Je gelooft je eigen ogen niet! Ik die van mij in ieder geval maar nauwelijks! Het gras was vanochtend wit en er lag een laagje ijs op het water van de vijver. De thermometer gaf een temperatuur aan van minus vijf graden! Ja hoor… Wij hebben geraniums gepoot… Het was duidelijk zichtbaar, dat ze die vorst helemaal niet leuk vonden: ze hadden hun koppen laten hangen en de bladeren waren slijmerig geworden. Doodgevroren. Wie er duidelijk geen moeite mee hadden waren een aantal reetjes. Die stonden gewoon gezellig met z´n tweetjes achter het beekje te eten.
Omdat ik niet wilde, dat Marco en Viviën buiten in de kou zouden moeten ontbijten, had ik de tafel voor ons vieren gedekt. Dat was voor hen een complete verrassing. Kamperen in de tent was nog steeds goed gegaan en ze hadden het niet een seconde koud gehad. Zelfs afgelopen nacht niet. Vanwege de kou had ontbijt in de keuken niet gehoeven. Gelukkig was het wel heel gezellig en we hebben het ontbijtje goed laten smaken!
Op verzoek en op aandringen van Marco, werd er vandaag door de beide mannen gewerkt. Al lang voor hun komst had Marco aan Heiko gevraagd of hij voor “klusjes” wilde zorgen. Daarbij doelde Marco met name op “iets met hout”. Dat kon zijn bomen omzagen, bomen in stukjes zagen, kloven, stapelen, enzovoort. Omdat wij nog een behoorlijk aantal omgewaaide bomen in ons bosje hadden liggen, stelde Heiko voor, om daar een begin mee te maken. Gelukkig had Marco zijn “werkschoenen” meegenomen: een paar oerdegelijke Hollandse klompen. Daar waar gewerkt moest worden was het lang niet vlak, lagen er vele takken en was het op bepaalde plaatsen erg nat, dus waren die klompen feitelijk de beste werkschoenen die er bestaan.
Toen ze dicht bij de omgewaaide bomen stonden bleek de schade groter te zijn dan wij in eerste instantie vanaf de weg hadden gezien. Een grote omgewaaide dennenboom bleek te bestaan uit een “trosje” omgewaaide bomen. In de kluit, die mee omhoog was getrokken, stonden in totaal vier bomen en allemaal lagen ze horizontaal. Er moest eerst eens even goed gekeken worden waar ze het beste konden beginnen. De takken zaten erg in elkaar verweven en daarbij kwam, dat het terrein niet echt gemakkelijk toegankelijk was. Maar zoals altijd gaat het goed komen, als je beheerst en met gepaste voorzichtigheid te werk gaat.
Viviën was ondertussen bij ons op de veranda aan het knutselen gegaan. Ja, met dat priegelwerkje van BuilDIY. Het zweet brak mij bijna uit, toen ik zag hoe ze een paar van die kleine onderdeeltjes verwerkte tot een geheel. Ze was gordijntjes aan het maken: er moesten zelfs rimpeltjes in worden gemaakt. In een lapje stof van ongeveer drie bij twee centimeter! Goed gereedschap had ze er gelukkig wel voor. In de loop van het maken van meerdere projecten had ze die inmiddels verzameld, zodat het werken makkelijker werd. Succes, Viviën!
De beide heren hadden eerst alle zijtakken van de grotere boomstammen afgezaagd en daarna de dikke stam in mootjes gemaakt. Die mootjes pakte Marco vervolgens op en legde ze in de aanhanger. De auto met aanhanger stond op de weg met noodknipperlichten aan. Elk blok hout moest anderhalve meter hoger op de weg gelegd worden en vervolgens in de aanhanger. Dat is op zich al best wel inspannend, dat heen en weer sjouwen. Daarbij kwam ook nog eens, dat er volledig uit de wind gewerkt werd. Op zich natuurlijk een prettige situatie, maar er vloeiden wel de nodige zweetdruppeltjes: Heiko was volledig in zijn “zaagpak” gestoken en Marco bleef maar lopen…
Die zweetdruppeltjes haalden veel vocht uit het lichaam en dat moest weer aangevuld worden. Daarom gezamenlijk koffie en thee op de veranda. Het weer leende zich er immers uitstekend voor. Naast het vloeibare werd er een rolcake (met aardbeienjam) geserveerd met een zandkoekje met slagroom en ook weer aardbeienjam: “Wat een verwennerij!” Helaas kwam Marco erachter, dat zijn Facebookaccount gehackt was. Om die weer actief te krijgen zou hij maximaal 30 dagen (!) moeten wachten. Facebook wil er zeker van zijn, dat het allemaal safe is…
We kregen overigens van Marco en Heiko te horen, dat ze ergens halverwege een omgewaaide dennenboom een vogelnestje hadden ontdekt. Die was daar gemaakt nadat de boom was gevallen. Anders hadden er geen eitjes in gelegen. Het nestje werd gespaard en op een andere plaats gelegd. Hopelijk vindt de vogel die terug en gaat ze gewoon verder met broeden. Er zaten namelijk vier eitjes in. Als ik het goed kan zien, zijn het eitjes van een mereltje. We hadden namelijk ooit eens een nest van dit soort vogel in de tijdelijke houtstek. Die achter het trollenhuisje. Hopelijk komt het nog goed… Arme moeder-vogel… Het zal je gebeuren, dat je op je nest wilt gaan en dat het nest verdwenen is!
