Gistermiddag kregen we plotsklaps telefoon van de elektricien. Ruim een half jaar geleden, als het overigens niet langer geleden is, hadden we elektricien Johan op bezoek, die voor ons een nieuwe stroomkast heeft gemonteerd. De oude stoppenkast ging eruit en een nieuwe kast met flip-flop schakelaars kwam erin. We vroegen hem toen, om nog een thermostaat aan te sluiten op onze vedpanna, de grote houtkachel in de kelder. Het is op dit moment namelijk zo, dat we de temperatuur in de kamer moeten regelen via de thermostaat op de hout gestookte cv-ketel in de stookruimte. Wordt het te warm in de kamer? Hup de trap af naar de kelder, om de thermostaat omlaag te draaien. Wordt het even later te koud in de kamer? Hup naar beneden, om de thermostaat omhoog te draaien. Dat kan anders!
We kunnen een thermostaat in de kamer of in de hal krijgen, zodat we niet telkens de trap op en af hoeven. Zonder overdrijven hebben we de elektricien daar zeker vijf keer aan herinnerd. Telkens reageerde hij wel, maar bleef een bezoekje uit. Hij had het simpelweg te druk. Hij is zelfstandige en heeft meer dan genoeg werk. Daarbij komt dat hij geen “nee” kan zeggen. We troffen hem toevallig een keer bij de grill & pizzeria in Aneby. Daar at hij samen met een compagnon een pizza, in werkkleding. We vroegen hem toen opnieuw naar die thermostaat. Hij schreef het in zijn boekje en beloofde langs te komen. Niet dus.
Afgelopen zondag vroeg Heiko hem opnieuw, via een sms-berichtje, om langs te komen. Daarop reageerde nu zijn compagnon Frederik: “Ik kom morgenvroeg bij u!” Nou, dan val je wel even van je stoel. Of hij om zeven uur bij ons terecht kon. Ja hoor, geen probleem. Zodoende ging bij ons vanochtend de wekker om zes uur. En om hoe laat was de elektricien er? Om kwart over acht reed die rustig bij ons de oprit op. Zo gaat dat dus. Hij zou twee dingen doen: die thermostaat en een extra stopcontact aan de buitenmuur maken. Een stopcontact waar een 16 ampère zekering achter moest komen te zitten. Helaas, helaas… Hij had de benodigde materialen voor de thermostaat niet. Onvoorstelbaar! Boos worden heeft geen zin. Beleefd blijven en meebuigen. Zodoende monteerde hij in anderhalf uur slechts het stopcontact onder nummer 12 in de schakelkast. Eveneens beloofde hij, om nog voor de winter (!) terug te komen met de benodigde materialen voor de thermostaat. Geduld is een schone zaak…
Nadat hij weg was vroeg ik Heiko wat zijn verdere planning voor vandaag was. Die had hij niet echt. Daarop vroeg ik hem of hij de ramen van de serre aan de buitenzijde zou kunnen doen. Vanaf een ladder. Alsook het voorste kamerraam vanaf een trapje. Die, in totaal vijf ramen, kan ik namelijk niet zelf meer doen. Natuurlijk deed hij dat graag. Een half uurtje later waren ze schoon en kunnen alle ramen er weer een poosje tegen!
Daarnaast vroeg ik hem of hij de dode, grote berkenboom weg zou willen halen. Die dode boom staat al enige tijd “dood te zijn” en wordt daardoor bij iedere storm steeds gevaarlijker. Oh! Dat leek Heiko wel leuk! De kettingzaag werd gepakt en de boom werd horizontaal gelegd! In de stam zat in het midden een groot gat en het hout daaromheen was al behoorlijk verkankerd. De kettingzaag had er dan ook geen moeite mee om hier doorheen te zagen. Vervolgens werd de stam in mootjes gezaagd en in de houtstek gelegd. Veel branduren zal het hout niet geven, omdat de boom al behoorlijk verrot was. Het was feitelijk een wonder dat die nog stond. Blij dat die daarom weg is. Het is hiermee een stuk veiliger rondom het huis!
