Nog even oud én nieuw nieuws! Het zit namelijk zo: het is nieuws van gisteren, maar het speelt pas het volgend jaar. De Zweedse koning Carl XVI Gustaf, Carl de zestiende Gustaf, geboren op 30 april 1946, zal het volgend jaar 50 jaar op de troon zitten! Hij is namelijk sinds 15 september 1973 koning van Zweden! “Hij viert dit, door alle 21 Zweedse provincies te bezoeken. Op 16 februari brengt het koninklijk paar een bezoek aan Jönköping en rijdt onder meer in een stoet door de binnenstad. De planning voor het bezoek van het koninklijk paar aan Jönköping is in volle gang, maar het is nu al duidelijk dat gouverneur Helena Johnsson het diner zal houden voor het koninklijk paar en speciaal genodigden, in de residentie in Jönköping. Voor het publiek zal er een reeks activiteiten worden georganiseerd in Rådhusparken. Dit in verband met de autocolonne door Jönköping. Naast het 50-jarig jubileum van Carl XVI Gustaf op de troon, is het ook 500 jaar geleden, dat Gustaf Vasa tot koning van Zweden werd gekozen.
Heiko ging vanochtend meteen achter de laptop om weer een paar letters op het digitale papier te zetten voor zijn vierde boek. Een hele tijdrovende bezigheid hoor zo´n boek schrijven! Hij gaat dan meestal in de keuken aan de tafel zitten: in alle rust. Hij werkt door totdat de batterij van de laptop leeg is. Dan komt hij naar de kamer, om de laptop aan de oplader te doen en om meteen iets anders te ondernemen. De hele tijd stilzitten is hij niet meer gewend. Eerder, tijdens zijn carrière bij Univé en later bij Monuta, was dat geen probleem. Sinds hij hier vooral buiten is en veel in beweging krijgt, is hij het lange zitten gewoon afgeleerd. Toch zal hij zich moeten vermannen als hij dat boek af wil maken voor het einde van dit jaar, zodat het in 2023 uitgebracht kan worden. “Succes, Heiko. Je kunt het!”
Toen de accu van de laptop weer eens leeg was, was het ook net tijd voor de lunch. Daarna moest Heiko toch eerst even naar buiten. In feite moesten beide accu´s worden opgeladen: die van de laptop en die van Heiko. Op zich had ik wel zin om mee te gaan voor een wandeling, maar ik was weer eens behoorlijk duizelig. Waarschijnlijk van de gabapentine. Daarom koos ik het zekere voor het onzekere en bleef thuis. Heiko ging het pad op tegenover ons huis en nam de afslag waar de nieuwe weg was aangelegd. Die liep hij helemaal uit. Tot de draaiplaats voor toekomstige vrachtauto´s. Volgens zijn richtinggevoel en inschattingen zou hij vanaf dat punt heel erg dicht bij de weg moeten zijn, die we vaak genoeg inliepen als we het rondje Ödarp liepen. Echter kon je de weg niet zien, doordat een aantal groenblijvende bomen het zicht ontnamen. Hij kon daardoor niet in de verte kijken.
Op zijn gevoel liep Heiko naar het noorden. Hij kwam echter meteen een hindernis tegen. In de vorm van een beekje van ongeveer een meter breed! Op zich niet zo´n grote breedte, alleen was het beekje erg ondiep en de oevers waren doorweekt. Daarom moest je minstens een sprong van twee meter maken, wilde je er met droge voeten overheen komen. Dat werd te gek, dus op zoek naar een vertrouwde oversteekplaats. Die werd gevonden! Een plek waar een aantal grotere keien in het water lagen en via die keien bereikte hij veilig en droog de overkant. Na een paar meter volgde de volgende uitdaging. Twee draden prikkeldraad rond een weiland. Eerst probeerde hij er omheen te lopen, alleen het stukje bos was bijna ondoordringbaar: hij moest over het prikkeldraad heen stappen. Om geen kleerscheuren te krijgen zocht en vond hij een plek, waar de grond iets omhoog liep en de prikkeldraden omlaag gedrukt konden worden.
