“Frika-muffins” gemaakt!

Voor vandaag hadden we het plan, om naar de ridderspelen te gaan. Die werden in het slot van Vadstena georganiseerd. Zowel vandaag als morgen. Helaas is het even over en uit voor mij wat het reizen en slenteren betreft: we bleven thuis. Vadstena is tenslotte minstens een vijf kwartier rijden en vervolgens is het lopen en stilstaan. “Nee, bedankt. Nu even niet.” Ik had nog wel iets gelezen over een loppis in Sunhultsbrunn. Dat is hier vlakbij. Het was echter bijzonder onduidelijk of het op de zaterdag was of op de zondag. Uiteindelijk bleek het toch op de zondag te zijn…

Zodoende konden we vandaag andere dingen oppakken. Heiko greep zijn kans en deed zijn zaagbroek aan en startte de kettingzaag. Gisteren had hij al voorbereidend werk gedaan, in de vorm van het maken van een paadje door de wildernis. Nu kon hij vrij eenvoudig bij de eerste omgewaaide boom komen. Die werd als eerste van alle zijtakken ontdaan. Toen bleek dat er nóg een sparrenboom onder lag. Verrassing!

Het bleken er dus geen twee bomen te zijn die omgewaaid waren, maar drie! En er lag nog een top van een sparrenboom en daarmee gaat het eigenlijk om drie en een halve boom. Boom nummer een werd vanaf de top in kortere stukjes gezaagd en via de kruiwagen naar de houtstek vervoerd. Het waren een fors aantal loopjes, want de kruiwagen was met drie of vier blokken al vol.

De omgewaaide boom lag er sinds januari 2022. Precies anderhalf jaar. Van een omgewaaide boom is bekend, dat de stam terug kan veren, doordat de wortels de boom nog vasthouden in de aarde. Deze boom lag al zo lang precies horizontaal, dus met deze zou dat vast niet gebeuren. Desondanks was Heiko op zijn hoede, toen hij steeds dichter bij de wortels een stuk van de boom afzaagde. Hij heeft het al eens meegemaakt, dat het laatste stukje stam ineens een leuke zwieper maakt en precies verticaal komt te staan. En warempel! Nadat het laatste stuk eraf viel, veerde deze kluit wel mooi terug! Tóch nog! Niet helemaal verticaal, maar wel een heel eind omhoog. Het blijft dus oppassen!

De soms zware blokken werden over het gecreëerde paadje met de kruiwagen naar houtstek twee gebracht. In die houtstek is de helft nog leeg. Daarmee is er nog ruimte voor maximaal vijftien kuub.

Heiko zijn inschatting is, dat deze boom zeker goed is voor ruim twee kuub. Als die andere twee van dezelfde lengte en diameter zijn, zou er 6 à 7 kuub bijkomen. Dat is weer heel fijn!

Dat kan dan aangevuld worden met nog een paar berkenbomen vanuit ons eigen bosje, zodat we de voorraad voor twee jaar weer op orde hebben.

Sparrenhout is na berkenhout mooi brandhout, omdat het veel warmte geeft. Het brandt sneller op, maar geeft wel een explosie van warmte. We stoken er graag op als de ketel aangemaakt moet worden, om er daarna berkenhout in te gooien.

Ik vermaakte mij het eerste deel van de dag achter de laptop. Het was weer de eerste dag van de maand. Dan sluit ik de administratie van de oude maand af en archiveer alles op de harde schijven en in de cloud. Nadat dat klaar was ging ik naar buiten, om de voorzijde van de camper af te maken. Ik wilde het vignet van Knaus verder zwart hebben en de cijfers 630 duidelijker verven met de zwarte verf. Het was allemaal zo verbleekt door de jaren heen. Na mijn “kunsten” is het weer duidelijk zichtbaar en bijna als nieuw. We zijn beide blij dat het af is en ik in het bijzonder. Dit laatste klusje was voor mij een inspannende. Het moest wederom vanaf een keukentrap uitgevoerd worden en dat was erg vermoeiend. Het resultaat is echter mooi geworden en dat geeft weer een goed gevoel!

Tijdens de muziek bij de waterval van Stalpet woensdagavond, liepen we nog even naar de overkant van de weg. Daar is een midgetgolfbaan. Even kijken hoe dat eruitziet. Hmmm… De banen lagen er goed verzorgd bij hoor, maar het was wel erg eenvoudig en oud. Ooit waren we op een “adventure golfbana”, een avonturen golfbaan, bij de camping in Växjö. Dát was een mooie midgetgolfbaan! Erg fraai aangelegd, veel ruimte tussen de banen en “uitdagende banen”. De banen in Stalpet waren zeg maar functioneel. Het nodigde ons in ieder geval niet meteen uit om daar een keer gezellig te gaan spelen.

