Dat hoefde niet gezegd te worden, want men had zichtbaar veel plezier. De laatste dagen kregen we van alle kanten foto´s binnen. Van het feestje van het 65-jarig huwelijksfeest van Heiko zijn ouders. Lachende gezichten, de hele middag door. En niet alleen de kleintjes hadden veel plezier: ook de “groten”. Heiko zijn ouders hadden al een paar keer gevraagd om een groepsfoto met de familie. En dat kon woensdag dan eindelijk doorgang vinden. Mede door het mooie weer zijn ze prachtig geworden! Opa en oma werden ook nog eens met alle vijf achterkleinkinderen gefotografeerd. Zijn het geen plaatjes?
Maar met deze tientallen foto´s er nog eens bij, zat het mapje “Heiko naar NL” wel behoorlijk vol. Er waren foto´s gemaakt met de mobiele telefoon, met de camera en er waren filmpjes gemaakt met de videocamera. Al met al een prachtig overzicht van die dagen, maar er moesten toch wel een paar weg. De niet-scherpe, de dubbelen, de nagenoeg-gelijken: in de prullenbak. Dat mocht Heiko zelf doen. Hij had bepaalde foto´s en filmpjes immers met een bedoeling gemaakt. Uiteindelijk zijn er zo´n 300 weggegooid en nog zeker ruim duizend overgebleven…
Na de opruiming bekeek ik alle kiekjes nog weer eens. Tot mijn verbazing vielen me nu een aantal op, die ik nog niet eerder had gezien. En Heiko had er niets over gezegd! Tussen de foto´s zat er namelijk een foto van een brief van Zijne Majesteit de Koning en Hare Majesteit de Koningin! Via hun algemene secretaris hadden ze Heiko zijn ouders gefeliciteerd. Geweldig! Daarnaast nog een van de gemeente Midden-Groningen, waarbij de burgemeester en wethouders hun felicitaties overbrachten. Top!
We gingen vanmiddag een poosje wandelen. Het rondje Hagen wilden we weer eens lopen. Daarom staken we de weg over en liepen we naar boven. Daar zagen we meteen iets vreemds. Er stonden boompjes in het land. Je poot toch geen bomen op landbouwgrond? Hoe moeilijk maak je het jezelf? Nu moet je daar omheen gaan met de diverse machines! Toen we echter een beetje beter keken, bleek er bij elk boompje een grote kei te liggen. De boompjes staan er dus als waarschuwing!
Wat eveneens opviel waren een paar diepe sporen van grote machines. Waarschijnlijk van de harvester, die onlangs weer de nodige bomen heeft gezaagd. Dat de stormen van januari ook veel schade had aangericht op en rond het gekapt gebied was ons wel duidelijk. Alleen nu werd eigenlijk pas duidelijk hoeveel er waren omgewaaid. Er lagen op diverse plaatsen weer grote stapels stammen. Nog eens een paar duizend bomen liggen momenteel te wachten op vervoer.
Tijdens het wandelen werden we ons ervan bewust, dat de mieren weer uit hun winterslaap zijn ontwaakt! Op nagenoeg alle mierenhopen was het weer een drukte van jewelste. Ze wandelen niet, maar renden van hot naar her en terug. Dat ze daarbij over elkaar heen moeten lopen? Geen probleem en geen ruzie: het wordt gewoon geaccepteerd. Van alle mierenhopen die we zagen waren er niet veel heel. In bijna alle hopen zaten gaten. We vroegen ons af of dat door de mieren zelf gedaan was of door andere bosbewoners. Via internet kreeg ik niet een antwoord…
Een paar weken geleden waren we bij de Fin in Eksjö hout ophalen. Daarbij liet hij ons een paar berkentakken zien, die duidelijk zichtbaar waren aangevreten. Door zijn paarden, omdat ze die bomen wel lekker vinden. Wij zagen ook stammen en takken, waar aan de bast was geknabbeld. Omdat die stammen op een redelijke hoogte lagen, gingen we ervan uit, dat het niet een ree maar een eland moet zijn geweest. Even later kregen we een bevestiging van het feit, dat daar in de buurt wel elanden hebben gelopen. We vonden pootafdrukken aan de kant van de weg.
