Vandaag vervolgden we het bekijken van de vele filmpjes van de videocamera. Tjonge, wat hadden we er veel gemaakt! Veelal van de vakanties. Naar Corsica met onze eerste camper, naar Zuid-Frankrijk met de tweede camper, naar Zweden in een gehuurd huisje en later in ons eigen vakantiehuisje Rolsberg in Hällaryd… Leuk! Zo kwamen we ook een paar filmpjes tegen, die in de buurt van Aneby gemaakt zijn. En inderdaad ook bij Stalpet, waar de hoogste waterval van Zuid-Zweden is. We werden toen wel heel nieuwsgierig of we destijds ook “toevallig” door Ödarp gereden waren. Maar nee, daar was niets van te vinden en we gaan ervan uit, dat we niet in deze omgeving zijn geweest. Zou toch wel een héél groot toeval zijn geweest.
Het was rond vijf uur, vandaag 6 maart, precies een jaar geleden. Ineens hoorde ik mensen roepen: “Jullie kat, jullie kat!” Ze hadden onze Jikke aangereden en die lag dood in de berm, recht tegenover de oprit. Wat een ontzettend verdrietig moment. Het was zo´n vrolijk kattenmeisje. Gaf en vroeg veel aandacht, was altijd bij je in de buurt en mocht, in tegenstelling tot Ebba, heel graag op schoot liggen. Ze was nog geen drie jaar, toen ze het leven liet. Maar die drie jaar hebben we van haar genoten. En zij toch ook wel van ons. We hebben vele en mooie herinneringen aan dit lieve dametje. We denken nog vaak aan haar, maar vandaag een beetje extra.
In de ochtend had Heiko niet veel lust om iets op te pakken. Een paar spelletjes Wordfeud spelen met Jan uit Assen, een beetje neuzen op Facebook en een paar filmpjes bekijken via Facebook en Instagram. Kortom, een lui dagje. Pas na de middag besloot hij om nog even naar buiten te gaan. Zoals we twee dagen geleden meldden, lagen de vogelhokjes nog in de werkplaats. Te wachten op een nieuwe boom. Eveneens zagen we al vogeltjes om elkaar heen dwarrelen en er was een pimpelmeesje bezig om het hokje op ons terras, genaamd Geert, schoon te maken. Ze worden volgens ons al een beetje onrustig… Die vogelhokjes wilde Heiko vanmiddag aan de bomen hangen, zodat de vogeltjes er binnenkort een nestje in kunnen gaan maken. In totaal moesten vijf vogelbroedhokjes een nieuw stekje krijgen. Dat werden een vijftal berkenbomen, ten zuiden van ons huis. Rond de twee houtstekken. Met voldoende schroeven in de jaszak en de accuboormachine onder de arm, klom hij de ladder op. Met in zijn rechterhand een hokje. De hokjes werden op drie tot vier meter vanaf de grond aan de boom vastgezet. Voldoende hoog, om ervoor te zorgen dat er geen kat in klimt.
Zelf had ik de serre deze twee dagen nog onder handen genomen. Dat gebeurt wel vaker, maar dan ga ik niet zo “ver” als nu. Dit keer werd namelijk het plafond ook weer eens afgenomen. Het plafond bestaat uit bruine plastic golfplaten. Daar komt aanslag op van mijn roken en dat is na op enig moment niet meer zo fris. Er werd een sopje gemaakt om alles even af te nemen, de vitrage ging in de was en als laatste ging de stofzuiger door dit kleine kamertje. Best wel resultaat in een korte tijd en een goed gevoel (in het hoofd, niet in de rug) aan overgehouden dat het weer schoon is.
Vandaag kregen we in onze digitale brievenbus de maandafrekening van onze stroomleverancier E.On. De meter is digitaal en die leest de computer van E.On elke maand uit. Meteen daarna volgt de factuur en even later de automatische incasso. Geweldig geregeld. Ik opende de factuur en begreep niet meteen wat ik zag. We hoefden niet te betalen over de maand februari. Sterker nog: we kregen geld terug. Huh? Hoe zit dit nu weer? Ze werken hier niet met voorschotten zoals in Nederland, maar we betalen na afloop van elke maand het werkelijke verbruik. Er kan dus niet te veel aan voorschotten betaald zijn, waardoor we nu geld terug zouden krijgen. Na naderde bestudering van de factuur zag ik ineens staan, dat we een vergoeding van E.On kregen. Voor de stroomonderbreking tijdens, en enkele dagen na, de twee stormen. Er werd 1.000,- kronen, oftewel €.100,- van de factuur afgetrokken. Ons verbruik bedroeg ongeveer €.80,- en daarmee kregen we deze maand iets terug. Een leuk meevallertje.
