Vanochtend gingen we met z´n tweeën naar een beurs in Tranås! Dit was een mooie aanleiding voor mij om er even weer “uit” te zijn. Vanwege bepaalde medicijnen mag ik namelijk geen auto rijden. Onderweg zagen we al hele leuke herfstplaatjes. Wat verkleuren de blaadjes van de bomen en struiken al mooi zeg! Wat gaat dat snel! De beurs in Tranås is een jaarlijks evenement en het vindt plaats in de “Parkhallen”. Rond de 80 exposanten, waaronder uiteraard veel ondernemers van de stad, konden zich presenteren. We waren daar nog nooit geweest en wilden het wel eens zien. Kenth Örtengren zou er ook staan met bloemen en planten en dat was de tweede aanleiding om er te gaan kijken.
Bij aankomst zagen we op de parkeerplaatsen en langs de weg al heel veel auto´s staan. Er waren blijkbaar meer mensen op het idee gekomen om deze beurs te bezoeken. Het is natuurlijk ook alweer minstens drie jaar geleden dat deze werd georganiseerd, vanwege de corona pandemie.
We hadden weer eens geluk. We reden de parkeerplaats over en redelijk dicht bij de ingang was toevallig net iemand weggereden. Mooi! Dat scheelt weer een stuk lopen. Dat geluk hebben wij overigens wel vaker. Ondanks het feit, dat een parkeerplaats er helemaal vol uitziet, rijden we toch door naar het begin van die parkeerplaats. Vaak vinden we dan een plekje vooraan. Het was overigens erg bewolkt en somber in de lucht en het leek erop dat er zomaar een buitje regen uit die donkere wolken kon vallen. Een extra reden om blij te zijn met een parkeerplaatsje dicht bij de ingang.
De toegang tot de beurs was gratis en we bezochten de stands een voor een. Bij sommigen bleven we iets langer staan en maakten we een praatje. Andere stands liepen we zo voorbij. We zagen onder andere een stand van de beide uitvaartondernemers van Tranås. Bij een van die twee hadden we in 2018 al eens een afspraak gemaakt en diverse zaken op papier gezet en daar laten archiveren. Een van de dingen die we hadden geregeld, was het invullen van een “Laatste-Wensen-Formulier”. Wij vinden het belangrijk, dat onder andere dat soort zaken geregeld zijn. We wonen hier in Zweden immers “alleen”. Zonder naaste familie bedoel ik. En wie regelt dan onze uitvaart? Onze familie in Nederland kan dat van daaruit moeilijk doen. Vooral ook omdat ze de taal niet spreken en de Zweedse gewoonten niet kennen. Doordat we dit hebben geregeld, helpt het hen in ieder geval een beetje.
We liepen verder door de hal en langs stands met bedrijven die appartementen of bedrijfsruimte verhuren, een bouwbedrijf, een loodgietersbedrijf, een bedrijf dat gespecialiseerd is in de aanleg van rioleringen, een krantenuitgeverij, twee uitzendbureaus, verzekeringsmaatschappijen en nog veel meer. Ook de gemeente Tranås had daar een grote stand, centraal in de grote hal. Op gezette tijden waren er zelfs modeshows op het podium of kwam er iemand iets vertellen.
De koffie was gratis en je kon er een kanelbulle bij nemen als je wilde. Dat deden we en maakten tegelijkertijd een praatje met Kenth en met de dame, die namens Kenth bij de verkoop van planten en bloemen stond. We bekeken de stand ook even en kochten een bijzonder plantje. Een “Olifantsvoet”. Volgens ons is dat al een heel oud plantje, in de zin van al heel lang bekend, en hadden we die beiden al eens gezien bij onze opa´s en oma´s thuis. Dit is de mini uitvoering. Ze schijnen echter heel snel te groeien en daarmee groot te worden. Ik ben benieuwd, hoe het olifantje het hier in Ödarp gaat vinden en of hij groeit. Hij zal genoeg aandacht krijgen in ieder geval!
Na ongeveer twee uur liepen we de Parkhallen weer uit richting de auto. Bij supermarkt Willy:s wilden we nog “even” een paar dingetjes halen, om vervolgens snel koers te zetten richting Ödarp. Dat “even” werd iets langer…. Het pasje, waarmee je je aan te kopen producten kunt scannen en afrekenen, werkte niet meer. Zomaar… Na vele pogingen door meerdere medewerksters van de Willy:s supermarkt, kreeg ik uiteindelijk een nieuw pasje, die perfect werkte. Toen we de juiste boodschappen hadden, rekenden we snel af bij de zelfscankassa en liepen daarna linea recta naar de auto. Voor de omgeving had ik op de terugweg even helemaal geen oog meer: mijn energie was volledig op. We aten thuis nog in een vlot tempo een broodje, waarna ik naar bed ging en een paar uurtjes heb geslapen…
Heiko wilde vanmiddag de camper op de plaats rijden, waar die de hele winter kan staan. Meteen links van het trollenhuisje leek ons nu een prima plek. Momenteel staat de camper achter het huis, op de oprit, maar daar willen we niet de hele winter tegenaan kijken en steeds omheen moeten lopen. Er is immers ruimte genoeg. Ergens in de tuin. Het plan, om de camper links naast het trollenhuisje te zetten hadden we begin dit jaar al bedacht. Daar staat hij niemand in de weg, als die voor langere tijd niet wordt gebruikt.
