De dierenarts had dinsdagochtend gezegd, dat de wond volledig genezen was en dat Ebba vanaf woensdag wel weer naar buiten zou mogen. Dinsdag nog niet, omdat tijdens het verwijderen van de hechtingen een paar kleine wondjes waren ontstaan. Wij besloten, om haar pas zaterdag er weer uit te laten, maar dat konden we niet waarmaken. Ebba vond het welletjes! En ze had gelijk ook nog! Op enig moment stond ze in de deuropening van de kamer en riep ze me weer. Ik volgde haar en ze liep rechtstreeks naar de buitendeur in de keuken. Het was overduidelijk wat ze wilde…
Ik nam haar op de arm en vroeg of ze er klaar voor was. Ze leek het te begrijpen en miauwde, duidelijk verstaanbaar voor een kattenmoeder: “Ijauw!” Wat zoiets betekende als “Ja! Absoluut!” Oké, dan is het nu zaterdag… De deur ging van het slot en open. Ebba haar oren spitsten zich en ze kreeg grote ogen. Ze deed meteen een paar stappen naar buiten, echter was wel op haar hoede. “Joepie! Ik ben buiten! Hè? Ben ik buiten?”
Het was duidelijk, dat ze weer even moest wennen. Het was gisteren precies twee weken geleden, dat ze binnen moest blijven. Ze bleef een tijdje vlak bij de deur staan. Even later kreeg ze al een plan en liep ze de tuin in. “Voorzichtig doen en goed oppassen!” riepen we haar in koor nog na. Maar of ze dat hoorde en begreep weten we niet. Ze heeft haar vrijheid terug en dat is maar goed ook. Een kat hoort buiten te zijn en niet opgesloten in huis. “Veel plezier, lieve Ebba!”
Een groot deel van de ochtend zat Heiko weer achter de laptop. Deze keer was hij niet met zijn boek bezig, maar met een verhaal over ons dorpje Ödarp. Van één van de twee zussen uit Stockholm, die tegenover ons het vakantiehuisje Hagen hebben, kreeg hij informatie over de huizen die tot Ödarp behoren. Eerder hadden we al informatie over ons eigen huis gekregen van een vorige eigenaar/ bewoonster. Verder was er informatie te vinden op een website van een vereniging uit het plaatsje Askeryd. Alle informatie wilde hij verwerken in een documentje over het dorpje Ödarp. Binnenkort zullen we er een item aan wijden op de website, want het is best wel interessant (vinden wij).
Onvoorstelbaar! Werkelijk, niet te bevatten! Nog geen uur nadat we Ebba naar buiten hadden gelaten kwam ze binnen met een muis! Veertien dagen was ze binnen gebleven vanwege de blessure aan haar pootje en binnen een uur komt ze al terug met een muis! Ze was het nog niet verleerd. Vol trots kwam ze door het luikje, vanuit de kelder en liet ons haar prooi zien. We geven haar dan altijd meteen een compliment, waarna ze door hetzelfde luikje weer verdwijnt. Op de keldertrap wordt de muis dan opgegeten. Ik vroeg Heiko om snel een foto te maken van haar eerste prooi, maar daar kreeg hij de kans niet meer toe. Binnen twee minuten was de muis al volledig in haar buikje verdwenen… Die lekkernij had ze blijkbaar twee weken lang erg gemist. In de loop van de ochtend volgde er nog een muis en wat ze verder buiten nog heeft uitgespookt weten we natuurlijk (gelukkig) niet. Haar eetlust was ´s avonds in ieder geval niet zo groot als de dagen ervoor…
De camper staat inmiddels een paar weken in de tuin, achter het trollenhuisje gestald onder een groot dekkleed. Destijds hadden we vochtvreters en, voor alle zekerheid, muizenvallen in de camper gezet. In onze agenda hebben we een herinnering gemaakt, om elke twee maanden even te controleren of de vochtvreters leeggegooid en bijgevuld moeten worden. En of er een muis in de val is gelopen. Vanochtend kwam die eerste herinnering oppoppen vanuit de digitale agenda en werd het dus kijken! De muizenvallen waren leeg (puh!) en in de vochtvreters zat nog maar een heel klein beetje water. Dat liet Heiko eruit lopen. Het was nog niet nodig, om de vocht vretende korreltjes weer aan te vullen. Daarmee ging de deur van de camper weer op slot. Tot over twee maanden!
Na de middag ging Heiko naar buiten. Als eerste werd de bak met de grijpvoorraad met brandhout in het stookhok weer aangevuld. Vijf kruiwagens vol werden uit houtstek 2 gehaald en naar binnen gebracht. Daarna pakte hij een schep en liep recht tegenover ons huis, naar de overkant van de weg. Daar stonden een fors aantal zaailingen van de grote sparrenbomen. In tientallen stonden de jonge sparrenboompjes bovenop elkaar in de berm. Ze verdrongen zich om een overlevingskans. Omdat wij inmiddels best al wel veel bomen uit ons eigen bosje hebben gehaald, ten behoeve van haardhout, en omdat er begin dit jaar onvrijwillig een paar weggehaald waren door de stormen, wilde Heiko nieuwe boompjes poten. Het werd zo langzamerhand best wel een beetje kaal. De overbevolking van de sparrenbomen in de berm kwam ons zodoende heel goed uit.