Aan het einde van de middag pakte Heiko zijn gitaar. Met het oog op ons verblijf op de camping “De Kleine Heerlijkheid” in Kropswolde in Nederland, wil hij nu dagelijks even spelen. Op de camping zal Heiko een aantal dagen ´s avonds zijn gitaar tevoorschijn (moeten) halen. Om eelt op de vingertoppen te krijgen speelt hij nu ook alvast. Voordat hij begon te spelen, stemde hij de snaren nog even opnieuw. Deze nieuwe snaren rekken nog na en moeten zodoende regelmatig opnieuw gestemd worden. Wellicht speelt de warmte in de kamer daarin ook een grote rol. Voor het stemmen gebruikt Heiko een stemapparaat. Een erg handig apparaatje, die zelf doorheeft welke snaar Heiko wil stemmen. Zodra de rode pijl rechtop staat en de twee kleine rode driehoekjes gaan branden, is de snaar goed gestemd. En dat moet twaalf keer, omdat het een twaalfsnarige gitaar is. Na het stemmen zong hij een aantal liedjes, totdat zijn vingertoppen pijn gingen doen. Morgen verder werken aan het eelt.

Ik deed vanmiddag een nieuwe poging om frikandellen te maken! Poging drie. De eerste serie “frikandellen” smaakten gewoon naar een gehaktbal en de tweede serie smaakten goed, maar zagen er niet echt uit als frikandellen. Van ons bezoek Oskar en Nicoline kreeg ik een ander recept. Dat probeerde ik maar eens. De basis was 500 gram kippenvleesgehakt en 300 gram half-om-half gehakt. Dat werd in een blender flink fijn gemaald en meteen goed gemengd. Vervolgens kwamen er door het mengsel drie eieren, twee theelepels bakpoeder en 18 gram “frikandel-kruiden-mix”! In deze mix zaten alle ingrediënten, die in het recept van Nicole stonden. Met uitzondering van de bakpoeder. Dit alles werd opnieuw gemengd in de blender.

In het recept stond geschreven dat je vervolgens het beste even een klein beetje uit het beslag kon halen om te testen. Ik deed voor ons beide een klein beetje van het mengsel in een koekenpan en braadde dat. Het smaakte prima en echt naar frikandel! Heel anders dan de eerste twee pogingen. Oké! Niets meer aan het beslag doen en verder met de beschrijving van het recept.

Vanaf hier had ik de keuze om er worstjes van de te maken of zoals het recept aangaf frika´s. Eigenlijk frika-muffins.

We kozen voor het laatste. Het mengsel kwam nu in een siliconen muffinbakvorm. In de oven stond inmiddels een diepe bakplaat, die voor een derde deel gevuld was met water. De oven stond op 180 graden. De muffinvorm ging in die bakplaat en gedurende 14 minuten mochten de frika-muffins garen in heet water. Volgens het recept moest je ze daarna uit de oven halen en laten afkoelen. Vervolgens kon je beslissen, of je ze allemaal in de oven af wilde bakken of in de diepvries wilde doen.

Toen ze uit de oven kwamen waren ze een beetje gezwollen en heel licht bruin. Het leek nog niet echt op frikandellen of frika-muffins. Dat kwam uiteraard, omdat ze nu eigenlijk alleen maar gekookt waren. We hadden in totaal 18 frika-muffins en we besloten om er nu zes van op te eten. Zes legden we op een bakplaat, tezamen met patat en de andere 12 verdwenen in de diepvries.

Na zestien minuten op 200 graden in de oven waren de patjes klaar en de frika-muffins eveneens. Op dat moment zag de buitenkant er ook precies uit als een frikandellen huidje! Het was gelukt! Poging drie is met het juiste recept! We hebben het voornamelijk samen gedaan, waarbij ik het kokkerellen voor mijn rekening nam en Heiko het tussentijds afwassen en dingen aangeven. Mooi teamwork, dat werd beloond met lekkere frika-muffins-speciaal (met mayonaise, ketchup en gesnipperde ui) en patat. We hebben er van ge-no-ten! Ontzettend fijn, dat we nu het juiste recept hebben. “Dankjewel, Nicoline!”