Vijf jaar “in den vreemde”

Vandaag is het alweer vijf jaar geleden, dat we bij de notaris in Winschoten zaten. Toen werd ons huis aan de Bouwteweg in Blijham op vijf mei 2017 namelijk definitief verkocht. We zetten beide een handtekening op de akte van levering, waarmee het leven in Nederland achter ons gelaten werd. Het avontuur in Zweden begon! We gingen naar Hällaryd, waar onze vakantiewoning stond. Daarvandaan zouden we in alle rust op zoek gaan naar een permanente bewoning. Op 28 augustus van dat jaar kochten we Ödarp, waar we enorm verder genieten van dit mooie land. Het is te afgezaagd om te zeggen dat het met name is vanwege de rust en de ruimte. Die komen in het lijstje wel voor, maar daarop staan zeker ook de schitterende natuur, de mentaliteit van de Zweed, de vier duidelijk aanwezige seizoenen, de stilte… We hebben er geen spijt van gehad en willen nog graag meer en langer van dit land genieten.

Natuurlijk ook van de dieren. Wat denk je van de eland, die we gisteren nog hebben mogen bewonderen. En deze schapen met hun lammetjes. Ook die zagen we gisteren, toen we samen met Marco en Viviën terugreden van Tranås. Het was al wat later, het zal rond half acht geweest zijn en daarmee lagen ze nagenoeg allemaal al rustig op het grasland. Te herkauwen. Is het trouwens niet een prachtig plaatje van moeders met haar twee kindertjes? Is toch aandoenlijk? Vanzelfsprekend heb je die ook wel in Nederland. Maar zijn ze daar wel net zo mooi als deze?

Vandaag gingen onze gasten alleen op pad. Naar het door ons “geadviseerde” Husqvarna museum in Huskvarna. We hebben dat al veel vaker bij familie en vrienden aanbevolen en telkens komt men er positief vandaan. Het is erg verrassend om te zien, wat Husqvarna allemaal aan verschillende producten heeft gemaakt. Nadat ze dit hadden gezien reden ze naar onze tweede tip: het lucifersmuseum in Jönköping. Daar was het echter een beetje een bouwput rondom de locatie en het parkeren zou lastig worden. Ze besloten toen maar door te rijden naar de derde en laatste tip voor vandaag: Gränna. In dit stadje werden een aantal zuurstokwinkeltjes bekeken, even geluncht bij de konditorei en een wandeling gemaakt. Kortom: een dagje de toerist uitgehangen. Maar dan op een andere manier dan in de bossen. En laten ze nou vandaag wéér een eland hebben gezien! Onvoorstelbaar toch?

Heiko was vandaag weer aan het werk gegaan. Omdat onze gasten toch de hele dag op pad zouden zijn en omdat er meer dan voldoende werk is op dit moment. Het voorjaar barst los en daarmee ook de tuin-verbouwingsplannen van de mensen in Tranås. Het aanplanten van bomen en struiken is weer begonnen. Heiko was echter de hele dag bezig bij het project voor een bedrijf. Dat moest als het enigszins kon nu afgerond worden. De laatste vier bomen werden gepoot, ongeveer dertig struikjes geplant en bij die laatsten werd boomschors gelegd. Dat voorkomt dat er veel onkruid in de borders komt.

De dag werd daarna volgemaakt met het water geven van alle vandaag en eerder gepote struikjes en bomen. Het heeft de laatste twee maanden namelijk niet meer (van betekenis) geregend en de grond is zodoende erg droog. Dat, in combinatie met de stevige wind die op dit hooggelegen industrieterrein waait, maakte dat het bewateren van het gepote goed geen overbodige luxe was. Tegen vier uur hield Heiko het voor gezien en kwam hij rond vijf uur thuis.

Dat het droog is was ook heel duidelijk in Ödarp te zien. Daar werd door een grote tractor de weg schoongeveegd. Alle grus, fijne grind, wat de afgelopen winter gestrooid was tegen de gladheid, werd weer opgehaald. Inderdaad opgehaald, want het wordt gewoon opgezogen en weer voor andere doeleinden gebruikt. Misschien komt het zelfs hier de volgende winterperiode wel weer op straat te liggen. Wat niet opgezogen kon worden, werd aangeveegd. En dat hebben we geweten: wat een stof!

