Gisteren was Heiko nog even met een, eerder aangekochte, spuitbus met schoonmaakmiddel bezig geweest. Dat schoonmaakmiddel was iets, dat speciaal voor velgen bedoeld was. Die velgen van de Hyundai kregen we namelijk niet meer schoon met gewone autoshampoo. Ze waren zwart van het vet en het zand en dat laagje zat er erg vast op. De velgenreiniger deed precies wat die moest doen: de velgen reinigen! Even het spul erop spuiten, met een doekje wrijven om ervoor te zorgen dat alle hoekjes en gaatjes bereikt werden en daarna goed afspoelen met water. Jeetje, wat eenvoudig! En wat een verschil! Geweldig goed spul. Die velgen glanzen weer als nieuw. Nu we weten, dat dit middeltje zo goed werkt kunnen de overige setjes (de winterbanden op velgen) en die van de Volvo binnenkort ook schoongemaakt worden.
Vanochtend begon Heiko zoals gebruikelijk om zeven uur in Tranås te werken. Dit keer met collega Palle. Hun eerste opdracht was, om een stukje tuin onkruidvrij te maken. Op de linker foto hierboven is duidelijk te zien wat de uitdaging was. Overigens is op de foto slechts een heel kort stukje van dit talud te zien. Het stuk grond is vele malen langer en rechts bevindt zich nog eenzelfde talud. Ook vol met onkruid. Op de foto rechtsboven zie je het resultaat na een paar uurtjes plukken. Dat is daadwerkelijk hetzelfde stukje talud wat op de foto is gezet. Wát een verschil weer. Als dat geen dankbaar werk is?
Om niet de hele dag hetzelfde werk te doen verplaatsten de beide heren zich tegen tien uur naar een andere klus. Achter een appartementencomplex bevond zich eveneens een talud. Alleen deze zat vol met heel veel wildbloemen. Die bloemen waren gezaaid en waren flink gegroeid. Tijd om ze te maaien. Dat lukte niet met een gewone grasmaaier, dus werd de trimmer ter hand genomen. Die trimmer is enorm krachtig en zo gaat het maaien heel erg snel. Na een aantal meters te hebben plat gemaaid kwam er een bewoner aan. De man was niet blij! Hij vond het doodzonde, dat die bloemen werden gemaaid. Het was een ingezaaid stukje met wildbloemen en die bloeiden immers zo mooi.
En nu ging alles weg en was 1,5 jaar werk overboord gegooid! Heiko verwees hem door naar de opdrachtgever van deze werkzaamheden. Er was een vereniging van huiseigenaren met een bestuur. Dat bestuur had Örtengren opdracht gegeven, om het talud met die wildbloemen te maaien. Daar moest hij zijn beklag dan maar doen. Even later kwamen er twee vrouwelijke leden van het bestuur een praatje maken. Ze werden gerustgesteld met de opmerking, dat het voor ons heel gebruikelijk was om dergelijke bloemen plat te maaien. Wel laten ze alles nu minimaal twee weken liggen, zodat het gemaaide droogt en het zaad eraf kan vallen en volgend jaar opnieuw voor een prachtig fleurig talud kan zorgen. De boze man was gerustgesteld…
Vandaag was Heiko tot twaalf uur aan het werk geweest in Tranås. Toen reed hij terug naar huis. Hij had namelijk om twee uur een afspraak staan bij de sjukgymnast, de fysiotherapeut van de vårdcentral in Aneby. Een ruime week eerder was hij voor zijn pijnklachten in de heupen naar de huisarts geweest en die verwees hem door naar de sjukgymnast. Eerder had hij oefeningen gekregen voor zijn irritaties van de ischiasspier. Dat is nu weer over, maar er zat blijkbaar nog iets anders niet goed, want hij bleef pijn houden. Wel op een iets andere plek, echter wel in hetzelfde gebied. De vrouwelijk sjukgymnast hoorde het verhaal aan, stelde de nodige vragen, deed enkele oefeningen en bewegingen met de benen en heupen en stelde vast, dat het probleem in een bepaalde spier in de bil zat. Daarvoor kreeg hij nu andere oefeningen mee en een controle afspraak over drie weken.