Eerst probeerde hij een aantal uit de grond te steken met een schep. Alleen vanwege de vele stenen lukte dat niet. Er bleek een eenvoudiger manier te zijn: gewoon uit de grond trekken! Het moeten juist nog jonge boompjes zijn, omdat die een betere overlevingskans hebben nadat ze verpoot zijn. Mede vanwege die vele stenen, waren de worteltjes niet de diepte in gegaan maar de breedte. Het uitdunnen van die jonge boompjes was dan ook een fluitje van een cent. Hij deed de boompjes in de kruiwagen en nam ze mee naar ons bosje, ongeveer 100 meter verderop. Daar werden ze in de drassige bodem gepoot. Ze kregen meteen voldoende water bij de worteltjes, hetgeen de overlevingskans vergroot.
Drie keer liep hij met een kruiwagen met een stuk of tien jonge sparrenboompjes richting ons bosje. De boompjes varieerden in lengte van 30 centimeter tot een meter. Daar werden ze een voor een op een redelijke afstand van elkaar weer gepoot. Toen hij ermee ophield werd er een foto gemaakt vanaf de weg, richting de zojuist gepote jonkies. Op de linker foto zijn de boompjes nauwelijks zichtbaar. Zodoende hebben we ze even omcirkeld via het programma Paint. Op de rechter foto kun je er 14 stuks zien, maar in totaal zijn er 31 boompjes gepoot. Het lijkt op de foto alsof ze soms erg dicht op elkaar staan, echter is dat niet het geval. Er zit in ieder geval steeds minimaal anderhalve meter tussen. Hopelijk komen ze allemaal aan, alleen is dat niet erg waarschijnlijk. Een score van 100% zou wel erg uitzonderlijk zijn. Volgend jaar weten we of er een paar vervangen moeten worden. Dat kan zonder problemen, want er staan er nog genoeg in de berm die een mooiere plek verdienen. Is het nu klaar met herbeplanten in ons bosje? Nee, absoluut niet. Dit is slechts een beginnetje.
“Hé! Kringen in het water van ons vijvertje!” Dat is opvallend. Het waaide niet, het regende niet, Ebba was in geen velden of wegen te bekennen… Hmmm… Wat of wie veroorzaakt die kringen dan? We zagen niets, omdat de bron net achter de stam van de afgezaagde omgewaaide boom zat. Ik vermoedde dat de eendjes er weer waren, maar ik zag ze nog niet.
Geduldig bleef ik even wachten en bleef ik kijken en dat geduld werd beloond: de veroorzakers van de kringen in het water kwamen achter de boomstam vandaan! Ze zwommen een beetje heen en weer, op zoek naar eten. Gezellig! Donald en Katrien Duck waren er weer! Het verheugde ons, dat ze niet voor langere tijd afgeschrikt waren door het lawaai dat Heiko maakte, toen hij maandag de vuilcontainer van de weg haalde en achter het huis plaatste. Ze gaven een leuk schouwspel. Op enig moment was Donald eten aan het zoeken, door met de kop in het water te duiken en even later deed Katrien hetzelfde. Daarna ging Donald de diepte in en warempel: Katrien deed ook toen hetzelfde! Beide kontjes kwamen boven het water uit, wat een lollig beeld gaf. Welkom terug, “kwaakers”!
Vanmiddag zat ik nog even achter de laptop toen mijn neef Sietse belde via WhatsApp. Omdat ik WhatsApp ook op de laptop heb staan, gaf het programma een melding in het scherm. Ik kon het telefoongesprek zodoende ook op de laptop opnemen. Dat deed ik deze keer. Nu eens niet via mijn mobiele telefoon! Dat beeldbellen via de laptop hadden we al eens getest en toen ging het niet goed. We hadden destijds geen geluid. Nu ging het wel goed! Een scherp beeld en prima geluid! Is dat te danken aan Windows 11 misschien of aan de nieuwe laptop? In ieder geval erg fijn, want nu hadden we een groot scherm. Heiko was ook binnen gekomen en samen gingen we op de bank zitten. Zo kon Sietse ons ook beide via de webcam van de laptop zien. Ideaal! Veel handiger dan via zo´n klein schermpje op de mobiele telefoon. We informeerden elkaar over ons wel en wee en hadden zoals gewoonlijk weer een geanimeerd gesprek met Sietse, waarbij we ook zijn katje Billy nog even te zien kregen!
Het begint hier momenteel tegen half vier al schemerig te worden! We merken het verschil met een week geleden heel erg. Toen ging per slot van rekening de wintertijd weer in. Daarbij komt, dat het elke dag ongeveer rond de drie minuten eerder donker wordt. Net voordat het te donker werd, kregen we Donald en Katrien nog weer in beeld! We hadden vanochtend niet gezien, dat ze waren vertrokken. Op enig moment, we hadden toen al een poosje naar ze gekeken, ga je uiteindelijk toch iets anders doen. Ze waren blijkbaar weer terug gekomen. Geinig! Dit keer waren ze niet zo ijverig met het verzamelen van eten als vanochtend. Het leek meer op een “uitje”: even samen dobberen op het water. Het zijn prachtige beestjes, waarbij (alleen bij dieren!) het mannetje toch mooier is dan het vrouwtje. Fijne avond!
