Gistermorgen schrok ik me een hoedje!
Heiko kwam beneden. Niets bijzonders. Maar hij had geen baard meer! Geen baard meer?!? Ohhh… Wat jammer…
Het was ook voor hem een schok!
Wat bleek?
De vorige keer had hij met stand twee van de tondeuse zijn baard getrimd. Het resultaat was hem niet naar de zin: het was te lang gebleven.
Gisterochtend besloot hij standje één van de tondeuse te proberen. Meteen toen hij begon, had hij gezien, dat er “behoorlijk veel haar af kwam”…
Ja, tè veel! Heiko zijn baard bestaat nu uit hele kleine, korte haartjes. Het is echt gemillimeterd! De tondeuse stond niet op stand één, maar op stand nul!
Nee, lijken doet het niet. Daar zijn we het beide wel over eens. De koffie in de nieuwe koffiemok heeft hem duidelijk niet geholpen: “This coffee is making me awesome”: deze koffie maakt me geweldig. De meningen lopen daarover uiteen…
´s Nachts wordt Heiko wakker van de pijn in zijn hand. Pijn in de handpalm zelf en enorme dove vingers. Met name de middelvinger en de ringvinger. Carpaal tunnelsyndroom? Na een paar keer de hand tot een vuist ballen, waardoor de doorbloeding weer op gang komt, zakt het gelukkig snel weer af. ´s Ochtends hetzelfde ritueel en daarna heeft hij overdag geen last meer van die hand. Het snoeien van de fruitbomen eist zijn tol. Toch gaat Heiko er mee door. Hij vindt het veel te leuk om te doen. Toen hij vanochtend van huis reed, was het -10 op de thermometer. Ondanks die lage temperatuur had hij het niet koud gehad. Met extra laagjes kleding en thermo-ondergoed bleef hij lekker warm.
Gelukkig stond er nauwelijks wind en kwam de zon er nog even bij ook! Hij geniet van het buiten zijn en van het mooi maken van de fruitbomen. Vanochtend had hij ook weer zo´n uitdaging. Enorm veel waterschotten op deze appelboom. Prachtig! “Als je dan klaar bent met het knippen zie je een mooie, handzame boom tevoorschijn komen.” Hij kan er echt van genieten en úúúúren over vertellen… Een stuk of tien bomen werden vandaag behandeld en die kunnen weer van de lijst geschrapt worden. Tegelijkertijd zag Heiko, dat er in zijn “postbakje”, de bloempot weer papiertjes lagen met nieuwe opdrachten voor het snoeien van bomen. Voorlopig is er nog werk genoeg!
Gisteren reden we langs het gebied waar de kaalslag anderhalf jaar geleden had plaatsgevonden. Daar waar we vorige week een “vreemde” bosbouwmachine hadden gezien. Via Google hadden we ontdekt, dat het een soort “sleuventrekker” was. Toen we langs het gebied reden waar de machine bezig was stapten we even uit, om te kijken of we iets konden ontdekken. Ja hoor! We weten nu precies wat de machine gedaan heeft: hij heeft geen sleuven getrokken, maar gaten gemaakt. Telkens op een afstand van een meter is een vierkant gat door dat apparaat gemaakt. Wát een uitvinding. In die gaten worden zeer binnenkort de nieuwe boompjes waarschijnlijk gepoot. Hiermee zijn we weer helemaal bij, voor wat betreft de bosbouwwerkzaamheden. Wat hebben we daarover de laatste jaren al veel geleerd.
Hoe bijzonder is dit? Geen schietstoel, maar een zomerstoel achter een camouflagenet! “In the middle of nowhere”, “i mitten av ingenstans”, ergens midden in de oneindige bossen stond deze witte plastic stapelstoel achter een camouflagenet. Een jager wilde zijn aanwezigheid waarschijnlijk onopgemerkt maken. Gelukkig was de jager vandaag afwezig. Gelukkig voor de twee reetjes in ieder geval, die we bij dat camouflagenet weg zagen springen toen ze ons hoorden aankomen in de auto. Was dat camouflagenet nu voor de jager bedoeld of voor de reetjes?
“Kiekeboe!” De reetjes sprongen een paar meter bij de witte “schietstoel” vandaan en bleven achter een groepje sparrenbomen staan. Een van de twee deed het koppie net om het hoekje. De ree gluurde naar ons, in de veronderstelling dat we hem niet zagen. Lief plaatje toch? We hadden net even mooi de tijd om een paar foto´s te maken, waarna de beide reetjes een paar stappen naar voren deden. Daarna konden we ze beide in vol ornaat bewonderen. Genieten! Uiteraard werden ze vastgelegd op de digitale plaat.