Nadat Heiko terugkwam van de sjukgymnast in Aneby ging hij het bankje afschuren. Eindelijk… Het bankje hadden we volgens mij inmiddels twee jaar geleden gekocht in Tranås en stond de hele tijd in onze garage te wachten. Wachtend tot hij boven aan op de prioriteitenlijst kwam. Er was steeds voldoende te doen, wat wij op dat moment belangrijker vonden. Vanmiddag brachten we het bankje samen naar buiten en ging Heiko het helemaal afschuren. Wanneer ik het ga verven weet ik nog niet, maar het staat in ieder geval klaar voor de verfkwast nu. De kleur wordt overigens grijs.
De bank komt namelijk voor de witte wand te staan op onze veranda. Heiko gaat er een tête-à-tête bankje van maken. Dat wil zeggen, een zitplaats links en een zitplaats rechts en in het midden een verhoging dat als armleuning en tafeltje kan dienen. Achter op het bankje zagen we trouwens dat er iets op was geschreven. Volgens ons staat er: “Martha, 10/07 1943” en daaronder waarschijnlijk de handtekening van degene die het bankje heeft gemaakt. Dat betekent dat het bankje volgend jaar 80 jaar oud is!
En opnieuw een handjevol aardbeien uit eigen tuin. Lekker fris, zoet en gezond. De aardbeien worden overigens al goedkoper in Zweden. De eerste bakjes (1 liter aardbeien) kostten begin juni iets van €.7,-. Dat heeft veel te maken met Midsommar, wanneer iedereen aardbeien wil eten. Dat is nou eenmaal gebruikelijk rond die tijd. Nu, ruim anderhalve maand later, is de prijs gehalveerd. Gelukkig hebben we zelf aardbeien in de tuin en kunnen we elke dag een paar verse snoepen.
Hoe gaat het ondertussen met de twee planten van Rob en Marijke? De gele struiktomaat en de dropplant? Die staan nu enkele weken buiten in de volle grond in onze groentetuin. Bijna elke dag krijgen ze een beetje water op de kop en volop zonlicht. Dat doet ze blijkbaar goed, want ze hebben beiden bloemen. De dropplant heeft paarse bloemen en de tomaat gele bloemen. Een goed teken toch? Alleen vind ik de tomaat een beetje “zielig”. Het zal vast niet zolang meer duren voordat er tomaten aan de tomatenplant komen en “zoute dropjes” aan de dropplant. Die laatste blijkt “massa´s bijen en vlinders te trekken”. De bloemen en blaadjes kunnen worden gegeten en hebben een sterke anijssmaak. Je kunt er thee van trekken, toevoegen aan salades of limonadesiroop van maken. Wat gaat het worden?
Een van onze gaspitten van het gasstel in de camper is doorgebrand. Dat is een onveilige situatie en daar willen we een nieuwe voor kopen. Eerst moest bekeken worden of die er eenvoudig uitgehaald kon worden. In theorie was het een kwestie van een kwartslag draaien en hem eraf pakken. Maar deze was na dertig jaar iets vervormd door de hitte en wilde niet loslaten van de rest. Toen het niet eenvoudig ging, pakte Heiko de ijzerzaag erbij en zaagde het ding doormidden. Kapot was die immers toch al. Met de onderdelen in de hand kwam hij binnen en ging aan het Googelen. Op het internet ging hij op zoek naar een nieuwe, maar dat lukte nog niet heel snel. Hij stuurde een mailtje naar een paar dealers, echter tot nu toe nog zonder succes. Iemand die een tip heeft? We willen het namelijk graag klaar hebben voordat we naar Nederland rijden.
Nou, ik had het helemaal mis met het verhaal van de seringen. Ik dacht werkelijk, dat het de resten waren van de uitgebloeide bloemen. Gelukkig wist Phaedra me te vertellen, dat het niet zo was. “De sering kan worden aangetast door onder andere rupsen van de ligusterpijlstaart of het seringenmotje, bladrollers, bladwespen, lapsnuitkevers of virusziekten. Loodglansziekte en bruine vlekken in het blad komen vaak voor. Het seringenmotje overwintert in de struik en legt de eerste helft van juni zijn eitjes aan de onderzijde van de bladeren. Veertien tot twintig dagen later verschijnen de eerste rupsen. Zij boren die typische blaasvormige gangen in de bladeren. Nog 2 weken later vreten ze aan de bladopperhuid en rollen de bladtoppen samen. Na de verpopping verschijnt een 2de generatie die ook schade veroorzaakt in juli en augustus. De aangetaste bladeren verschrompelen waardoor de groei stagneert en de struik er lelijk gaat uitzien.” Er zijn mogelijkheden om het een en ander op te lossen en daar ga ik me nu even in verdiepen.
