Het was vanochtend al vroeg warm. En dat was in Nederland ook al het geval. Dat hoorde ik van een aantal vrienden en vriendinnen. In “de Lage Landen” heeft men het zelfs in de voorspellingen over tropische temperaturen voor eind deze week, begin volgende week! Dat gaat hier niet lukken, maar met 22 graden om acht uur was het hier zeker ook niet mis! Mis was het wel met de berm. Even na negen uur hoorde ik een zware machine langzaam naderen en dat trok mijn aandacht. Het bleek om een maaier te gaan. Die maaide de berm aan de oostkant van de weg en hij reed richting het noorden. Bij ons voor het huis had hij geen werk, omdat we het zelf altijd trimmen. Daar werd de maaier dan ook maar omhoog gehaald.
Vorige week vrijdag kreeg ik een brief van de afdeling “smärtenheten”, pijnbestrijding van het ziekenhuis in Eksjö. Men had voor mij een afspraak gepland voor 11 augustus. Wat heerlijk! Toch? Zeker, want daar keek ik uiteindelijk elke dag naar uit. Alleen kwam de reis naar Nederland daarmee in het gedrang. Voor mij is het in augustus een jaar geleden dat ik mee kon en ik wil onze familie heel graag weer een keer zien. Daarom belde ik maar met het ziekenhuis. Men had volledig begrip voor de situatie en het verplaatsen van de afspraak was totaal geen probleem. Een nieuwe afspraak was binnen een paar minuten geregeld. Woensdag, 24 augustus is het geworden. Dat ik daar erg blij mee ben zal duidelijk zijn…
Het eerste uur van Heiko zijn werkdag was heel relaxed: hij zat naast zijn baas in de auto. Die wees hem in Tranås namelijk meerdere adressen aan, waar het een en ander moest gebeuren. Nu de winkel steeds beter wordt bezocht, heeft Örtengren daar eigenlijk zijn handen vol aan. De dames, inmiddels vier, die daar dagelijks werken, hebben (nog) veel begeleiding nodig, die hij moet geven. Daarom hoopt hij dat de mannen buiten meer zelfstandig kunnen gaan werken. Zodoende moest Heiko alles opschrijven wat Kenth aanwees, want dit werden zijn klusjes. Slechts een uurtje rondrijden en waarschijnlijk was hij hiermee de rest van de week én deels volgende week wel mee zoet…
Met zijn eigen lijst kreeg hij ook de verantwoordelijkheid om prioriteiten te stellen. Örtengren heeft als bedrijf een flink aantal afspraken met klanten, om de tuin te onderhouden. In deze periode is dat voornamelijk het wieden van onkruid en het maaien van gras. En dat de eerste klus dan bij een zekere Peder was kan ik me volledig voorstellen. Natuurlijk lijken die gele bloemetjes mooi in het gras. Dat is best wel vrolijk. Alleen was het eigenlijk al te lang geleden, dat daar het gras gemaaid was. Dat deed Heiko dan maar als eerste. Na het maaien werd als nagenoeg altijd alles netjes achtergelaten, door alles te harken en aan te vegen en de rommel mee te nemen. Wat zal de klant vanavond opgekeken hebben! Hij zal vast tevreden zijn…
Waar het ook tijd was voor actie was bij een meneer met de naam “Träsko” en dat betekent klomp: trä is hout en sko is schoen. Daar werd een talud gefatsoeneerd. Net als onze berm waren ook hier de bermplantjes uitgebloeid en dat ziet er meteen onverzorgd uit. Uiteindelijk werd er twee keer naar de stort gereden, om alle afval kwijt te raken. Als laatste vandaag mocht Heiko samen met collega Lippe een behoorlijke dennenboom inclusief stam en wortels uit een tuin halen.