Volgens mij was het dinsdag, dat ik even een poosje met buurman Jörgen sprak. Wanneer hij langs ons huis loopt of rijdt en hij ziet (een van) ons, dan stopt hij altijd even voor een praatje. Gezellig! Die vertelde mij, dat er niet alleen “vitsippor”, bosanemoontjes zijn, maar ook blauwe: “blåsippor”. Die kenden wij niet en hadden ze ook nog nooit gezien. Vanmiddag echter meteen tientallen! Het schijnt te gaan om het leverbloempje, welke zijn naam dankt aan de levervormige bladeren. Het komt van nature voor in bossen en op bosbodems bloeien ze in het vroege voorjaar. De planten worden 10 tot 15 centimeter hoog en bloeien met anemoonachtige bloempjes. Ze lijken inderdaad enorm veel op elkaar. De blauwe bloemen zijn extra mooi door de lange meeldraden in afwijkende kleuren. Helemaal mee eens!
Na deze “ontdekkingstocht” namen we nog even een koppie thee, toen het alweer tijd was voor het wekelijkse babbeltje met Heiko zijn ouders. Ze waren nog vol van hetgeen er afgelopen week allemaal was gebeurd. Niet alleen van het feest, maar vanzelfsprekend eveneens van het bezoek van Heiko. Natuurlijk was het vrij kort, maar zoals ook zij vertelden, was het belangrijk, dat ze elkaar weer even in het echt hebben kunnen zien, elkaar hebben kunnen omarmen, elkaar hebben kunnen vasthouden. Gelukkig voor ze wordt het de komende week iets minder druk. Een paar afspraakjes staan echter wel in de agenda. Zo druk als vorige week wordt het niet voor ze.
Weer iets nieuws: Zweden heeft een groeiende trend: het “Selfiemuseum”! Het concept schijnt zich internationaal enorm te verspreiden en heeft ook zijn weg naar Zweden gevonden. In het nieuwe selfiemuseum Youseum in Solna (een wijk van Stockholm) kunnen bezoekers zichzelf fotograferen in kamers met verschillende thema’s. Het doel is om “coole foto’s” te krijgen om op sociale media te publiceren. Kinderen, volwassenen, influencers en artiesten: eigenlijk iedereen die mooie foto’s met een professionele achtergrond op hun Instagram-feeds wil, is de doelgroep van het selfiemuseum. Volgens de Nederlandse oprichters (!) is het concept ontstaan in het Museum of Ice Cream in San Francisco. Een museum, dat heeft bijgedragen aan een grote trend wereldwijd van Instagram-vriendelijke musea. Men denkt dat het vooral populair is, omdat het iets nieuws en anders is onder musea.
Volgens de woordenlijst van de Zweedse Academie is een museum “een voor het publiek toegankelijke verzameling objecten, die een deel van de werkelijkheid belichten”. Een definitie die een zekere museumgastheer kan begrijpen en die mensen in een selfiemuseum in twijfel kunnen trekken: “Dit is geen museum zoals het Nationaal Museum: we hebben geen kunst ter waarde van enkele miljoenen. Het is de kamer zelf die de tentoonstellingen zelf zijn. Men kan ze gebruiken en het als een kunsttentoonstelling zien als je wilt. Youseum is van plan zijn activiteiten uit te breiden en eveneens een dergelijk museum te openen in Denemarken, Duitsland en Dubai. In Zweden zijn er zelfs nog twee andere selfiemusea. Nog eentje in Stockholm en een in Göteborg. Wil je wel geloven, dat ik er nog nooit van had gehoord?