Vanaf maandag komt er bezoek uit Nederland! Onze vrienden Klaas en Reinie komen dan een weekje naar Zweden. Vooraf hoopten ze zo dat er sneeuw zou liggen en het lijkt erop, dat ze geluk hebben. Er ligt nog sneeuw. Geen verse, maar sneeuw van ongeveer twee weken oud, dat door de nachtvorsten goed geconserveerd is. Ze hebben op onze aanwijzingen hetzelfde huisje gehuurd als “de Bende van Vijf” in oktober vorig jaar. Een mooi, ruim en volledig ingericht huisje, op acht minuten afstand van ons. Mijn dag bestond gisteren en vandaag uit de voorbereidingen voor het bezoek. “Wat doen we bij de koffie?” “Wat gaan we eten?” “Wat gaan we doen?” Dat laatste zal voornamelijk Heiko zijn ding zijn. Ik ben nog niet weer in staat om dingen te ondernemen. In huis probeer ik zoveel mogelijk zelfstandig te doen, om de rug maar te bewegen en soepel te houden. Ook is het de bedoeling, dat de spieren rondom de wervelkolom sterker worden. Ik moet er echter niet aan denken, om nu een lange wandeling te maken of een berg(je) te beklimmen. En al helemaal niet met de sneeuw erbij. Gelukkig kan Heiko dit wel!
Gisterochtend vertrok Heiko om half acht vanuit Ödarp. Vanaf deze week zouden ze om acht uur ´s morgens beginnen met het werk bij Örtengren. Eigenlijk is het om zeven uur al licht genoeg om te kunnen beginnen, maar acht uur vindt Heiko een hele “schappelijke” tijd. Hij had verwacht, dat hij verder kon gaan met de bomen te snoeien, waar hij vrijdagmiddag mee was begonnen. Dat was nog niet klaar. In Tranås aangekomen bleek, dat collega Håkan ziek was en dat Heiko samen met collega Anton naar het plaatsje Ödeshög mocht. Bij een grote boerderij, net buiten het dorp, waar ze aardappelen verbouwen en sinds een paar jaar ook kippen mesten. Dat laatste kon je goed ruiken… Achter het woonhuis staan een stuk of 16 fruitbomen, die ieder jaar gesnoeid worden. Heiko was er al twee keer eerder geweest en die keren was het er stervenskoud. Ödeshög ligt namelijk op de vlakte.
Er zijn nauwelijks bomen te vinden, die de wind een beetje tegenhouden. Logisch ook, want in die omgeving worden ontzettende veel aardappelen, aardbeien en frambozen verbouwd. Dan is er geen plaats voor bomen. Als het dan een beetje vriest en die wind is erbij, heb je al snel een zeer onaangename gevoelstemperatuur. Vandaag viel het gelukkig mee met de wind en dat in combinatie met de zon maakte, dat hij aan het einde van de dag met een gezonde kleur op het gezicht weer thuiskwam. Ödeshög is weer klaar! De afgeknipte uitlopers, waterschotten, en de vele takken die ze van de bomen gezaagd, om meer licht in de boom te krijgen, konden ze gewoon laten liggen. Daar zou de eigenaar zelf zorg voor dragen.
Woensdag waren we in het ziekenhuis van Eksjö. In tegenstelling tot andere keren, verlieten we het pand dit keer via de hoofdingang. Dat hadden we eerder moeten doen, want dan hadden we “ze” al vroeger kunnen bewonderen. “Ze” zijn ruim tien pinguïns en allemaal verschillend! Nee, geen echte natuurlijk, maar zo te zien gemaakt van beton. Grote, kleine, jonge en oude: ze waren er allemaal! Wat ontzettend leuk! En ook de manier waarop ze neergezet zijn: zie je die rechtsachter? Die zo nieuwsgierig naar binnen kijkt? Daar stonden namelijk ook een paar! Waarom er voor pinguïns is gekozen? Geen idee. Volgens mij is er geen connectie met Eksjö. Mooi is het wel!
