Vanochtend konden we weer eens volop genieten van een schitterende zonsopkomst. Woorden zouden hierbij denk ik meer kapotmaken, dan goeddoen…
De verf was droog! Daarmee wisten we meteen wat we vanochtend konden doen: alles weer terugplaatsen in de fitnessruimte! Samen brachten we de verschillende “martelwerktuigen”, cd-rekken en decoratie terug in de kamer, die nu wel twee keer zo groot lijkt door de witte vloer. Dit nodigt uit om weer te gaan trainen! Maar vandaag nog maar even niet. De afgelopen dagen zijn de spieren genoeg “getraind”. WoW! Wat hebben we in twee dagen een heerlijk verschil gemaakt! Dat we hier tevreden mee zijn is volgens mij een overbodige opmerking…
Het is alweer een paar weken geleden, dat onze vriend Jan uit Assen met een verhaal kwam. Een bijzonder verhaal. Namelijk over de treinreis van het leven.
De Levenstrein
Bij je geboorte stapte jij in de trein en ontmoette jij jouw ouders. Je geloofde, dat jouw ouders altijd met jou mee zouden reizen. In dezelfde trein. In deze trein stapten steeds meer mensen in. Mensen die belangrijk voor jou zijn. Je broers en zussen, vrienden, kinderen en zelfs de liefde van je leven!
Er komt een tijd, dat jouw ouders uit deze trein stappen. Hierbij zul jij jouw ouders moeten achterlaten. Op een verlaten station. Maar de trein reist verder. Zonder hen…
Onderweg zal de trein nog veel vaker stoppen en zullen er mensen uitstappen. Uitstappen, omdat zij een andere trein pakken. Uitstappen, omdat zij toch in de verkeerde trein zitten. Uitstappen, omdat het hun eindstation is… Sommige mensen verlaten de trein zonder dat jij het doorhebt en het pas merkt, wanneer er een lege stoel zichtbaar is…
Deze treinrit zal vol vreugde, verdriet, fantasie, verwachtingen, welkom en afscheid zijn. Succes bestaat uit het hebben van een goede relatie met alle passagiers. Waarbij het een vereiste is, dat we het beste van onszelf geven.
Het mysterie voor iedereen is, dat we niet weten op welk station we zelf zullen aftreden. Daarmee zullen wij op de beste manier moeten leven, liefhebben, vergeven en het beste bieden van wie we zijn. Het is belangrijk om dit te doen, omdat wanneer de tijd daar is, dat we aftreden en onze stoel leeg laten, we mooie herinneringen kunnen achterlaten voor degenen die zullen blijven reizen…
In de trein des levens.
Bedank de mensen die met jou meereizen in deze trein. Zeg dat je ze waardeert. Zeg dat je ze liefhebt. Je weet namelijk nooit waar jouw avontuur stopt. Geniet daarom van elk moment! Kijk om je heen. Respecteer elkaar. Zorg voor elkaar. Steun elkaar en heb elkaar lief en heb plezier!
Want stopt deze trein eenmaal voor jou, dan is het te laat…
Aan het einde van de middag belden we met Rotterdam, waar dochter Daniëlle met haar man Peter en hun zoons Noud en Mason wonen. Op het moment dat Daniëlle belde, was Heiko net even aan het gitaar spelen. Dat liet hij zien en horen via de telefoon en kleinzoon Noud herkende het instrument meteen. Hij zei, dat hij ook gitaar wilde spelen. Daniëlle had ongeveer 2 jaar geleden een dergelijk muziekinstrument gekocht en wilde zichzelf gitaar leren spelen. Dat is er niet van gekomen door de geboorte van de Mason, maar Noud vindt de gitaar gelukkig ook erg leuk. Hij wilde die meteen van boven halen en opa laten zien. Dat leek Daniëlle niet zo´n goed idee, in de verwachting dat of de gitaar niet veilig beneden kwam of Noud niet. Noud berustte erin en ging met zijn vrachtauto spelen. Ondertussen was de jongste kleinzoon, Mason nieuwsgierig geworden met wie mama aan het beeldbellen was. Hé, opa en oma Zweden! De kruimel kwam goed in beeld en lachte vrolijk nadat hij ons herkende. Mooi hoor! De beide kinderen waren even later fijn aan het spelen, terwijl wij met Daniëlle spraken. Ze vertelde onder andere, dat Peter erg moe was. Dat is op zich best te begrijpen, omdat hij veel uren werkt en dat zes dagen per week. Dat heeft hem ook doen besluiten, om te stoppen met het commercieel bierbrouwen. Dat was eerst zijn hobby, alleen toen hij iemand vond die op dezelfde golflengte zat als hij, zijn ze een bedrijfje begonnen.
Het was redelijk succesvol en ze brachten een vijftal verschillende soorten bier uit. Er moest echter veel tijd ingestoken worden, om het bier aan de man te brengen. Ze moesten veel achter de slijterijen aanzitten. En er is heel veel concurrentie. De tijd die ze beschikbaar hadden voor het bierbrouwen en de dingen daarnaast (de marketing) werd voor beide mannen schaarser, nadat ze allebei een gezinnetje kregen. Het promoten en wegzetten van het bier moest in de weekenden gebeuren, maar dat ging ten koste van het samenzijn met het gezin. Onlangs werd zodoende het besluit genomen, om er een punt achter te zetten. Peter gaat wel verder met het brouwen van bier, alleen dan weer hobbymatig. Net als voor die tijd. De hele tijd tijdens ons gesprek waren beide kinderen lekker zelfstandig aan het spelen. Zo rustig, dat we ze haast vergeten waren. Ineens komt Noud echter de kamer binnen. Met de gitaar, inclusief stander. Heel stilletjes was hij de kamer uitgelopen en had hij de gitaar, die wij al lang weer waren vergeten, opgehaald. De gitaar werd op de tafel gelegd en Noud begon aan de snaren te trekken. Daar had hij zichtbaar plezier in en uiteraard werd dat door ons aangemoedigd. Hopelijk blijft die interesse en gaat hij later gitaarlessen nemen. Dan kan hij, later als hij groter is, samen met opa een deuntje spelen.
Nadat we uitgesproken waren met “Rotterdam” werd er uiteraard ook nog met “Hoogezand” gebeld. Daar werd een probleem gemeld met het hoorapparaat van Heiko zijn moeder. Dat werkte niet goed meer en piepte de hele tijd. Bijzonder vervelend en vreselijk irritant! Dubbel vervelend zelfs als de dame in de winkel van Beter Horen er niets meer aan kan verbeteren. We adviseerden hen, om naar een andere vestiging van Beter Horen te gaan, voor een second opinion. Misschien treffen ze daar iemand, die toevallig wel net aan goede knopjes draait. Toen we later op de avond het tijd vonden om naar bed te gaan, keek ik nog even op de thermometer bij het keukenraam. Ik kreeg het spontaan koud! Het vroor toen al dertien graden! Oei! Heiko gooide gauw nog een paar extra blokken hout in het vuur en daarna kropen we onder het dekbed. ´t Is winter in Ödarp!