Meteen na de middag “absorbeerden” we beiden nog de nodige vitamine D. Even in alle rust van het weer genieten. De zon was opnieuw nadrukkelijk aanwezig en het was maar goed dat er af en toe ook even een briesje wind stond, anders was het niet vol te houden. Hoe moet dat de volgende week, wanneer men nog hogere temperaturen voorspeld? Heiko liet zich nu in ieder geval na het zonnen in het koude zwembadwater zakken. Toen ik zijn gekreun en gesteun hoorde besloot ik daar maar vanaf te zien. Het water was nog onvoldoende op temperatuur. Dat was heel duidelijk uit zijn geluiden op te maken!
De camper werd vervolgens weer gevuld met benodigde spullen voor ons twee korte uitstapje. Morgen willen we opnieuw twee nachtjes ergens op een camping staan. De kleding voor die drie dagen ging erin, alsmede het eten en drinken. De koelkast werd alvast aangesloten, zodat die morgenvroeg lekker koud is. Morgenvroeg hoeft alleen de watertank nog gevuld te worden en we kunnen rijden! Deze keer nemen we beide wel een lange broek en een trui mee… Een les van de vorige keer. De avonden kunnen namelijk toch behoorlijk fris zijn. Heiko heeft al een camping opgezocht in het dorpje Horn. De camping heet Hornåbergs Camping. Dat ligt op 85 kilometer van ons huis en de rit is volgens Google Maps in vijf kwartier te doen. Voor zo´n kort uitstapje willen we immers niet te ver rijden. Ik weet trouwens wel zeker, dat wij er ietsjes langer over zullen doen. Onderweg moet natuurlijk wel een keer koffie gedronken worden…
Ebba is de komende dagen dus weer alleen in huis. Op zich natuurlijk best wel sneu. Aan de andere kant zegt men altijd, dat hondjes en katjes geen (of nauwelijks) benul van tijd hebben. Dat zou betekenen, dat we twee volle dagen weg kunnen blijven of twee uur en Ebba dit op dezelfde manier ervaart. Nu lieg ik zelfs! Ebba is niet alleen! Onze kip, die we van Sietse en Annet kregen heeft tijdelijk een plekje in de kamer gekregen! Hopelijk kunnen ze het goed met elkaar vinden!
Ergens op de middag kregen we nog een beeldtelefoon oproep van dochter Daniëlle. Toen we opnamen zagen we meteen de beide jongens Noud en Mason in beeld. Noud riep direct “Er zit een baby in mama´s buik!” Ohhh! We worden, als alles goed gaat voor de zesde keer opa en oma! Even later kwam Daniëlle zelf ook in beeld en ze vertelde, dat ze nu drie maanden zwanger is. De baby, het broertje of zusje van Noud en Mason, wordt rond de Kerstdagen verwacht. We feliciteerden haar en Peter met dit heuglijke feit. En Peter met zijn verjaardag!
Toen ze in april bij ons in Zweden waren vertelden ze ons al, dat ze graag nog een derde kindje wilden. Achteraf gezien was ze toen al in verwachting! Wat fijn. Dat betekent, dat we eind dit jaar, als we sowieso in Nederland zijn voor de verjaardag van Heiko zijn moeder, wellicht ook meteen op kraamvisite kunnen in Rotterdam! We wensten haar een voorspoedige zwangerschap. De volgende keer als ze bij ons komen zitten er dus drie kleinkinderen in de kar achter de zitmaaier!
Het is ietsjes later dan andere jaren, echter het wachten wordt beloond: de rododendron staat nagenoeg volledig in bloei! We hadden de knoppen al zien zitten, alleen wilden ze volgens ons maar niet open gaan. Vandaag was het alsof er een explosie had plaatsgevonden. Er bloeiden ineens wel heel veel! Mooi, want dat geeft weer kleur in de tuin. Toen ik van dichtbij een foto maakte van een bloem zag ik de stippen in de kern. Meteen dacht ik aan de iris. Die laat zich nu ook van zijn beste kant zien! Kan me niet voorstellen, dat die twee planten familie van elkaar zijn. De kleuren van de bloemen van beide planten zijn hoe dan ook schitterend!