Eerst werden alle takken en zijtakken van de dennenboom/ conifeer de hand weggehaald en kon de dikke stam op een meter vanaf de grond afgezaagd worden. Opnieuw een volle aanhanger die naar de stort kon. Daarna begonnen ze te graven. De stronk moest er ook uit. Dat kostte de nodige zweetdruppeltjes. De klant stond erbij te kijken en kreeg waarschijnlijk medelijden. Op enig moment zei hij “Zaag het maar net onder het maaiveld af”. Poeh, wat een geluk voor de heren! Dat scheelde veel graafwerk. Daarna kon (gedeeltelijk nieuwe) antiworteldoek gelegd worden en een paar kruiwagens met kleine steentjes geleegd worden. Wat lijkt het enorm anders nu. Weer een tevreden klant die nu veel meer licht in de kamer heeft gekregen.
In de groentetuin zag ik, dat de rabarber nog een keer afgesneden kon worden. De regel luidt, dat na de langste dag dit niet meer kan. Dit komt omdat er dan veel oxaalzuur in de stengels zit. Dit zuur bindt kalk en onttrekt zodoende kalk aan het lichaam. Oxaalzuur bevindt zich in eerste instantie in de groene bladeren, maar rond de genoemde datum trekt het naar de stengels. De kleine porties die gebruikt worden in een taart: lijkt me zo niet erg te zijn. Binnenkort kunnen overigens ook de rode besjes geoogst worden. Het is nog geen grote struik en daarmee is de oogst niet zo heel erg groot, echter al vele malen groter dan vorig jaar. Ze zijn al geproefd en lekker zoet. Wellicht morgen even met een bakje er heen, voordat de vogels ons voor zijn…
Nee, er komt nog geen nieuw gras op. Nog geen sprietje! Toevallig had Heiko vandaag ook “een dergelijke klant”. Die wilde na een paar dagen eveneens gras hebben, terwijl het zeven dagen geleden was gezaaid. Ben ik ongeduldig? Nee, gewoon positief belangstellend… Hoe lang duurt het eigenlijk? “Gemiddeld genomen kun je zeggen, dat in het voorjaar het twee weken duurt voordat het graszaad ontkiemt. Aan het einde van de zomer gaat dit sneller en kun je soms binnen zeven tot tien dagen al de eerste sprieten ontdekken”. Dan hou ik het op twee weken! De tijd gaat nu in!
De berm aan de oostkant van de weg was vanochtend getrimd. Door die grote machine, die dat overigens met kettingen doet. Dat moet ook wel, want ten eerste moet hij soms door behoorlijke dikke stengels of takken en ten tweede liggen her en der nog wel eens keien. Een keer met messen daarover heen en er zouden nieuwe messen op gezet moeten worden. Wij doen het “gewoon” met ons trimmertje. De berm rond plaatsnaambordje aan de oostkant van de weg houden wij altijd schoon. Dat is voor ons als het ware de grens van wel en niet trimmen.
Rond het plaatsnaambordjes aan de westkant doen we eigenlijk nooit. En dat was te zien. Het bordje was namelijk bijna níet meer te zien. Toen Heiko thuis kwam en toch zijn werkkleding nog aanhad heeft hij dat nog zelf getrimd. En laat nou rond half negen (!) de berm aan de westkant naar het zuiden nog getrimd worden! Het lijkt meteen toch stukken netter, want de bloemen zijn inmiddels uitgebloeid en wat overbleef waren gele en verdorde plantjes.
Het is zeker geen ziekte. Misschien wel een “aandoening”. Besmettelijk? Denk het niet. Een gebrek? Waarom zou het? Een gevoelsaandoening? Of een voorliefde? Ja, dat is het wel. Ik hou gewoon van de lucht. Met of zonder wolken. Met is natuurlijk vele malen mooier, want daarin kun je allerlei dingen zien. Dieren, figuren en mensen bijvoorbeeld. Uit de wolken van vanavond kon ik echter geen chocolade van maken. Het was wel weer bijzonder. Het leek op kokende lava, dat uit een berg stroomde. Als je niet meteen gaat kijken is het na twee of drie minuten ook alweer te laat. De wolken gingen behoorlijk snel…