En toen zat de motorkettingzaag vast! Met geen mogelijkheid was er nog beweging in te krijgen. Einde oefening? Nee, want er werd meteen maar een handzaag opgehaald. Daarmee werden er stukken van de stam afgezaagd, om zodoende de druk eraf te halen. Beetje bij beetje kwam er ruimte. Na veel zaagwerk brak uiteindelijk de stam halverwege middendoor, daar waar al flink gezaagd was en toen liet de boom de motorkettingzaag eindelijk los. Leuk hoor, werken met een handzaag, maar zwaar was het wel. Hè Heiko en Marco?
In zijn totaliteit werden er drie aanhangers met blokken hout bij de houtstek neergelegd. Daar waar Heiko later kan gaan kloven en het gekloofde dan meteen in de houtstek kan leggen. In het bos is het nu vanaf de weg al een heel stuk opgeruimd. Het is echter nog niet klaar. Er liggen nog een paar bomen, die niet meer rechtop staan, waaronder een enorme grote den. Later maar een keer… Voor deze dag was er heerlijk buiten gewerkt en is er een zichtbaar resultaat bereikt. Bedankt voor de hulp, Marco!
Het project “keukentje” was klaar! Viviën had het knutselwerkje af! En wat blijkt? Ze had het voor mij gemaakt! Ten eerste omdat ik er zo razend enthousiast over was geweest en omdat ik graag in de keuken sta te bakken en braden. Hoe lief is dat? Heel lief! Te meer, omdat ze dit project nu nog een keer wil gaan doen. Ze had het uiteindelijk voor haarzelf gekocht, aangezien ze dit wel een heel mooi keukentje vond. Daarom ben ik er waarschijnlijk nog blijer mee!
Nadat we allemaal weer fris en fruitig waren, gingen we met de auto op stap. Marco en Viviën hadden ons uitgenodigd om in Tranås uit eten te gaan. Nog een verrassing. En als je dan aan ons de keuze laat is die beslissing snel genomen: Strandbaren. De keuze bleek achteraf goed te zijn geweest. De heren hadden beide mixed grill en de dames zalm, welke gerechten alle vier geserveerd werden met puree en diverse soorten groente. Het heeft ons allemaal heerlijk gesmaakt!
De heenreis ging over de weg 1047, die waar wij aan wonen. Om hen meer van de omgeving te laten zien namen we de weg via Hestra terug. Daar hadden ze al een stukje van gereden, toen ze met Heiko naar de Pukaberg waren geweest. Maar deze keer werd het toch wel heel bijzonder: we zagen een eland onderweg! Eentje die rustig op een groot weiland stond en totaal geen aanstalten maakte om te vertrekken. Ondanks onze aanwezigheid. Dat gaf ons de tijd om in alle rust van haar te genieten en Viviën en mij ruim de tijd om de koning van het woud op de gevoelige plaat vast te leggen!
Toch ging de eland op enig moment aan de wandel, om vervolgens toch weer op een ander stukje land te blijven staan. Was zij te nieuwsgierig naar ons? Daar zagen we ook nog een reetje. Die net als de eland ook wilde weten wie wij waren: ze stonden tegelijkertijd naar ons te kijken! Wat hadden Marco en Viviën geluk! Bij het eerste bezoek aan Zweden (voor Viviën weer na ongeveer 30 jaar) een eland te kunnen spotten! Tevreden mensen aan het einde van de dag!