Een gedeelte van het grind en de stof was gisteren veroorzaakt door een asfalteerwagen. Deze auto had beide ingrediënten voor het asfalteren zelf aan boord: kokende asfalt en grind. Natuurlijk eveneens de machine, om het hete spul op de weg te krijgen. Toen we de machine zagen hadden we stilletjes gehoopt, dat nu de hele weg gedaan werd, maar dat was te veel gevraagd. Er werd een smal randje netjes gemaakt, over een lengte van drie à vier meter. Uitstukken dus… Wat wel alles meenam, was de “sneeuw-stokken-auto”. De oranje stokken met reflecterende strepen werden stuk voor stuk weer achter in de auto gelegd. Het seizoen voor de snökäppar is echt helemaal over. De kapotte stokken liet hij echter liggen, daar kan de grijparm niet bij. “Misschien moet er eentje mee naar Nederland, Viviën?”

Van Viviën mocht ik overigens vandaag de tablet lenen. Bij toeval kregen we het namelijk over de tekenfilm “The Lion King”, van bijna twintig jaar geleden. Die wilde ik zo graag ooit nog eens zien, maar nergens is de tekenfilm meer te bekijken. Viviën heeft een abonnement bij Disney Channel en daar mocht ik de film gaan zien. De film gaat over de jonge leeuwenprins Simba en zijn vader Musafa, die het doelwit worden van zijn bittere oom Scar, die zelf de troon wil bestijgen. Af en toe best aangrijpend hoor! Gelukkig komt het allemaal goed met Simba. Leuk, leuk, leuk! “Hakuna Matata… What a wonderful frame…”

Om “bij te komen” van alle emoties liep ik even de tuin in. Dat daar meer en meer plantjes boven de grond komen is zo langzamerhand wel duidelijk. Dit keer zag ik echter de lelies al! Als je bedenkt, dat dit in feite vrij late bloeiers zijn… En eindelijk wordt het siergras van Peter en Daniëlle mooier. Die twee bosjes kregen we in 2017 al, maar deden het in feite niet zo goed. Het lijkt erop, dat de tijden veranderd zijn! Ze zijn groener dan ooit te voor! De zwarte bessenstruik en een andere fruitboom, volgens mij de pruim, laten eveneens zien, dat ze het voorjaar wel zien zitten.

Terwijl ik genoot van het mooie weer en de omgeving hoorde ik een bekend fluitconcert. Het was die van de “svartvit flugsnappare”, de bonte vliegenvanger. We hebben het al vaker uitgebreid over ze gehad. Maar onlangs vond ik een berichtje, waarvan ik de inhoud wel “bijzonder” vond. De mannetjes van de bonte vliegenvanger hebben namelijk regelmatig twee vrouwtjes! Ze krijgen dit voor elkaar, door nadat ze gepaard hebben, enkele honderden meters verderop weer te gaan zingen, om een tweede vrouw aan te trekken. Voor deze zogenaamde “bij-vrouwtjes” is dit echter heel nadelig, want die krijgen zo’n 20% minder uitgevlogen jongen dan de eerste vrouwtjes. Dit fenomeen staat bekend als polygynie en is afkomstig van de Griekse woorden poly (= veel) en gune (= vrouwen). In het Nederlands kent men dit als “veelwijverij”. Svartvit flugsnappare toch…

We hadden vanochtend met Marco en Viviën afgesproken, dat we elk ons eigen “potje” zouden koken. Meteen erachteraan werd wel besloten, om vanavond samen koffie en thee te drinken. Met een gebakje erbij in verband met ons eerste lustrum. En dat kwam goed uit, want ze hadden ons ook nog eens veel over vandaag te vertellen. Bijvoorbeeld over de eland! Zo vertelden ze, dat ze op weg waren naar een bezinepomp toen ze de eland hadden zien staan. Alleen konden ze op dat moment niet stoppen. Op de terugweg stond het dier er echter nog! Als bedankje voor de goede zorgen kregen we nog eens een aantal geraniumplanten! Mede omdat ze het zo jammer vonden, dat die van ons (weer eens) waren doodgevroren… We hebben zeker nog een paar uurtjes gezellig met elkaar gesproken. Tot het tijd werd om te gaan slapen. Morgen gaan onze gasten weg en willen dat niet te laat doen, gezien de reis die ze voor de boeg hebben. Deze avond was weer genoeglijk en prettig, precies zoals de afgelopen dagen. Welterusten allemaal en tot morgen!