konden voor vanavond alvast geschild worden en de halloween versieringen mochten van de zolder gehaald worden. Hij hing ze meteen maar op in het portiekje bij de voordeur. Hij had nog energie, om op zolder ook nog even te stofzuigen en de muizenvallen leeg te halen. Voor zover nodig. Volgens mij was er eentje gevuld… Verder kon hij de bladeren, die ik vanochtend had verzameld, om mee te gaan knutselen, in een krant leggen met iets zwaars erop, zodat die bladeren zouden drogen en recht bleven. Omdat hij daarna wilde zitten, ging hij nog met de website aan de slag. Het verhaal van gisteren moest nog verder afgemaakt worden en kon daarna geplaatst worden. Uiteindelijk kon hij toen nog verdergaan met het schrijven van het vierde boek. Dat zal ongeveer uit 200 bladzijden bestaan en dat betekent, dat er heel veel geschreven moet worden. Gelukkig vindt hij dat erg leuk om te doen en heeft hij ook absoluut geen moeite om woorden te vinden.
Zelf was ik dus wel weer naar buiten gegaan. Toch nog een beetje bladruimen. Ik vind het zulk mooi werk! Nu ging ik langs de lange heg en haalde het blad eronder vandaan en plusminus een meter daarnaast. Zowel aan de straatkant, als aan de tuinkant. Zo zou Heiko er later profijt van hebben, doordat hij dan niet zo dicht op de heg hoeft te rijden met de zitmaaier. Het blad tussen de planten in de border onder het kamerraam verdwenen eveneens in de kruiwagen. We communiceerden even via datzelfde kamerraam. Van Heiko moest ik weten, of de herfstanemoon al afgeknipt kon worden.
“Ja hoor. Tot ongeveer 10 centimeter boven de grond mag je ze afknippen”. “Maar er zitten nog knoppen in!” Nou, die zouden zover in het seizoen niet meer open komen. Oké, dan knip ik hem af. Daarna liet ik het voor wat het was. Het was klaar voor vandaag! Dat bladharken geeft meteen een heel ander beeld van de borders en daarmee was het wel de moeite waard. Natuurlijk lag er nog veel meer, echter mijn rug vond het verstandiger, om dat morgen, donderdag of vrijdag te doen. Ik heb uiteindelijk toch meer en meer geleerd, om goed naar mijn lichaam te luisteren! We waren tevreden met hetgeen we hadden gedaan en het gaf mij veel voldoening.
Gisteren lazen we in de krant, dat het zusterschip van het zeventiende-eeuwse schip Vasa is gevonden. Groot nieuws! Het oorlogsschip Äpplet, uit de 17e eeuw, is op de bodem van de zee gevonden, in de buurt van Vaxholm. Dat ligt in de archipel van Stockholm. Marine archeologen hebben met detectivewerk verklaard, dat het wel degelijk de Äpplet is die nu gevonden is. Het schip is onder andere gebouwd van hout uit hetzelfde eikenbos als het schip Vasa. De Vasa zonk helaas op haar eerste vaart en is geborgen. Dat schip ligt al enkele jaren in het Vasa museum in Stockholm. In de toegang vanaf zee naar Stockholm (in de buurt van Vaxholm) zijn veel meer wrakken van schepen gezonken. Dit was met name, om de doorgang voor de vijand te blokkeren. In 2019 vond men twee kleinere schepen, waarvan ze voor het eerst vermoedden, dat het om de Äpplet zou kunnen zijn. Maar de grootte van die schepen en andere dingen toonden aan, dat het de schepen Apollo en Maria waren.
Via nieuwe onderzoeken in december 2021 vonden de duikers een groter schip. Nu hebben marine archeologen het museumwrak geïdentificeerd: het is de Äpplet! Het komt overeen met documentatie over het schip, de dimensies zijn goed en constructiedetails zijn identiek aan Vasa. De jaarringen van het gebruikte hout voor de bouw van het schip onthullen niet alleen, dat de eik in 1627 werd gezaagd (!), echter ook, dat de eik afkomstig is van Ängsö. Dat ligt in het westelijke meer Mälaren. Daar kwam het hout voor de Vasa ook vandaan. Net als Vasa is de Äpplet goed bewaard gebleven. Ondanks het feit, dat het al 370 jaar op de zeebodem ligt.
Gustav II Adolf bouwde vier grote oorlogsschepen met dubbele kanondekken, om de heerschappij van de superkracht Zweden over de Baltische Zee te versterken. Naast Vasa werden de Äpplet, de Kroon en Scepter gebouwd. Het Vasa schip was rank en verkeerd ontworpen en ging ook verloren op de eerste reis in 1628. De Äpplet, die parallel werd gebouwd en een jaar later werd voltooid, was bijna identiek. Toch werd dit schip meer dan een meter breder gebouwd, om de stabiliteit te vergroten. De wijziging was waarschijnlijk niet naar aanleiding van het zinken van Vasa, omdat de bouw van de Äpplet toen al ver gevorderd was. Ondanks de veranderingen was de Äpplet nog steeds moeilijk te manoeuvreren.
De Äpplet heeft nooit deelgenomen aan welke strijd op zee dan ook. Het diende wel in de 30-jarige oorlog, als een transportvaartuig en niet in het minst als een kracht- en statussymbool. Na 30 jaar dienst probeerde Zweden de Äpplet te verkopen. Aan onder andere Frankrijk. Dat was een beetje gemeen, omdat het niet zo goed zeilde. De verkoop ging niet door en in plaats daarvan werd het schip leeggehaald en afgezonken voor de kust van Stockholm. Het wrak bevindt zich nu in een militair beschermingsgebied. Daar, waar een totaal duikverbod geldt. Daarom moesten de onderzoeken gebeuren in samenwerking met de marine. Volgend voorjaar hopen de maritieme archeologen de kans te krijgen, om opnieuw te duiken. Ze willen het wrak graag documenteren met 3D-technologie. Daarnaast willen ze gaan kijken of er nog sculpturen en andere dingen zijn overgebleven. Of ze die toestemming krijgen?
