Gisteren reed Heiko samen met collega Anton naar Nässjö. Een rit van een uur, om bij een nieuw gebouwd zomerhuis te komen. De eigenaar daarvan woont in een grote stad, zoals veel vaker voor komt trouwens. Wonen en werken in een grote stad en daarnaast een vakantiehuis op het platteland. Net zoals de twee zussen die tegenover ons een vakantiehuis hebben. Dit huis in Nässjö is op een stuk grond gebouwd, waar eerder een bouwval heeft gestaan. Dat hebben ze vorig jaar laten weghalen en daarna op die kavel een nieuw huis laten bouwen. Voor een vakantiehuis is het een redelijk uit de kluiten gewassen huis trouwens. Met een grote tuin die tot aan het water van een groot meer reikt.
Vorig jaar waren twee collega´s van Heiko daar geweest, om een heleboel plantjes aan te poten in een klein talud van ongeveer twee meter hoog. Maar wel over een lengte van 100 meter! De meeste planten hadden de winter overleefd, alleen was er veel onkruid uit de opgebrachte grond omhoog gekomen. Dat moest vandaag verwijderd worden. Alles wat uit de grond werd getrokken, konden ze in het omringende bos gooien. Dat verdort wel en daar zie je niets van terug. Ter afscheiding van het talud en het bos, precies op de erfgrens, was eind vorig jaar een beukenhaag geplant. Die stekken zagen er nu een beetje vreemd uit. Alsof iemand ze had geknipt. Dat was niet zo. Ze kwamen er achter, dat het waarschijnlijk een of meerdere reeën zijn geweest die dat hadden gedaan. Nagenoeg alle stekken waren erg kort en de vraag is of daar wel een heg van groeit. Het vervangen van de stekken zou onzinnig zijn als er geen bescherming komt tegen die reeën.
Nadat al het onkruid was verwijderd, moest er, ter voorkoming van nieuw onkruid, boomschors tussen alle planten gelegd worden. Precies voor de oprit stond een grote blauwe, dichte container. Daarin zat boomschors. “Maar hoe krijg je die container open?” Aan de achterzijde zaten twee grote deuren, echter toen ze de grote hendel verschoven, gingen de deuren niet open. Ze zagen, dat er onderin nog een palletje zat die de deuren vasthield. “Hoe werkt zoiets?” Zouden ze onverrichte terug moeten naar Tranås? Heiko ging de container analyseren en bestuderen. Voor beide deuren zat zo´n palletje. Die waren met een asje met elkaar verbonden. Dat is om een reden. Hmmm… Dan zal dat asje wel ergens doorlopen. Zoeken, zoeken en gevonden! Aan de zijkant zat onder de container, een beetje verscholen, een hendel die opzij geschoven kon worden, waardoor de palletjes zakten en de deuren open konden. Heiko waarschuwde Anton, om niet achter de deuren te gaan staan. Via een kier tussen de container en het dak hadden ze al gezien, dat de container helemaal bommetje vol zat. Die was van bovenaf gevuld. Zodra de deuren opengingen knalden de houtsnippers er dan ook meteen uit.
Toen begon het opscheppen in kruiwagens en het wegrollen naar het talud. Ze begonnen bovenaan en lieten de snippers voorzichtig tussen de planten vallen. Honderden kruiwagens vol hebben ze de rest van de dag gevuld, verreden en geleegd. Onder zeer wisselende weersomstandigheden. Soms een klein buitje regen, daarna een weldadige zon met direct hoge temperaturen. Vervolgens een stevige wind gevolgd door een enorme plensbui. Om half vier vonden ze het welletjes. Ze moesten immers ook nog een uur terug rijden. Dat is het vervelendste van zo´n “klus op afstand”. Een hele dag hard gewerkt en dan nog een uur in de auto moeten zitten voordat je thuis bent. Voor Heiko extra zuur, omdat ze langs de afslag Blå Grindar reden, vanwaar Heiko in een half uurtje thuis zou zijn. Hij moest doorrijden naar Tranås om collega Anton af te zetten. Daar stond ook de Volvo natuurlijk. Daarmee was Heiko om zes uur gisterochtend vanuit Ödarp vertrokken. Om half zes ´s avonds was hij weer thuis. Een lange vermoeiende dag. Na het eten had hij dan ook “het lampje uit”.
In Ödarp ontdekte ik maandag, toen ik het gft afval naar de compostbak bracht, dat nu alle vijf eitjes waren uitgebroed door moedertje grauwe vliegenvanger! Vijf vreselijk lelijke, maar ongetwijfeld hele lieve kleine, vogeltjes lagen in het fraai gebouwde nestje van takjes en veel mos. Op een veilige afstand zat de trotse moeder, vanuit de wilg op ons eilandje, toe te kijken, terwijl ik snel een paar fotootjes van haar kroost maakte. We zullen de komende tijd de ontwikkelingen proberen te volgen. Voordat je het weet vliegen ze al uit… Gekheid, want zoals eerder geschreven, duurt dat zeker nog ongeveer twee weken.