Na deze hindernis was het goed uitkijken waar de voeten geplaatst werden. Dit in verband met de vele koeienvlaaien! Eveneens was de grond ongelijk, lagen er vele dikke keien in de weg en was het nat en modderig. Nou is een weiland een afgeschermd stuk grasland met prikkeldraad, waarmee je aan de ene kant van het weiland over prikkeldraad binnenstapt en dan ergens anders opnieuw over prikkeldraad moet gaan. En dat was inderdaad zo! Ook toen was het even zoeken naar een geschikte overstapplek. Dat ging evenzo goed. Nog een paar stappen en hij had inderdaad de weg gevonden. Dat wil zeggen het zandpad, waar we al vaker hadden gewandeld. Oké! Zijn richtinggevoel was goed. Er waren alleen een aantal hindernissen die overwonnen moesten worden om er te kunnen komen. Aan de rand van het weiland zag hij nog een paar takken van bomen, die bedekt waren met mos. Wat ziet dat er toch prachtig uit! Dat baardmos is bijna een beetje griezelig…
Toen hij het zandpad bereikt had, liep hij nog een stuk het bos in over sporen van een bosbouwmachine. Die was daar ooit langs gekomen, om bomen te zagen en weg te halen. Oftewel die was dwars door de ongerepte natuur gereden. Langs de sporen zag hij onverwachte tafereeltjes. Zoals de grote rotsen. Op zichzelf al indrukwekkend en nu waren ze ook nog volledig bedekt met rendiermos. Ook zag hij zogenaamde wildpaadjes. Paadjes, waar het wild vaak langs loopt. Die waren wel heel duidelijk te herkennen! Na het verkennen van dit stukje bos kwam hij tenslotte weer op een zandpad uit en keerde hij huiswaarts.
Hij had bewust voor een wandeling over ongelijk terrein gekozen, omdat een fysiotherapeut een keer tegen hem had gezegd, dat dat een goede training voor de rugspieren zou zijn. Bij bijna elke stap moet je namelijk je balans zoeken, juist omdat de ondergrond zeer ongelijk is. Dat komt op de been- en rugspieren aan, waardoor die “spelenderwijs” getraind worden. Nou, voor vandaag was er voldoende training: anderhalf uur later was Heiko terug in Ödarp. Hij had volgens de app Strava 3,66 kilometer gelopen in 1 uur en 4 minuten. Daarbij was er een hoogteverschil van 69 meter overbrugd. Geen spectaculair lange wandeling, maar wel eentje, die dwars door “de bush bush” liep!
Hoe vind je dit zwammetje? Die kwam ik tegen, toen ik even door de tuin liep. Het zit aan de boomstam, die als “poort” dient bij de tweede oprit. Die op het zuiden. Het zwammetje is de Svedtick (Bjerkandere adusta). In het Nederlands heeft het een prachtige naam: het plooivlieswaaiertje. Het Plicaturopsis crispa (latijnse naam) behoort tot de zogenaamde “plaatjesloze vlieszwammen”. Het is door iedereen gemakkelijk in het veld te herkennen. Het is namelijk een soort zwam die veelal te zien is in de bossen. Met name op voedselrijke, vochtige bodems wordt hij aangetroffen. Ook wordt hij gevonden op dode stammen en takken van de berk (zoals hier), beuk en hazelaar. Maar hij is niet zo heel kieskeurig en daarmee zie je hem eigenlijk op nog een heel scala aan andere loofboomsoorten en struiken.
De schelp- of waaiervormige golvende “hoedjes” van de zwam hebben een doorsnede van 1 tot 2 centimeter en zitten zijdelings gesteeld aan het substraat vast. De bovenzijde is viltig en bezet met concentrische zones, die wittig tot oker- of roodbruin zijn gekleurd. Concentrisch betekent, dat ze rondom een gemeenschappelijk middelpunt zitten. De hoedjes hebben een gekerfde, ingerolde rand en op de onderzijde van de hoedjes zijn geen lamellen te zien, maar geribde plooien. De vuilwitte tot grijsoker kleurige plooien, ook wel ribben genoemd, zijn golvend gevorkt en onderling verbonden. De sporen zijn wit. Ze mogen dan “gewoon” zijn, doordat ze veel voorkomen, echter bijzonder zijn ze wel. Ik vind ze ontzettend… Ja. Schattig is het juiste woord!