“Daar schrikken de mensen van!” Wij ook. Althans het was even slikken toen we de weersvoorspellingen zagen. Omdat we gistermiddag een sneeuwbui-tje meemaakten, wilde ik wel eens weten wat de voorspellingen waren voor de komende week.
Oei!
Het gaat de komende tijd daadwerkelijk behoorlijk kouder worden.
Vooral in de nacht. Zoals de nacht van woensdag op donderdag: minus 12 en de nacht van donderdag op vrijdag maar liefst 15 graden onder nul!
Het aantal millimeters aan neerslag is ook niet mis: dinsdag maar liefst 17 millimeter sneeuw, wat in de praktijk gelijk staat aan 17 centimeter. De week daarom nog eens twee dagen van 12 en 13 millimeter.
Hoezo “Lente”? We zitten nog midden in de winter!
Er moet even iets worden rechtgezet! Er is de laatste tijd veel informatie van internet gehaald over een paar soorten vogeltjes. Vooral die momenteel in het vogelvoederhokje komen. Maar Marijke (biologe) gaf me te kennen, dat er toch iets fout gegaan was. Omdat haar uitleg zo duidelijk is volgt het hier: “Je doet flink onderzoek aan de mezen met een zwart petje. Het enige dat je steeds in verwarring brengt is de naam zwartkopmees. Zwartkopmees is geen soortnaam. Die vogel bestaat dus niet. Er bestaat wel een Zwarte Mees, dat is een klein dik propje met een wittige nekvlek. De Matkopmees en Glanskopmees zijn moeilijk te onderscheiden maar op geluid gaat het prima. Daarnaast bestaat er een zangvogel die Zwartkop(je) heet. Dat is geen mees en ga er maar vanuit, dat die in deze tijd van het jaar niet bij jullie zit. Het is een trekvogel, die soms wat langer in de herfst blijft hangen en eind maart begin april pas terug komt met een prachtige welluidende zang. Ook duidelijk ander gedrag dan mezen die het liefst in groepjes rondtrekken. Dus, ik schat in dat er bij jullie naast Koolmezen en Pimpelmezen ook af en toe Zwarte Mezen en Matkopmezen zitten. Een Glanskopmees is veel stiekemer en zit meest het liefst verstopt in naaldbomen.” “Nogmaals bedankt, Marijke! Nu is onze info compleet.” En goed!
Gisteren ging het gesprek met Heiko zijn ouders onder andere over het feit dat Heiko een weekje naar Nederland komt. Ze zien uiteraard erg uit naar zijn bezoek. Tegelijkertijd vinden ze het jammer dat ik niet meekom. We gaan er vanuit, dat we in ieder geval in augustus weer samen kunnen gaan. Dan weer met de camper, net als vorig jaar. We zijn bezig om een lucht geveerde stoel te kopen en die in de camper te monteren. Dat moet het reizen voor mij aangenamer maken. De lucht geveerde stoel kun je instellen op een bepaald lichaamsgewicht, waarna de stoel meer of minder stug veert. Stel je weegt 90 kilo, dan kun je de stoel een bepaalde weerstand geven die normaliter voor iemand met een gewicht van 90 kilo, een goede vering geeft. Stel je de stoel voor diezelfde persoon echter in op bijvoorbeeld 60 kilo, dan veert die slapper en juist dát effect zou voor mij weleens heel goed kunnen zijn. Als dat werkt kunnen we weer eens vaker met de camper op pad. Dat zou fantastisch zijn.
Vandaag hadden we een prei-ovenschotel op het menu staan. Het vergt nogal wat tijd om die voor te bereiden en daarom aten we tussen de middag warm. Na het ´s avonds bellen met Heiko zijn ouders is het in ieder geval zeven uur en om dan nog aan zo´n ovenschotel te beginnen: nee, dan zouden we wel heel erg laat eten. Vandaar dat we voor de verandering vanmiddag tegen half een aan de warme maaltijd zaten. De preischotel hadden we al een hele poos niet gegeten. Eigenlijk was die vergeten. Tot er weer eens prei in huis was. Gehakt, aardappelschijfjes en een zakje kruiden van Knorr. Het smaakte weer als vanouds: prima!