Vader en/ of moeder (je ziet geen verschil) vloog heen en weer met eten voor de kleintjes. Ze eten zelf met name vliegende insecten, zoals vliegen, bijen, wespen, vlinders en kleinere libellen. Overigens ook kevers, spinnen en dergelijke. Ze vangen vliegende insecten op zeer karakteristieke wijze, door vanaf een uitkijkpost naar een prooi te vliegen en hierna weer terug te vliegen naar de uitkijkpost. De grauwe vliegenvanger is een lange afstandstrekker bij uitstek. Ze gaan vanaf augustus ’s nachts vanuit Europa en Noord-Afrika naar Afrika, voorbij de Sahara en overwintert langs de rand van westelijk Afrika en zelfs nog verder zuidelijk. De tocht wordt wel geleidelijk uitgevoerd, waardoor ze soms pas half november aankomen. De terugtrek begint eind februari, maar weer langzaam, zodat de eersten niet voor eind april terug zijn. Gelukkig blijven ze dus nog een poosje!
Maandagavond hing er nevel op het land tegenover ons huis. Het landschap kreeg daardoor iets “onheilspellends” over zich. Alsof er iets uit de nevel kon komen lopen… Zou de nevel een teken zijn van een warme dinsdag? De temperaturen stijgen zo langzamerhand wel, dus wat dat betreft…
Dinsdag werd inderdaad een prachtige dag. Heiko kon dan ook met een goed gevoel naar Tranås gaan. Daar begon de dag met het knippen van een heg. Een oudere man, die altijd zelf zijn heg knipte, kon het dit jaar vanwege zijn gezondheid niet voor elkaar krijgen. Hij was wel begonnen, maar het lukte hem simpelweg niet. Daarop belde hij met Örtengren en die schakelde Heiko in. Een mooie, lange en vooral uitdagende heg. De man kwam naar buiten toen hij Heiko zag en gaf aan dat de heg in een Y-vorm was gegroeid en dat dit weer een I-vorm moest worden. Oftewel, aan de bovenkant moest aan weerszijden van de heg veel afgehaald worden en onder iets minder. Ook mocht de heg twintig centimeter lager worden. Daarmee werden nagenoeg alle bladeren er afgesnoeid, maar dat was geen probleem. Die komen wel terug. De heg zal de komende week een beetje “naakt” zijn, zoals de man het zelf beschreef. Ook moesten er een paar dikkere takken van een seringenboom weggezaagd worden. Die hingen te veel over de heg heen. Op een gegeven moment kwam de man naar buiten, bekeek het resultaat tot op dat moment en sprak zijn goedkeuring uit. Precies zoals hij het zelf ook zou hebben gedaan zei hij. Fijn, weer een tevreden klant. De klus werd afgerond en al het afval werd meegenomen op de aanhanger.
Tegen twaalf uur werd samen met collega Anton begonnen een een klusje bij een gezinsvervangend tehuis. Daar hadden ze vorig jaar 750 vierkante meter gras uitgerold en een ligusterheg geplant, althans, honderden stekken. Tussen die stekken moest nu een beetje onkruid weggehaald worden. Eveneens moest er mest bijgelegd worden. In dit geval kippenmest. Terwijl Heiko de heg netjes maakte en van extra voeding voorzag, knipte Anton het gras. Dat stond erg hoog. De pas aangekochte robotgrasmaaier kon dat niet aan. Het moest even een keertje met de hand gemaaid worden en daarna zal de robot het onderhouden. De laatste actie daar was het bijwerken van enkele kale plekken in het gras. Op die kale plekken werd een laagje zwarte grond gelegd en daarin werd graszaad gezaaid. Nu is het wachten op regen, zodat het zaad gaat ontkiemen. Hierna was de klus geklaard en zat de dag erop. Morgen vrij en bijkomen.
Gisteren, maandag, kreeg Heiko een sms´je van het bedrijf waar hij vorige week maandag de zitgrasmaaier naartoe had gebracht. De zitmaaier startte slecht. Al een tijdje trouwens, maar vorige week was Heiko er zat van. De maaier was gerepareerd en kon gehaald worden. Alleen had hij gisteren de aanhanger niet mee, dus kon de zitmaaier niet gehaald worden. Vanochtend werd zodoende de aanhanger achter de Volvo gekoppeld en aan het einde van de werkdag in Tranås werd de grasmaaier opgehaald. De factuur bedroeg €.150,-. De vergasser zat dicht begreep ik, er was een nieuw luchtfilter opgekomen, een nieuwe bougie en nieuwe olie. De startmotor was nog goed, evenals de accu. Mooi, die kan er weer even tegenaan. Thuis werd de grasmaaier meteen weer van de aanhanger gereden en op het gras gezet. Na een dikke week was het gras wel alweer flink gegroeid en aangezien het goed droog was, wilde Heiko na het eten nog even een paar baantjes trekken. Daar had hij vandaag nog wel energie voor, gisteren absoluut niet. Een achttal volle bakken met gras werd er afgehaald en op de houtwal geleegd. Mooi, dat ziet er weer verzorgd uit.
Deze twee dagen, maandag en dinsdag, had ik bijna geen energie. Moe en daarbij de nodige klachten. Het was een teken, dat ik gewoon mijn rust moest nemen. Wat ik dan maar deed. Het is zeker iets waar ik (meer) aan moet wennen. Dat ik minder kan doen en minder lang. Aan het eind van deze dinsdag ging het alweer iets beter en dat geeft deze burger weer moed! Net als al het moois in de tuin. Voor het eerst in de ruim vier jaar dat we hier wonen staan de twee rododendrons bij de voordeur in bloei: “Välkommen!”