Doordat we met regelmaat video´s op de site zetten hebben we een account op YouTube. Jaren geleden ooit eens aangemaakt. Onlangs kwam het mailbericht binnen, dat de gebruikersnaam, nu iets met yuccuziczq54321GOylfz of zo, kon worden aangepast. Leuk, want de huidige is niet te onthouden! Vanochtend zat dan de mail in de inbox, waarin de naam daadwerkelijk kon worden aangepast. “”Maar wat kies je dan voor naam? Je eigen naam? Een (sprookjes-)figuur? Een dier? Een recept?” Heiko kwam toen op het idee, om iets met grootmoeder te doen. En dat is dan ook gebeurd. Nu blijkt, dat de gekozen gebruikersnaam nog niet gebruikt wordt, maar dat het later dit jaar pas op YouTube wordt getoond. Je kunt overigens niet zoeken op “oma zweden”. Dat heb ik al ontdekt. Misschien later dit jaar? Ik heb geduld…
Begin van de middag had ik een drietal pangasiusfilets uit de diepvries gehaald. Ik had zin om vis te eten. Het zou net als normaal (en nagenoeg altijd) geserveerd worden met aardappelpuree en worteltjes. Maar laat ik dáár nou net geen zin in hebben!
Het internet werd geraadpleegd, voor een recept met pangasiusfilets, alleen dan “anders”.
Whoppa! Ik kreeg me toch een aantal recepten op het scherm! Het ene leek nog lekkerder dan het andere! Leek, want ik zoek recepten in Google Afbeeldingen. Als het recept op de foto lekker lijkt, klik ik daarop, om vervolgens op de website meer te weten te komen. Ja, ik moet er een beeld bij hebben. Vreemd, maar waar… Het oog wil toch ook wat?
Er zijn twee recepten uitgekozen, waarbij beide waren goedgekeurd. En op de foto en op het recept, voor wat betreft de ingrediënten. Die moet je immers op het moment van koken wel in huis hebben. Dit keer koos ik voor pangasiusfilet met pasta. Daarvoor moest ik uiteraard de filets gebruiken, (slag- of kook-) room, peper en zout, een soepgroentebouillonblokje, kruiden naar eigen smaak, broccoli, tomaatjes en een pasta. Ook die laatste kon je zelf kiezen. Wel zo prettig, want ik ging voor de fusilli, de wokkels zeg maar. Al een hele poos hadden we die niet gegeten en daarom stond het voor vanavond op het menu. De pangasiusfilets werden even door wat meel gehaald en toen gebakken. De fusilli werd gekookt, evenals de broccoli, die beetgaar moest blijven. De room werd aan de kook gebracht, samen met het verkruimelde soepgroentebouillonblokje (mooi Wordfeud woord, Heiko).
Daar kwamen even later een beetje peper en zout bij en “een handjevol” zelfgekozen kruiden. Dat was tijm, rozemarijn en peterselie. De room kon op zacht gezet worden. Het moest beslist niet langer koken. Toen de pasta gaar, afgegoten en uitgelekt was, werd daar de broccoli aan toegevoegd. Vervolgens de, in stukjes gesneden, tomaatjes. De pangasiusfilets werden op onze borden gelegd en daar werd een beetje van het sausje overheen gegoten. Het eten werd compleet gemaakt met de pasta met broccoli. Het was een hele andere maaltijd, dan die we gewend waren. Ik denk zelf, dat de aardappelpuree en de worteltjes een poosje verbannen worden, want dit recept was vele malen lekkerder-der!
We kregen vanmiddag weer een hele stapel reclamefolders. We hebben wel eens overwogen of we die nog wel willen blijven ontvangen. Ook hier kunnen we namelijk een sticker op de brievenbus plakken, met de tekst “Ingen reklam tack”, geen reclame bedankt. Maar aan de andere kant zijn de folders meteen wel leuke aanmakers voor de houtkachel. Daarnaast vind ik het altijd wel leuk ze even door te bladeren. Al was het alleen al om ideeën op te doen. Of zoals vandaag om iets leuk te lezen. Wij kennen allemaal de Afrikaanse speer inmiddels en natuurlijk de sanseveria. Die ook wel vrouwentong wordt genoemd. Die planten kennen ze hier uiteraard ook. Alleen dan onder de naam “svärmorstung”, schoonmoederstong! Zouden de schoonmoeders hier (vaker) hun tong uitsteken?