Om die reden hebben we die grote boomstronken laten verwijderen, alsmede een aantal grote keien die daar in de grond zaten. Nadat de gaten waren gevuld en de grond was uitgevlakt was er voldoende ruimte gecreëerd. Het punt was echter wel, dat de opgebrachte grond nog erg zacht was. Eerst kon je er niet eens fatsoenlijk met de loopgrasmaaier overheen, zonder dat je diepe sporen achterliet in het nieuw ingezaaide gras. Dat werd beter, echter toen we er vervolgens met de zitgrasmaaier overheen reden bleek opnieuw dat de grond daar nog erg zacht was. Maar, ook dat werd beter en de laatste keer zag je er geen sporen meer!
Mooi! De grond ging zich dus zetten. Het had de laatste weken af en toe ook flink geregend, waardoor de grond eveneens in elkaar werd gedrukt. Mede daarom leek het Heiko nu wel kunnen, om de camper op die plaats te parkeren. Eerst werden er een aantal dikke, zware grindtegels van 50 x 50 centimeter gelegd, op de plaatsen waar de banden zouden komen te staan. Dat werd nauwkeurig uitgemeten. Die grindtegels waren nog afkomstig van de grote partij (100 stuks), die Heiko begin dit jaar uit Eksjö had gehaald. Er waren niet meer genoeg om een heel straatje mee aan te leggen, maar wel voldoende voor twee delen, voor alle vier de wielen. In totaal werden er 14 tegels gelegd. Dat zou voldoende moeten zijn. Toen die er lagen werd de slagboom voor de tweede oprit weggepakt en de sleutels van de camper opgehaald. Er werd even via de weg naar de andere kant van het huis gereden en vervolgens achteruit die oprit ingereden. Daar loopt het behoorlijk af, maar dat is op zich geen probleem. Toen werd de draai richting het trollenhuisje gemaakt en voorzichtig stuurde Heiko de camper zo, dat hij met de banden van de Knaus precies over de tegels heen zou rijden.
Dat ging goed. Althans de achterste wielen gingen mooi over de eerste partij tegels. Toen moest hij van die voorste partij tegels afrijden, een klein stukje gras overbruggen en daarna op de achterste rij tegels rijden en blijven staan. Ai, ai, ai… Toen de achterste wielen van de voorste rij tegels afkwamen, zakten ze meteen diep in het zand weg! Vanwege de voorwielaandrijving begonnen de voorste wielen te slippen en die zakten daardoor aan die kant van de tegels dieper weg in het gras/ zand. Door te “wiebelen”, de camper een stukje vooruit en weer achteruit te rijden, probeerde Heiko weer los te komen: een vruchteloze poging. De voorste wielen kwamen alleen maar dieper in het gras vast te zitten. De grond bleek nog té zacht te zijn voor de zware camper.
Tja, daar stond die dan. Met alle wielen net voor de tegels, weggezakt in het gras en de zachte grond. Zo kon die niet de hele winter blijven staan. “Maar hoe nu verder, Heiko?” De buurman bellen met zijn grote tractor, om de camper daar weg te trekken? Nee, dat kwam Heiko zijn eer te na. “Eerst jezelf proberen te redden!” Hij kwam op het idee, om de camper via de hydraulische autokrik op te krikken. Eerst de rechter voorband, daarna de andere kant. Daarmee wilde hij ruimte onder de banden zien te krijgen, zodat daar stenen ondergelegd konden worden. Op die manier werd de ondergrond harder en de kuil minder diep. Met de garagekrik van zijn opa, die hij ook altijd gebruikt om onze winter- en zomerbanden onder de personenauto´s te zetten, ging hij aan de slag.
Hmmm… De camper was wel een beetje zwaarder dan de personenauto´s. De hydraulische krik had er moeite mee! Het lukte hem, om de camper aan een kant voldoende op te krikken, om zodoende ruimte onder dat wiel te krijgen. Daar werden stenen onder gelegd. Vervolgens werd de andere kant van de camper opgekrikt en kwamen ook daar stenen onder het wiel. Tijd om te proberen de camper uit die benarde positie te rijden. Met geduld en voorzichtig gasgeven lukte dat! Het lastige was, om de achterste wielen weer over de voorste rij tegels te krijgen, omdat die achterwielen ook behoorlijk diep weggezakt waren. Als het niet was gelukt, had Heiko de achterste wielen ook een voor een opgekrikt en er iets onder gelegd. Gelukkig bleek dat niet meer nodig te zijn. De camper werd op de harde ondergrond van de “tweede oprit” gereden en daar staat die nu. Misschien moeten we even wachten tot we nachtvorst hebben. Dan is de grond hard en kan de camper zonder problemen op zijn plaats, op de tegels gereden worden. Of er moeten meer tegels bijkomen. ´s Middags zag ik Heiko al op Marketplace kijken… Al met al weer een heel avontuur!
